Bajka Karola

BAJKA KAROLA

 

 

 

 

Karol lubił się bać. Wywoływał uczucie lęku, występujący bezdech w płucach, adrenalinę, która gilgotała od spodu skórę, sprawiało mu to niebywalą przyjemność. Często prowokował sytuację ze strachem grającym główną, paraliżującą rolę. Chodził do kina na horrory, w wysokich budynkach wychylał głowę za okno, a w zoo podchodził blisko do klatki z tygrysem. Pieniądze na jedzenie dostawał od wydawnictwa „Popiół” za pisanie ładnych bajek dla małych dzieci.

 

Karol był samotnikiem, wynajmował mieszkanie z widokiem na ceglaną ścianę innego bloku, na starym pianinie trzymał porcelanowego, szaroburego kota od Babci i głupie zdjęcie z wycieczki w góry.

Nadeszła noc, w której to Karol nie mógł zmrużyć swego błękitnego oka. Do jego głowy pełzły tysiące historyjek o małych, ciekawskich dziewczynkach i chłopcach. Dzieci bawiły się zapałkami, mówiły brzydkie słowa i wskakiwały do pordzewiałych samochodów nieznajomych. Jakimś cudem, jakimś szczęśliwym trafem ich przygody dobrze się kończyły. Niezrozumiałym przypadkiem dzieci zawsze bezpiecznie wracały do spoconych ramion mamy i taty.

 

„Nie wkładaj palców do ognia, bo się poparzysz, a ból nie jest przyjemny.”

 

Karol spojrzał na krzesło, które służyło mu jako półka, zwykle kładł tam ubrania, tym razem z mroku wyłoniło się coś innego.

Wysoki mężczyzna, tak wysoki, że siedząc dotykał głową sufitu, ubrany w brudny pełen dziur smoking zajął miejsce. Nie można było zobaczyć jego twarzy, zarośnięta posklejanymi, kręconymi włosami odsłaniała jedynie brązowe oczy, które z obojętnością patrzyły na sparaliżowanego Karola. W głowie bajkowego pisarza pojawiła się pustka, strach i paraliż. Tajemniczy gość znudzony przełożył tylko nogę na nogę. Karol mrugnął oczami, a na krześle nie było już nikogo…

 

Następny dzień Karol spędził w wydawnictwie. Kawa i papierosy, gadka szmatka z kolegami na korytarzu. Mężczyzna w smokingu stał się nocną zjawą, nierealnym koszmarem. Pani Ania czekała na Karola w gabinecie, ku zaskoczeniu pisarza w pokoju znajdowało się małe, spokojne dziecko. Pięcioletnia dziewczynka z kucykami ubrana w fioletową sukienkę siedziała na parapecie czytając książeczkę „Chudy Romek, nie chcę jeść”, autorstwa Karola Kokosa. Momenty, w których akcja bajki zagęszczała się można było odczytać po nerwowym huśtaniu nóżek dziewczynki.

– To jest Hania, moja córka.

Stanowczo powiedziała pani Ania, ale Karol wyczuł fałsz w jej głosie. Znał tę kobietę na tyle długo, że jej kamuflaż nie był dla niego zagadką.

– Bardzo mi miło.

Hania nic nie odpowiedziała, historia chudego Romka ściągnęła całą uwagę dziewczynki.

– Hania jest nieśmiała.

To było małe nieistotne kłamstwo, bo Hania była niewychowanym, nadętym bachorem, które kiedy chciało zwrócić na siebie uwagę, zamieniało się w syrenę strażacką. Pani Ania wzięła głęboki oddech i przeszła do sprawy.

– Karol, to nie przejdzie.

– Dlaczego nie?

– Musisz się bardziej postarać, ta historyjka to flak. Twoje nowe bajki muszą mieć więcej emocji.

– Flak?

– Bezpłciowy glut, musisz się bardziej postarać.

– Co jest nie tak?

Pani Ania pokręciła głową jakby odpowiedzieć była oczywista, nie była dla Karola.

– Karol, musimy pomyśleć o naszym związku.

– Słucham?

Karol był pewny, że się przesłyszał.

– Nie będę niczego ukrywać. Czy jestem dla ciebie atrakcyjna?

– Fakt, ale nie rozumiem…

– Mężczyźni.

Westchnęła pani Ania, rozpięła guzik pod szyją, mała Hania przewróciła stronę.

– Co? O czym pani mówi?

– Karol, wiem co do mnie czujesz.

– Yyy…

– Nie tłumacz się. Kiedy miękniesz przestajesz być atrakcyjny. Jutro godzina dwudziesta, kino Tamburyn, pójdziemy na komedię romantyczną.

– Co?!

– Wolisz pojutrze?

Karol zrobił parę kroków w stronę drzwi. Myślał o ucieczce: „pani Ania jest niczego sobie, ale pewnie jest tu jakiś mąż, dziecko i to… upokorzenie, dziwne.” Zresztą nie tak Karol wyobrażał sobie początki firmowych romansów.

– Twoje milczenie jest policzkiem. Zakończenie naszej współpracy może być destrukcyjne dla twojej dalszej kariery.

Pani Ania miała kontakty i jednym telefonem mogła wyrządzić wiele złych rzeczy.

– Dobrze… dobrze… Zadzwonię do pani wieczorem.

Karol znowu zmiękł, ale tym razem wywołało to słodki uśmiech na twarzy pani Ani. Kiedy wychodził, spojrzał pokonany na kukającą kukułkę wybijającą godzinę 16.00, wtedy usłyszał żeński, teatralny szept znikąd.

– Braterstwo cię obserwuje, nie rób głupot.

 

 

Karol wrócił do domu. Sięgnął po książkę „Choroby psychiczne”, którą otrzymał od księdza, przyjaciela ojca z wojska. Szybko dowiedział się, że ma objawy schizofrenii. Długo nie zwlekał i udał się na wizytę do psychologa.

 

– Moja szefowa chce rozpocząć ze mną romans. Zaczynam podejrzewać, że ktoś mnie śledzi. Nie mogę spać.

Psycholog mieszkał w starej gotyckiej katedrze. Pod kolumnami leżały fotele, na ołtarzu telewizor-plazma, stylowe meble z katalogu, po prostu mile i schludnie urządzona katedra. Ogromny zdobiony konfesjonał został przerobiony na kuchnię, dochodził z niego intensywny zapach steków, które właśnie pichciła żona doktora.

– Mam dla pana dwie wiadomości.

Wychylił się z ambony doktor Heisman, w jego szpiczasty nos wbijały się okrągłe okularki.

– Pierwsza wiadomość, proszę się przygotować. Czy jest pan gotowy?

– Wydaje mi się, że coś jest ze mną nie tak. Boje się i nie podoba mi się to.

– Nie mogę powiedzieć panu pierwszej wiadomości, jeśli nie jest pan przygotowany. Proszę się uspokoić i przypomnieć sobie dzieciństwo. Czy pana rodzice często się kłócili?

– Wydaje mi się, że tak normalnie… jak wszyscy rodzice.

– I tutaj… I tutaj się pan myli. Skąd pan może wiedzieć jak często kłócili się rodzice pana kolegów, hmm?! Skąd pan wie czy pana rodzicie kłócili się nor-mal-nie!?

Doktor Heisman zaczął podnosić głos, z jego ust było słychać narastający gniew.

– Skąd pan to wie?! Czy zdaje sobie pan sprawę, że pana ojciec był agentem?!

– Agentem?

– …agentem ubezpieczeniowym. Czy jest pan gotowy na pierwszą wiadomość panie Kokosie?

– Wydaję mi się, że tak.

Wymamrotał zmieszany Karol, pojawił się u niego kłujący ból głowy wywołany nadmierną ciekawością i kompletnym niezrozumieniem sytuacji. Doktor Heisman spuścił z tonu i wygładził palcem zmarszczkę pod swoim okiem.

– Otóż panie Karolu… Pierwsza wiadomość to…

Psycholog podniósł rękę w stronę sklepienia i wyciągnął spod marynarki wymiętą kartkę, objął wzrokiem puste ławy i poważnie wyrecytował.

– „Państwo jest skorumpowane, a politycy kłamią!”

– I już? – skwitował niewzruszony Karol.

– „I już”? I tyle? To pana reakcja na taką wiadomość?! Na taką wiadomość?! Przecież to… jak tak można?! „I już”? Tyle to pana obchodzi?! Przecież toż ważne kur*a, argh…

Z ust psychologa wytoczyła się piana, Heisman złapał się za serce i stoczył po schodach. Do konającego szybciutko podbiegła żona i Karol.

– Nic ci nie jest?

Zapytała wystraszona żona.

– Kur*a głupia kobieto umieram. Karol… Karol… posłuchaj mnie uważnie… musisz usłyszeć drugą wiadomość… musisz… Uwaga, mówię drugą wiadomość… Nie lekceważ potęgi imperatora… ergh…

Doktor Heisman po wypowiedzeniu drugiej wiadomości skonał.

 

Karol zdecydował się w drodze do domu zahaczyć o bar, by upić się do nieprzytomności z nadzieją, że kiedy się obudzi świat będzie inny. Roztargniony pisarz zaczął podejrzewać, że znajduje się we śnie. Karol mocno uszczypnął się w dłoń, niestety nie był to sen. Wiedział, że druga wiadomość to cytat z filmu, ale co doktor Heisman miał dokładnie na myśli? Tego Karol nie mógł pojąć.

 

W końcu Karol stanął przed swoim ulubionym barem „Zemstą Królowej Anny”, na tabliczce widniał napis: „Zamknięte”.

– Dlaczego zamknięte?

Karol usłyszał dziwny dźwięk chrobotania. Na zapleczu para kelnerów, blondyn i brunetka, chodzili po rozłożonych kieliszkach. Chrupiące szkło trzaskało im spod butów.

– Co wy robicie?

– Zamykamy bar. – z żalem poinformowała piękna kelnerka.

– Dddlaczego? Przecież to jedyna taka knajpa w mieście.

– Szefowi opłaca się sprzedać budę.

– Co? Ale dlaczego tłuczecie kieliszki?

– Szef tak kazał.

– Szef? Nie lepiej sprzedać? Ja mogę parę wziąć.

– Szef tu dyryguje. Szef potrzebuje rozbitego szkła.

– Po co mu rozbite szkło?

– To tajemnica, nie możemy powiedzieć. – powiedzieli

jednocześnie kelnerzy.

 

Nastała noc. Trzeźwy Karol czekał w swoim łóżku na sen, który jakby zapomniał przyjść. Dryń, dryń… Wytarty i zmęczony podniósł słuchawkę, która ostatnio chyba przytyła…

– Halo? Halo?

– Słucham?

– Nie zadzwoniłeś do mnie. Obiecałeś, że zadzwonisz.

– Przepraszam… zapomniałem pani Aniu…

– Obiecałeś, obiecałeś.

Pani Ania przeciągała samogłoski jak małe, nudzące dziecko.

– Przepraszam, zapomniałem.

– Dlaczego zapomniałeś?

– Nie wiem. Po prostu zapomniałem, mam ostatnio dużo rzeczy na głowie.

– Jezus Maria, masz wszy?

– Co?

– Gnidy?!

– Nie. Dlaczego miałbym mieć?

– Chyba się nie zrozumieliśmy Karolu. Myj włosy, dbaj o higienę. Higiena! Jeśli zepsuł ci się prysznic możesz przyjechać do mnie i się umyć.

– Słucham? Nie, wiesz… wie pani, u mnie wszystko działa.

– Działa? Masz na myśli… funkcjonuje prawidłowo?

– Chyba tak…

– Nie wyrażasz się jasno. Receptą udanej rozmowy jest myślenie, skupienie, prosto rzecz ujmując, używanie mózgu. Ignorancja jest niedopuszczalna. Jutro godzina 20.00 kino Tamburyn.

Pani Ania trzasnęła słuchawką, zostawiając Karolowi na przemyślenie spraw pusty sygnał.

 

Następnego dnia, a była to sobota, Karol udał się na spacer po zielonym parku. Ptaszki wesoło ćwierkały i patrzyły na kompletnie zdezorientowanego Karola. Czuł się postacią opowiadania pisarza mającego fiksum dyrdum, kuku mamuniu i trele morele. Ku jego zaskoczeniu na drodze stanął doktor Heisman przebrany za sprzątacza.

– Jak się trzymasz młodziaku?

– Rany Boskie pan żyje?!

Karol opuścił szczękę i dostał lekkiego zawrotu głowy.

– Uspokój się szczeniaku, jeśli zobaczą, że tak reagujesz pomyślą, że jesteś nienormalny.

Powtórzył to jeszcze raz i wyraźnie, by dla Karola stało się to zupełnie jasne.

– Rozumiesz? Ludzie zobaczą, że jesteś nienormalny. Akceptacja w społeczeństwie jest najważniejsza. Spaczone jednostki nie mogą żyć wśród nie spaczonych jednostek. Musisz udawać nie spaczoną jednostkę, rozumiesz?

Do Karola w końcu dotarło, że posiada defekt, który musi ukryć przed złym, skorumpowanym światem. Ten defekt musiał mieć wpływ na to jak postrzega rzeczywistość.

– Posłuchaj mnie uważnie Karol, musiałem upozorować swoją śmierć. Wiem, że mogło to być dla ciebie konfundujące, ale uwierz mi, nie miałem innego wyjścia. Moja żona należy do Bractwa, musiałem zginąć, zniknąć. Musiałem uprzedzić fakty!

– Do Bractwa?

– Tak. Bractwo ponownie rekrutuje, szukają kogoś kto zapłodni królową.

– Panie doktorze co się ze mną dzieje?

– A źle się pan czuje?

– Ewidentnie tak! Mam problem, wszystko jest bez sensu!

– To depresja, nic poważnego. Depresja ciągle w modzie, a pan jak widzę nie próżnuje i stara się być trendy.

– NIEE!!!

Karolowi w końcu puściły nerwy, wydarł się, aż zatrzęsły się drzewa. Ptaki odleciały, a stare wtopione w ławki babuleńki zaczęły powolne obroty głowami w poszukiwaniu źródła dźwięku.

– Ciiichutko. Tylko żartowałem.

– Co?

– Żartowałem. Pomogę panu, niech pan się tylko uspokoi. Nie mogę zwracać na siebie uwagi.

Heisman złapał Karola pod rękę i zaprowadził za stojący nieopodal krzak róży.

– Dobrze Karolu… Skupmy się. Co się dzieje? Powiedz mi.

– Ludzie wokół mnie dziwnie się zachowują.

– Jak myślisz dlaczego się tak zachowują?

– Nie mam pojęcia.

– Czy jesteś sobie wstanie przypomnieć dzieciństwo?

– Dzieciństwo?

– Mhm.

– No… yyy…

– Czy miałeś może wyobrażonego przyjaciela w dzieciństwie?

– Tak, miałem.

– Dobrze… świetnie… Kto to był?

– Hmm… To był taki chłopiec, który grał w reklamie na kieliszkach. Kiedy byłem mały imponowało mi to, więc wyobrażałem sobie, że uczy mnie grać na tych cholernych kieliszkach. Co to ma za znaczenie?

– Chcesz powiedzieć, że granie na kieliszkach nie imponuje ci tak jak w… dzieciństwie?

– Pewnie tak.

– Powiedz mi, czym zajmujesz się na co dzień?

– Piszę bajki dla dzieci.

– Sssss… nie dobrze.

– Dlaczego?

– Napisałeś kiedyś bajkę o chłopcu grającym na kieliszkach?

– Nie.

– Właśnie. To może być przyczyną wszystkich nielogicznych sytuacji.

– Dlaczego?

– Chłopak grający na kieliszkach zrobił się zazdrosny.

– Co?!

– Mści się na tobie, bawi się twoją jaźnią. – wytrzeszczył na chwilę oczy Heisman.

– Co?!

– No. – w tym momencie na twarzy psychologa wyskoczył dziwny tik, Heisman przekręcił nos jak pies, który wyczuł zagrożenie.

– Panie Heisman, czy coś się stało?

Heisman nie zaszczycił Karola odpowiedzią, zamiast tego wyciągnął spod spodni malutki rewolwer.

– Co pan robi?

– Ona tu jest.

Psycholog w momencie przyłożył sobie pistolet do głowy, wystrzelił i padł trupem pod stopami Karola. Z krzaków wyłoniła się żona, miała minę pani, która szukała zagubionego kolczyka.

– Dzień dobry. – zanuciła żona z niesmakiem w głosie, jakby przegapiła szansę nakrycia mężulka na piciu wódki z kolegami.

– Paranoja… – wymamrotał z niedowierzaniem Karol.

– paranoja, paranoja… – zaczął powtarzać jak zdarta płyta.

Powtarzał to w kolejce do kasy trzymając panią Anią pod rękę będącą w siódmych skowronkach. Oglądając komedię romantyczną, która ani nie była romantyczna, a przede wszystkim nie była komedią. Akompaniował wariackim szeptaniem zwierzeniom pani Ani.

– Hania nie jest może aniołkiem, ale spodobałeś się jej… Niestety mój mąż odszedł z tego świata, zostawiając mnie zupełnie samą, bezradną, a my tak idealnie się uzupełniamy. Prawda Karolu?

– …paranoja…

– Myślę, że Hania przyzwyczai się do twojego mieszkania, moje jest zdecydowanie za małe. Będziesz czytać jej swoje bajki, będziesz karmić ją swoją wyobraźnią…

– …paranoja, paranoja… – powtarzał trzymając rączkami kołdrę wpatrzony w sufit Karol. W końcu poczuł, że w pokoju nie jest sam, a na krześle siedzi znajomy gość.

– Myślisz, że nie wkładanie rąk do ognia jest logiczne? – głos miał chrapowaty, każde słowo zaczynało się jak pęknięcie gęstego bąbla. Karol spojrzał na przybysza, w jego piersiach zagościł strach, przyssał się i wrzucił garść przerażających myśli pod czoło pisarza. Walczył, w końcu udało mu się wyksztusić słowo.

– Nie.

– Czyli wiesz, że bractwo nie istnieje. – widmo wyprostowało się i skierowało w kierunku drzwi.

– Nie rozumiem…

– Sprawdź czy się poparzysz. – powiedziało widmo stojąc tuż przy drzwiach. Miało wyjść, ale Karol poczuł, że nie przedstawiło jeszcze swojego ulubionego triku. Owłosiona twarz uśmiechnęła się, pokazała czerwone zęby, były jak płatki maku. Nie czerwone od krwi czy coś w tym stylu, po prostu czerwone. Śmiejący się świrus zaczął robić tiptopy w stronę łóżka. Karol popadł we wzrastający stan przerażania, bał się jak diabli. Strach narastał i narastał, aż w końcu Karol poczuł, że chyba mu się to podoba, przecież lubił się bać, przecież to jest przyjemne. Pisarz zastanowił sie chwilę nad tym, wydawałoby się, że zrozumiał. W końcu na jego twarzy również rozciągnął się wariacki uśmiech.

– Idą moje nowe bajki…

 

 

KONIEC