Chwila

CHWI­LA

 

* * *

– Wi­dzia­łeś kie­dyś, jak kwit­nie ce­bu­la? – spy­ta­ła cicho.

– Nie.

– Czy to, że nie wi­dzia­łeś jej kwia­tu ozna­cza, że ona rze­czy­wi­ście nie kwit­nie?

– No nie – za­prze­czył nie­chęt­nie. – Chyba kwit­nie…

– Na pewno kwit­nie. Wy­glą­da wtedy jak fa­jer­werk na nie­bie.

– Nie wie­dzia­łem – przy­znał skru­szo­ny.

– No wła­śnie. Nie wie­dzia­łeś, ale z grun­tu chcia­łeś za­prze­czyć.

– Ale co to ma wspól­ne­go z ….

– Też nie wi­dzia­łeś – we­szła mu w słowo – i sta­rasz się za­prze­czyć, za­ne­go­wać!

– Bo to nie­moż­li­we! – Ude­rzył ręką w stół, aż pod­sko­czy­ły szklan­ki i kilka kro­pel her­ba­ty wy­sko­czy­ło na blat.

– Nie wal tak! – mi­ty­go­wa­ła go. – Stół ni­cze­mu nie winny.

– Wiem – pod­niósł nieco głos – ale opo­wia­dasz takie bzdu­ry, że mi się jesz­cze bar­dziej niż zwy­kle trzę­są ręce. Ze zło­ści!

– Nie ze zło­ści, tylko ze sta­ro­ści.

– Wła­śnie, że ze zło­ści. Sama je­steś stara i do tego głu­pia, jak pię­cio­let­nie dziec­ko!

– Może i je­stem stara, ale pa­mięć cią­gle mam dobrą. Za to ty je­steś upar­ty jak muł i ślepy jak kret.

– Tak, a prze­czy­tasz ten napis bez oku­la­rów? – Wska­zał na­głó­wek w ga­ze­cie. – Bo ja tak!

– Nie, tego już nie prze­czy­tam, ale ja widzę to, czego ty nie chcesz do­strzec.

– Jasne. A wiesz, co ci po­wiem? – Znowu się za­pe­rzył. – Po­win­naś pójść do spe­cja­li­sty i prze­ba­dać sobie głowę!

Stara ko­bie­ta zgar­bi­ła się jesz­cze bar­dziej niż zwy­kle. Jej siwe włosy wy­su­nę­ły się ze spi­nek i prze­sło­ni­ły twarz. Kiedy po chwi­li od­gar­nę­ła je nie­cier­pli­wym ge­stem, można było do­strzec bladą skórę po­kry­tą sie­cią zmarsz­czek i wy­jąt­ko­wo pięk­ne oczy, pło­ną­ce teraz gnie­wem.

– Ze­sta­rza­łeś się i ośle­płeś zanim jesz­cze do­tknął cię ząb czasu – rzu­ci­ła mu w twarz i za­bra­ła się za sprzą­ta­nie ze stołu.

Jej ruchy były po­wol­ne i nie­po­rad­ne. Szklan­ki nie­bez­piecz­nie chy­bo­ta­ły się na spodecz­kach, czy­niąc w za­pa­dłej nagle ciszy wy­jąt­ko­wy hałas. Od­sta­wi­ła je do zlewu i po­czła­pa­ła do po­ko­ju, żeby znów za­siąść w swoim fo­te­lu.

– Wy­my­śli­łaś to wszyst­ko, żeby ubar­wić sobie życie ze mną – po­wie­dział cicho i jakby ze skar­gą w gło­sie.

Chcia­ła za­prze­czyć i po­wie­dzieć mu, że ich życie nie było złe, że go ko­cha­ła, tyle że była to już inna mi­łość, ale tylko wzru­szy­ła ra­mio­na­mi

Zanim usia­dła, otwo­rzy­ła ko­mo­dę i wy­ję­ła z niej chu­s­tecz­kę w ko­lo­rach je­sien­ne­go lasu, de­li­kat­niej­szą i cień­szą od wszyst­kich in­nych, jakie miała kie­dy­kol­wiek w ręku. Przy­tu­li­ła ją do po­licz­ka i przy­mknę­ła oczy. Była zmę­czo­na i stara. I coraz czę­ściej na­wie­dza­ły ją wspo­mnie­nia, które przez wiele lat trzy­ma­ła ukry­te w naj­dal­szych za­ka­mar­kach pa­mię­ci.

– Nie­po­trzeb­nie mu o tym opo­wie­dzia­łam – po­my­śla­ła. – Nie uwie­rzył. Po­czuł tylko za­zdrość!

Prych­nę­ła pod nosem. Stary głu­piec. Po pięć­dzie­się­ciu la­tach jest za­zdro­sny.

* * *

Zaraz za domem za­czy­nał się las. Taki gęsty, praw­dzi­wy. Zimą pod ich ogro­dze­nie pod­cho­dzi­ły sarny i dziki. Szu­ka­ły po­ży­wie­nia. Cza­sa­mi tata po­zwa­lał jej wy­nieść na­rę­cze siana. Rzu­ca­ła je wtedy za płot, naj­da­lej jak mogła, sia­da­ła na pień­ku i cze­ka­ła w bez­ru­chu, aż wrócą zwa­bio­ne ku­szą­cym za­pa­chem. Nie­kie­dy nie wra­ca­ły, a ona mar­z­ła tak długo, do­pó­ki mama jej nie za­wo­ła­ła. Na wio­snę zwie­rzę­ta od­cho­dzi­ły w głąb kniei, by cie­szyć się do­stat­kiem traw i ziół i wydać na świat po­tom­stwo.

Lu­bi­ła las o każ­dej porze. Rano, kiedy na igłach sosen i źdźbłach trawy per­li­ła się rosa, a mgła roz­my­wa­ła kon­tu­ry drzew. W upal­ne po­łu­dnie, kiedy nawet ptaki ci­chły otu­ma­nio­ne wszech­ogar­nia­ją­cą du­cho­tą. Wie­czo­rem, gdy oży­wał mi­lio­nem ta­jem­ni­czych szep­tów i sze­le­stów. Nawet w nocy, kiedy wzbu­dzał lęk, bo w świe­tle księ­ży­ca ko­na­ry wy­cią­ga­ły do niej szpo­nia­ste ręce, a za każ­dym krza­kiem cza­iło się groź­ne nie­zna­ne. Ale naj­bar­dziej lu­bi­ła las tuż przed burzą. Li­ście za­sty­ga­ły w bez­ru­chu, bo wiatr umknął gdzieś da­le­ko ze stra­chu przed tym, co ma się wy­da­rzyć. Zwie­rzę­ta le­ża­ły w chłod­nych wy­kro­tach i tylko od czasu do czasu któ­reś uno­si­ło głowę, wę­sząc ru­chli­wym nosem. Przy­tu­la­ła się wtedy do ogrom­ne­go dębu, obej­mo­wa­ła go i chło­nę­ła całym cia­łem jego ener­gię i cie­pło. Trwa­ła tak zwy­kle do pierw­szych grzmo­tów. Potem, w po­śpie­chu, umy­ka­ła do domu. Cza­sa­mi chro­ni­ła się w sza­ła­sie, który wy­bu­do­wa­ła w swo­jej ko­tlin­ce. Okry­ła ją, gdy miała z dzie­sięć lat i uzna­ła za wła­sność. Miała na­dzie­ję, że oprócz niej nikt nie zna tego miej­sca. Kryła się tu, gdy była smut­na. Bie­gła tu, by wy­krzy­czeć swoją ra­dość.

Tego póź­ne­go po­po­łu­dnia też tu przy­szła. Była zła i nie­szczę­śli­wa. Zbie­ra­ło się na burzę, a jej na płacz. Przy­tu­li­ła się do swo­je­go dębu.

– Nic od nich nie chcę. – Siąk­nę­ła nosem. – Mogą za­po­mnieć o mnie na za­wsze!

Przy­ci­snę­ła czoło do chro­po­wa­tej kory i ob­ję­ła pień ra­mio­na­mi. Wdy­cha­ła cierp­ki za­pach po­zwa­la­jąc, by łzy pły­nę­ły jej po twa­rzy. Dziś koń­czy­ła pięt­na­ście lat. Mama obie­ca­ła jej, że tego dnia po­ja­dą do mia­sta i wresz­cie bę­dzie mogła prze­kłuć sobie uszy. Ale w obór­ce cie­li­ła się krowa. Ro­dzi­ce bie­ga­li wokół niej. Zwie­rzę ry­cza­ło od po­łu­dnia, a ona zo­sta­ła za­po­mnia­na. Nor­mal­nie do głowy by jej nie przy­szło, żeby mieć o to pre­ten­sje, ale dziś był jej dzień. Dzień, na który cze­ka­ła od bar­dzo dawna.

Pierw­sza bły­ska­wi­ca prze­cię­ła gra­na­to­we niebo ogni­stym zyg­za­kiem, ale grzmot usły­sza­ła do­pie­ro po kilku chwi­lach. Drugi pio­run ude­rzył już nieco bli­żej. Ko­lej­ne na­stę­po­wa­ły po sobie bar­dzo szyb­ko. Spa­dły cięż­kie, grube kro­ple desz­czu. Nie chcia­ło jej się od­cho­dzić. Dąb osła­niał ją ga­łę­zia­mi. Ale nagle wy­ła­do­wa­nie na­stą­pi­ło tak bli­sko, że po­czu­ła mro­wie­nie na całej skó­rze jak po do­tknię­ciu po­krzyw i przez dobrą chwi­lę nic nie sły­sza­ła. Wy­stra­szy­ła się tro­chę i po­sta­no­wi­ła jed­nak po­biec do domu. Od­wró­ci­ła się ple­ca­mi do drze­wa i ro­zej­rza­ła, szu­ka­jąc miej­sca, gdzie ude­rzył pio­run. Mimo że krza­ki po­ra­sta­ją­ce dno ko­tlin­ki bez prze­rwy fa­lo­wa­ły w stru­gach desz­czu, za­uwa­ży­ła miej­sce, gdzie tra­fił w nie­wiel­ką skał­kę i ode­rwał ją od ścia­ny. Utwo­rzy­ł się kop­czyk z gliny, żwiru i drob­nych ka­mie­ni. Od­wró­ci­ła wzrok na ścież­kę, którą sama wy­dep­ta­ła pod­czas re­gu­lar­nych spa­ce­rów do ko­tli­ny, ale coś znowu przy­cią­gnę­ło jej spoj­rze­nie ku usy­pi­sku. Miała wra­że­nie, że coś się tam po­ru­szy­ło.

Pew­nie deszcz wy­płu­ku­je pia­sek i glinę, a wtedy ka­mie­nie się ob­sy­pu­ją – po­my­śla­ła, ale mimo to wpa­try­wa­ła się in­ten­syw­nie w to miej­sce.

Trwa­ło to dłuż­szą chwi­lę, ale w końcu uchwy­ci­ła po­now­nie ruch. Zda­wa­ło jej się, że zo­ba­czy­ła rękę. Strach ści­snął jej żo­łą­dek. Cof­nę­ła się znowu i opar­ła o dąb. Po kilku mi­nu­tach opa­no­wa­ła pa­ni­kę. Dotyk drze­wa po­dzia­łał na nią uspo­ka­ja­ją­co.

– Nie masz się czego bać! – Uspo­ka­ja­ła sama sie­bie. – Tu ni­ko­go nie ma!

Ale jakby na za­wo­ła­nie usły­sza­ła jęk. Ludz­ki i bar­dzo bo­le­sny.

– Ki czort? – prze­klę­ła ci­chut­ko i skry­ła się za dębem.

Zer­k­nę­ła ostroż­nie, ale kupa gliny nie ru­sza­ła się i nie wy­da­wa­ła żad­nych dźwię­ków. To ośmie­li­ło ją na tyle, że wy­chy­li­ła się moc­niej. Wresz­cie pod­ję­ła de­cy­zję.

– Jeśli tam ktoś leży, to za­pew­ne po­trze­bu­je po­mo­cy.

Krok za kro­kiem po­su­wa­ła się ostroż­nie, go­to­wa w każ­dej chwil rzu­cić się do uciecz­ki. Kilka me­trów przed osy­pi­skiem za­czę­ła do­strze­gać ludz­ki kształt. To od­kry­cie, nie wie­dzieć czemu, uspo­ko­iło ją. Po­de­szła bli­żej i kuc­nę­ła. Wzro­kiem sta­ra­ła się od­dzie­lić ciało od pia­sku i gliny, ale zlało się w jed­ność. Czło­wiek, o któ­rym my­śla­ła, że nie żyje, wy­ko­nał nagły ruch ręką. Tak ją to wy­stra­szy­ło, że szarp­nę­ła się do tyłu i upa­dła w błoto. Deszcz spra­wił, że le­żą­cy zo­stał przy­kry­ty war­stwą ziemi. Ze­bra­ła się na od­wa­gę i do­tknę­ła jego dłoni. Była cie­pła, ale nie tak cie­pła, jak być po­win­na. Chwy­ci­ła go za ra­mio­na i pró­bo­wa­ła od­wró­cić na plecy. Ruch wy­wo­łał ko­lej­ny bo­le­sny jęk.

– Już, chwi­la! – Sta­ra­ła się mówić spo­koj­nie. – Pró­bu­ję ci pomóc.

– Muszę wra­cać. – Usły­sza­ła szept męż­czy­zny.

– Tak, tak, oczy­wi­ście, ale chyba tra­fił cię pio­run. Mia­łeś szczę­ście, że w ogóle prze­ży­łeś!

Wresz­cie udało się go od­wró­cić. Od­gar­nę­ła mu z twa­rzy dłu­gie i mokre, zle­pio­ne bło­tem włosy i zo­ba­czy­ła naj­pięk­niej­szą twarz na świe­cie. Chło­pak wy­glą­dał na nie­wie­le star­sze­go od niej. Miał gład­ką, śnia­dą cerę, czar­ne brwi wy­gię­te w ła­god­ny łuk i dłu­gie rzęsy. Lekko wy­sta­ją­ce kości po­licz­ko­we. Wąski, pro­sty nos i de­li­kat­ne, pra­wie dziew­czę­ce usta.

– Muszę wra­cać – po­wtó­rzył.

– Do­brze, – zgo­dzi­ła się – ale naj­pierw spró­buj wstać. Mu­si­my schro­nić się przed desz­czem. Tu nie­da­le­ko mam sza­łas. Tam prze­cze­ka­my.

Pod­par­ła chło­pa­ka i po­mo­gła mu usiąść. Wtedy zo­ba­czy­ła, że w jego ra­mie­niu tkwi strza­ła. STRZA­ŁA? Tutaj? Teraz? Znowu po­czu­ła strach.

– Mo­żesz wstać?

– Chyba tak. Jeśli oprę się na tobie…

Kil­ka­na­ście kro­ków w ulew­nym desz­czu po śli­skiej ścież­ce wy­czer­pa­ło go zu­peł­nie. Kiedy wresz­cie do­tar­li do sza­ła­su, zwa­lił się na zie­mię jak kłoda.

– Połóż się tutaj! – Wska­za­ła mu deski, na któ­rych uło­żo­ny był sien­nik. Przy­nio­sła go już dawno, bo lu­bi­ła tu leżeć i czy­tać. – Zaraz roz­pa­lę ogni­sko.

Za­krę­ci­ła się szyb­ko. Swoje schro­nie­nie zbu­do­wa­ła wy­ko­rzy­stu­jąc jamę w ścia­nie ko­tli­ny. Po­sze­rzy­ła ją, a z przo­du do­sta­wi­ła wiatę ze sta­rych desek i ga­łę­zi przy­kry­tych słomą, którą wy­cy­ga­ni­ła od taty. Pod­ło­gę wy­sy­pa­ła pia­skiem i z ogrom­nym wy­sił­kiem przy­tasz­czy­ła kilka spo­rych gła­zów, które ro­bi­ły za cem­bro­wi­nę ogni­ska.

– Mam tu nawet czaj­nik – po­chwa­li­ła się i za­wie­si­ła na rusz­to­wa­niu wy­słu­żo­ny gar­nek. – Zro­bię nam her­ba­ty. A ty ścią­gnij te mokre ciu­chy i przy­kryj się tym! – Rzu­ci­ła mu koc.

Chło­pak, mimo, że le­d­wie żywy, po­słusz­nie za­czął ścią­gać ubra­nie.

– Daj to – po­le­ci­ła mu. – Spró­bu­ję to tro­chę opu­kać z błota.

Deszcz nadal jesz­cze padał, ale nie prze­szka­dza­ło jej to. Wy­szła przed sza­łas i za­nu­rzy­ła ubra­nia w sta­rym ko­ry­cie do po­je­nia krów. To też do­sta­ła od ojca. Błoto dało się łatwo spłu­kać, nie zdą­ży­ło przy­schnąć. Za­chwy­cił ją ma­te­riał. Zie­lo­na ko­szu­la była mię­ciut­ka jak puch po­ra­sta­ją­cy szcze­nia­ka. Spodnie, w ko­lo­rze kory drze­wa, były cien­kie i mocne. Wy­żę­ła je i wró­ci­ła do środ­ka, żeby je roz­wie­sić koło ognia.

– Jak się czu­jesz?

– Nie­źle. Ale tę strza­łę trze­ba wyjąć. Po­mo­żesz?

– Zwa­rio­wa­łeś? Z tym trze­ba do szpi­ta­la!

– Ni­g­dzie nie pójdę. Albo mi po­mo­żesz, albo zro­bię to sam.

– Do­brze. – Zgo­dzi­ła się, choć wie­dzia­ła, że nie po­win­na. – Co mam robić?

– Daj jakąś czy­stą szma­tę i go­rą­cą wodę.

Po­da­ła mu, o co pro­sił, a potem przy­klęk­nę­ła obok po­sła­nia.

– Wsyp to do wody. – Podał jej nie­wiel­kie za­wi­niąt­ko. Mu­siał to wyjąć, zanim oddał rze­czy do pra­nia.

– Teraz prze­cedź, ale fusów nie wy­rzu­caj.

Zro­bi­ła, jak jej po­le­cił. A potem znowu klęk­nę­ła przy nim. Wpa­trzy­ła się w strza­łę. Była uła­ma­na, pra­wie bez lotek. Tkwi­ła wbita tuż nad oboj­czy­kiem.

– Ba­wi­li­ście się w In­dian? – za­żar­to­wa­ła.

– W co?

– W In­dian. Nie­waż­ne. Jak chcesz się tego po­zbyć?

– Zwy­czaj­nie. Prze­pchnie­my to na drugą stro­nę.

– Zwa­rio­wa­łeś? – krzyk­nę­ła po­now­nie.

– Nie – za­prze­czył spo­koj­nie. – Grot ma zęby, usta­wio­ne sko­śnie. Jeśli bę­dziesz wy­cią­gać strza­łę, roz­szar­piesz sobie ciało jesz­cze bar­dziej. Jeśli uda się ją wy­pchnąć na drugą stro­nę, to je­steś ura­to­wa­ny.

– A jeśli na dro­dze stoi serce, albo płuca, to gi­niesz? – Do­my­śli­ła się dziew­czy­na.

– No wła­śnie. Bierz się do ro­bo­ty. Sam nie zdo­łam tego zro­bić. Gdy­bym ze­mdlał – po­pro­sił jesz­cze – prze­myj ranę tym wy­wa­rem, a resz­tę zo­staw do picia. Z fusów zrób okła­dy i przy­łóż je po obu stro­nach. Ro­zu­miesz?

Dziew­czy­na tylko po­ki­wa­ła głową i gło­śno prze­łknę­ła ślinę.

– Wiesz, co? – Chło­pak przy­trzy­mał jej rękę. – Jesz­cze jedno.

– Tak?

– Zrób to za jed­nym za­ma­chem. Pchnij mocno, bę­dzie kró­cej bo­la­ło.

– Po­sta­ram się.

Pod­su­nę­ła mu pod plecy zro­lo­wa­ny koc i na­bra­ła po­wie­trza do płuc.

– No już, pchaj!

Pod­ło­ży­ła sobie zło­żo­ną chu­s­tecz­kę, żeby nie po­ra­nić dłoni o ostre końce drzew­ca i nie pa­trząc w twarz chło­pa­ko­wi, pchnę­ła z całej siły. Po­czu­ła, że strza­ła za­głę­bi­ła się w mię­śnie i wresz­cie prze­bi­ła na drugą stro­nę. Ranny stęk­nął gło­śno i jego ciało zwiot­cza­ło. Wzdry­gnę­ła się i otar­ła pot z czoła, który po­ja­wił się, mimo że wła­ści­wie było jej zimno. Dalej po­stą­pi­ła zgod­nie z in­struk­cja­mi chło­pa­ka.

– Nie­źle ci po­szło – po­chwa­lił ją sła­bym gło­sem, gdy koń­czy­ła mo­co­wać opa­trun­ki uży­wa­jąc do tego celu swo­jej chu­s­ty. Po­rwa­ła ją na sze­ro­kie pasy.

– Dzię­ki. Mam na­dzie­ję, że nigdy nie będę zmu­szo­na tego po­wta­rzać.

Za­czął za­pa­dać zmrok. Pod­nio­sła się.

– Mo­żesz cho­dzić? – spy­ta­ła. – Za­pro­wa­dzę cię do moich ro­dzi­ców.

– Nie – za­prze­czył gwał­tow­nie. – Nie, wo­lał­bym tu zo­stać. Jeśli oczy­wi­ście mi po­zwo­lisz.

– Jak chcesz. – Wzru­szy­ła ra­mio­na­mi. – Ale oni by ci po­mo­gli. Tata za­wsze po­ma­ga zwie­rzę­tom…

– To miłe. – Chło­pak ro­ze­śmiał się.

– Nie o to mi cho­dzi­ło – zmie­sza­ła się. – Jeśli umie pomóc zwie­rzę­tom, bę­dzie po­tra­fił i czło­wie­ko­wi.

– Zro­zu­mia­łem. Ale dzię­ku­ję. I mam proś­bę.

– Tak?

– Nie mów im nic o mnie. To dla mnie ważne.

– Jak chcesz. Tu masz jabł­ko i stare ciast­ka. Pew­nie twar­de. Jutro przyj­dę, to przy­nio­sę ci coś kon­kret­ne­go.

– Dzię­ki.

Wró­ci­ła do domu, kiedy było już ciem­no. Miała na­dzie­ję, że uda jej się do­stać ci­cha­czem do swo­je­go po­ko­ju, ale ro­dzi­ce cze­ka­li na nią w kuch­ni.

– Gdzie byłaś? – spy­ta­ła mama.

– Tam gdzie za­wsze, w ko­tlin­ce – rzu­ci­ła za­czep­nie, ale zmi­ty­go­wa­ła się. – By­li­ście za­ję­ci. Jak tam Kra­su­la?

– W po­rząd­ku. – Tata miał wory pod ocza­mi. – Do­pie­ro nie­daw­no skoń­czy­li­śmy. Mamy bycz­ka.

– Cie­szę się, że wszyst­ko do­brze się skoń­czy­ło.

– Nie myśl, że za­po­mnie­li­śmy o tobie! – Ko­bie­ta pod­nio­sła się zza stołu. – Wszyst­kie­go naj­lep­sze­go, có­reń­ko. A tu masz pre­zent od nas.

Mama wrę­czy­ła jej nie­wiel­kie pu­de­łecz­ko, na dnie któ­re­go błysz­cza­ły ślicz­ne, ma­lut­kie kol­czy­ki.

– O rany, dzię­ku­ję. Są takie pięk­ne.

Uca­ło­wa­ła ro­dzi­ców ser­decz­nie.

– A uszy po­je­dzie­my prze­kłuć tro­chę póź­niej.

Po­szła do sie­bie z mie­sza­ny­mi uczu­cia­mi. Cie­szy­ła się z kol­czy­ków, ale gnę­bi­ło ją po­czu­cie winy, że zwąt­pi­ła w ro­dzi­ców. Do tego jesz­cze do­łą­czył się nie­po­kój o chło­pa­ka. Ale kiedy wresz­cie wsu­nę­ła się pod koł­drę i roz­grza­ła, za­snę­ła ka­mien­nym snem. Wszyst­kie prze­ży­cia zmę­czy­ły ją nie­mi­ło­sier­nie. Do­brze, że są wa­ka­cje i nie musi rano wsta­wać.

* * *

Obu­dzi­ła się jed­nak na tyle wcze­śnie, że po­mo­gła mamie w ob­rząd­ku. Potem po­wie­dzia­ła, że musi na­pra­wiać sza­łas i spę­dzi tam cały dzień. Za­bra­ła pro­wiant i po­bie­gła do lasu. Za­sta­ła swo­je­go go­ścia w trak­cie mycia w ko­ry­cie. Ko­szu­lę i spodnie roz­wie­sił w słoń­cu. Usły­szał kroki, mimo że sta­ra­ła się nie robić żad­ne­go ha­ła­su. Od­wró­cił się w jej stro­nę. Dłu­gie włosy prze­wią­zał rze­my­kiem.

– Witaj! – Uśmiech­nął się do niej.

– Cześć! – od­po­wie­dzia­ła z uśmie­chem. – Widzę, że już ci le­piej.

– O tak. Rana pra­wie nie boli.

– Chodź, przy­nio­słam ci je­dze­nie.

We­szła pierw­sza do sza­ła­su i za­czę­ła wszyst­ko roz­kła­dać. Chło­pak po­ma­ru­dził jesz­cze chwi­lę, ale kiedy po­ja­wił się we wnę­trzu, był już kom­plet­nie ubra­ny.

– Wła­ści­wie to jak masz na imię? – spy­ta­ła, po­da­jąc mu chleb.

– Ari. A ty?

– Ma­ry­sia. Maria – po­pra­wi­ła się.

– Co ozna­cza twoje imię?

– Nie mam po­ję­cia. A ty wiesz?

– Moje imię ozna­cza wier­ny, od­da­ny.

– Z ja­kie­go ję­zy­ka to po­cho­dzi?

– Zo­bacz – prze­rwał jej – wie­wiór­ka.

– Aha, to moja zna­jo­ma. Przy­szła spraw­dzić, czy mam dla niej orzesz­ka. Chodź, Baśka, mam tu coś dla cie­bie. – Wy­cią­gnę­ła rękę.

Zwie­rząt­ko pod­bie­gło parę krocz­ków, przy­sta­nę­ło słup­ka i ru­chli­wym no­skiem ła­pa­ło nowe za­pa­chy.

– Nie zna cię i boi się – szep­nę­ła dziew­czy­na.

Chło­pak wydał z sie­bie serię dziw­nych, świer­go­tli­wych dźwię­ków. Wie­wiór­ka uspo­ko­jo­na po­de­szła do nich i chwy­ci­ła orzech. Od­bie­gła ka­wa­łek i przy­sia­dła nie­da­le­ko, żeby go schru­pać.

– Umiesz gadać po wie­wiór­cze­mu? – za­żar­to­wa­ła.

– Nie cał­kiem, ale na­uczy­łem się od pew­ne­go sta­re­go… czło­wie­ka paru nie­przy­dat­nych rze­czy. Mię­dzy in­ny­mi, jak uspo­ka­jać zwie­rzę­ta. Ale ty też to po­tra­fisz!

– Wy­star­czy­ła tylko odro­bi­na cier­pli­wo­ści. Przy­cho­dzę tu od dawna i za­wsze bra­łam ze sobą albo suchy chleb, albo owoce. Zo­sta­wia­łam je w po­bli­żu sza­ła­su na ka­wał­ku mojej sta­rej su­kien­ki. W ten spo­sób Baśka przy­zwy­cza­iła się do mo­je­go za­pa­chu i ko­ja­rzy­ła go z je­dze­niem.

– Bar­dzo mą­drze – po­chwa­lił Ari. – A gdzie miesz­kasz?

– Tam – dziew­czy­na wska­za­ła – razem z ro­dzi­ca­mi. A ty?

– Tam. – Chło­pak mach­nął ręką w bli­żej nie­okre­ślo­nym kie­run­ku.

– Za lasem? – Sta­ra­ła się od­gad­nąć Maria.

– Wła­ści­wie to w lesie. Z ro­dzi­ną.

Roz­ma­wia­li jak para sta­rych przy­ja­ciół. Ma­ry­si za­wsze bra­ko­wa­ło kogoś ta­kie­go. Miesz­ka­ła z dala od wio­ski. Jej zna­jo­mo­ści koń­czy­ły się po lek­cjach. Ari słu­chał i pytał. Był cie­kaw jej od­po­wie­dzi. Zmie­ni­ła mu opa­tru­nek. Za­sko­czy­ło ją, że rana pra­wie się za­skle­pi­ła.

Po po­łu­dniu znowu za­czę­ły gro­ma­dzić się chmu­ry. Sie­dzie­li w sza­ła­sie pijąc zio­ło­wą her­ba­tę. Ma­ry­sia zwró­ci­ła uwagę, że Ari z nie­po­ko­jem spo­glą­da w niebo.

– Boisz się burzy? – spy­ta­ła.

– Co? – spy­tał z roz­tar­gnie­niem. – A tak.

– Nie masz się czego bać. Tu jest tyle wy­so­kich drzew, że pio­ru­ny będą nas omi­ja­ły.

Jak na iro­nię, roz­le­gło się strasz­li­wie gło­śne wy­ła­do­wa­nie tuż za kra­wę­dzią ko­tlin­ki.

– Zbie­raj się szyb­ko! – Ari po­de­rwał się na nogi. – Mu­si­my stąd ucie­kać!

– Zwa­rio­wa­łeś? – obu­rzy­ła się. – Zaraz za­cznie lać!

– To nie­waż­ne. Mu­si­my stąd znik­nąć.

– Ni­g­dzie się stad nie ru­szam. I tobie też nie radzę. Rana na desz­czu roz­mok­nie i roz­ją­trzy się.

– Nie­waż­ne. – Ari szarp­nął ją za rękę.

– Prze­stań. To boli!

– Prze­pra­szam, ale ty nic nie ro­zu­miesz.. Za chwi­lę po­ja­wią się tu i spró­bu­ją do­koń­czyć to, co im się wcze­śniej nie udało! – Wska­zał na ranę. – Przy oka­zji obe­rwiesz i ty.

– Żar­tu­jesz? – spy­ta­ła, ale już wie­dzia­ła, że nie żar­tu­je. Coś w jego oczach pod­po­wie­dzia­ło jej, że spra­wa jest po­waż­na.

Pod­nio­sła się i ze­bra­ła je­dze­nie do torby. Sama nie wie­dzia­ła dla­cze­go, ale to wy­da­ło jej się ważne.

– Je­stem go­to­wa. Dokąd idzie­my?

– Tam! – Chło­pak wska­zał stro­nę prze­ciw­ną od jej ro­dzin­ne­go domu.

Chwy­cił ją za rękę i po­cią­gnął za sobą. Po­bie­gli. Ma­ry­sia śli­zga­ła się po wil­got­nych ko­rze­niach i, żeby nie Ari, le­ża­ła­by już ze sto razy.

– Zwol­nij tro­chę – po­pro­si­ła zdy­sza­na.

– Nie, oni są tuż tuż!

– Kiedy od­pocz­nie­my?

– Jak spad­nie deszcz i za­trze nasze ślady.

Jak na ko­men­dę za­czę­ły kapać pierw­sze kro­ple. Naj­pierw grube i rzad­kie, po chwi­li zmie­ni­ły się w ulewę. To był naj­wyż­szy czas, bo Ma­ry­sia go­ni­ła reszt­ką sił. Kiedy wresz­cie po­zwo­lił jej usiąść, roz­kasz­la­ła się pró­bu­jąc zła­pać od­dech.

– Po­wą­chaj to! – po­pro­sił Ari i pod­su­nął jej pod nos zioła. Gła­skał ją przy tym uspo­ka­ja­ją­co po ple­cach. – Zaraz ci przej­dzie!

Za­pach był przy­jem­ny. Na pewno wy­czu­wa­ła miętę, ale poza tym było tam całe mnó­stwo in­nych aro­ma­tów, któ­rych nie znała. Ale prze­sta­ła ka­słać.

– Teraz bądź cicho – na­ka­zał jej szep­tem. – Chwi­lę od­pocz­nie­my i pój­dzie­my dalej.

– Do­brze – zgo­dzi­ła się – ale bę­dziesz mu­siał mi sporo wy­ja­śnić!

Po­su­wa­li się nadal szyb­ko, ale przy­naj­mniej już nie bie­gli. Maria pa­trzy­ła pod nogi. Nie zwra­ca­ła uwagi na oto­cze­nie. Była tak zmę­czo­na, że kiedy Ari za­rzą­dził po­stój, po pro­stu padła na zie­mię. Wszyst­ko wy­da­wa­ło jej się wa­riac­twem, ale nie miała siły pro­te­sto­wać.

– Zjedz coś! – Chło­pak pod­su­nął jej pod nos ka­wa­łek chle­ba i sera.

– Nie mogę. – Ma­ry­sia od­wró­ci­ła głowę. – Jeśli teraz coś zjem, to zwy­mio­tu­ję.

– Do­brze, to przy­naj­mniej napij się! – Podał jej wodę w zwi­nię­tym li­ściu.

Po­słusz­nie wy­pi­ła. Było jej jed­no­cze­śnie zimno i go­rą­co. Mokre od desz­czu ubra­nie kle­iło się do niej i do­dat­ko­wo chło­dzi­ło. Chło­pak wi­dział, że do­sta­je dresz­czy.

– Chodź – po­pro­sił ją mięk­ko – jesz­cze ka­wa­łe­czek. Potem ogrze­je­my się i od­pocz­niesz!

Pod­nio­sła się jak drew­nia­na lalka i po­dą­ży­ła za nim. Wła­ści­wie to, gdyby nie cią­gnął jej za rękę, za­trzy­ma­ła­by się w miej­scu i prze­wró­ci­ła. Po ja­kimś cza­sie, ile to trwa­ło nie była w sta­nie okre­ślić, do­tar­li do nie­wiel­kie­go pa­gór­ka. Ari padł na ko­la­na i po­cią­gnął ją za sobą. Na klęcz­kach wpeł­zli do wy­ko­pa­nej w ziemi jamy. Chło­pak po­mógł jej i uło­żył na po­sła­niu z ga­łę­zi i mchu. Na­krył ją ja­ki­miś skó­ra­mi i za­brał się za roz­pa­la­nie ogni­ska. W garn­ku za­go­to­wał wodę i wsy­pał zioła. Po­cze­kał aż wywar nieco prze­sty­gnie i zmu­sił dziew­czy­nę do wy­pi­cia. Ten wy­si­łek tak ją zmę­czył, że głowa opa­dła jej bez­wład­nie na po­sła­nie i za­snę­ła. Ari wy­ga­sił ogień i wsu­nął się na le­go­wi­sko obok Marii. Przy­tu­lił ją i ogrze­wał wła­snym cie­płem.

* * *

– Gdzie je­ste­śmy? Kto nas gonił?

– Naj­pierw coś zjedz, potem po­ga­da­my. – Pod­su­nął jej lekko roz­mo­czo­ny chleb i podał ku­be­czek z wy­wa­rem z ziół. Po­chło­nę­ła wszyst­ko do ostat­nie­go okrusz­ka i wy­pi­ła her­bat­ę.

– Zja­dłam, wy­pi­łam, teraz mów!

Chło­pak pod­niósł się bez słowa i wy­szedł na dwór. Po­dą­ży­ła za nim, czu­jąc, że na­ra­sta w niej złość i gniew. Ale nie zdą­ży­ła nic po­wie­dzieć, bo za­sko­czył ją widok po wyj­ściu z ciem­nej ja­ski­ni. Słoń­ce ra­zi­ło ja­skra­wym bla­skiem, ale wy­star­czy­ło prze­su­nąć się dwa kroki w bok, by skryć się w ro­ze­dr­ga­nym pół­cie­niu. Za­dar­ła głowę i wy­da­ła z sie­bie pełne za­chwy­tu sap­nię­cie. Nad nimi, gdzieś bar­dzo, bar­dzo wy­so­ko roz­po­ście­rał się zie­lo­no-zło­ty bal­da­chim. Drze­wa były tak wy­so­kie i po­tęż­ne jak fi­la­ry go­tyc­kiej ka­te­dry. Stała z za­dar­tą głową i pa­trzy­ła.

– Gdzie je­ste­śmy? – spy­ta­ła szep­tem, sama nie wie­dząc dla­cze­go.

– U mnie.

– To zna­czy? – Spoj­rza­ła Arie­mu pro­sto w oczy. – I kim byli ci lu­dzie, któ­rzy nas go­ni­li?

– To nie lu­dzie. To Cie­nie.

– Kto?

– Cie­nie. Pró­bu­ją skraść kilka bar­dzo waż­nych dla nas rze­czy.

– Ja­kich rze­czy? Kim są Cie­nie? Gdzie je­ste­śmy? Jak się tu zna­leź­li­śmy?– Na usta ci­snę­ły jej się ty­sią­ce pytań.

– Za­cznę od naj­prost­sze­go. – Uśmiech­nął się Ari. – Je­steś w moim lesie. To pra­daw­na pusz­cza. Prze­nio­słem nas w oba­wie przed po­ści­giem.

– Prze­nio­słeś nas? – W jej gło­sie brzmia­ło nie­do­wie­rza­nie. – Jak?

– Dzię­ki burzy.

…

– Wy­ko­rzy­stu­je­my pio­ru­ny, żeby prze­no­sić się w różne miej­sca. Ale Cie­nie też to po­tra­fią. Pio­run zo­sta­wia po sobie ślad. Jeśli Cień jest bli­sko i szyb­ko zo­rien­tu­je się, że ucie­ka­my, to po­dą­ży za nami z ko­lej­nym pio­ru­nem. Z re­gu­ły wy­ła­do­wa­nia na­stę­pu­ją bli­sko sie­bie, więc sto­sun­ko­wo łatwo jest od­szu­kać ucie­ki­nie­ra. Ci, któ­rzy mnie ści­ga­li, byli nieco za da­le­ko. Tro­chę czasu za­ję­ło im od­szu­ka­nie mo­je­go tropu. Ale zdą­ży­li mnie zra­nić.

– Ale dla­cze­go cię ści­ga­ją?

– Bo mam to! – Ari się­gnął za ko­szu­lę i po­ka­zał jej nie­wiel­ki wo­re­czek za­wie­szo­ny na rze­my­ku.

– Co to jest?

– Nie mogę ci po­wie­dzieć. Ale jest bar­dzo cenne.

– Tak cenne, że warto na­ra­żać swoje życie?

– Znacz­nie cen­niej­sze! – po­twier­dził po­waż­nie.

– No do­brze. I co dalej?

– Muszę do­trzeć do Ja­ski­ni Prze­po­wied­ni do­kład­nie za trzy dni. Spo­tkam tam kilka osób.

– I to jest takie ważne? – spy­ta­ła tro­chę kpią­co, bo nie bar­dzo wie­rzy­ła w to, co jej opo­wia­dał. Choć z dru­giej stro­ny ten las…

Ari nie wie­dział, czy może jej za­ufać, ale wresz­cie pod­jął de­cy­zję. Prze­cież, gdy stra­cił przy­tom­ność w sza­ła­sie, mogła mu za­brać wotum.

– Każdy z nas ma na szyi taki wo­re­czek. O od­po­wied­niej porze na­le­ży umie­ścić wszyst­kie wota w Cza­rze Jed­no­ści. Dzię­ki temu bę­dzie­my ist­nieć dalej.

– Bre­dzisz. Ist­nie­je­my i bę­dzie­my ist­nieć do­pó­ki jakaś ko­me­ta w nas nie wal­nie, albo jakiś idio­ta nie od­pa­li bomby albo sami nie po­du­si­my się spa­li­na­mi!

– Do­my­ślam się, że mó­wisz o swoim świe­cie.

– Tak. A ty, o czym mó­wisz?

– Też o swoim świe­cie.

– To chyba ten sam, co?

– No nie – za­prze­czył nie­pew­nie. – Ist­nie­je­my obok sie­bie. Cza­sa­mi mo­że­my do sie­bie zaj­rzeć. Od­wie­dza­my się, ale nie mo­że­my się za­trzy­mać na dłu­żej.

– Tobie po­prze­sta­wia­ło się w gło­wie od ude­rze­nia pio­ru­nem – stwier­dzi­ła ka­te­go­rycz­nie. – A jak wy­ja­śnisz, że naj­pierw ty zna­la­złeś się w moim świe­cie, a teraz ja po­dob­no je­stem w twoim?

– Tego nie umiem wy­ja­śnić. Trze­ba by za­py­tać Star­szych. Będą cze­kać przy Ja­ski­ni, żeby od­pra­wić ce­re­mo­nię.

– No do­brze. Po­wiedz mi jesz­cze jedno. Jeśli te wo­recz­ki są takie cenne, to po jasny gwint dają to ja­kimś go­ło­wą­som i każą im le­cieć przez pół świa­ta, żeby na ko­niec wrzu­cić do jed­ne­go gara. Nie można tego trzy­mać cały czas w tej Cza­rze, czy jak tam?

– Każde ple­mię ma swój skarb o ogrom­nej mocy, a Ja­ski­nia stoi otwo­rem dla każ­de­go. Mu­si­my chro­nić nasze wota. Dla­te­go szcze­py do­sta­ły każdy swoje i opie­ku­je się nim.

– Niech ci bę­dzie. Co teraz? – Pod­da­ła się.

– Idzie­my dalej.

– A Cie­nie?

– Na razie je­ste­śmy sto­sun­ko­wo bez­piecz­ni. Za­pew­ne czają się bli­żej Ja­ski­ni. Ale tam cze­ka­ją też na nas Star­si.

Na po­cząt­ku szło im się bar­dzo wy­god­nie. Las był wy­so­ki i gęsty, nie prze­pusz­czał świa­tła, dzię­ki temu po­szy­cie było bar­dzo ubo­gie. Ale wkrót­ce teren się zmie­nił. Drze­wa nadal były ogrom­ne, ale rosły rza­dziej. To po­zwo­li­ło na roz­wój mniej­szych ro­ślin. Mniej­szych w pro­por­cji do tego lasu. Maria pa­trzy­ła z po­dzi­wem na pa­pro­cie, które prze­ra­sta­ły ją dwu­krot­nie, na trawy, któ­rych źdźbła były szer­sze od jej dłoni, albo kie­li­chy kwia­tów, w któ­rych swo­bod­nie zmie­ści­ła­by się jej głowa. Na szczę­ście zwie­rzę­ta i ptaki, które udało jej się do­strzec, miały nor­mal­ne roz­mia­ry, to zna­czy zbli­żo­ne do tych, które znała. Wzdry­gnę­ła się, bo wy­obraź­nia po­su­nę­ła jej obraz pa­ją­ka wiel­kie­go jak pięść.

– Co się stało? – Ari za­uwa­żył to wzdry­gnię­cie.

– Nic. Wszyst­ko tu jest gi­gan­tycz­ne. Wy­obra­zi­łam sobie ogrom­nia­ste­go pa­ją­ka i to mnie prze­ra­zi­ło.

– Zwie­rzę­ta nie są groź­ne. Trze­ba tylko umie­jęt­nie po­stę­po­wać, a będą przy­ja­zne.

– Niedź­wie­dzie i wilki też?

– Też.

Las prze­rze­dził się bar­dzo, za to po­szy­cie zgęst­nia­ło. Prze­dzie­ra­li się mię­dzy pa­pro­cia­mi i pną­cza­mi. W mchu nogi za­pa­da­ły się po kost­kę. Po kilku chwi­lach Maria była już bar­dzo zmę­czo­na. Ari chwy­cił jej rękę i pro­wa­dził po swo­ich śla­dach.

– Jesz­cze ka­wa­łek – po­cie­szył ją. – Wkrót­ce od­pocz­nie­my.

Po­stój zro­bi­li w po­łu­dnie. Ari na­zbie­rał na­sion zna­nych sobie ro­ślin. Nie­któ­re sma­ko­wa­ły jak orze­chy, inne przy­po­mi­na­ły suche ziar­na zbóż. Naj­waż­niej­sze, że zna­ko­mi­cie za­spo­ko­iły ich głód. Tuż przed wie­czo­rem zna­leź­li do­god­ne sta­no­wi­sko na noc­leg. Po­wa­lo­ne drze­wo stwo­rzy­ło nie­wiel­ką po­lan­kę. Chło­pak spryt­nie po­wią­zał czuby trzech ro­sną­cych obok sie­bie pa­pro­ci i tym samym stwo­rzył sza­łas. Roz­pa­lił też małe ogni­sko. Sie­dzie­li przy ża­rzą­cych się głow­niach. Dym gryzł tro­chę w oczy, ale od­pę­dzał owady i dawał po­czu­cie bez­pie­czeń­stwa. Maria po­ło­ży­ła się na brzu­chu i pod­par­ła głowę rę­ka­mi, żeby móc pa­trzeć na pło­my­ki. Za to Ari za­pa­trzył się w dziew­czy­nę. Jej włosy roz­sy­pa­ły się wokół twa­rzy i na ple­cach. Od stro­ny ognia na­bra­ły barwy mie­dzi. Tam, gdzie świa­tło nie się­ga­ło, były czar­ne jak skrzy­dło kruka. Rzęsy rzu­ca­ły głę­bo­ki cień na po­licz­ki. Nagle Maria wes­tchnę­ła cięż­ko.

– Czemu wzdy­chasz? – spy­tał ją cicho chło­pak.

– Mar­twię się ro­dzi­ca­mi. Pew­nie od­cho­dzą od zmy­słów. Tyle czasu mnie nie ma.

– Nawet nie za­uwa­ży­li – uspo­ka­jał ją.

– Zwa­rio­wa­łeś? Nie ma mnie dwa dni, a oni nie za­uwa­ży­li?

– Nie o to cho­dzi – tłu­ma­czył spo­koj­nie. – Wró­cisz do sie­bie pra­wie w tej samej chwi­li, w któ­rej znik­nę­łaś. Czas, który spę­dzisz tutaj, w twoim świe­cie nie ist­nie­je.

– Nie ro­zu­miem!

– Zo­bacz – Ari wziął do ręki patyk i oczy­ścił ka­wa­łek grun­tu przed sobą. – To jest rzeka, czyli czas. Pły­nie sobie pro­sto, a z nią łódka, czyli ty. Nagle woda wpły­wa do ko­li­stej za­to­ki. Prąd po­wo­du­je, że łódka opły­wa ją sze­ro­kim łu­kiem, a potem z po­wro­tem wpada do rzeki pra­wie w tym samym miej­scu, w któ­rym skrę­ci­ła do za­tocz­ki. Ro­zu­miesz?

– Teo­re­tycz­nie tak. Ale to się nie mie­ści w gło­wie. Czas to czas.

– Uwierz mi – chło­pak uśmiech­nął się sze­ro­ko – spraw­dzi­łem to! Dla nich minie jedna chwi­la.

– Mam na­dzie­ję, że wiesz, co mó­wisz!

– Wiem – za­pew­nił ją po­waż­nie.

Uspo­ko­jo­na usia­dła i do­rzu­ci­ła parę ga­łą­zek do ogni­ska. Ogień strze­lił iskra­mi. Maria za­pa­trzy­ła się w ciem­ną ścia­nę lasu. Do­bie­ga­ły stam­tąd nie­zna­ne i cza­sem prze­ra­ża­ją­ce od­gło­sy, ale po­nie­waż Ari nie re­ago­wał, uzna­ła, że nie ma się czego bać. Kiedy pło­mie­nie po­now­nie przy­ga­sły, do­strze­gła świe­cą­ce śle­pia. Były tak bli­sko, że wy­da­wa­ło się, że może ich do­tknąć.

– Tam coś jest – szep­nę­ła prze­stra­szo­na.

– Aha! – Chło­pak pod­niósł się. – Chodź, pój­dzie­my zo­ba­czyć co.

– Osza­la­łeś? To może być jakiś dra­pież­nik.

– Nie bój się. Zo­ba­czysz coś fan­ta­stycz­ne­go. Chodź.

Po­mógł jej wstać i nie pusz­cza­jąc jej dłoni, po­cią­gnął w stro­nę lasu, z dala od ogni­ska. Kiedy opu­ści­li krąg świa­tła, oto­czy­ła ich gęsta ciem­ność. Ari chyba miał wzrok sowy, bo po­ru­szał się bar­dzo pew­nie. Za to Maria czuła się jak ślepa. Po chwi­li oczy nieco przy­wy­kły i za­czę­ła roz­róż­niać kształ­ty.

– Za­mknij oczy! – po­pro­sił ją po kilku mi­nu­tach. – Po­pro­wa­dzę cię!

– Za­bi­ję się na tych wy­kro­tach.

– Nie. Ale za­mknij. Otwo­rzysz, kiedy ci po­wiem.

Za­ufa­ła mu i za­mknę­ła. Sama nie wie­dzia­ła dla­cze­go, ale przy nim czuła się bez­piecz­nie. Po kilku kro­kach Ari za­trzy­mał się.

– Teraz mo­żesz otwo­rzyć!

Po­słusz­nie otwo­rzy­ła oczy. Przed nią roz­po­ście­ra­ło się niebo usia­ne gęsto gwiaz­da­mi. Do­pie­ro po chwi­li zo­rien­to­wa­ła się, że nadal są w lesie, a ota­cza­ją ich ogrom­ne pa­pro­cie. Mi­lio­ny świe­cą­cych punk­tów mi­go­ta­ło, skrzy­ło i cią­gle zmie­nia­ło swoje miej­sce. Jakby ktoś trze­pał po­ły­skli­wy ma­te­riał.

– Co to? – spy­ta­ła szep­tem.

– To gody świe­tli­ków. Zbie­ra­ją się tu nie­zli­czo­ne ilo­ści. Raz do roku przez kilka dni mają swoje świę­to. Potem roz­le­cą się po całym lesie.

– To jest prze­cud­ne. Baj­ko­we. Fan­ta­stycz­ne.

Chło­pak wy­cią­gnął rękę i do­tknął jej wło­sów.

– Co ro­bisz? – spy­ta­ła za­sko­czo­na.

– W twoje włosy za­plą­tał się jeden – od­po­wie­dział cicho i de­li­kat­nie prze­sy­py­wał jej loki, żeby od­szu­kać owada. Maria nie była pewna, czy rze­czy­wi­ście ma we wło­sach świe­tli­ka, ale jego dotyk spra­wił jej nie­ocze­ki­wa­ną przy­jem­ność.

– Już. Jest wolny – Ari za­brał rękę, a ona miał ocho­tę pro­sić go, żeby nie prze­sta­wał.

– Wra­caj­my. Mu­si­my tro­chę od­po­cząć. Jutro znowu czeka nas długi spa­cer.

Wró­ci­li do ogni­ska, ale na­strój już nie po­wró­cił. Dzień roz­po­czął się dla nich wraz ze wscho­dem słoń­ca i przy­wi­tał ja­zgo­tem ptac­twa. Maria mia­ła­by ocho­tę po­spać jesz­cze, ale Ari po­na­glał.

– Za­czy­na się nie­bez­piecz­na część na­szej wę­drów­ki.

– Czemu tak są­dzisz? – spy­ta­ła, tłu­miąc zie­wa­nie.

– Zaraz koń­czą się pa­pro­cie. Las bę­dzie wy­so­ki i przej­rzy­sty. Do tego za­czną się pa­gór­ki usia­ne ska­ła­mi. Łatwo tam o za­sadz­kę.

Zanim wy­ru­szy­li, Maria po­sta­no­wi­ła jesz­cze obej­rzeć ranę i zmie­nić opa­trun­ki. Ari zdjął ko­szu­lę, a ona od­wi­nę­ła ban­da­że. Zioła już wy­schły i w więk­szo­ści od­pa­dły. Po­zo­sta­ło­ści Maria de­li­kat­nie ze­bra­ła i usu­nę­ła.

– Goi się nie­sa­mo­wi­cie szyb­ko – za­uwa­ży­ła za­sko­czo­na. – To te zioła, praw­da?

– Tak – po­twier­dzi­ła Ari. – Do­sta­łem je od Star­sze­go.

Maria de­li­kat­nie wy­sku­by­wa­ła reszt­ki za­schnię­tej paćki. Przy­kuc­nę­ła obok chło­pa­ka. Jej włosy ła­sko­ta­ły go w ramię. W słoń­cu lśni­ły jak świe­że kasz­ta­ny. Ari przy­mknął oczy i wdy­chał jej za­pach. Pach­nia­ła przede wszyst­kim pa­pro­cia­mi, na któ­rych spała. Ale jej skóra wy­dzie­la­ła osza­ła­mia­ją­ce flu­idy. Chło­pak zwró­cił twarz w stro­nę dziew­czy­ny. Miała brą­zo­we oczy, czy­ste i nie­win­ne. Chciał po­gła­dzić ją po po­licz­ku i przy­tu­lić, ale bał się, że ją spło­szy. Była młoda. Bar­dzo młoda. Oboje po­czu­li za­że­no­wa­nie swoją bli­sko­ścią.

– Go­to­we! – Maria pod­nio­sła się i otrze­pa­ła ręce. – Mo­że­my ru­szać.

Pa­pro­cio­wy za­gaj­nik skoń­czył się szyb­ko. We­szli znowu w wy­so­ki las. Tutaj Ari na­ka­zał ciszę. Sam po­ru­szał się pra­wie bez­sze­lest­nie, ale Marii wy­cho­dzi­ło to go­rzej. Po­pro­sił, żeby szła po jego śla­dach, a sam wy­bie­rał drogę. W po­łu­dnie od­po­czę­li chwi­lę pod nie­wiel­ką skałą. Znowu zje­dli orze­chy i na­sio­na. Mieli wła­śnie ru­szać, kiedy Ari schwy­cił ją za rękę i we­pchnął pod ga­łę­zie ja­kie­goś krze­wu, na­ka­zu­jąc mil­cze­nie. Sam przy­klęk­nął przed nią, chro­niąc wła­snym cia­łem. Cały las ucichł. Maria miała wra­że­nie, że wszyst­ko za­mar­ło w prze­ra­że­niu. Sama nie po­tra­fi­ła okre­ślić, skąd bie­rze się to uczu­cie, ale bała się nie­przy­tom­nie. Serce ło­mo­ta­ło jak osza­la­łe. Miała wra­że­nie, że ten łomot sły­chać w ob­rę­bie ki­lo­me­tra. Przy­ci­snę­ła twarz do ple­ców Arie­go i ob­ję­ła go w pasie. To ją tro­chę uspo­ko­iło. Tym bar­dziej, że chło­pak po­ło­żył rękę na jej dło­niach. Dziew­czy­na sta­ra­ła się coś zo­ba­czyć przez plą­ta­ni­nę liści. Nagle po­czu­ła chłód. Nie­sa­mo­wi­ty, prze­ni­ka­ją­cy do szpi­ku kości. Wstrzy­ma­ła od­dech. Wy­da­wa­ło jej się, że na skra­ju pola wi­dze­nia do­strze­ga prze­my­ka­ją­ce cie­nie. Za­mar­ła w bez­ru­chu. Ile to trwa­ło, nie po­tra­fi­ła po­wie­dzieć, ale cała zdrę­twia­ła. Po ja­kimś cza­sie las za­czął pul­so­wać zwy­kłym ży­ciem. Ari po­kle­pał ją po dło­niach.

– Po­szli. Mo­że­my ru­szać.

– Co to było? – spy­ta­ła gra­mo­ląc się z ukry­cia.

– To wła­śnie były Cie­nie. Po­chła­nia­ją wszyst­ko na swo­jej dro­dze. Wy­sy­sa­ją życie. Dla­te­go zwie­rzę­ta zmy­ka­ją bądź kryją się przed nimi. Czują in­stynk­tow­nie, że to naj­gor­szy wróg.

– A lu­dzie? Co by się stało, gdyby nas zna­leź­li?

– My po­tra­fi­my wal­czyć! – po­wie­dział z dumą Ari. – Ale sta­ra­my się tego uni­kać. Star­cie z jed­nym, dwoma można prze­żyć. Ale jeśli jest ich wię­cej, to tylko do­świad­czo­ny Star­szy może sobie z nimi po­ra­dzić.

– Czyli jak naj­szyb­ciej mu­si­my od­szu­kać Star­sze­go?

– Tak. To by­ło­by naj­lep­sze. Albo do­trzeć do Ja­ski­ni. Ona sama i za­gaj­nik wokół niej to miej­sce świę­te. Tam nawet Cie­nie nie od­wa­żą się nas na­pa­sto­wać.

– Więc ru­szaj­my.

Po­szli dalej trzy­ma­jąc się za ręce. Nie było to już wła­ści­wie po­trzeb­ne, bo po­ru­sza­li się po głę­bo­kim mchu, który sku­tecz­nie tłu­mił od­głos ich kro­ków, ale oboje chcie­li czuć swoją bli­skość. Nie zda­wa­li sobie spra­wy, co ich tak ku sobie cią­gnie, ale za to byli świa­do­mi, że każdy krok przy­bli­ża ich do roz­łą­ki. O obu te­ma­tach nie po­tra­fi­li roz­ma­wiać, dla­te­go szli w mil­cze­niu, za­to­pie­ni w my­ślach. Za­pew­ne to było przy­czy­ną, że Ari zbyt późno za­re­ago­wał na to, co dzia­ło się w lesie. Kiedy za­uwa­żył, że znowu za­pa­dła gro­bo­wa cisza, było już za późno. Zo­sta­li za­uwa­że­ni.

– Pod drze­wo – za­ko­men­de­ro­wał ostro i pchnął dziew­czy­nę pod ogrom­ny dąb. Opar­ła się o pień ple­ca­mi i pa­trzy­ła prze­ra­żo­na na Arie­go.

Chło­pak się­gnął do kie­sze­ni i ukrył coś w dłoni. Po na­my­śle pod­szedł do Marii i ścią­gnął z szyi wo­re­czek.

– Załóż to – po­le­cił, po­da­jąc jej wotum. – Spró­bu­ję od­wró­cić ich uwagę, a ty w tym cza­sie bie­gnij tam! – Wska­zał kil­ka­na­ście luźno roz­rzu­co­nych ska­łek. – Kiedy je mi­niesz, za­cznij krzy­czeć. Któ­ryś Star­szy po­wi­nien być w po­bli­żu i po­mo­że ci.

– Nie, Ari – chwy­ci­ła go za rękę – nie zo­sta­wię cię.

– Nie bądź głu­pia! – Po­gła­skał ją po wło­sach. – Jeśli jest ich wię­cej, nie mamy szans. A to – wska­zał na wo­re­czek – jest zbyt ważne. Za wszel­ką cenę mu­si­my to ra­to­wać.

– Ari… – za­czę­ła płacz­li­wie.

– Bę­dzie do­brze. – Za­krę­cił jej włosy wokół dłoni i przy­cią­gnął ją do sie­bie. A potem do­tknął de­li­kat­nie war­ga­mi jej ust. Jakby mu­snę­ły ją skrzy­dła mo­ty­la. – Bę­dzie do­brze! Tylko obie­caj, że zro­bisz to, o co cię pro­szę!

– Obie­cu­ję! – szep­nę­ła ci­chut­ko po­ły­ka­jąc łzy.

Od­wró­cił się i od­szedł kil­ka­na­ście kro­ków. Maria miała wra­że­nie, że nad­cią­ga noc. Taka naj­okrop­niej­sza, naj­gor­sza, noc jak w naj­strasz­niej­szym kosz­ma­rze. Czuła ogar­nia­ją­cy ją chłód. Pra­gnę­ła za­mknąć oczy, ale mu­sia­ła ob­ser­wo­wać Arie­go. Chło­pak stał spo­koj­nie. W ręku, przy­ci­śnię­tym do pier­si, trzy­mał jakiś przed­miot.

– To ma być broń prze­ciw­ko Cie­niom? – my­śla­ła prze­ra­żo­na. – Nie miecz, nie łuk, nie ar­ma­ta?

Wokół Arie­go po­wie­trze za­czę­ło gęst­nieć i ciem­nieć. Chło­pak nie wy­ko­ny­wał żad­ne­go ruchu. Miał przy­mru­żo­ne oczy, ale bacz­nie ob­ser­wo­wał oto­cze­nie. Potem za­czął się ob­ra­cać wokół wła­snej osi. Naj­pierw po­wo­li, potem coraz prę­dzej, w miarę jak chłód i ciem­ność gro­ma­dzi­ły się obok niego. Maria miała wra­że­nie, że po­tra­fi od­róż­nić dwie po­sta­cie. Ale mogło to być tylko wra­że­nie. Ra­cjo­nal­nie nie po­tra­fi­ła­by wy­tłu­ma­czyć, dla­cze­go uważa, że są dwa Cie­nie.

Ari wi­ro­wał w osza­ła­mia­ją­cym tem­pie. Cie­nie zbli­ża­ły się do niego i ob­le­pia­ły go jak nici, które na­wi­ja­ją się na szpul­kę. Kiedy pra­wie nie było go widać, a Maria po­gry­zła do krwi usta, zo­ba­czy­ła wresz­cie świa­teł­ko na­dziei. Do­słow­nie. Po­mię­dzy strzę­pa­mi ciem­nej mgły za­czę­ły strze­lać ja­skra­we iskry. Zro­zu­mia­ła, że teraz na­de­szła pora na nią. Opie­ra­jąc się ple­ca­mi o pień i nie spusz­cza­jąc oczu z wal­czą­cych, prze­su­nę­ła się do tyłu. Potem po­chy­li­ła się jak naj­ni­żej mogła i kuląc się za krza­ka­mi, prze­su­wa­ła się w stro­nę skał. Kiedy za­sło­ni­ły ją pa­pro­cie, pu­ści­ła się bie­giem. Do­pa­dła do ka­mien­nych odłam­ków i po­zwo­li­ła sobie na kilka głęb­szych od­de­chów. Trwa­ło to mo­ment i ru­szy­ła dalej. Prze­bie­gła kil­ka­na­ście me­trów i zna­la­zła się na od­sło­nię­tej prze­strze­ni. I wtedy po­czu­ła nad­cią­ga­ją­cy chłód. Prze­ra­że­nie ści­snę­ło jej gar­dło. Nie mogła wydać z sie­bie żad­ne­go dźwię­ku. Po­my­śla­ła o Arim i jej ręka po­wę­dro­wa­ła do wo­recz­ka za­wie­szo­ne­go na szyi. Kiedy za­ci­snę­ła na nim dłoń, po­czu­ła, że z jej serca ustę­pu­je chłód.

– Po­win­nam krzy­czeć – przy­po­mnia­ła sobie słowa Arie­go i za­czę­ła wrzesz­czeć naj­gło­śniej jak po­tra­fi­ła. Strach dodał jej sił. Krzy­cza­ła i bie­gła przed sie­bie naj­szyb­ciej jak mogła. Mimo to na ple­cach czuła coraz zim­niej­sze po­dmu­chy. Jakby ktoś do­ty­kał ją lo­do­wa­tą dło­nią. Kiedy za­czę­ła tra­cić od­dech, a nogi od­mó­wi­ły jej po­słu­szeń­stwa, zo­ba­czy­ła przed sobą za­gaj­nik. Mimo zmę­cze­nia do­strze­gła, że drze­wa lśnią ja­kimś nie­ziem­skim bla­skiem. Ale nie mogła już biec. Jej or­ga­nizm od­mó­wił współ­pra­cy. Gar­dło wy­schło na wiór, w płu­cach świsz­cza­ło, a wszyst­kie mię­śnie pa­li­ły żywym ogniem. Mu­sia­ła od­po­cząć. Sta­nę­ła, a po chwi­li osu­nę­ła się na zie­mię. Char­cząc na­bie­ra­ła po­wie­trza. Kiedy pra­wie wy­rów­na­ła od­dech, ota­cza­ły ją gęste, lep­kie ciem­no­ści i prze­ni­kli­we zimno. Nie miała już sił, żeby się bro­nić. Ści­ska­ła tylko w dłoni po­wie­rzo­ne wotum. Pod­cią­gnę­ła ko­la­na pod brodę i przy­tu­li­ła mięk­ki wo­re­czek do po­licz­ka. Przy­mknę­ła oczy go­dząc się z losem. Chłód zmie­nił się w mróz. Wy­sy­sał z niej reszt­ki cie­pła i życia. Po­dob­no, kiedy się umie­ra na mro­zie, nie czuć bólu. Czło­wiek po pro­stu za­sy­pia. Maria tak wła­śnie się czuła. Senna i zmę­czo­na. Tu­li­ła wotum do twa­rzy i osu­nę­ła się na trawę. Była już na gra­ni­cy świa­do­mo­ści, kiedy po­czu­ła, jakby ktoś szar­pał ją za ramię. Nie chcia­ła się bu­dzić, ale ten ktoś był na­tręt­ny i nie dał się od­pę­dzić.

Gdy otwo­rzy­ła oczy, uj­rza­ła nad sobą starą, po­marsz­czo­ną twarz oko­lo­ną dłu­gi­mi, si­wy­mi wło­sa­mi.

– No, na­resz­cie! Nie mia­łaś ocho­ty wra­cać! – Star­szy po­mógł jej usiąść.

– A Ari? – spy­ta­ła i prze­ra­że­nie znowu ści­snę­ło jej serce.

– Po­ra­dził sobie. Zaraz go zo­ba­czysz, a na razie wypij to.

Po­słusz­nie po­łknę­ła za­war­tość ku­becz­ka i po­czu­ła, że po jej ży­łach roz­le­wa się miłe cie­pło. I wtedy zo­ba­czy­ła go. Za ple­ca­mi świe­ci­ło za­cho­dzą­ce słoń­ce opro­mie­nia­jąc jego syl­wet­kę. Był wy­so­ki i smu­kły. Kiedy na­chy­lił się nad nią, po­czu­ła za­pach lasu i ziół. Miał ocho­tę zrzu­cić mu ra­mio­na na szyję i wtu­lić się w jego ob­ję­cia. Ale wokół stali lu­dzie. Mu­snę­ła więc tylko jego dłoń i uśmiech­nę­ła się.

– Ży­jesz – szep­nę­ła z ulgą.

– Ży­je­my oboje i udało się do­star­czyć wotum. Teraz Cie­nie już nam nie grożą.

– Tak. Oboje spi­sa­li­ście się bar­dzo dziel­nie – po­chwa­lił Star­szy. – Jutro wie­czo­rem od­bę­dzie się Ce­re­mo­nia. Teraz mo­że­cie od­po­cząć.

Wszy­scy ro­ze­szli się, zo­sta­wia­jąc ich sa­mych. Tylko Star­szy obej­rzał się na nich kilka razy.

– Chodź, przej­dzie­my się – za­pro­po­no­wał Ari.

Podał jej rękę i po­mógł pod­nieść się z trawy. Mimo od­po­czyn­ku i wzmac­nia­ją­ce­go na­pa­ru była jesz­cze słaba. Chło­pak oto­czył ją ra­mie­niem w talii i po­pro­wa­dził w stro­nę Ja­ski­ni.

– To tu jutro od­bę­dzie się Ce­re­mo­nia. Za­pew­ni to spo­kój na dłuż­szy czas. Cie­nie znik­ną.

– I będę mogła to zo­ba­czyć?

– Nie. Tylko Star­si wejdą do środ­ka. To po­trwa całą noc. Na­za­jutrz rano otrzy­ma­my nasze wota z po­wro­tem i po­wró­ci­my do domów.

– A ja? – spy­ta­ła ci­chut­ko.

Za­pa­dła cisza. Potem Ari po­pro­sił, żeby po­szli jesz­cze ka­wa­łek dalej.

– To są nasze świę­te drze­wa. Rosną tu od po­cząt­ku świa­ta. Na­sze­go świa­ta. Zo­bacz, wy­glą­da­ją jakby były ze sre­bra i złota, ale one są żywe.

Usie­dli na ka­mie­niach. Ari objął ją i przy­tu­lił. Słoń­ce pra­wie scho­wa­ło się za ho­ry­zon­tem.

– Co bę­dzie ze mną? – za­py­ta­ła znowu.

– Wró­cisz do sie­bie. – Ari przy­ci­snął ją moc­niej. – Py­ta­łem Star­sze­go. Nie mo­żesz tu zo­stać. Teraz. To wbrew na­tu­rze. Ży­ła­byś cią­gle za­to­ce – na­wią­zał do swo­je­go tłu­ma­cze­nia o prze­ni­ka­niu świa­tów – a wszy­scy mu­si­my pły­nąć swoją rzeką. Ina­czej po­rzą­dek bę­dzie za­chwia­ny, a to pro­wa­dzi do nie­prze­wi­dy­wal­nych zmian.

– I nie zo­ba­czy­my się już nigdy? – Spu­ści­ła głowę, żeby ukryć na­pły­wa­ją­ce łzy.

Ari przy­klęk­nął przed nią i zaj­rzał jej w twarz.

– Zo­ba­czy­my – po­wie­dział pew­nym gło­sem. – Jeśli nie za­po­mnisz i na­praw­dę bę­dziesz tego pra­gnę­ła.

– Chcę. Chcę pa­mię­tać i chcę tu wró­cić. – Zdo­by­ła się na od­wa­gę i do­da­ła: – Do cie­bie!

Po­gła­dził ją dło­nią po po­licz­ku i kciu­kiem starł po­ja­wia­ją­cą się łzę.

– Nie płacz – po­pro­sił i de­li­kat­nie uniósł jej pod­bró­dek. Jej usta zna­la­zły się na wy­so­ko­ści jego warg. Zbli­żył się po­wo­li, jakby się bał, że gwał­tow­ny ruch może ją wy­stra­szyć. Ale ona się nie bała. Za­sty­gła w ocze­ki­wa­niu. I kiedy wresz­cie po­czu­ła dotyk jego warg, po jej ciele roz­la­ła się fala cie­pła i roz­ko­szy. Przy­lgnę­ła do niego i za­nu­rzy­ła dłoń w jego wło­sach. Zro­zu­miał, że to przy­zwo­le­nie i ca­ło­wał na­mięt­nie, do utra­ty tchu.

Oprzy­tom­nie­li do­pie­ro, gdy po­sły­sze­li na­wo­ły­wa­nia Star­sze­go.

– Mu­si­my wra­cać! – Ari nie­chęt­nie wy­pu­ścił Marię ze swo­ich objęć. Schwy­ci­li się za ręce i po­wró­ci­li do resz­ty. Przy roz­pa­lo­nych ogni­skach sie­dzia­ło kil­ku­na­stu męż­czyzn. Cze­ka­li na nich z po­sił­kiem. Na nie­bie za­czę­ły gro­ma­dzić się czar­ne, bu­rzo­we chmu­ry.

– Wy­ru­szysz do domu jesz­cze dziś w nocy – po­wie­dział Star­szy po­da­jąc Marii ku­be­czek z na­pa­rem z ziół. – Mu­si­my tylko po­cze­kać na pio­run.

Maria sku­li­ła się i przy­lgnę­ła do Arie­go, który oto­czył ją opie­kuń­czo ra­mio­na­mi.

– Nie bój się – po­cie­szył ją. – Nic nie po­czu­jesz. Bę­dzie tak samo, jak wtedy, gdy spro­wa­dzi­łem cię tutaj!

– Ja się nie boję. – Spoj­rza­ła mu w oczy. – Ja nie chcę od­cho­dzić.

– Wypij to – po­le­cił Star­szy, a jego sło­wom to­wa­rzy­szył pierw­szy grzmot.

Wy­pi­ła her­ba­tę, ale nawet nie czuła jej smaku.

– Już czas. – Star­szy sta­nął przed nią.

Ari pod­niósł się i wy­cią­gnął do niej obie ręce. Wtu­li­ła się w niego z roz­pacz­li­wą pew­no­ścią, że już go nigdy nie ujrzy. Łzy same po­cie­kły po po­licz­kach.

– Pro­szę, to dla cie­bie. – Chło­pak po­da­ro­wał jej chust­kę w ko­lo­rze je­sien­nych liści. – To ci bę­dzie przy­po­mi­nać.

– A ty? Nie za­po­mnisz?

– Nigdy! – za­pew­nił ją po­waż­nie i dodał: – Pa­mię­taj, prze­żyj szczę­śli­wie da­ro­wa­ne ci w twoim świe­cie życie. To tylko jedna chwi­la. Potem się spo­tka­my.

– Weź to! – Zdję­ła z szyi cie­niut­ki łań­cu­szek z wi­ze­run­kiem swo­jej pa­tron­ki.

– Już czas – po­wtó­rzył Star­szy.

Mło­dzi przy­war­li do sie­bie. A potem Ari po­ca­ło­wał ją na oczach wszyst­kich zgro­ma­dzo­nych. Star­szy wziął dziew­czy­nę za rękę i wy­szli na brzeg za­gaj­ni­ka. Ari pa­trzył za nimi, a serce ści­ska­ło mu się z bólu. Roz­bły­snął pio­run i wtedy zo­ba­czył Marię po raz ostat­ni.

* * *

Wszedł do po­ko­ju i spoj­rzał na żonę. Sie­dzia­ła w swoim fo­te­lu. Głowę od­chy­li­ła na opar­cie, siwe włosy roz­sy­pa­ły się wokół twa­rzy, a na ustach igrał lekki uśmiech.

– Znowu śni o nim – po­my­ślał, ale już nie był zły. Ogar­nę­ła go czu­łość. Tyle lat razem. Uwa­żał, że tra­fi­ła mu się, jak gwiazd­ka z nieba. Był za nią wdzięcz­ny Bogu, za da­ro­wa­ne wspól­ne lata. Ale za­wsze po­dej­rze­wał, że w jej życiu był ktoś ważny. Go­dził się z tym, bo ko­chał ją nie­przy­tom­nie. Wresz­cie mu po­wie­dzia­ła, ale on nie uwie­rzył. Pod­szedł bli­żej i za­uwa­żył, że jej pierś nie unosi się w od­de­chu. Wokół dłoni miała owi­nię­tą cie­niut­ką apasz­kę w ko­lo­rze je­sien­nych liści.

– Wró­ci­łaś do niego – szep­nął ci­chut­ko i de­li­kat­nie przy­gła­dził jej włosy.– Mam na­dzie­ję, że on na cie­bie cze­kał!