Piosenki o wolności [cz. 4 z 4]

Sen jest wybawieniem. Parę chwil zapomnienia, ucieczki, zamroczenia. Niechętnie zwlekam się z łóżka. Powraca świadomość… jeszcze moment, a całkiem się obudzę. Zastanawiam się ile spałem. Godzinę? Dwie? Nie więcej. Dobre i tyle. Poprzednia noc była koszmarem. Teraz tylko kolacyjka dla dzieciaków i…

 

Ten dźwięk uderza we mnie, nie pozwala skupić się na niczym innym. Chropowaty, jednostajny szum interkomu wybucha bliżej nieokreśloną melodią. Słowa zdają się zlewać w jeden długi jęk, który wznosi się i opada, wznosi i opada. Nic z nich nie rozumiem.

 

Szok mija. Zrywam się na równe nogi i pędzę przez korytarze. Rozglądam się. Biegnę znowu. Nie ma miejsca na pomyłkę. Skurwiel się ze mną bawi, tak? Jak go dorwę, to mu nogi z dupy powyrywam. Pierdolony cwaniaczek!

 

Odbijam się od ścian. Płuca bolą niemiłosiernie. Nigdzie go nie ma. Skurczybyk się chowa. Bawimy się w ciuciubabkę, co? A takiego wała!

 

Coś cholernie mi się tu nie zgadza. Jak gość mógł tak dobrze poznać statek i pozostać w ukryciu? Na jego miejscu siedziałbym cicho w nadziei, że mnie nie znajdą, a nie bawił się w chowanego z jedyną osobą, która może mnie udupić. Trafiłem na gapowicza idiotę, masz ci los.

 

Zginam się w pół i staram się uspokoić oddech. Głośniki umilkły. Słyszę jedynie rytmiczne uderzenia własnego serca, które bardzo powoli odzyskuje swój normalny rytm. Dopiero wtedy dociera do mnie, że muszę nakarmić pokraki. Zupełnie o nich zapomniałem. Chryste, jak tak dalej pójdzie, zaczną poważnie świrować. Jeszcze nigdy nie miałem takiej obsuwy. Niech to jasny szlag trafi! Zrezygnowany odwracam się na pięcie i zawracam do swojej kabiny.

 

Zrobiłem niezły kawałek. Dobiegłem aż pod maszynownię, zahaczając o chłodnię, mostek kapitański, a nawet wylądowałem pod zadem Briana. Nic. Chyba naprawdę to wszystko dzieje się jedynie w mojej głowie. Może powinienem przestać się przejmować, a po wylądowaniu na Celebres zgłosić Konsorcjum, że nie mogę sam wracać do domu, żeby kogoś po nas przysłali? Podobne rzeczy już się zdarzały. Najczęściej jednak, to szefostwo orzekało o tym kto się nadaje na trasę powrotną. Takie procedury.

 

Nie spieszę się zbytnio. Muszę ochłonąć, wziąć się w garść, wykonać swoje obowiązki. Potem mogę to wszystko olać ciepłym moczem. Zamknąć się u siebie i wychodzić tylko w porze karmienia. Tak będzie najlepiej… skoro ani Ian, ani Frankie nie zareagowali na piosenkę płynącą z interkomu… Chryste, ale bagno.

 

Jakieś dwa metry przed lukiem mojej kabiny staję jak wryty. Nie ma mowy, żebym zostawił drzwi otwarte na oścież! To jest fizycznie niemożliwe! Zamykają się automatycznie, chyba, że coś je blokuje…

 

Podbiegam bliżej. Kurwa mać! W popłochu macam się po kieszeniach kombinezonu. Nie! Ja pierdolę!

 

Już wiem, co blokuje drzwi. Masywna skrzynia, w której trzymam swoje żarcie i mieszanki dla Przystosowanych leży otwarta. Wywrócona do góry nogami, jednym bokiem opiera się o luk uniemożliwiając zamknięcie. Jest pusta. Kurwa mać! Jesteśmy udupieni!

 

Nagle wszystko do mnie dochodzi. Ta cała szopka z piosenką miała mnie wywabić z pokoju. Klucze musiały mi jakoś wypaść, a ten sukinsyn je znalazł. Buc musiał mnie obserwować przez jakiś czas. Musiał wiedzieć gdzie trzymam jedzenie i jak się do niego dostać. Czekał tylko na okazję. I co ja mam teraz zrobić?

*

 

Powinienem spać. Siedzę jednak oparty o ścianę w zabarykadowanym pokoju. Zamknięty tak, że nikt się do mnie dostać nie może. Czuję się odrobinę pewniej. Odrobinę, bo okazało się, że nie wariuję. Jedno zmartwienie mniej.

 

Muszę to przemyśleć. Od Celebres dzieli nas jakieś cztery, pięć dni lotu. Ze mną nie ma większego problemu. Wytrzymam bez żarcia, wodę będę mógł odzyskać z tego ustrojstwa do utylizacji. Z Przystosowanymi będzie gorzej. Już po braku jednego posiłku zaczynają być wolniejsi… potem zaczynają wariować. Zachowują się chaotycznie, nie słuchają rozkazów. Ostrzegali nas o tym. Pokazywali nawet jak Przystosowany umiera z głodu.

 

Wzięli takiego, co to się im mniej udał, wsadzili go do klatki i nakręcili materiał instruktarzowy. Biedne stworzenie miotało się przez parę godzin, po czym usiadło w kącie i patrzyło się przed siebie. Bez ruchu. Aż do samego końca.

 

Jeżeli nie uda mi się złapać tego sukinsyna, to wszyscy zginiemy. Wszyscy.

 

Jak tylko choć trochę się ogarnąłem, pobiegłem do Iana, żeby zameldować problem. Zaprotokołował. Więcej się po nim nie spodziewam. Teraz siedzę, myślę.

 

Póki co wszystko wygląda poprawnie. Nic nie stuka, nie wyje, dzieciaki są spokojne. Ale na jak długo? Nie powinienem tu siedzieć i gapić się w ciemność. Nie mam na to czasu.

 

Otwieram drzwi, chcę się wydostać, ale podłoga ucieka spod moich stóp. Leżę jak długi. Co jest? Zrywam się i biegnę z powrotem do Iana. Muszę skontaktować się z szefem, tak nie może być… sam tego nie rozwiążę…

 

Prawie nie myślę. W mojej głowie panuje taki chaos, że trudno mi wyłuskać pojedynczą myśl. Jak to się stało, że zginął mi klucz? Kiedy? Kto? Po co mu mieszanka…

 

Otwieram luk i cofam się przerażony. Chyba upadam. Moja twarz dotyka czegoś zimnego. Podłoga? Ale nie czuję bólu. Nie czuję nic, prócz wzbierających mdłości. Wątłe ciałko Iana leży bezwładnie na ziemi. Jak moje własne. Muszę się podnieść, muszę sprawdzić…

 

Nie chcę podchodzić bliżej.

 

Muszę podejść bliżej.

 

Jeżeli on jest…

 

A jeśli nie jest?

 

Ktoś przeciął kable i przewody podpinające Iana do komputera. Rozrzucił je tak po prostu, iskrzące od informacji, których mózg kapitana nie mógł już przyjąć.

 

Dookoła pełno jakiejś mazi. Chlupocze pod moimi butami. Nie mam odwagi spojrzeć na Iana. Widzę tylko jego dłoń. Ubabrana mazią, drobna jak dłoń dziecka, wygląda tak spokojnie na tle zimnego metalu. Czekam, żeby się poruszyła… bez skutku. Bardzo ostrożnie podnoszę wzrok i już wiem dlaczego.

 

Nie mam pojęcia jakim cudem wciąż stoję. Słodki Jezu… Ian… Podbiegam do niego, choć wiem, że nie ma to najmniejszego sensu. Klękam. Obiema rękami staram się połączyć rozpłataną głowę kapitana. Maź przepływa mi między palcami. Spływa na wierzch dłoni i niżej po kombinezonie do łokci. Chryste, Ian…

 

W ogóle nie ma krwi. Kawałki mózgu Iana wbijają mi się pod paznokcie. W jego otwartych ustach ugrzązł siniejący język. Bezwładna głowa kapitana spoczywa na moich kolanach. Blada jak najdelikatniejszy marmur i niemal tak samo gładka. Jakiś chłód na moich policzkach, brodzie, ustach…

 

Wstaję. Nie zwracam uwagi na nic. Coś głucho uderza o podłogę. Podchodzę do blatu, przy którym do niedawna siedział Ian i z całych sił uderzam w niego pięścią. Raz, drugi, trzeci. Tracę rachubę. Kurwa mać! Pusty fotel wali gównem.

 

Nie próbuję nawet skontaktować się z Ziemią, ani tym bardziej z Celebres. Wychodzę. Muszę sprawdzić, co z Brianem, Frankiem… Prawie czuję jak przemielony mózg Iana zasycha mi na dłoniach. Wraz z moją własną krwią. Ja pierdolę! Zatłukę skurwysyna. Za…

 

Już po samym widoku nóg Briana wiem, że jest źle. Chwytam je i z całych sił ciągnę na dół. Wychudzony korpus pilota nie stawia oporu. Z cichym szelestem przesuwa się przez otwór w suficie. Nieprzygotowany na to, upadam pod jego ciężarem. W dziurze nade mną widzę przesuwające się z wolna gwiazdy. Najpiękniejszy widok w moim życiu.

 

Odrzucam na bok Briana. Oczu, które do tej pory wpatrzone były w bezkres, nie ma. Zostały siłą wepchnięte w głąb czaszki, aż nie pękły. Jego twarz jest spokojna, gdyby nie puste oczodoły pomyślałbym, że śpi. Wygląda tak, jakby się spodziewał, jakby Ian jakimś sposobem zdołał go uprzedzić… Ale jakim cudem ten skurwiel się do niego dobrał? Nawet ja nie mam pełnego dostępu do bańki pilota… jedyną osobą, która mogłaby się tam dostać jest…

 

Piosenka rozbrzmiewa w głośnikach ze zdwojoną siłą. Niewyraźne początkowo słowa, nabierają znaczenia. Rozpaczliwa pieśń o utracie wolności.

 

Niewiele myśląc biegnę do chłodni. Potykam się. Podnoszę, biegnę dalej. Muszę ją zamknąć. Najlepiej od wewnątrz.

 

Nie było żadnego gapowicza. Kurwa mać, jaki ja głupi byłem! A teraz jest już za późno. Dla Iana, dla Briana, ale nie dla Kopaczy. Dla tych bezimiennych farciarzy, kurwa w dupę ich mać!

 

Opieram się o luk i oddycham głośno. Udało się zamknąłem to cholerstwo od środka, żeby tylko ten pierdolony sukinisyn nie znalazł innego wejścia! Teraz można się zastanowić.

 

Cichy szum maszyn uspokaja. Płuca i serce zaczynają funkcjonować normalnie. W chłodni jest praktycznie zupełnie ciemno. Tylko światełka kapsuł migają informując o działaniu instalacji. Wcale mnie to nie dziwi… o tej porze jest już po kolacji… gdyby…

 

Światełka gasną. Jedno po drugim. Pyk. Pyk. Pyk. W ich pojedynczych mignięciach widzę ulaną, zbliżającą się do mnie postać. Jest coraz bliżej. Coraz bliżej. W jednej z sześciu dłoni ściska metalowy pręt. Jest już bardzo blisko. Nie mogę się ruszyć. Kopacze giną w ciszy.

 

Ostatnie światełko gaśnie. W absolutnej ciemności słyszę bełkotliwy, nieprzywykły do wypowiadania słów głos:

 

– Czy… pomożesz… mi… zaśpiewać… piosenkę… o… wolności…