Opowieść o zapalonym czytelniku (Latająca Polska)

Nie chcę nikogo rozczarować, ale tym razem kraje latają jedynie w domyśle.

 

 

Opowieść o zapalonym czytelniku

 

 

 

Miała na sobie tylko gorset i stringi, a była przy tym tak piękna i zmysłowa, że jedyne, co można było zrobić, to paść jej do stóp i błagać o sekundę uwagi. Od jednego jej spojrzenia – niemal zawstydzonego gorącem, jakie w niej płonęło – można było dojść i to lepiej niż ktokolwiek mógł sobie wymarzyć.

 

Pretty patrzyło na nią, na Belle Helene, na jej nogi, jej uda, jasną skórę i ciemny materiał koronki, na kontrast między nimi. Niemal fizycznie czuło wszystkie głodne, rozpalone spojrzenia innych ludzi, artystów, jak zwykli siebie nazywać. Uśmiechało się przy tym lekko, krzywo i ironicznie, kalekie, więc we własnym sumieniu upoważnione do niszczenia tego cudownego momentu. Patrzyło na jej piersi, częściowo ukryte pod gorsetem, przez to tylko bardziej pociągające, i wiedziało, że nie mogłaby być bardziej pożądana, gdyby stanęła nago.

 

Sam lokal potęgował to wrażenie, zaciemniony, duszny, z dymem papierosowym wijącym się wokół na wpół szalonych, na wpół pięknych postaci paryskiej bohemy. Pretty patrzyło na nie z równą przyjemnością, co na Helene, jedno i drugie znało doskonale i od jednego i drugiego dzieliła je cienka granica formy bezosobowej.

 

– Czy słyszałoś historię Aleksandra Kawki, który ratował książki? – usłyszało głos za plecami, niski, hipnotyczny, rozpełzający się po ciele. W połączeniu z widokiem Belle Helene sprawiał niemal fizyczną przyjemność.

 

Nie obróciło się, kontemplując ból w swoim pustym, okaleczonym oczodole i akcent właściciela niesamowitego głosu. Na pierwszy rzut oka było z nim wszystko w najlepszym porządku, a jednak Pretty czuło w tym jakąś obłudę, bezczelną doskonałość oczywistego fałszu.

 

– Czy jest to historia dla mnie? – zapytało, wciąż zwrócone ku scenie i Helene, nie mając pojęcia, z kim rozmawia. Nie uważało tego za wielką przeszkodę w konwersacji, bo chociaż młode i niedoświadczone, wiedziało, że niektórzy rozmówcy nie mają twarzy.

 

Przez chwilę panowała między nimi cisza wypełniona zmysłową muzyką i szumem rozmów. Pretty rozpoznawało akcent tamtego głosu, ukryty za fasadą doskonałości wymowy – doskonałości zdradzieckiej, bo przecież nieistniejącej naturalnie.

 

Wschodnia Europa, pomyślało nagle. To było to.

 

Przywiodło mu to na myśl tworzącą się Rzeczpospolitą Prawdziwą i drobne, dyskretne sugestie, że należałoby rozłożyć w niej siatkę szpiegów. Oczywista oczywistość, bo przecież nie można zostawić samopas takiego kuriozum, państwa przesianych, wyselekcjonowanych obywateli, spełniających określone warunki: Polak, katolik, konserwatysta… Pretty nie rozumiało tylko, dlaczego akurat ono miałoby się tym zająć. Było do tego najlepsze, owszem, ale to oznaczałoby pozbycie się własnego życia, które w tej chwili nie istniało, ale mogłoby… kiedyś.

 

W tamtych latach Pretty miało jeszcze tę naiwną, złudną rysę niewinności i nadziei, mimo okrutnego okaleczenia, którego doświadczyło. To tylko potwierdzało, że jak nikt inny nadawało się do tej roboty.

 

– Historia dla ciebie, Pretty – zapewnił głos, a istotę przeszedł dreszcz, kiedy usłyszało imię. Nieprawdziwe, bo już wiedziało, że nazwy nie są ważne, ale własne. – Znam Aleksandra Kawkę lepiej niż ktokolwiek inny, chociaż tak naprawdę nie dał się poznać nikomu…

 

 

 

Musisz o nim wiedzieć, że jedyne, co kochał, o co dbał i czego pragnął w całym swoim życiu, to książki. Czy był szalony? Nie bardziej i nie mniej niż my wszyscy, ale miał w sobie coś bezdusznego, tak chłodnego i beznamiętnego, że nikt nigdy nie chciał mieć z nim nic wspólnego.

 

Kawka to nie jest jego prawdziwe nazwisko, ale tego z pewnością się już domyśliłoś, skoro wszyscy posługujemy się pseudonimami. Zmienił je, bo prosił go o to brat, wtedy kiedy został politykiem. Nie chciał, by ich kojarzono, Aleksander był dla niego niewygodnym dodatkiem, ujmującym punktów w sondażach. Mieszkali razem, w wielkim domu pełnym najdziwniejszych książek, czytanych tylko przez jednego brata. Tego, który nigdy nie wychodził, którego pochłaniało czytanie i który nie umiał żyć.

 

Nie miej go jednak za głupca albo kalekę! Aleksander był niesamowicie inteligentny, a do tego posiadał wiedzę z najróżniejszych dziedzin, wyczytaną i zapamiętaną z książek. Potrafił zachowywać się jak człowiek – mógłby nawet siedzieć tutaj teraz, a ty byś go nie rozpoznało. Potrafił, ale nie chciał, odrzucał to, bo nie potrzebował tego.

 

Jego brat, chociaż oficjalnie odcinał się od niego, w jakiś sposób go kochał. Zapewniał mu bezpieczeństwo i, w miarę możliwości, troszczył się o niego. Potem został premierem, wyprowadził się i nie miał dla Aleksandra więcej czasu. Nie martw się jednak o niego – wcale go to nie obeszło.

 

Aleksandra, jak już powiedziałem, obchodziły tylko książki. Nie tylko w sensie czytania – choć pochłonął ich więcej niż mogłobyś sobie wyobrazić – ale również w sensie istnienia. Traktował je tak, jak najwięksi humaniści traktują ludzi. Kochał je. Wszystkie, niezależnie od tego, jak złe by nie były. Nienawidził, gdy ktoś książki krzywdził, a rozumiał przez to wszelkie zniszczenia, od zostawienia plamki przez podkreślenie czegoś ołówkiem aż po darcie stron.

 

Musisz więc zrozumieć, jak wielką furię wywołała w nim informacja, że jego rodzony brat pozwala – a nawet zleca! – niszczenie książek.

 

W istocie, pan premier robił to. To on wymyślił, zapragnął i wprowadził w życie Rzeczpospolitą Prawdziwą, a teraz pociąga za wszystkie sznurki. Wtedy jednak, w trakcie polonizowania Polaków, likwidował zagrożenie płynące z obcojęzycznych książek, zagranicznych przewodników i tym podobnych. Pozbywał się ich, a było ich zaskakująco wiele.

 

Aleksander dowiedział się o tym, bo jakżeby nie, skoro rzecz dotyczyła książek, a on wiedział o nich wszystko, zupełnie tak, jakby były organicznymi istotami, połączonymi z nim świadomością. Dowiedział się i wpadł w furię.

 

– Jak śmiałeś?! – wrzasnął, wpadając do gabinetu premiera.

 

Jego brat zdziwił się ogromnie, naprawdę nie mając pojęcia, o co może mu chodzić. Dla niego książki nigdy nic nie znaczyły.

 

– Zamordowałeś je!

 

– Słucham?

 

I, faktycznie, słuchał, ale było to bardzo bolesne słuchanie, bo Kawka w furii był nieobliczalnym żywiołem. Niemal wyrządził bratu krzywdę, kompletnie niszcząc przy tym gabinet. Pałał wręcz namacalną nienawiścią.

 

Wtedy po raz pierwszy i ostatni interweniowało pogotowie, tak bardzo Kawka zapomniał swej roli człowieka. Unieruchomiło Aleksandra i udzieliło pomocy premierowi, a potem – wedle jego rozkazu – zostawiło braci samych, jednego spętanego kaftanem, drugiego zabandażowanego.

 

– Aleksandrze – westchnął premier zbolałym głosem.

 

Jeżeli nigdy dotąd nie spotkałoś polskiego premiera, wiedz, że jest przede wszystkim zmęczonym człowiekiem. Na jednych barkach musi unieść cały kraj, który stworzył. A w tamtym momencie miał na głowie jeszcze brata.

 

Po całej tej histerycznej i niebezpiecznej awanturze wiedział już jednak, co się stało. Aleksandrowi chodziło o fakt niszczenia książek, którego nie mógł ścierpieć, i fizycznie bolała go dotychczasowa strata. Premier, jeszcze zanim zaczął pertraktacje z własnym bratem, wstrzymał akcję utylizowania potencjalnych wrogów polonizowania Polaków.

 

– Aleksandrze – powtórzył, wykonawszy telefon. – O co ci chodzi? Czego się po mnie spodziewasz?

 

Jedynym, czego chciał Aleksander Kawka, było ratowanie książek. I powiedział mu o tym, ale jego brat nie zrozumiał.

 

– Nie mogę ich oszczędzić.

 

– Nie możesz ich zabić.

 

– Co więc mam zrobić? Konkrety! – dodał, uprzedzając kolejne nic nieznaczące zdania typu „Uratuj je”.

 

– Ja je przygarnę. W domu. W jakichś magazynach… kupię magazyn. Albo… bibliotekę. – I już wypowiadając ostatnie słowo, oczy mu się zaświeciły, a serce drgnęło, jak przy zakochaniu od pierwszego wejrzenia.

 

W ostateczności jednak nie kupił ani magazynu, ani biblioteki, ponieważ przybytek zawierający tak bezecne przedmioty, nie mógłby istnieć niezabezpieczony i na widoku w trosce o dobro obywateli. Specjalnie dla brata premier zarządził budowę połączenia dwóch propozycji Aleksandra.

 

Powstała Biblioteka Zakazana, doskonale strzeżony, ale również bezpieczny dla książek ogromny magazyn.

 

Aleksander czuł się tam jak w domu, nawet mieszkał tam kiedyś. Uratował książki, które chciał zabić jego brat (co sprawiło, że Kawka stał mu się nieprzychylny), a także dołożył własne zbiory.

 

Biblioteka Zakazana jest jednak czymś więcej niż zwykłym magazynem obcojęzycznych i niepożądanych książek. To przejście do innego, równoległego świata, a właściwie jego wycinka – Latającej Polski.

 

I tylko brat Aleksandra Kawki nie miał pojęcia, jak cennego sojusznika stracił.

 

 

 

– A teraz Aleksander Kawka zniknął – powiedziało Pretty obojętnie, wciąż się nie odwracając. Belle Helene skończyła występ jakiś czas temu, goście zajęli się sobą, ale ono nadal wpatrywało się w scenę.

 

Kiedy nieznajomy mówił, Pretty nadzwyczaj szybko analizowało sytuację i podejmowało decyzje, rozmawiając równocześnie ze zmarłymi. Jako medium, przychodziło mu to z łatwością, teraz, kiedy oswoiło koszmarny aspekt tej sytuacji.

 

Już na samym początku opowieści Pretty zyskało pewność co do tożsamości głosu i nie to zaprzątało mu głowę. Wahało się co do podjęcia decyzji o szpiegowaniu Rzeczpospolitej Prawdziwej, zastanawiając się, w jaki sposób będzie mogło wykorzystać zawartą dzisiaj znajomość i poznane informacje. A także dlaczego właściwie je poznało i jaką korzyść będzie mogło wywalczyć dla siebie, kiedy głos w końcu przedstawi swoją propozycję. I swoją cenę.

 

Dopiero ostatnia rzecz, wspomnienie Latającej Polski, wyrwało Pretty z zamyślenia i zwyczajnie, po ludzku wzbudziło jego ciekawość.

 

– Zniknął – przyznał głos zza jego pleców. – I nikt nie wie, co się z nim stało.

 

– Może trafił do Latającej Polski? Opowiedz mi o niej.

 

Głos się roześmiał, nisko, basowo, przyjemnie, aż dreszcz przechodził.

 

– To materiał na zupełnie inną opowieść. A nawet kilka.

 

– Czego chcesz w zamian?

 

– Możliwości odcięcia od świata i nie zaprzątania sobie nim głowy.

 

Pretty uśmiechnęło się lekko, a potem odwróciło. Mężczyzna przed nim był niski, szczupły, z szopą włosów na głowie i wielkimi ciemnymi oczami sowy.

 

– Zgoda – rzuciło – Czytelniku.