Eunalendis - rozdział 1 - Uprowadzenie

Ragnon, odkąd pamiętał, nigdy nie znajdował tego, czego szukał. Miał kłopoty ze znalezieniem rzeczy zarówno małych, jak i dużych. W tym także tej najważniejszej – miłości.

W miasteczku Winkrad wiódł spokojny żywot z dala od wojen, sporów granicznych czy wielkich polowań na smoki. Długo się zastanawiał, co ma ze sobą zrobić w przyszłości. Najchętniej zostałby uczonym albo czarodziejem, i choć tym drugim chcieli zostać wszyscy młodzi chłopcy, na marzeniach zazwyczaj się kończyło. Dla niego również. Zdołał jedynie stworzyć namiastkę swoich oczekiwań. Po wielu staraniach został przyjęty u mistrza Gabetnisa na stanowisko pomocnika drukarza. I choć praca ta nie zaspokajała jego aspiracji, musiał się nią zadowolić. Mozolnie odbijając czcionki na cennym papierze czerpanym, miał przynajmniej nieustanną styczność z książkami, w których od dzieciństwa namiętnie się rozczytywał.

Praca w drukarni była dość absorbująca, toteż w najlepszym przypadku Ragnonowi udawało się przeglądnąć zaledwie kilka stronic jakiejś interesującej go pozycji. Mistrz Gabetnis okazał się surowym i wymagającym nauczycielem rzemiosła i nawet za najmniejsze uchybienie karał lub strofował swoich uczniów.

Gabetnis miał piękną córkę, którą Ragnon często widywał, kiedy wchodził do mieszkania szefa z jakimś zleceniem. Tak naprawdę to przez nią nie żałował wybranego przez siebie zawodu. Mimo że nie udało mu się jeszcze zamienić z dziewczyną choćby kilku słów, z wyjątkiem krótkiego – dzień dobry – na co ona odpowiadała ledwie skinieniem głowy, wiedział, że był w niej zakochany. Jego koledzy w niewybrednych słowach wychwalali jej urodę, co go niepomiernie drażniło. Zresztą jedyne, co mogli zrobić, to wymieniać komentarze między sobą, sama dziewczyna bowiem wydawała się być zimna i niedostępna niczym ośnieżony szczyt góry Santek. Rzadko kiedy nawet spojrzała w ich stronę. Miała na imię Eliana.

Pewnego dnia Ragnon spóźnił się do pracy, ale uniknął spodziewanej reprymendy, gdyż zastał w domu Gabetnisa chaos i rozgardiasz. Spory tłumek ciekawskich stał przed frontem kamienicy, żywo gestykulując i o czymś rozprawiając. Wszedłszy do środka, Ragnon zobaczył jeszcze bardziej roztrzęsionych domowników. Ze zdumieniem ujrzał także samego burmistrza, rozmawiającego z mocno strapionym Gabetnisem. I nieomal wpadł na Manika, innego praktykanta.

– Hej, co tu się dzieje?

– Nie słyszałeś niczego? – tamten wpatrywał się w kumpla rozszerzonymi oczyma. – Uprowadzili córkę starego. Wczoraj wieczorem pojawiło się tutaj trzech tajemniczych jeźdźców. Wdarli się do pokoju naszej pięknej i uprowadzili ją, tak jak stała czy może spała.

– Jak myslisz, kim oni byli?

Trudno powiedzieć.Stary Gabetnis miewał konszachty z podejrzanymi osobnikami. Według mnie mogły to być Cienie Nocy. Ludzie zresztą tak gadają.

– Daj spokój z tymi upiorami. Co one by robiły w Winkradzie? – Rantonem targały wątpliwości co do własnych uczuć. Gdyby porywacze okazali się upiorami, to by przypominało początek jakiejś baśni.

– Podobno skradli cenną księgę. Jeśli tak, to pewnie dziewczynę uprowadzili co najwyżej na dokładkę.

– A co to była za księga?

– Zdaje się, że nosiła tytuł "Księga światów". Wczoraj jeszcze robiłem do niej tłoczenia, a stary śledził każdy mój ruch, jakby się bał, że potnę ją na kawałki. Nawet zastanawiam się, co go bardziej zmartwiło, utrata księgi czy Eliany?

Ragnon, pogrążony we własnych rozmyślaniach, w ogóle nie zwrócił uwagi na słowa Manika. Co się stanie z Elianą? Czuł żal, smutek, rozczarowanie czy…satysfakcję? Wszak ona sama nie zwróciła na niego specjalnej uwagi, a jednak poczucie dojmującej straty przepełniało jego duszę.

Przez wiele dni w mieście o niczym innym się nie mówiło, jak o porwaniu córki zamożnego drukarza. Z czasem plotki ucichły, gdyż o losach dziewczyny nie było żadnych nowych wieści. Straż miejska po kilku dniach poszukiwań dała za wygraną. Bardziej konkretny obrót spraw przybrał natomiast los Ragnona, Manika i Wagdasa – pozostali bez pracy. Gabetnis, zawsze powściągliwy w obyciu, teraz, nie mogąc przeboleć utraty córki, całkowicie odizolował się od otoczenia, a swój zakład wynajął konkurencyjnemu cechowi drukarzy.

Do Winkradu powróciły ospałe, pogodne dni. Można by pomyśleć, że siejący postrach jeźdźcy nocy nie pojawili się znikąd w centrum miasta, wcale się przy tym nie kryjąc, i nie uprowadzili jednej z najpiękniejszych dziewcząt. Zdawało się, że mieszkańcy przeszli nad tym do porządku dziennego, zresztą niewiele więcej mogli uczynić. Wpływy burmistrza i Gabetnisa były zbyt skromne, aby zaprzątać głowę księcia Anorii tym mało znaczącym incydentem. Nikt także nie zgłosił się na ochotnika, by samemu ruszyć w pościg za cieniami nocy. Jakkolwiek szokujące było dla mieszkańców Winkradu całe te wydarzenie, po pewnym czasie zdawali się całkowicie o nim zapomnieć. Inaczej rzecz się miała z Ragnonem. Sam, bez pracy, stroniący od nazbyt beztroskich przyjaciół, nadrabiał zaległości w zdobywaniu wiedzy.Chociaż starał się wymazać z umysłu zdarzenie w domu Gabetnisa, utkwiło w nim mocno niby cierń.

Dawne legendy o demonach, tajemniczym mieście Glamwand, siedlisku chimer i upiorów, o Eunalendis czy wreszcie o kraju Króla Nocy i jego straży przybocznej, Cieniach Nocy, zawsze rozpalaly jego wyobraźnię. Teraz niemalże otarł się o taką opowieść, tyle że dobiegła ona końca, zanim się w ogóle rozpoczęła.

Szare, senne dni mijały niepostrzeżenie. Ragnon, rozczarowany niemrawym życiem miasteczka i swoim własnym, dojrzał do podjęcia ważnej decyzji. Postanowił wstąpić do klasztoru.