Porzucony Świat część pierwsza

Przeszłość stała się nierzeczywistą marą , odległą jak najbardziej niezrozumiały sen . Wszystko co było prawdą przeminęło , marzenia legły dawno już w gruzach . Wyniosłe hasła miłości i pokoju okazały się nic nie warte w konfrontacji z rzeczywistością . Człowiek przechodził swoisty regres cywilizacyjny , stał się dziki jak jego prapradziadowie . Wola przetrwania pchnęła go do najbardziej nieludzkich czynów , a umysł zaczął tworzyć schizofreniczne wizje wyidealizowanych miejsc które były jak zamek z piasku , realne dopóki nie zmyła go fala .

Fantastyczny twór cywilizacji postępu stał się dla ludzi największym wrogiem , tym który przypieczętował ich los . Struktury społeczne które od lat były w stanie rozkładu potrzebowały zaledwie jednego impulsy by rozpaść się na drobne części tak odmienne od siebie że ponowne ich złączenie nie było niemożliwe . Ludzki umysł uzależniony od sztucznie stworzonych ideologicznych struktur , przestał być jednostką otwartą na całość , a coraz bardziej stawał się być globalnym komputerem działający według ściśle określonych algorytmów które stwarzały pozór normalności . Każdy człowiek stał się anonimowy , a jego życie nie przedstawiało żadnej wartości . Szaleństwo stało się normalnością , które nie miało minąć już nigdy , a to jest historia upadku ludzkości …

 

 

1

 

Kieran zbudził się gdy pierwsze poranne promienie słońca pojawiły się w jego pokoju , wpadając przez brudne , dawno nie myte okno . Przetarł oczy i leniwie usiadł na skraju łóżka . Rozejrzał sie dookoła próbując sobie przypomnieć co robił wczoraj wieczorem , lecz był to daremny trud . Kolejny raz naćpał się jakiegoś gówna które z każdą następna dawką coraz bardziej upodabniało go do zombie , pozbawiając ludzkich cech . Kieran opuścił głowę i schował twarz w dłoniach . Codziennie gdy się budził obiecywał sobie że dziś jest dzień w którym zmieni swoje życie , przestanie brać narkotyki i pić nędznej jakości whisky , znajdzie jakąś porządną prace i będzie mógł zacząć wszystko od nowa . Żył tak w zawieszeniu już od kilku miesięcy , odkąd jego żona która nie mogąc znieść jego pijaństwa wystąpiła o rozwód . Wygrała i zostawiła go bez grosza . Wtedy też Kieran sięgnął pierwszy raz po narkotyki . Znajomy z pracy którą kiedyś miał powiedział ze to pomoże mu zapomnieć o problemach . Pomogło owszem , ale gdy ich akurat nie brał wszystko wracało ze zdwojona siłą , zaczął wiec brać coraz więcej i częściej aż stracił wszystko co jeszcze miał i stał się cieniem samego siebie .

Kieran wstał powoli kierując się w stronę toalety . Miał nadzieje że zimny prysznic ożywi go chociaż trochę . Marzył czasem o dniu w którym zimna woda zmyje z niego wszystkie grzechy które popełnił i uwolni jego dusze . Zawsze był niesamodzielny i oczekiwał że nie robiąc nic w jakiś cudowny sposób jego świat przestanie być tylko czarno biały i zamieni się kolorami .

Kieran nie był człowiekiem który nie potrafiłby sobie poradzić z otaczającymi go problemami . Był ich świadom jak nikt inny ale brakowało mu chęci . Tak bardzo przyzwyczaił się do sytuacji w jakiej się znalazł że wiedział że i tak kiedyś powróci do punktu wyjścia . Uważał ze każdy jego trud i tak jest daremny bo wszystko i tak skończy się jak zwykle . Właściwie po co coś zmienić ? Nie miał żadnej motywacji , żona go zostawiła , nie miał dzieci , jego rodzice odeszli już dawno temu . Mimo to codziennie marzył o zmianie , jednak było to tylko próbą uspokojenia własnego sumienia . Zapewnienie o zmianie zastępowało mu poranną modlitwę do Bogów .

W połowie drogi do toalety potknął się o pustą butelkę po whisky leżąca na dywanie wśród brudnych ubrań i zużytych kondomów . Kieran przeklął siarczyście i utykając wszedł do toalety . Odkręcił kurek i toaletę wypełnił dudniący dźwięk z rur . Prysznic zadrżał i po sekundzie trysnęła woda koloru brązowego której odór napawał go obrzydzeniem . Odczekał minute aż zmieni się na kolor przypominający chociaż trochę czystą wodę , a odór minie , i wszedł pod strumień . Pozwolił by zimna woda spłynęła mu po ciele powodując dreszcze . Oddychał szybko i ciężko próbując nie wyskoczyć spod lodowatego wodospadu . Stał w bezruchu z opuszczona głową opierając się rękoma o ścianę pokrytą popękanymi kafelkami koloru który tylko jedno przywodził mu na myśl . Gdy lodowata woda spływająca mu po ciele zaczęła sprawiać mu ból , zakręcił kurek i wyszedł z toalety owijając się brudnym i szorstkim ręcznikiem . Metr za drzwiami cofnął się by oddać mocz do muszli której ściany pokryte były jego rzygowinami z wczorajszego wieczoru , na których żerowały niezliczone muchy . Powstrzymał duszące go torsje na ten widok i odlał się z nieukrywaną ulgą . Nie zawracał sobie głowy goleniem czy myciem zębów , uważał że z brodą mu do twarzy a zęby i tak powypadały mu tygodnie temu . Gdy był już z powrotem w pokoju przeszukał stertę brudnych ubrań i nałożył te które uznał za najczystsze z nich , czarna koszulkę z wielkim napisem pierdol się oraz dżinsy na których można było znaleźć ślady obiadu sprzed dwóch tygodni . Nie trudził się w szukanie gaci czy też skarpetek , było mu wszystko jedno czy jego fiut leży grzecznie w gaciach czy też lata w te i we wte w jego nogawce . Usiadł na fotelu który stał pod ścianą i na pobliskim stoliku przeszukiwał stertę paczek po papierosach szukając papierosa w którejś z nich . W końcu znalawszy jednego odpalił go i głęboko się nim zaciągnął . Oparł głowę na fotelu i wpatrywał się niewidzącym wzrokiem w sufit . Próbował przypomnieć sobie coś mu się śniło bo uważał że to dobrze robi na pamięć , i nawet argument że nie pamięta większości z ostatnich kilku miesięcy nie przemawiał do niego za tym by porzucić to bezsensowne zajęcie . Kieran uważał że skoro nie pamięta tego co robi na jawie to niech chociaż sny urozmaicą jego nędzną egzystencje . Karmił się swoimi fantazjami bo tylko to pozwalało mu na chwile szczęścia . Dopalił papierosa i poszedł do kuchni by wsadzić do mikrofali przeterminowane gotowe danie z Chicken O'Malley do mikrofali . Nastawił ja na pięć minut a w między czasie zrobił sobie drinka , whisky z lodem . Pił whisky wyłącznie czysta a każdego kto dodawał do niej sok czy inne pierdoły uważał za osobę godna powieszenia na murach miasta . Sączył swojego drinka obserwując karalucha biegającego bez celu po stole pełnym śmieci i zepsutego jedzenia . Zadał sobie pytanie czy on też był takim karaluchem ? Ścierwojadem poruszającym się wśród śmieci gówna tego świata ? Jego rozmyślania przerwał dźwięk mikrofali informujący że jedzenie jest gotowe . Dopił drinka i wyjął swój posiłek . Z odrazą stwierdził że śmierdzi jak zdechłe zwierze , jak można w ogóle coś takiego sprzedawać ? Przeszukał blat stołu w poszukiwaniu jakiegoś czystego widelca ale w końcu musiał się zadowolić obgryzaniem kości kurczaka ręką . Po skończonym posiłku wytarł ręce ociekające tłuszczem w spodnie i zapalił kolejnego papierosa którego znalezienie zajęło mu jeszcze więcej czasu niż pierwszego .

Słońce stało już wysoko na niebie gdy opuścił swoje odrażające mieszkanie . Kamienica w której mieszkał była stara jak świat i Kieran często zastanawiał się kiedy nadejdzie dzień gdy wróci wieczorem a zastanie jedynie po niej stertę gruzów . Nie mieszkało w niej wiele osób , na pierwszym piętrze pod jedynka stara Pani O'Donely która w miarę swoich możliwości starała się utrzymać jako taki stan tej i tak już rudery . Pod czwórką mieszkał Pan i Pani Connor którzy po utracie pracy przez Pana Connora zmuszeni byli do przeprowadzki w to zapomniane przez Bogów miejsce . W dzisiejszych czasach trudno było o dobrze płatna prace . Pod dziewiątką mieszkał syn Państwa Connor , Brian , który żył z handlu narkotykami , rodzice wyrzekli się go dawno ale muszą niestety znosić jego obecność bo Brian ani myśli o wyprowadzce . Młody Connor jest głównym dilerem Kierana a przy tym jego jedynym przyjacielem . Na poddaszu mieszkał Pan Mathews , były inżynier budowlany który budował między innymi Venezia Tower na Marsie , najwyższy budynek stworzony kiedykolwiek przez człowieka , trzy tysiące czterysta pięćdziesiąt piec metrów wysokości przy średnicy podstawy wynoszącej prawie czterysta metrów . Budynek może i najwyższy i najwspanialszy ale jego lokalizacja całkowicie nietrafiona , leżał on bowiem u stóp Olimpu , najwyższej góry w Układzie Słonecznym , przez co Venezia Tower zostało przyćmione do granic możliwości . Pan Mathews był odludkiem , rzadko wychodzącym ze swojego mieszkania , zakupy dostarczał mu Brian dodając zawsze coś od siebie aby Pan Mathews przeżył swoje ostatnie lata z uśmiechem na twarzy . Sporadycznie pojawiał się w kamienicy jej właściciel , John McBrain , który jednak bardzo szybko ja opuszczał , nierzadko z podbitym okiem . Kieran nienawidził tego miejsca ale nie było go stać na nic lepszego , zresztą połowa dzielnicy Stary Dublin , nie różniła się niczym od jego kamienicy . Jego krajanie od zawsze gdy tylko pojawiała sie okazja kolonizacji nowych ziem , poczynając od Ameryki aż po Sebeka w systemie Tau Ceti , byli pierwsi w kolejce . Tak wiec gdy po wielu latach terraformingu Księżyca i Marsa ogłoszono że przyjmują już one pierwszych osadników Dublin i cała Irlandia niemal wymarł . Ludzie nie zastanawiali się długo nad możliwością rozpoczęcia wszystkiego od nowa . Na Ziemi było zbyt wiele ludzi , ponad dwanaście miliardów , z czego siedem żyło w skrajnej nędzy , panował głód a ulicami rządziły gangi które tylko czekały aż jakiś nieuważny przechodzeń zapuści się późną porą w ciemne alejki , by pozbawić go jego jakże cennych wtedy organów . Po Wielkiej emigracji , jak ja nazwano po latach na Ziemi zrobiło się nieco więcej miejsca jednak rządy krajów nie za bardzo wiedziały co maja zrobić z całymi dzielnicami miast które opustoszały w ciągu kilku tygodni . Nie wzięli pod uwagę jak bardzo ludzie pragnęli odmiany i że spowoduje to tak masową emigracje . Na Ziemi pozostało sześć z dwunastu miliardów , prace miał każdy kto tylko tego zapragnął . Dobrobyt oczarował ludzi ale miasta wciąż pozostawały na wpół wyludnione . Wtedy też rząd światowy postanowił uprzemysłowić Ziemie , węsząc zysk w produkcji maszyn rolniczych dla osadników na innych planetach . Puste dzielnice zburzono a na ich miejsce postawiono fabryki . Kieran pracował właśnie w takiej fabryce . Codziennie od pół roku spędzał po dziesięć godzin przy taśmie produkcyjnej łącząc elementy konstrukcji traktorów , koparek , spychaczy , dźwigów i tym podobnych . Gdy jednak po wielu latach kolonie usamodzielniły się przemysłowo , zaczęto zamykać fabryki , jedna po drugiej a ludzie znów byli bez pracy wszystko wróciło do stanu sprzed Wielkiej Emigracji . Ziemia stała się reliktem przeszłości na której pozostali jedynie ci którzy bali się ja opuścić lub nie było ich na to stać ,stając się slumsem wszechświata .

Kieran dotarł do swojej pracy , odbił tak jak co dzień kartę pracy , przebrał się w strój roboczy i udał się na hale . Dziesięć godzin pracy dla jednych było męka dla innych którzy pracowali tu zbyt długo jedyna rozrywką . Kieranowi było ona jednak obojętna , nie myślał o niej . Robił co do niego należy a czas skracał sobie liczeniem śrubek które wkręcił i rozmyślaniom gdzie dziś się spije i kogo przeleci w brudnej ubikacji pubu . Na początku dwudziestego pierwszego wieku ludzie postawili na robotykę . Całe fabryki mogło obsługiwać kilkoro informatyków , paru techników i cała armia robotów . Ludzie szybko jednak porzucili ten pomysł , roboty obdarzone tak zwana sztuczna inteligencja tak naprawdę nie były w stanie podejmować najprostszych decyzji . Ich program obejmował jedynie te zagadnienia do których były stworzone , gdy jednak napotkały jakiś problem , na przykład dostały zły zestaw śrubek , nie potrafiły sobie z nim poradzić . Po prostu wkręcały na siłę te które były pod ręka powodując tym samym milionowe szkody .

Inteligencja to cech która odróżnia nas od zwierząt , i nie da się jej stworzyć sztucznie . Dawniej tego nie wiedziano , a teraz jest już za późno żeby naprawić błędy . Ludzie tak bardzo wierzyli w swoja wyjątkowość , wręcz boskość , że nie przyjmowali do wiadomości że nie da się stworzyć inteligentnego robota takiego jak my sami . Jeszcze do roku 2135 każdy myślał ze to tylko kwestia czasu , jednak nikt przez poprzednie sto pięćdziesiąt lat nie zdołał tego dokonać . W końcu porzucono ten pomysł a roboty stały się domowymi kamerdynerami , pomocą kuchenną albo mięsem armatnim na frontach wielu wojen . Gdy tak się stało wielkie koncerny popadły w spore tarapaty . Potrzebowano rąk do pracy , tymczasem wszyscy już dawno siedzieli na księżycu , Marsie albo poza układem słonecznym . Tym sposobem każdy na Ziemi miał prace ale było ich wciąż za mało i każda z koloni zajęła się produkcja na własna rękę . Ich system był już na tyle rozbudowany że nie stanowiło to problemu . Ziemia stała się najbiedniejszym rejonem poznanego wszechświata . Kieran wiedział że jego sposób życia pasuje idealnie do tego miejsca i nie miał z tego powodu żadnych wyrzutów . Świat dzieli się na biednych i bogatych , on należał do tych pierwszych i nie ma szans na zmianę tego . Gdy był mały chciał zostać podróżnikiem kosmicznym , odkrywać nowe planety i cywilizacje , nadawać gwiazdom nazwy i przeżywać mnóstwo przygód . Z biegiem czasu jednak zaczął pojmować że każde marzenie z dzieciństwa prędzej czy później będzie musiało się zmierzyć z rzeczywistością która zwykle niszczyła nawet te najwspanialsze . Gdy nie jesteś zdolny do marzeń , koszmary wypełniają twój umysł . Z gwiezdnego podróżnika stał się robotnikiem w fabryce maszyn rolniczych .

Dzień pracy dobiegł końca . Kieran przebrał się w swoje brudne ciuchy , odbił kartę pracy i wyszedł w chłód nocy . Udał się do swojej kamienicy ale już nie do swojego mieszkania . Poszedł do Briana , który już na niego czekał . Udali się razem do pubu nieopodal ich domu , paląc w milczeniu jointa . Przed pubem jak co wieczór o tej porze rozgrywała się ta sama scena . Oparci o latarnie mężczyźni i kobiety palili różnego rodzaju świństwa , chodnik należał do tych co wypili już za dużo i musieli sobie ulżyć , a róg ulicy okupowały dziwki które prawie nago próbowały zarobić , pewnie na edukacje dzieciaka którego sobie zrobiły bo uwierzyły dupkom w garniakach że wzięli tabletkę antykoncepcyjną . Głupie dziwki , wszędzie ich było pełno .

Przed wejściem do pubu stało dwóch wysokich mężczyzn , Kieran domyślił że to pewnie arabowie albo hindusi po kolorze ich skóry . Bramkarze przepuścili ich mierząc ich dokładnie wzrokiem . w gałkach ocznych mieli zapewne wszczepy rentgenowskie które pozwalały wykryć każde niebezpieczne narzędzie jakie przyszło ludziom do głowy zabrać ze sobą na nocną balangę . Świat jest pojebany – pomyślał Kieran – Żeby nawet przed pubem musieli stać bramkarze .

W środku panował nieznośny tłok i zaduch . dym z papierosów , cygar , jointów i Bogowie wiedzą czego jeszcze był tak gęsty jak wieczorna mgła . Kierana zaczęły szczypać oczy , jednak szybko się przyzwyczaił . W tle słychać było stara irlandzka muzykę urozmaiconą elementami techno . Brian szedł z przodu torując drogę do baru . Brian to był naprawdę potężny facet . Blisko sto kilo żywej wagi , mięśnie ukształtowane bardziej koksem niż ćwiczeniami , długie rude włosy splecione w warkocz i taka sama broda sprawiały że wyglądał bardziej jak norweg niż Irlandczyk . Wiking , człowiek północy . Kieran uśmiechnął się sam do siebie na tą myśl . Zanim się zorientował miał już w ręku kufel piwa Murphy's .

– Wiesz Kieran co ? – zapytał Brian w swoim stylu wiejskiego głupka

– Nie wiem co Brian ale zapewne zaraz się dowiem .

– Znowu się ze mnie nabijasz ? – zapytał Brian

– Ależ skąd , jestem tylko ciekaw – odparł Kieran i pomyślał że pomimo braku szczególnej inteligencji Brian ma coś w sobie co sprawia ze tak bardzo go ceni , nie wiedział tylko co …

– No to Ci powiem – kontynuował Brian – Są pewne rzeczy które się nigdy nie zmieniają wiesz ?

– Na przykład jakie ? – zaciekawił się Kieran

– Piwo i dziwki ! – wrzasnął Brian po czym zaśmiał się siarczyście przybił kufel z Kieranem i obaj śmiejąc się upili solidny łyk starego dobrego Murphy'iego , kolejnego reliktu przeszłości , który tylko potwierdzał tezę ze Ziemia to przebrzmiała melodia .

 

2

 

Sean Ryan siedział przy swoim biurku imitującym prawdziwe drewno , w wielkim fotelu imitującym prawdziwą skórę . Przypominał bardziej tron niż zwykłe siedzisko . Kartkował nerwowo dokumenty które rano przyniosła mu panna Henley , jego osobista sekretarka . Przez okno jego biura , usytuowanego na sześćdziesiątym szóstym piętrze biurowca SkyTech , widać było panoramę miasta Dublin . Dzień miał się ku końcowi , słońce powoli chowało się za horyzontem . Sean odłożył dokumenty , oparł łokcie na biurku i przetarł oczy . Czuł się zmęczony , chociaż spędził w biurze zaledwie cztery godziny . Nie pracował dużo , nie musiał . Prace w korporacji SkyTech załatwił mu jego teść . Zaczął jako młodszy menedżer do spraw personalnych , by po dwóch latach i kilku awansach zostać dyrektorem do spraw personalnych . Sean wmawiał sobie że zapracował na to stanowisko własną , ciężką pracą , ale gdzieś w jego podświadomości istniała myśl która mówiła że wcale tak nie jest . Walczył z tą myślą od dłuższego czasu nie potrafił się jej pozbyć . Sean miał piękna młodą żonę , Mary , dwójkę dzieci , syna Alexieia i córkę Sylvie , dom na przedmieściach Dublina i psa o imieniu Dingo . Był przekonany że zapracował na to własnymi rękami , jednak gdzieś w nim siedział mały chochlik , czekający tylko by udowodnić mu jak bardzo się myli .

Korporacja SkyTech w której pracował zajmowała się produkcją sprzętu który najogólniej rzecz ujmując miał służyć do zabijania , począwszy od noży przechodząc przez broń palna wszelakiego rodzaju kończąc na bombach neutrinowych . Seanowi wielokrotnie zarzucano że przykłada rękę do śmierci innych ludzi ale nie robił sobie nic z tych przytyków póki jego pensja składała się z sześciu cyfr . Jego zadaniem było znajdowanie odpowiednich kandydatów do pracy w fabrykach orbitalnych SkyTech . Odkąd bowiem rząd światowy wprowadził zakaz produkcji broni na jakiejkolwiek z koloni cały przemysł przeniósł się na takie właśnie platformy . Zadaniem Seana było przeglądanie setek aplikacji nadsyłanych ze wszystkich koloni . Gdy wybrał już odpowiednich kandydatów przesyłał ich dokumenty dalej do ludzi którzy przeprowadzali rozmowy kwalifikacyjne po czym odsyłali mu aplikacje osób które przeszły je pozytywnie . Sean na ich podstawie wybierał kilku z nich i proponował im prace dla korporacji .

Sean spojrzał na zegarek , dochodziła ósma wieczór . Przetarł raz jeszcze oczy , wziął do ręki kilka dokumentów i odłożył je na bok . Nacisnął przycisk interkomu i niemal natychmiast usłyszał głos panny Henley .

– Tak Panie Ryan ?

– Sussie , wyślij proszę wiadomość do Pana Kovalskiego z prośbą o spotkanie . Dodaj że chodzi o strategie firmy odnośnie rekrutacji .

– Oczywiście Panie Ryan – odpowiedziała sekretarka – Właściwie to Pan Kovalski przesłał przed chwilą wiadomość adresowana do Pana .

– Co ?! – wzburzył się Sean – Czemu dopiero teraz mi o tym mówisz ?!

– Przyszła dopiero kilka minut temu

– Czyli zmarnowałaś całe kilka minut , nie informując mnie o tym ! Sussie ! Do cholery ! Za co ja Ci płace ?! – zdenerwował się Sean

– Przepraszam Panie Ryan , już z nią do Pana idę – odpowiedziała skruszona .

Sean rozłączył interkom i nerwowo zaczął stukać palcami po blacie biurka . W chwile później drzwi jego biura otwarły się i do środka weszła Sussie Henley . Szybkim krokiem dotarła do Seana i podała mu kartkę papieru z wydrukowaną wiadomością od Pana Kovalskiego . Sean wziął ją i powiedział :

– Pan Kovalski to najważniejsza osoba w tej firmie , Sussie . Jeśli wysyła mi jakąkolwiek wiadomość to oczekuje że po sekundzie będę ją miał już na swoim biurku , w przeciwnym razie będę musiał znaleźć kogoś innego na twoje stanowisko , kto nie zlekceważy moich instrukcji dotyczących korespondencji , rozumiesz ?

– Oczywiście Panie Ryan – odpowiedziała zmieszana sekretarka .

– Mam nadzieje – Powiedział Sean i dodał sucho – Możesz teraz odejść .

Panna Henley z widocznym zakłopotaniem odwróciła się i opuściła biuro . Gdy zamknęły się za nią drzwi Sean wziął do ręki kartkę by przeczytać jej zawartość . Zrobił to aż trzykrotnie bowiem jej zawartość okazała się dość szokująca . W końcu odłożył kartkę , wstał i podszedł do okna . Przyglądał się przez chwile wieczornemu Dublinowi , po czym powiedział sam do siebie :

– Więc to już .

Przeczesał włosy dłonią , wziął głęboki oddech i wrócił do biurka . Z jednej z szuflad wyciągnął mały kluczyk i otworzył nim sejf ukryty za obrazem przedstawiającym konia w galopie . Wziął z niego gruby plik dokumentów i pobieżnie przekartkował . Rzucił je na blat biurka i po chwili wahania nacisnął przycisk interkomu .

– Sussie ?

Tak Panie Ryan ? – odezwała się natychmiast sekretarka

– Zmień treść wiadomości do Pana Kovalskiego . Napisz że chce się z nim spotkać jak najszybciej , jutro rano jeśli to możliwe .

– Oczywiście Panie Ryan – odpowiedziała Sussie .

Sean Rozłączył interkom i podszedł do barku w rogu swojego biura . Nalał sobie do szklanki whisky i pociągnął z niej duży łyk .

– Swiat zwariował – powiedział sam do siebie spoglądając raz jeszcze przez okno na swoje rodzinne miasto .

Odłożył szklankę na swoje miejsce . Zebrał z biurka dokumenty wyciągnięte wcześniej z sejfu , schował je do teczki i wyszedł z biura . Przekonany świadomością tego że dzisiaj już nic nie załatwi , udał się na dach biurowca i wezwał kopter który zawiezie go do domu .

– Jak ja to powiem Mary i dzieciom ? – zadawał sobie w duchu pytanie które towarzyszyło mu przez cały lot .

Gdy w końcu dotarł na przedmieścia , tuż przed jego domem , na trawniku o soczystej barwie zieleni , skrytej teraz w szarości wieczoru , powitał go jego pies, Dingo . Pogłaskał psa po głowie i rzucił mu jego ulubiony smakołyk . W oknach paliło się światło , mógł przez nie dojrzeć dzieci bawiące się w salonie i żonę krzątająca się po pokojach . Przystanął na chwile , odetchnął głęboko .

– Postaram się im to powiedzieć jak najdelikatniej – pomyślał i ruszył ku drzwiom .

Zanim do nich dotarł pojawiła się w nich jego żona . Oparła głowę o framugę pozwalając włosom zakryć część jej twarzy . Splotła ręce i uśmiechnęła się ciepło do męża . Sean pomyślał że wygląda jak porcelanowa laleczka z wystawy sklepu z zabawkami . Filigranową figurę starały się zdominować długie nogi które na pierwszy rzut oka zdawały się nie pasować do reszty figury . Sean miał czasem wrażenie że są zbyt długie w porównaniu z reszta ciała , dysproporcjonalne . Długie nogi opinały niebieskie tradycyjne dżinsy które uważane były za staroświeckie . Wszyscy nosili teraz gumowe spodnie opinające ciało niemal do bólu . Sean przypomniał sobie dzień w którym poznał Mary . Studiował wtedy na prestiżowym uniwersytecie w Cork na południu Irlandii . Jego współlokator namówił go pewnego czwartkowego wieczoru na imprezę . Sean poszedł na nią niechętnie , nie lubił imprezować , a szczególnie nie w pierwszy dzień weekendu . Wolał się uczyć na Niedzielne egzaminy otwierające każdy nowy tydzień studiów . Podobno w XXI wieku ludzie mieli niedziele wolne od nauki i pracy , i Sean często myślał o tym jakby to było .

Ulegając namowom współlokatora , niejakiego Henriego van Saara , udał się na wspomnianą imprezę . Klub studencki do którego się udali był przepełniony zapachem potu i papierosów co przyprawiało go o mdłości . Kilka głębszych pozwoliło mu jednak szybko zapomnieć o tych niedogodnościach . Henri jak to miał w zwyczaju , zalał się w trupa i zniknął Bogowie raczą wiedzieć gdzie . Sean został sam przy stoliku zadowalając się obserwowaniem falującego w rytm muzyki tłumu . Wtedy zauważył Mary . Tańczyła w rytm elektronicznej , pulsującej muzyki , jak zahipnotyzowana . Obserwował ją przez dłuższy czas , a gdy wreszcie usiadła przy stoliku zebrał się w sobie i podszedł do niej .

Sean nie był zbyt biegły w kontaktach damsko-męskich , nie wiedzieć czemu kobiety po prostu go unikały . Podszedł do dziewczyny siedzącej przy stoliku i zadał pytanie tak banalne że aż śmieszne :

– Mogę się przysiąść ?

Dziewczyna spojrzała na niego jak na niedorozwiniętego i powiedziała :

– Znamy się ?

– Nie osobiście ale widuje Cię czasem na zajęciach z podstaw historii

Mary zmierzyła go wzrokiem .

– Usiądź – powiedziała w końcu .

Sean poczuł się jakby spadł mu kamień z serca . Chociaż raz w życiu dziewczyna nie zbyła go od razu . Dalej sprawy potoczyły się dla niego nad wyraz dobrze . Okazało się że Mary uwielbia historie , spędzili wiec całą noc na rozważaniach na temat Cezara , Napoleona , Roosvelta i wielu innych postaciach historycznych . Sean był oczarowany tym z jaka pasją Mary opowiadała o zdarzeniach które działy się setki lat temu . Zauważył w niej pasje która całkowicie go oczarowała . Pierwszy raz spotkał kobietę która nie ma osiemdziesięciu lat i lubi rozmawiać o przeszłości . Sam nie był wielkim fanem historii ale pod wpływem Mary odkrył w sobie dusze historyka .Zajęcia z podstaw historii wybrał przypadkiem , samemu nie wiedząc właściwie dlaczego . Tamtego wieczoru przypomniał sobie teorie sprzed dziesiątek lat , efekt motyla . Twierdziła ona że każde słowo i każdy czyn , nawet najbardziej niepozorny , ma wpływ na na coś innego . Każde słowo które się wypowie lub nie może mieć wpływ na coś większego . Siedział więc przy stoliku słuchając jak Mary mówi o historii ludzkości i zastanawiał się co by było gdyby do niej nie podszedł . Ta myśl nawiedzała go często w jego późniejszym życiu . Co by było gdyby ? Pewnie gdyby nie podszedł do niej tamtego wieczoru , Mary miałaby innego męża , życie i dzieci .

Sean stał przed swoja zoną w progu ich domu myśląc o efekcie motyla a ona wpatrywała się w niego swoimi wielkimi i pięknymi niebieskimi oczyma . Przytulił ją mocno i szepnął do ucha że ja kocha . Mary wzięła go za rękę i poprowadziła do salonu gdzie czekały na niego jego dzieci . Mały Alexi bawił się ze swoją siostrą tabletem wirtualnym , rysując różnego rodzaju stwory wykreowane w ich wyobraźni . Była to ich ulubiona zabawa , pojedynek potworów .

Sean stał przez chwile w drzwiach salonu gdy dzieci go zauważyły . Rzuciły się mu na szyję szczęśliwe że ich ojciec wrócił do domu . Sean przytulił je mocno i pogłaskał delikatnie po głowie . Dzieci przywitały ojca i po chwili wróciły do zabawy . W między czasie Mary zniknęła w kuchni aby podgrzać mężowi obiad w mikrofali . Doszedł go zapach smażonych ziemniaków i kurczaka . Spojrzał jeszcze raz na swoje dzieci i pomyślał o tym jak wielka próba czeka je w najbliższym czasie .

Mary zawołała go do kuchni i Sean posłusznie udał się na posiłek . Przez cały czas jego żona obserwowała go z przeciwległego końca stołu aż wreszcie powiedziała :

– Co się stało ?

Sean przeżuł kęs który miał akurat w ustach , przełknął i głośno westchnął .

– Pamiętasz jak mówiłem Ci o projekcie nad którym ostatnio pracowałem ?

– Pracujesz nad wieloma – zauważyła Mary .

– Tak – zgodził się Sean – Ale chodzi mi o ten o którym rozmawialiśmy na początku roku .

– Mamy sierpień Sean , wątpię żebym pamiętała to o czym rozmawialiśmy ponad pół roku temu – rzuciła jakby od niechcenia .

– Racja – odpowiedział i pociągnął łyk wody ze szklanki – chodzi mi o ten związany z Alfą Centauri .

Mary zamarła w bezruchy by po chwili gwałtownie się wyprostować i powiedzieć niemal z wyrzutem :

– Chyba nie masz na myśli Anubisa ? Tau Ceti już wam nie wystarcza ?

Sean spokojnie przeżuł kęs mięsa kurczaka .

– Niestety tak co do pierwszego pytania i nie dla drugiego . – powiedział w końcu

Mary schowała twarz w dłoniach i siedziała tak przez kilka sekund aż w końcu ocknęła się i uderzyła pięścią w stół tak mocno że wylała wodę ze szklanki Seana . Spojrzała mu głęboko w oczy tak jakby dopiero co zastrzelił Dingo . Sean przerwał jedzenie , oparł podbródek na skrzyżowanych dłoniach i gdy miał już coś powiedzieć odezwała się ponownie .

– To za szybko ! Mówiłeś że to potrwa jeszcze co najmniej kilka lat ! Na bogów Sean , nie minęło nawet pół roku !

– Wiem , ale dzisiaj dostałem wiadomość od Kovalskiego

– Pierdole Kovalskiego – krzyknęła Mary , ale szybko się uspokoiła uświadomiwszy sobie że mogły słyszeć to ich dzieci – to miało nastąpić dopiero za kilka lat ! – kontynuowała .

– Wiesz dobrze że nie ja o tym decyduje – próbował usprawiedliwiać się Sean

– To po co mi naopowiadałeś tych wszystkich bajek ?

– Sądziłem że …

– Ty zawsze tylko sądzisz – przerwała mu Mary – Obiecujesz mi i dzieciom coś a potem nie dotrzymujesz słowa . Odkąd jesteśmy razem ciągle mnie kłamiesz ! – Przerwała by szybkim ruchem przetrzeć spocone czoło – Najpierw że rzucisz picie , potem że znajdziesz normalną prace …

– Przecież mam prace !

– Nie chodzi mi o pieniądze Sean do jasnej cholery ! Pracujesz w SkyTech !

– To nie ma nic do .. – nie zdążył dokończyć gdy Mary ponownie weszła mu w słowo

– Właśnie ze ma na litość boską ! Twoja popieprzona korporacja wymyśliła sobie plan rodem z filmów sci-fi a ty nie dość że się na to zgodziłeś to jeszcze wciągnąłeś w to swoja rodzinę !

Sean stracił apetyt , odłożył widelec który trzymał w dłoni , potarł swoją kilku dniową brodę , spojrzał na swoją żonę i powiedział :

– Chyba nie chcesz tu zostać gdy to wszystko …

– Jasne że nie chce do cholery ! – ponownie przerwała mu Mary – Zresztą tu nie chodzi o mnie , myślałam wtedy o dzieciach . Ostatnimi czasy myślałam też o innych rzeczach Sean .

– O jakich ? – zapytał zaciekawiony

– Naprawdę chcesz wiedzieć ? – zapytała Mary , wpatrując się w męża wzrokiem niemal obłąkańczym .

– Chce – odpowiedział niepewnie Sean

– Czemu ta wasza firma , znaczy korporacja , czy jak ja tam zwiecie , zamiast pozbyć się kłopotu u podstaw chowa głowę w piasek i udaje że nie widzi problemu . Chowa się za kurtyna milczenia , tajności i innych bzdetów , wymyślając taki chory projekt którego szanse powodzenia wynoszą tyle co trafienie szóstki w loterii !

Mary przypominała w momencie wypowiadania tych słów Seanowi węza który dopadł swoją ofiarę i wtacza w jej układ krwionośny truciznę . Sean spojrzał na swoja żonę spokojnie ale już wiedział ze ta rozmowa w żaden sposób nie zmieni jej poglądu . Było to normalne , prawie naturalne . Nikt nie zachowałby się na jej miejscu inaczej , nawet wszechwładny Kovalski , właściciel SkyTech .

– Wiesz że tego problemu nie da się rozwiązać – powiedział w końcu

– Problemu ?! Tak to teraz nazywacie ?! O Bogowie ! Sprowadzacie to do rangi problemu ?! Czy wy jesteście normalni ?! – Mary krzyczała na tyle donośnie że Sean zdawał sobie sprawę że dzieci na pewno już słyszą kłótnie rodziców .

– Do cholery jasnej Mary !- wybuchnął w końcu Sean – Rozmawiamy o rzeczach ważniejszych niż moralność ! Powinnaś się cieszyć że udało mi się załatwić to co załatwiłem do tej pory ! – Po wykrzyczeniu tych paru zdań poczuł jakby kamień spadł mu z serca . Zbyt długo skrywał wewnątrz siebie emocje które napędzała jego żona .

Mary patrzyła na niego w milczeniu przez dłuższą chwile . Sean oddychał ciężko starając się uspokoić nerwy . Po dłuższej chwili spostrzegł że w drzwiach kuchni stoi Alexi i Sylvia . Brat obejmował młodszą siostrę która cicho płakała .

– Kurwa mać – powiedział pod nosem Sean

Mary spiorunowała go wzrokiem . Sean zorientowawszy się co zrobił , szybko odwrócił się na krześle imitującym drewno w stronę dzieci .

– Alexi – zaczął – jesteś już prawie mężczyzną i do tego godnym swojego nazwiska z tego co widzę – skomplementował syna .

Alexi głaskał powoli siostrę po głowie nie patrząc na ojca , udając że wcale go nie widzi .

– Staram się ojcze – odezwał się w końcu Alexi

Sean przytaknął milcząco po czym wstał od stołu , podszedł do syna i uklęknął tuż koło niego .

– Niedługo czeka nas bardzo długa podróż , podczas której nie zawsze będę mógł być przy was – przerwało mu pogardliwe parsknięcie Mary które jednak zignorował – potrzebuje zastępcy szeryfa – kontynuował Sean

– Szeryfowie istnieli w XX i XXI wieku , jeździli na koniach i strzelali z rewolwerów ojcze . Nie mam rewolweru – powiedział Alexi , czym zaskoczył zupełnie ojca .

– Masz absolutną racje synu – odparł Sean – Ale czy wiesz że największe czyny nie pochodziły z lufy rewolweru ale z serca ?

– Jak to ? – zapytał zaciekawiony chłopiec

– Masz już siedem lat prawda Alexi ? – niespodziewanie zapytał Sean

– Tak ojcze – odpowiedział Alexi

– Poznasz zatem w najbliższych latach , w szkole , historie ludzi którzy nie zabijając innych ludzi potrafili zmieniać świat . I wiesz co ?

– Co ?

– Myślę ze jesteś właśnie jednym z nich . To jak ? Chcesz być moim zastępcą kiedy mnie nie będzie w domu ?

– A gdzie będziesz – zapytał chłopiec

– Tuż obok was , ale byłbym spokojniejszy gdybym wiedział że ktoś taki jak ty pilnuje twojej siostry i matki .

– A dostane odznakę ?

– Oczywiście że tak – potwierdził Sean – Dam ci ja jutro . To jak ? Umowa stoi ?

Alexi popatrzył na matkę , jednak w wyrazie jej twarzy nie znalazł żadnej odpowiedzi . Spojrzał więc na ojca i powiedział ?

– Dobrze ojcze .

Sean uśmiechnęła się szeroko przytulił swoje dzieci , po czym wstał , założył swoja kurtkę i bez słowa opuścił dom .Wsiadł do najbliższego koptera i poleciał z powrotem do biura pomimo późnej godziny . Pobyt w domu wzbudził w nim coś czego nie spodziewał się odkryć , coś czego wcześniej nie czuł . Pierwszy raz w życiu poczuł się odpowiedzialny za czyiś los . Czuł że głównym powodem była wiadomość od Kovalskiego . Siedząc w kabinie koptera wpatrywał się w gwiazdy na niebie rozumiejąc jak wielka odpowiedzialność na nim spoczywa .

– Świat zwariował – powiedział sam do siebie

– Co Pan mówił ? – zapytał pilot do którego nie dotarły słowa pasażera

– Mówiłem że świat zwariował – powtórzył Sean

Chwile po tym nad Dublinem rozpętała się burza . Deszcz uderzał o blaszane parapety budząc ludzi i zaganiając koty do piwnic kamienic . Nieliczni przechodnia którzy zmierzali zapewne na nocne zmiany kryli się pod parasolami sklepów i wiatami przystanków . Sean wiedział że moze to być ostatnia burza nad Dublinem .

 

3

 

Zastanawialiście się kiedyś jak to jest umrzeć ? Czy po śmierci czeka na nas gloria i życie wieczne w szczęściu i dobrobycie , a może na zawsze będziecie tęsknić za bliskimi którzy zostali na Ziemi ? Czy wszystko co obiecywali wam kaznodzieje wszelkich religii kiedykolwiek się spełni ? Czy traficie do nieba , przybijając piątkę świętemu Piotrowi , a może przywita was Allah , obdarowując setka dziewic ? Być może nawet nie będziecie wiedzieć że umarliście bo to Budda rządzi światem i zanim się zorientujecie będziecie już w nowiutkim ciele jakiegoś bobasa który dopiero co ujrzał pierwsze promienie Słońca .

 

Neil Strong miał zaledwie dziewiętnaście lat , sześc miesięcy i dwa dni , ale wiedział już że nigdy nikt nie zrozumie istoty życia .

Neil był wyrzutkiem , miał ojca alkoholika , którego nie widział już od trzech lat , a jego matka umarła gdy miał szesnaście lat . Ojciec twierdził że Neil nie jest prawdziwym mężczyzną i nie potrafi postawić na swoim bo wciąż żyje w świecie marzeń które i tak nigdy się nie spełnią .

Neil urodził się w zamożnej rodzinie . Jego matka była profesorem biologii a ojciec cenionym inżynierem budowlanym . Pierwsze lata życia opływał w luksusie . Dzieci z przedszkola i podstawówki zazdrościły mu markowych ubrań i najlepszych zabawek . Gdy trafił do gimnazjum wszystko się zmieniło . Jego ojciec , Angus , otrzymał awans i zakazał swojej żonie , Annie , by pracowała . Do głównych zadań ojca należało podpisywanie umów z kontrahentami ze wszystkich zakątków Ziemi i nie tylko . Szybko przerodziło się to w całonocne libacje podczas których , według ojca , przypieczętowywano podpisane kontrakty . Angus popadł w alkoholizm w wyniku czego stracił prace . Matka Neila widząc co się dzieje , postanowiła wrócić do pracy . Nie potrafiła przemówić mężowi do rozumu więc samo zaczęła troszczyć się o rodzinę . Pozwalała Angusowi na całonocne imprezy i nie powiedziała na to nigdy ani słowa . Bała się że Angus od niej odejdzie . Psychologowie już setki lat temu zauważyli tą anomalie . Kobieta która naprawdę kocha swojego mężczyźnie nie jest w stanie od niego odejść , nawet jeśli ten otwarcie daje jej do zrozumienia że ma to gdzieś . Annie była , niestety , jedna z nich . Tak bardzo kochała swojego męża że nie mogła go zostawić nawet jeśli gdzieś w głębi niej mocnym czerwonym światłem jarzyła się żarówka z wielkim napisem : UCIEKAJ OD NIEGO . Matka Neila w końcu jednak pękła . Nie mogąc odejść od człowieka którego kochała , a który jednocześnie krzywdził ja bardziej niż ktokolwiek inny na świecie , zabiła się . Po pogrzebie Annie , Angus przyszedł do pokoju syna objął go ramieniem i powiedział jedyne ciepłe słowa jakie kiedykolwiek Neil usłyszał od swojego ojca :

– Nie rozpaczaj synu , jesteś mężczyzną tak jak ja , damy rade .

Wiele osób mogłoby uznać te słowa za beznadziejną próba bycia ojcem w chwili rozpaczy , jednak dla Neila był to jedyny przejaw ojcowskiej miłości jakiego zaznał w całym swoim dotychczasowym życiu . Paradoksalnie poczuł wtedy że nie łączy go z ojcem nic poza wspólnymi genami .

Dwa dni po śmierci swojej matki Neil uciekł ze swojego domu , w poszukiwaniu miłości , w którą uparcie wierzył , i której nie spodziewał się tak naprawdę nigdy odnaleźć. Znalazł prace jako barman , a po jakimś czasie dostał się na studia w Canterbury , w co sam nie mógł uwierzyć zważywszy że szkołę średnią kończył zaocznie . Mało komu to się udało , ale on , Neil Strong dokonał tego i wierzył że trzyma świat w szachu .

 

Mary Adams mieszkała w niewielkim domku nad morzem w małej miejscowości , zwanej Brindlington , we wschodniej Anglii . Miasteczko było zamieszkane głównie przez imigrantów z Europy wschodniej wśród których rodowici Anglicy byli rzadkością . Mary lubiła bawić się na plaży w dzielnicy która nie cieszyła się dobrą renoma wśród mieszkańców Brindlington . Mama zawsze powtarzała jej że to nie miejsce dla młodych angielskich dam . Mary zupełnie nie wiedziała o co też chodzi jej matce . Kiedy miała dziewięć lat podsłuchała rozmowę rodziców w której bardzo nieprzychylnie wypowiadali się o imigrantach . Pod tym względem nie odbiegali jednak od innych angielskich mieszkańców . Mary nie rozumiała dlaczego jej rodzice tak nieprzychylnie wypowiadali się na temat imigrantów . Uwielbiała bawić się z innymi dziećmi które cały czas śpiewały piosenki w niezrozumiałym dla niej języku , a ich nogi nie mogły spoczywać w jednym miejscu przez choćby chwile . Pasjonował ja ich świat w którym muzyka odgrywała bardzo ważna role . Tańczyła z nimi do melodii granych na gitarach , przy ognisku , na plaży . Pewnego dnia zapytała ojca o to dlaczego nie lubi przyjezdnych mieszkańców miasteczka Ojciec wytłumaczył jej to w następujący sposób :

– Widzisz Mary , do Anglii przybywa wiele ludzi z wielu krajów , w różnych celach . Mój pra-pra-dziadek opowiadał mojemu pra-dziadkowi a ten mojemu dziadkowi , który z kolei opowiedział mojemu ojcu , a mój ojciec mi , że kiedyś do Anglii przybyli bardzo żli ludzie żeby zniszczyć nasz piękny kraj .

Mary doskonale wiedziała o co chodzi . Ostatnio nauczycielka historii z jej szkoły , panna Adams , opowiadała im jak wyglądała Anglia na przełomie dwudziestego i dwudziestego pierwszego wieku . Żyli wtedy ludzie , przeważnie z bliskiego wchodu albo Azji mniejszej , którzy przyjeżdżali do Anglii , prosili o obywatelstwo , a gdy je już dostali to wysadzali się w powietrze . Mary nie rozumiała do końca słowa "wysadzić się w powietrze" ale wiedziała że skutkowało to śmiercią innych ludzi , czyli niczym dobrym .

Tak więc ojciec Mary , zatwardziały konserwatysta , uważał że każdy kto ma paszport z kraju wschodnio-eurpoejskiego , jest terrorystą , czychającym tylko na jego życie . Dla Mary było to niepojęte . Jak ludzie mogą chcieć wysadzać się w powietrze ? Skoro cały czas spędzali na muzykowaniu , gdzie tu znaleźć czas na jakieś wybuchy ?

Mary wraz z wiekiem stała się "ambasadorką" imigrantów Anglii . W wieku osiemnastu lat gdy studiowała historie sztuki poznała pewnego chłopca . Wywrócił jej świat do góry nogami jak to zwykle bywa gdy ktoś zakochuje się po raz pierwszy . Mary unikała słowa miłość , ale wiedziała że to uczucie puka już do drzwi jej serca .

Zycie jest nieprzewidywalne . Nigdy nie wiadomo co stanie się za minutę , godzinę , dzień lub miesiąc . Dlatego tak wiele ludzi nie planuje przyszłości , żyją z dnia na dzień , oczekując tego co nieoczekiwane . Jest jednak grupa która wszystko ma zaplanowane i wie jakimi ścieżkami się uda . Co je łączy ? Jedna i ta sama rzecz o której myślą jedynie w innych kategoriach . Nie można żyć bez planów , a nawet marzeń , tak samo jak nie da się żyć według planu i mieć nadzieje że się powiedzie realizując marzenia . Dopiero życie pokaże kto miał racje . Co zatem robić do tego czasu ? Odpowiedz jest prosta : nic . Nie da się zmienić tego co ma być , nasze przeznaczenie i tak się dopełni . Czy warto zatem walczyć ? To pytanie jest bez odpowiedzi tak samo jak to czy Bóg istnieje . Jakie odpowiedzi znajdzie człowiek ? Proste : to w co wierzysz daje Ci siłę , i skora ta siła Cie napędza , wierz w to , bo i tak nie wiesz nic , a śmierć będzie odpowiedzią na wszystko .

Mary i Neil wierzyli właśnie w tą idee , i gdyby nie to że spotkali się na uniwersytecie Canterbury , idea ta umarła by w zapomnieniu w świecie który zachłysnął się swoja własną doskonałością . W świecie postępu , kultura , nie stymuluje już duszy , dusza stała się kulturą postępu . Zarówno Mary jak i Neil wierzyli że te słowa zdefiniują niebawem cały progres ludzkości . Jak wszyscy młodzi , wierzyli w coś co , istniejąc jedynie w ich umysłach , nie miało żadnych szans , ale oni tego jeszcze nie wiedzieli , byli zbyt młodzi . Domeną młodości jest wszak dążenie do urzeczywistnienia idei , które dla nich same są rewolucyjne , jedyne i prawdziwe . Młodym jednak nie da się tego wytłumaczyć . Zawsze będą starali się buntować za wszelka cenę , i nie można z tym walczyć , bo może im się kiedyś udać . Co wtedy pozostanie z naszego świata ?

Na zgliszczach zawsze wyrasta coś nowego , lepszego . Czy zatem do tego zmierza świat ? Do własnego upadku ? Może paradoksalnie tylko upadek może nas obronić przed unicestwieniem ? Nowa nadzieja , nowy ład , nazywano to już w różny sposób , ale zawsze na początku , dumnie stało : NOWY .