2+2= 5

Godz. 11:21 – pokój w byłym akademiku, w dużym mieście.

 

Wstawaj!! – krzyknął tak głośno, że ciężko było nie usłyszeć – coś ci pokaże.

 

Nawet nie musiałem ruszać głową. Wystarczyło, że otworzyłem tylko jedno oko. On czekał tylko na zapalnik. Na jeden znak. Czekał na to oko.

 

No dawaj – powiedziałem przecząc sam sobie.

 

W jednej chwili wyjął z kieszeni zapalniczkę. Niczym potężny mag w skórze ośmiolatka przywoływał i gasił ogień. A robił to z takim zapałem, że posłałbym go na olimpiadę i pewnie by zdobył jakiś medal

 

Nie powiem, bo zaimponował mi.

 

Wcześniej widziałem już zabawę długopisem, kredką, linijką, kulką kałczukową, szczoteczką do zębów a i ta lista nie miałaby końca.

 

Także zapalniczka?? Jestem pod wrażeniem – aż chciało się powiedzieć, ale skutecznie to w sobie zdusiłem.

 

A może powtórzymy sobie alfabet ?? – rzuciłem szybko.

 

I tak szybko jak rzuciłem me słowa, tak szybko On zniknął za drzwiami. Niezdarnie zwlekłem się z łóżka, i powiedzmy ogólnie, ogarnąłem się.

 

Idę na zakupy – rzekłem na głos – gdzie jest plecak??

 

Tutaj, tutaj – znajomy głos tego co niegdyś miał zdanie, wręcz krzyczał – Chodź i go zabierz!!

 

Zmierzając w kierunku drugiego pokoju, złapałem zwykły, złamany ołówek. Była to ofiara mojego gniewu po czwartym triku z jego udziałem. Przechodząc przez próg pokoju, zauważyłem, że nic się od wczoraj nie zmieniło. Nawet ten co ma tylko kisnąć – leżał bez ruchu. A zazwyczaj odwraca się co godzinę o 180 stopni, a jest to dla mnie fenomenem. Bo w tym synchronicznym odwracaniu nie używa zegarka, ba on wogóle nie używa czasu.

 

Co mi dasz za plecak?? – krzyczał jak papuga – Co mi dasz za plecak??

 

Chciałem Ci dać kredkę ale, kredka za plecak to za mało. Musisz coś więcej dać – odparłem z nieskrywaną pewnością siebie.

 

W tym momencie – ten co niegdyś miał zdanie – złapał dwa flamastry i "dorzucił" mi do oferty

 

No niech będzie – odpowiedziałem z udawanym zniechęceniem.

 

WOW – słyszałem opuszczając pokój – jaka cudowna kredka!!!!!!

 

Jak co tydzień udałem się do sklepu po parę konserw. Zapomniałem dodać po co mi plecak. Właściwie służy do dwóch rzeczy. Po pierwsze wygodniej nieść zakupy w plecaku. Po drugie są w nim rzeczy które mogą robić za pieniążki. Dokładnie, minęło już 7 miesięcy odkąd oficjalnie ogłoszono tryumfalny powrót handlu wymiennego, nieoficjalnie trwa już 2 lata.

 

Wyglądem miasto, w tym sklep nic się nie zmienił od lat. Bo i kto miałby to upiększać??

 

Może to – dopiero teraz zauważyłem, że sprzedawca próbuje mi wcisnąć gumową oponę.

 

Raczej to – zacząłem zabierać rzeczy z pseudo-lady – to –w końcu zapasy mają starczyć na tydzień – i to.

 

A co będzie w zamian?? – odparł lekko speszony sprzedawca

 

Może te flamastry i ten budynek – w tym momencie wskazałem palcem na stojący obok budynek.

 

Nie da rady – usłyszałem szybko – ten jest mój!!

 

Kurcze, a myślałem, że znowu się uda – przeklnąłem w myślach

 

A ten dom jest twój?? – zapytał sprzedawca wskazując na jakiś duży biurowiec.

 

Pewnie, chcesz to bierz – roześmiałem się do niego serdecznie – jest Twój.

 

Interesy z panem to fajnie – usłyszałem na odchodne

 

Mi też fajne – pomachałem mu stojąc do niego tyłem.

 

Kolejnym i ostatnim punktem w mojej smutnej egzystencji jest spotkanie z zaprzyjaźnioną dziennikarką, gazety PAPIER. Właściwie, to nie wiem nawet czy to dziennik czy tygodnik czy w ogóle to można nazwać gazetą. Raczej tekstowy nieregularnik. W każdym razie mnie tam nie chcieli ,bo nie potrafię pisać – tak przynajmniej stwierdzili eksperci. Pomagam więc tej co ma zgrabne nogi robić karierę w PAPIERze. Nie pytajcie co z tego mam, bo się zawiedziecie. Ot, satysfakcję.

 

Hej, hej – krzyczał ktoś po drugiej stronie ulicy – chodź szybko bo czekam od godziny.

 

To była ta co ma zgrabne nogi. Jak zawsze ubrana tak, żeby było je widać. W ogóle prawie wszystko widać. Nie powiem, akurat to mnie nie martwi.

 

Hej, długo czekasz?? – odpowiedziałem jakbym jej nie słyszał.

 

A chwileczkę – odpowiedziała z uśmiechem – Masz tekst??

 

Mam – dałem jej zwiniętą kartkę – myślę, że będzie dobry!!!

 

Po tych słowach zapadła jakby w amok. Wzięła szybko kartkę, rozwinęła i zaczęła czytać na głos.

 

A zaznaczyć tu trzeba, że czyta wszystko odkąd przemyciłem moje małe SOS. Napisałem w nim że 2+2 to nie 5, a kto się z tym zgadza niech przyjdzie do mnie. Nikt nie przyszedł, ale oprócz złości tej co ma zgrabne nogi, konsekwencji nie było.

 

A więc wracając. Zaczęła czytać na głos.

 

"DUPA

 

Dupa jest moja i twoja, a moja dupa to nie twoja. Dupa. Cycek. I Dupa oczywiście…."

 

Zaśmiała się głośno, może nawet, aż za głośno. Będę na pierwszej stronie. Po czym jeszcze raz mnie uściskała, no może nawet dwa razy, i pobiegła co sił do redakcji.

 

Podróż do pokoju minęła szybko. Za szybko. I po co się śpieszę, do kogo wracam?? Pytałem siebie stojąc przed drzwiami. Przestąpiłem ten przeklęty próg.

 

Dalej dzień minął jak każdy, patrzeniem w okno i nieudanymi próbami wstrząśnięcia moimi współlokatorami. Zmuszenia ich do wysiłku.

 

Jak co wieczór biorę do ręki długopis i czystą kartkę.

 

Dzisiaj – obiecuje sobie – dzisiaj to zrobię. I tak zbieram się w sobie by napisać mój pamiętnik ku przestrodze dla innych, lecz nigdy nic z tego nie wychodzi.

 

Ale zaczynam pisać…

 

"Gdzie leży dupa, w dupolandii?? na grenlandii?? cycek, noga, dupa.

 

Dalej nie mogę….

 

RATUNKU !!!