Przygody Nanirii z Vertdell rozdział IV

Pole kukurydzy… Ślicznie. Będzie zabawa. Nie dość, że leje jak z cebra to na dodatek to przeklęte pole kukurydzy przywołało wspomnienia z Vertdell. Nani starała się je odrzucić, ale one wciąż i wciąż powracały. Nie wejdę tam – powtarzała sobie. Nie wejdę, nie ma mowy. Zatrzymała się przed początkiem plantacji i stała, jak ta ostatnia sierota, główkując nad wymówką. Ale Blaz zrozumie. W końcu on też był wtedy, gdy zaatakowała nas Rachel. Na wspomnienie homo driady, mięśnie Nani naprężyły się. Jeżeli ją jeszcze kiedykolwiek zobaczę, ostatnie, co ujrzy, będzie klinga mojego miecza lub strzała, lecąca ku niej i przeszywająca jej głowę na wylot. Czekała na towarzysza, rozmyślając o rzeczach, jakie mogą ich spotkać w tym gąszczu wyrośniętych, żółtych warzyw. Albo jakieś zwierzę nas zaatakuje, albo strzały przeszyją powietrze, wbijając się w nasze klatki piersiowe… lub miecze przebiją nasze serca, nim zdążymy się zorientować. Najgorsze byłyby strzały. Szybkie, ciche i zabójcze. Jak wampiry. Ale, niestety, los tak chciał i Nani jest pół człowiekiem, pół wampirem i nie odziedziczyła szybkości po matce. Jedynie samoregenerajcę, która też nie zawsze zdaje egzamin.

Boisz się czegoś, Nani? – myśl telepatyczna, wysłana przez Blazeara nadciągnęła, niczym grom z nieba.

Może trochę – odpowiedziała mu dziewczyna.

Dotyk dłoni przyjaciela na jej ramieniu sprawił, iż zalała ją fala niemożliwej do opisania ulgi. Dobrze, że tu jest. Obejrzała się za siebie i uśmiechnęła do Blaza. On odwzajemnił ten uroczy gest i wszedł w plantację, niczego się nie obawiając.

Moim zadaniem jest cię chronić. – Kolejna myśl, przesłana telepatycznie.

Jesteś moim towarzyszem, lecz także przyjacielem. To zadanie jest wymagane z obu stron.

Ruszyła za nim. Usłyszała cichy chichot przed sobą. Zatoczyła oczyma i założyła kaptur na głowę. Ta pogoda mnie dobija. Pogwizdywała co chwilę, by Nerio nie zostawał za bardzo z tyłu. Wilk był niesamowicie ciekawski, ale zarazem z lekka tchórzliwy, więc gdyby coś mu nie podpasowało w krajobrazie, albo żuciłby się na to, albo uciekł z podkulonym ogonem.

Szła, potykając się co chwila o nierówności, za Blazem, starając się ze wszystkich sił nie stracić go z oczu, jednak on tak szybko się poruszał, że nie nadążała za nim. On chyba też chce się stąd jak najszybciej wynieść. Nie chciała go wołać, gdyż obawiała się, iż coś lub ktoś może ją usłyszeć, tak więc zdała się na telepatię.

Pędzisz, jakbyś coś cię zainteresowało. Zwolnij odrobinę!

Jednak odpowiedź nie nadeszła. Dziwne.

Możesz zwolnić? – spróbowała raz jeszcze, lecz tym razem było tak samo. Cisza.

Sięgnęła po łuk. Wyciągnęła strzałę z kołczana i nałożyła ją na cięciwę. Zatrzymała się. Nad jej głową rozległ się błysk, a zaraz po tym grzmot. Nie zapowiadało się na krótką burzę. Rozejrzała się uważnie, mając nadzieję, że Blazowi nic się nie stało.

Kolejny błysk i kolejny grzmot. Jest coraz gorzej.

Miała zachwostkę, czy krzyczeć za towarzyszem, czy nie. Z jednej strony nie chciała tego robić, ale z drugiej bała się o niego. Czemu nie odpowiada na sygnały telepatyczne?

– Blaz! – wykrzyknęła, mając nadzieję, że nikt nagle nie wyskoczy spomiędzy kukurydzy.

Pożałowała tej decyzji. Och, jak bardzo!

Zaraz od prawej strony zalała ją ściana strzał. Jedynym sposobem, by uchronić się przed śmiercią, było wytworzenie ognistej kopuły wokół siebie, która sprawi, że strzały spalą się, nim zdążą dotrzeć do jej ciała. Tak zrobiła. Poczuła przyjemne ciepło, gdy otaczał ją ogień, jednakże to nie był koniec. Kopuła zniknęła, gdy weń uderzył piorun o takiej sile, że bez przeszkód powaliłby nawet Smoka Życia i Śmierci. Nanirię odrzuciło w głąb plantacji, a kiedy wylądowała na plecach, ledwie widziała otoczenie. Obraz miała rozmazany, a w uszach ciągle jej dudniło od uderzenia błyskawicy. Jakieś zniekształcone głosy, tupot nóg, rżenie koni. I ciemność.