Nekromancja Praktyczna cz. 1

Rok tysiąc trzysta siedemdziesiąty szósty był dobrym rokiem. Wynaleziono wreszcie nową metodę uprawy, nazwaną trójpolówką, która w znacznej mierze wpłynęła na późniejszy przyrost ludności i zapobiegła głodowi. Odkryto coraz to nowe metody lecznicze, śmiało łącząc magię z nauką. Buteleczki z płynami i napary lecznicze zaczęły wreszcie pomagać, miast tylko wiatry i swędzenie powodować. Zamki budowano już wtedy gęsto i nowocześnie, jako budulca używając solidnego kamienia, miast podatnego na zniszczenie drewna. Wysyłano statki i wyprawy lądowe hen, daleko w nieznane. I coraz częściej te ekspedycje w ogóle wracały. Tak, rok tysiąc trzysta siedemdziesiąty szósty był dobrym rokiem. Tylko pod koniec się zepsuł.

***

– Tak więc, powiadacie, jak was zwą?

Ten, który pytał, siedział przy stole i co chwila popijał piwo z trzymanego w dłoni kubka. Był niewątpliwie stary, siwe włosy, długie i brudne, nosił w nieładzie. Garbił się też i co chwilę kasłał.

– Karn – odrzekł krótko mężczyzna siedzący obok. Nie pił piwa i był zdecydowanie młodszy od siwowłosego. Smukłą sylwetkę okrywała skórzana kurtka, pasująca do jego jasnej karnacji i ciemnych włosów.

– A tak, khe khe, pamiętam. – Staruszek upił znowu ze szklanki i zacharkał potężnie, po czym splunął na podłogę. – Pamiętam, jak przedstawialiście się karczmarzowi. Mówiliście, że izbę na jedną noc weźmiecie, że rano wyjeżdżać będziecie. Gdzie wam tak, khe khe, śpieszno?

Ciemnowłosy nie odpowiedział. Zapatrzył się przez chwilę w trzymany w dłoni nóż, którym od dłuższego czasu obracał zręcznie między palcami.

– Mieliście opowiedzieć o wydarzeniach sprzed pięciu lat – przypomniał cicho.

Staruszek dopił piwo do końca i z nadzieją spojrzał do dzbana. Zaklął cicho, kiedy ten okazał się pusty i zakaszlał jednocześnie, opluwając sobie brodę. Karn cierpliwie czekał.

– Anom, tak właśnie miałem zrobić – odezwał się starzec, kiedy już skończył wycierać sobie brodę. – Tylko piwa zbrakło, rozumiecie.

Karn kiwnął głową na znak, że owszem, rozumie. Na jego sygnał karczmarz zbliżył się z kolejnym dzbanem, na który od razu rzucił się siwowłosy. Długo pił, ale Karn nie ponaglał go. Wiedział, że w końcu i tak się wszystkiego dowie.

– Ciekawość, dlaczego wy tak wypytujecie o te sprawy? – wznowił po dłuższej przerwie starzec. – Khe khe, przecież głośno o tym było, musowo słyszeliście.

– Moja rzecz, czemu pytam. Nie było mnie tu wtedy.

– Dziwna rzecz – zamruczał staruszek. – Głośno o tym było, cały świat bez mała poruszony był tym, co tu się wydarzyło. A wy o niczym nie wiecie.

– Mówcie wreszcie. – Głos Karna schłodził się niebezpiecznie, a jego właściciel wpił palące spojrzenie w rozmówcę.

– Ano, zaczęło się od tego – rozpoczął swą opowieść dziadek, kiedy już wykaszlał się porządnie. – Że cmentarze i groby zrobiły się puste. Nikt nie wiedział, gdzie podziały się te wszystkie ciała, ani kto je zabrał. Ale i długo to tajemnicą nie pozostało.

***

– Przebijają się!

Krzyk, wyrywający się ponad bitewny zgiełk, nie przejął wcale Klausa. Pewną ręką sięgnął do wiadra po następną strzałę i prawie bez celowania posłał ją w stłoczoną pod murami masę.

Zamek padał. Horda umarłych, którą nekromanci rzucili na mury, nacierała nieustannie. Drabiny, a raczej niechlujnie pocięte i połączone razem drzewa, raz za razem stukały o zamkowe blanki. Obrońcy odpychali je, strącając wspinających się ożywieńców i zgniatając tych stłoczonych na dole, ale drabiny po jakimś czasie znów podnoszono i podstawiano pod mury.

Klaus z żalem wystrzelił ostatnią strzałę i odłożył łuk. Każdy łucznik początkowo miał ze sobą po trzy kołczany, ale w końcu przynoszono im strzały wiadrami. Strzelec z westchnieniem wyjął miecz i zszedł po schodach z wieży. Na murach trwała rozpaczliwa rąbanina, dominującym akcentem otoczenia były walające się wszędzie odcięte kończyny. Można było przebijać ich i miażdżyć, ale ożywieńce nie ustępowały. Początkowo obrońcy nie mieli problemów ze zrzucaniem ich z drabin podczas wchodzenia. Lecz kiedy żołnierze zaczęli zdawać sobie sprawę, że po raz któryś z kolei widują tych samych nacierających umarłych, zaczęli obcinać ich kończyny. W ten sposób nekromanci, którzy do powtórnego ożywienia dostawali same korpusy, zaprzestali wskrzeszania w ogóle.

Klaus stanął w wejściu i jakby z daleka przyglądał się, jak wdzierający się samą masą nieumarli robią rzeź wśród obrońców. Na jego oczach samotny żołnierz przebił na wylot jednego z atakujących. Lecz ten, uparcie sunąc do przodu i wsuwając klingę miecza głębiej w swoje ciało, chwycił przerażonego mężczyznę łapami i zaczął dusić, niewiele sobie robiąc z wystającego mu z pleców żelaza.

Kilku innych obrońców przybiegło, zapełniając wyłom i spychając nieumartych do tyłu. Trzymali się. Ramię przy ramieniu, twardzi i nieugięci. Klaus przełknął ślinę i dołączył do walczących. Zamierzał walczyć do samego końca.

Ale nie miał złudzeń.