Upadek Lucyfera

Słońce zachodziło nad Północną Równiną Łez.

Michael wyszedł przed szereg aniołów odzianych w złote zbroje i poruszających nerwowo

złotymi skrzydłami, a po jego bokach stanął Raphael i Gabriel. W tle gasnące nad horyzontem

słońce opiewało czerwono pomarańczową poświatą zastępy niebieskie. Skrzydła archaniołów

błyszczały opalizującą czernią, tak samo jak skrzydła stojącego po przeciwnej stronie równiny

Lucyfera.

-Jeszcze nie jest za późno.-wyszeptał Michael w języku aniołów.

-Swoją mową kaleczysz moje uszy.-odpowiedział Lucyfer, naśladując mowę Ludzi.

-Możesz wrócić.-kontynuował archanioł.

-Gówno prawda!-warknął wściekle.-A nawet jeżeli to nie po to walczyłem o wolność by teraz

z niej zrezygnować.

-Nie walczyłeś o wolność.-wtrącił Gabriel.-Walczyłeś o władzę.

-Czy to nie to samo? Władza nad sobą, bym mógł być wolny. Czy nie brakuje ci tego

Gabrielu?-wysyczał Lucyfer. Jego skrzydła zafalowały od tłumionej wściekłości.

-Nigdy mi tego nie brakowało, ponieważ nigdy tego nie zaznałem.-wzruszył ramionami

Gabriel.

-A tobie Raphaelu?-tamten pokręcił przecząco głową.

-Źle postępujesz Luke.

-Nie, postępuję według moich własnych pragnień. Podążam za tym czego ja chcę, a nie za

tym czego On chce.

-Nigdy mnie to nie przeszkadzało.-odparł Gabriel. Raphael pokiwał głową.

-A mnie tak! Wieczne życie pod jego dyktandem? Chyba śni!

-Nie mnie to oceniać.-rzekł spokojnie Raphael.-Wróć. Przyjmie cię. Wybaczy. Przecież wiesz,

że cię kocha.

-Nikt nie kocha swoich podwładnych. Nie kocha swoich sług. Woli tych brudnych i skażonych

grzechem ludzi.

-Sam ich stworzył.

-Nas także!-wrzasnął Lucyfer.

-Ta rozmowa prowadzi do nikąd.-przerwał nagle Michael. Patrzył na Lucyfera z wystudiowaną

obojętnością, a na jego twarzy nie drgnął żaden mięsień choć Lucyfer już dyszał ciężko.

Powiódł wzrokiem po równinie. Ponad setka aniołów czaiła się za plecami trzech

archaniołów. Drugie tyle znajdowało się za Lucyferem. Przetarł dłonią zmęczoną twarz. Jego

złote włosy zaplecione w gruby warkocz, zafalowały mu na plecach. Jego ciało się napięło,

szykując się do ataku.

-Bracie.-zaczął Michael.-Wracasz do nas czy nie?

-Nie jestem twoim bratem.-warknął Lucyfer.

-Uznam to za nie.-odwarknął po czym w jego ręku zmaterializował się ognisty miecz. Gabriel i

Raphael z bólem w oczach zrobili to samo.

Za Lucyferem stanęli jego trzej zaufani przyjaciele – Azazel, Asmodeus i Belial. Azazel

poklepał Lucyfera po ramieniu.

-Jesteśmy z tobą.-szepnął.

Anioły po stronie Michaela poruszały się niespokojnie. Każdy z nich trzymał miecz.

Lucyfer zmaterializował swoje ostrze. Było tak czarne jak jego skrzydła, a klingę pokrywał

pomarańczowy płomień. Usłyszał pomruki za swoimi plecami. Zatrzepotał skrzydłami. Po jego

przeciwnej stronie Michel wraz z uniesionym mieczem ruszył na niego, a za nim pozostali

archaniołowie. Lucyfer zrobił to samo. Po chwili mocno odepchnął się stopami od ziemi i

machnął skrzydłami wzbijając się w powietrze.

Ciała setek aniołów wzbiło się ku niebu jak stado spłoszonych ptaków. Lucyfer ciął

mieczem swoich przeciwników, którzy tak naprawdę nie stanowili dla niego zagrożenia.

Odpychał ich łokciami, aż zobaczył w oddali swój cel – Michela. Walczył z jednym z jego

żołnierzy i Lucyfer musiał mu przyznać, że był wspaniałym wojownikiem. Machał mieczem jak

biczem, a ten dosięgał celu. Anioły padały od jego ciosów jeden po drugim. Lucyfer wyszedł

mu na przeciw. Kątem oka dostrzegł Azazela i Asmodeusa walczących ramię w ramię

przeciwko pięciu aniołom Michaela. Ponad odgłosami bitwy uniósł się śmiech Beliala. Walczył

z Gabrielem. Byli godnymi przeciwnikami.

Lucyfer pchnął miechem nieszczęśnika, który stanął ma na drodze. Cały czas wzrok

miał wlepiony w Michela. Anioły opadały w dół z wysokości ponad kilkudziesięciu metrów i

roztrzaskiwały się o ziemię, która była usłana skrzydlatymi ciałami jak kwieciem. Michael był

w zasięgu ręki i Lucyfer już wyciągał miecz by zadać cios, ale został zablokowany.

Czarnowłosy anioł skrzyżował z nim swój oręż.

-Nathanielu nie spodziewałem się, że wybierzesz ich stronę. – odezwał się Lucyfer.

-To było do przewidzenia. – odparł spokojnie, odpychając od siebie miecz Lucyfera.

-Nie dla mnie. Myślałem, że byliśmy przyjaciółmi na tyle długo byś poszedł za mną. -

powiedział smutno Lucyfer. Zrobił wypad, ale Nathaniel schylił się i zamachnął się swoim

mieczem, zadając słabe cięcie w ramię.

-Ja myślałem, że jesteśmy przyjaciółmi dostatecznie długo byś nie odwrócił się od rodziny.

Przez chwilę nie było słychać nic oprócz szczęku stali, jęków bólu czy triumfalnych

krzyków. W końcu zdyszany Lucyfer nie wytrzymał.

-Przyłącz się do mnie.

-Nie. – odparował jego czarnowłosy przyjaciel.

-Dlaczego?

-Bo tak jest właściwie. -zacisnął wargi jakby nie chciał dodać niczego więcej.

-W takim razie żegnaj Nathanielu. Gdziekolwiek będę, będzie mi ciebie brakować. – Lucyfer

ciął anioła na odlew, nie dając mu szansy na złapanie oddechu. Jego mocne uderzenia

wstrząsały słabszym aniołem, ale to już nie był jego problem. Uderzył go pięścią, po czym

rzucił się na niego całym ciałem. Spadali ku ziemi z niezwykłą prędkością. Litość i przyjaźń na

twarzy Lucyfera ustąpiły bezwzględności i mrożącej krew w żyłach obojętności. Nathaniel był

przerażony ziemia zbliżała się nieubłaganie, a Lucyfer zamachał dodatkowo skrzydłami by

zwiększyć prędkość. Jego włosy szarpał wiatr, niemal wyplątując je z warkocza. Lucyfer

okładał bezsilnego przyjaciela pięścią, aż kilkanaście metrów nad ziemią cisnął go w dół a sam

ledwo wyhamował. Nathaniel wyrżnął w ziemię. Jego złote skrzydła były połamane i

zakrwawione, odarte z piór. Lucyfer wylądował na ziemi z gracją, wzniecając tumany kurzu.

Wpatrywał się w niebo, na anioły zderzające się ze sobą w locie, w błyszczące ostrza i zbroje.

Wypatrywał czarnych skrzydeł. Michel spadł z nieba kilka metrów przed nim. Zamortyzował

upadek uginając nogi w kolanach. Zamachał skrzydłami dla równowagi, a po chwili stał

dumnie wyprostowany z uniesionym mieczem.

-Zakończmy to. – powiedział do Lucyfera.

-Z chęcią.

Zderzyli się ze sobą, raniąc się nawzajem. Okładali się pięściami i zadawali ciosy

mieczami. Co chwila na ziemi lądował albo Lucyfer, albo Michael. Byli zbyt równi sobie. Kiedy

po raz kolejny Michel leżał na plecach Lucyferowi udało się zdobyć przewagę. Przyciskał

miecz do szyi archanioła i patrzył na niego pałającymi oczami.

-Podaj mi choć jeden dobry powód, abym darował ci życie. Może bym się zastanowił. -

wycedził przez zęby Lucyfer.

-Nie ma mowy. – Michael wygiął szyję dając Lucyferowi lepszy dostęp. – Jeśli chcesz to mnie

zabij. Ale wiedz, że nic dzięki temu nie zyskasz.

-Może i władzy tym nie zyskam, ale nie będę cię musiał więcej oglądać.

W Lucyferze aż się gotowało. Chciał zabić anioła leżącego przed nim, ale jakaś cząstka

niego się przed tym wzdrygała. Patrzył w te bezchmurne oczy i podnosił do góry miech, gdy

nagle niebo się rozstąpiło. Niebieskie światło spłynęło na ziemię. Anioły przestały walczyć.

Zaległa głucha cisza.

-Dość się naoglądałem waszej krwi i wspólnej nienawiści. -zagrzmiał Głos. – Zejdźcie na dół.

Anioły rozdzieliły się z powrotem. Za Lucyferem stanęła większość aniołów. Dostrzegł

pośród nich Beliala, Asmodeusa i Azazela. Byli cali w anielskiej krwi, podrapani, ale nie widział

na nich większych obrażeń. Za Michelem stanęła połowa jego aniołów.

-Patrzyłem na was z Góry i myślałem, że może zdrowy rozsądek powróci wam wraz z

upuszczoną krwią. – Ojciec przerwał. Lucyfer nie mógł dostrzec jego twarzy. Widział zaledwie

zarys postaci. Wszystko kryła niebieska poświata. – Niestety. Jesteście jak knąbrne dzieci. Nie

uczycie się na błędach. Wstyd mi za was. – zgromił ich Bóg. Anioły pochyliły pokornie głowy.

Lucyfer wręcz przeciwnie. Wyprostował się i uniósł wysoko głowę i spojrzał na Stwórcę

obojętnym wzrokiem.

-A ty, Gwiazdo Poranna? Nie wstydzisz się? – Głos dotarł aż po cebulki włosów Lucyfera.

-Nie. – odrzekł spokojnie, choć w jego ciele panował chaos. Starał się panować nad sobą. – Non serviam. – wypluł z siebie te słowa jakby były palącym kwasem.

– Jesteś butny, mój synu.– powiedział Ojciec.

-Nie jestem twoim synem. – warknął Lucyfer. Przy Stwórcy zawsze tracił nerwy.

-Zawsze będziesz moim synem, Zarówno ty, jak i twoi anielscy buntownicy. – rzekł Bóg. -

Jednak są pewne zasady. Podzieliłeś Królestwo Niebieskie. Śmierć ponieśli zarówno moi jak i

twoi. Ty wzniosłeś bunt. I poniesiesz za to karę.

Przez moment zapadła taka cisza, że Lucyfera zabolały od niej uszy. Krew szumiała

mu w skroniach, a serce waliło głośno.

-Od tej pory nie masz wstępu do Królestwa. Od tego momentu przestajemy być rodziną.

Krew już nas nie łączy. Od dziś ty i twoi rebelianci nie macie prawa nosić miana aniołów.

Jesteście wygnańcami, mrocznymi aniołami, upadłymi. Jesteście demonami. – zagrzmiał.

-Jak sobie życzysz. – Lucyfer skłonił lekko głowę. Lekceważenie Stwórcy było idiotyzmem.

-Taka jest moja wola. Od teraz i po wieki wieków trwa między nami wojna. Jeśli moi

aniołowie spotkają was gdzieś pośród ludzi to was unicestwią. Czy to jest jasne?

-Tak.

-A teraz zejdźcie mi z oczu. Nie mogę na was patrzeć. Zawiodłem się na was. – machnął ręką. -

Jesteście teraz potworami. Strącam was do Otchłani Piekielnej, gdzie jest miejsce wszystkich

buntowników. Gwiazdo Poranna, twoje ostatnie słowa?

-Właśnie o to walczyłem.

Równina zniknęła, Stwórca, Michael, bitwa. To wszystko rozmyło się w plamę. Serce

Lucyfera rozdarło się na kawałki. Nici, które wiązały go z Bogiem przestały działać. Odczuwał

ogromny ból, jakby był rozrywany na strzępy i palony żywcem. Teraz nie był aniołem. Był

demonem. Plugawym, czarnym demonem.

Leżał na gołej skale. Nie miał zbroi. Skulił się i zapłakał cicho nad swym losem.