Naznaczeni

Z kuchni dobiegały ciche jęki i urywany szloch. Artek wył jak zranione zwierzę. Magda popatrzyła na księżyc w pełni i otarła łzę spływającą po policzku.

 

Dlaczego ona? – zapytała po raz kolejny w duchu.

 

Chciała być przy mężu, pocieszyć go jakoś. Wiedziała jednak, że na to nie pozwoli. Musiał się najpierw wypłakać w samotności. Dopiero wtedy będzie można do niego podejść.

 

Mijały minuty, a między ludźmi siedzącymi w salonie panowała ciężka cisza. Milczeli w nadziei, że wydarzenia ostatniej doby okażą się tylko sennym koszmarem. Poza tym Magda bała się, że głos ją zawiedzie. Wolała sprawiać wrażenie opanowanej i tylko ukradkiem wycierać łzy.

 

W końcu Artur wyszedł z kuchni. Jego blada twarz nosiła ślady wyschniętych lub wytartych łez. Włożył do ust papierosa, wyjął z kieszeni zapalniczkę i usiłował zapalić. Był jednak tak roztrzęsiony, że prosta z pozoru czynność okazała się dla niego niemożliwa do wykonania. W końcu starsza siostra zlitowała się i, wyjąwszy mu zapalniczkę z drżących rąk, odpaliła papierosa.

 

– Dzięki Gosiu – wyszeptał i zaciągnął się łapczywie.

 

– Ty chyba rzuci… – zaczął jego ojciec, ale zaraz przerwał, gdy córka rzuciła mu karcące spojrzenie. – Przepraszam.

 

– Masz rację. – Artek wrzucił niedopalonego skręta do popielniczki.

 

– Chcesz tabletkę?

 

– Nie tato, nie chcę. Dam sobie radę.

 

Podszedł do okna i dotknął opuszkami palców dłoni Magdy. To był dla niej znak, że już może się zbliżyć. Przytuliła się do niego i trwali tak przez kilka chwil. W końcu powiedział zdławionym głosem:

 

– Jutro musimy zacząć załatwiać formalności, zanim się rozmyślą…

 

– Mogliby zakazać pogrzebu? – zapytała z niedowierzaniem Gośka.

 

– A byłby to pierwszy raz? Pójdę rano do kościoła i wszystko ustalę.

 

Magda usiadła przy stole, oparła głowę na rękach i westchnęła głęboko. Teraz, gdy jej ślubny się uspokoił, jej nerwy zaczęły puszczać.

 

– Chodź, idziemy do małej. – objął ją ramieniem. – Pewnie niedługo się obudzi na nocne karmienie. A wy… róbcie co chcecie. Nasz dom jest do waszej dyspozycji.

 

Weszli do sypialni, a w salonie nikt się nie poruszył.

 

*

 

– Już niebawem bunt zacznie się od nowa – oznajmił z satysfakcją Krzysztof, ojciec Artka i Gośki. – Jeszcze tylko parę dni. Ten zjazd to iskra na proch.

 

– Właśnie przez takie iskry ofiarami zostają przypadkowi ludzie – odparował mu syn, wstając i opierając się o szafkę kuchenną.

 

– Co masz na myśli?

 

– Na przykład Kasię.

 

– Twoja siostra nie zginęła na marne!

 

– Zginęła, bo ktoś nakładł jej głupot do głowy! Od kiedy to nastolatce opowiada się bajki o wolności, waleczności i tym podobnych?!

 

– Wychowałem waszą trójkę w taki sposób nie po to, abyś miał dobro ojczyzny za nic. – Ojciec z trudem panował nad głosem, widać było, że znów jest bliski krzyku. – Tego chcesz? Wiecznej niewoli kraju?

 

Magda wiedziała, że to pytanie tylko zdenerwuje jej męża. Opowiadał jej wiele razy o przekonaniach jego rodziny. Mówił też wiele razy o tym, co robi w tajemnicy przed wszystkimi. Ale rozprawiał też o tym, że Polska tak naprawdę nie istnieje już od dawna.

 

– Jakiego kraju do cholery?! – Artek uderzył pięścią w stół. – Tego, który ochrzcił na siłę Mieszko? Tego, który podzielił Krzywousty? Tego samego, który sprzedali szlachcie, a później zaborcom? Tej całej Rzeczypospolitej szlacheckiej?

 

– Skończ…

 

– Nie, nie skończę! Słyszę tę śpiewkę od lat i mam jej dość! Polska nie istnieje, pora to zrozumieć! Przerabialiśmy to w dziewiętnastym wieku, przerabialiśmy w dwudziestym, a teraz mamy powtórkę z rozrywki. Chcecie co sto lat urządzać krwawe powstania? Chcecie posyłać na śmierć tysiące młodych ludzi?

 

Krzysztof poczerwieniał i wyrzucił z siebie:

 

– To bohaterska walka. Odwaga, którą…

 

– Przez ten wasz zasrany heroizm pół roku temu pochowałem własną siostrę!

 

– Naszą córkę…

 

– Którą wysłałeś na śmierć!

 

Starszy Binek zbladł, zacisnął pięści i odetchnął ciężko. Jego żona i starsza córka patrzyły na niego z niepokojem, jakby oczekiwały kolejnego wybuchu. Magda zacisnęła dłoń na nadgarstku stojącego przy niej męża.

 

– Chcesz usłyszeć prawdę o naszym kraju? – zapytał młodszy z mężczyzn. – Powiem ci, jak wygląda rzeczywistość, której ty i dziadek tak bardzo nie chcecie zobaczyć. Polski nie ma. Od osiemnastego wieku po prostu nie potrafimy żyć w wolnym kraju. Jak długo byliśmy wolni po pierwszej wojnie? Dwadzieścia lat. A to, że Hitler wygrał tę cholerną wojnę, nie było przypadkiem. Jak myślisz, dlaczego zaczął walkę na dwa fronty w czterdziestym? Powiem ci: bo zaczynał się okres spłaty pożyczek zaciągniętych po to, aby mógł nas podbić. Może i był świrem, ale to sobie akurat dobrze przemyślał.

 

– A to, że odzyskaliśmy niepodległość po pierwszej wojnie to szczęśliwy traf, fuks?

 

– Wykorzystaliśmy chaos, podobnie jak Bułgaria, Węgry czy Finlandia. Ale przypomnij sobie los poprzednich powstań. Choćby styczniowego. Wiesz czemu upadło? Bo wtedy coś takiego jak naród polski nie istniało! – Artek rozłożył szeroko ręce. – Była polska krew, język, kultura. Ale narodu nie. Wtedy byli chłopi, mieszczanie i szlachta. Przypomnij sobie opowiadanie „Rozdziobią nas kruki wrony” Żeromskiego, które wszyscy czytają w tajemnicy. Myślisz, że to był wymysł? W żadnym razie. Chłopi nie dołączyli wtedy do powstania dlatego, że im się to nie opłacało. Jak mogli wystąpić przeciw carowi, który niewiele wcześniej ich uwłaszczył?

 

Krzysztof zapalił papierosa i patrzył na syna ze zmarszczonymi brwiami.

 

– Pieprzysz… – rzucił. – To, że skończyłeś historię, nie oznacza, że wiesz o niej wiele. Studiowałeś u Niemców.

 

– Studiowałem po osiem godzin dziennie na zniemczałej uczelni, a drugie osiem na polskiej podziemnej. Takiej, która nie jest przepełniona nienawiścią do Niemców i Rosjan, ale stara się przekazać tę obiektywną wiedzę. Właśnie wtedy nauczono mnie prawdziwej historii.

 

Odpowiedzią było głośne, pogardliwe prychnięcie.

 

– A powstanie Warszawskie? – podjął. – Nieprzygotowane, zorganizowane na szybkiego, na hurra. Dziś w tajemnicy przed Niemcami i Rosjanami mówimy o bohaterstwie sprzed ponad sześćdziesięciu lat, ale tak naprawdę to była głupota. – Postukał się palcem wskazującym w skroń. – A bunt Łodzi w dziewięćdziesiątym trzecim? Na czym miała polegać walka? Na pobiciu żołnierza na ulicy, odebraniu mu broni i strzelaniu wkoło? Tak się wolnego kraju nie zdobędzie, a jedynie wyrżnie młodych, zdolnych ludzi.

 

Ojciec otworzył szeroko oczy i usta. Widać było, że chce coś powiedzieć, ale wyglądało to tak, jakby nagle brakło mu powietrza. W końcu krzyknął:

 

– Ale coś robią! A ty co? Nic! Siedzisz spokojnie w archiwum i pracujesz dla Niemców. Masz głęboko gdzieś, co będzie działo się z naszym krajem! Może jest inaczej? – dorzucił, widząc minę syna. – Co zrobiłeś dla Polski i Polaków?

 

Magda ścisnęła mocno dłoń męża, ale było już za późno. Odwrócił się plecami do reszty, zdjął podkoszulek i odgarnął długie włosy, pokazując kark i górną część pleców. Widniało na nich coś w rodzaju bladego, jakby ukrytego tatuażu w kształcie wygiętego krzyża, którego elementy wyglądały jak płomienie.

 

– To – powiedział zimno. – Jestem jednym z Naznaczonych.

 

Zapanowała grobowa cisza, która trwała przez dłuższą chwilę. Tak głęboka, że wydawała się nienaturalna. Tatuaż Artka zaczął blednąć, aż wreszcie zniknął całkowicie.

 

– Nie… niemożliwe. Naznaczeni to legenda.

 

– Legenda, której się boicie. Wszystkich was przerażamy: Niemców, Polaków i Rosjan.

 

– Niemożliwe…

 

– Czyżby?!

 

– Artur, proszę – jęknęła Magda, ale nic to nie dało.

 

Chwycił nóż, rozciął sobie dłoń i pokazał ją ojcu. Zamknął oczy, a jego skóra poczęła się regenerować. Po chwili ręka wyglądała tak, jakby nic się nie stało, a jedynym świadectwem zajścia był zakrwawiony nóż.

 

– Jeszcze jakieś wątpliwości? – warknął młodszy Binek. – Jeśli chcesz, to mogę rozwalić drzwi wejściowe, wtedy powinieneś uwierzyć.

 

– Jak możesz być… czymś takim? – prawie wyszeptał ojciec.

 

– Czymś?! Wyjaśnię to bardzo szybko i powiem tylko raz, więc słuchaj. Gdy wy w tej swojej wioskowej konspiracji próbujecie knuć, jak zamordować trzech Niemców na rok albo wysadzić w powietrze jakiegoś podrzędnego urzędnika niemieckiego, my odwalamy brudną robotę. Kombinujemy, kłamiemy i zabijamy po cichu. Nie tak, żeby pozbyć się jakiegoś tam szeregowego żołnierza. Tak, żeby rozpieprzyć cały system.

 

Westchnął głęboko, sprawiając wrażenie zmęczonego. Oparł się o stół i zwiesił głowę.

 

– Prosimy, rozgłaszamy, żeby nam nikt nie przeszkadzał akcjami takimi, jak ta sprzed pół roku. – Jego głos był o wiele spokojniejszy. – Ale do Polaków można trąbić, a i tak zrobią po swojemu. Wiesz, co by się wydarzyło, gdyby ci młodzi ludzie nie zaatakowali Szkopów sześć miesięcy temu?

 

– Przestań – powiedziała cicho Magda. – Proszę cię.

 

Zignorował jej słowa. Podszedł do zlewu, aby opłukać nóż z krwi.

 

– Powiem ci – ciągnął. – Mieliśmy genialny plan. Ten ich cholerny Führer miał wylecieć w powietrze razem z całą resztą skurwysynów, zarówno tych niemieckich, jak i tych rosyjskich. Miał wybuchnąć zamęt. Byliśmy gotowi do walki. Tak, my, Naznaczeni.

 

Potarł oczy palcami, a później podrapał się po policzku. Milczał przez moment, żeby wreszcie podjąć swój wywód:

 

– Tak, te potwory, których tak cholernie się boicie. Może i jestem TYM CZYMŚ, jak powiedziałeś, ale przynajmniej mogę dzięki temu zrobić coś dla ludzi. Nie dla kraju, którego nie ma, ale dla kobiet, dzieci i mężczyzn, którzy cierpią. Niemcy i Rosja są w tragicznym stanie. Zadłużenie rośnie, podobnie jak niepokoje i nastroje antypaństwowe. To była idealna okazja, żeby uderzyć. – Zabębnił nerwowo palcami o blat. – I zapewne udałoby się nam, gdyby nie te cholerne zamieszki sprzed pół roku. Taka jest odpowiedź na twoje pytanie, to właśnie robię dla Polski. Wraz z innymi próbujemy wykorzystać słabość naszych wrogów, aby móc zbudować nowy kraj dla wolnych ludzi.

 

Magda pogłaskała go delikatnie po dłoni. Krzysztof wziął trzy głębokie oddechy i zapalił kolejnego papierosa. Wreszcie powiedział słabym głosem:

 

– Co zamierzacie? Już wszystkiego próbowaliśmy. Najlepszą okazję mieliśmy po zamachu na Hitlera. Po tym jak oficerowie go zabili, a później rzucili się sobie do gardeł, żeby zdobyć władzę, mieliśmy szansę na wygrane powstanie. Nawet udało nam się opanować część miasta, i co? Przybyły posiłki, rozgromili powstańców, reżim stał się jeszcze gorszy. Od tamtego czasu łudzimy się, że któraś z naszych akcji się powiedzie.

 

– Źle się do tego zabraliście. – Artek wstał, klepiąc ojca w ramię. – Nie można liczyć na to, że sami damy sobie radę. Trzeba się zjednoczyć.

 

– Z kim?

 

– Z tymi, którym będzie zależało na upadku Rzeszy i Sowietów. Nie traćcie nadziei, układy już ruszyły.

 

Po tych słowach młody Binek uśmiechnął się smutno i pomasował bezwiednie kark.

 

*

 

– Są w środku. – Usłyszeli głos obserwatora, dochodzący z małych słuchawek umieszczonych w uszach. – Spotkanie rozpocznie się lada chwila.

 

– Wszystko zgodnie z planem – odpowiedział półgłosem pułkownik Morawski. – Do wszystkich jednostek, oczekujcie na znak. Pamiętajcie, jeśli damy się ponieść emocjom, cały plan weźmie w łeb.

 

Artek patrzył na kilku żołnierzy niemieckich, patrolujących Rynek Główny w Krakowie. Zaczynał się niecierpliwić, co wcale nie było takie dziwne. To miał być dzień wyzwolenia, dzień w którym wielkie imperia miały otrzymać kilka bolesnych ciosów.

 

– Inni czekają na nas? – upewnił się.

 

– Tak – potwierdził po raz kolejny pułkownik. – Boisz się?

 

– Głupcem jest ten, który się dziś nie boi.

 

Zaplanowali wszystko, każdy szczegół akcji był dopracowany. On sam zadbał również o bezpieczeństwo swoich bliskich. Jego żona, córka, siostra, matka i teściowie wyjechali potajemnie do Szwecji, w której mieszkał bogaty wujek.

 

– Twoja rodzina jest bezpieczna? – Z zamyślenia wyrwał go głos Morawskiego.

 

– Tak, wczoraj dotarli na miejsce. Nie wiem, jak odwdzięczę się wujowi.

 

– Jak my wszyscy mu się odwdzięczymy. Gdyby nie jego pieniądze, to z naszych planów nic by nie wyszło.

 

Artek spojrzał na zegarek – za pięć dwunasta. Ich czas już prawie nadszedł.

 

– Dlaczego nie zamknęli rynku? – zapytał.

 

– Mają sporą obstawę. Nie spodziewają się, aby ktoś był na tyle głupi, żeby czegokolwiek spróbować.

 

– Czyli jesteśmy kretynami?

 

– To eufemizm. – Morawski uśmiechnął się lekko. – Wiesz, co powiedział mi kiedyś bardzo mądry profesor? Polskę od zawsze bardzo łatwo było zdobyć, ale dużo ciężej było ją utrzymać. W najbliższym czasie pokażemy, że te słowa to święta prawda. Dobra, pora zaczynać. Do wszystkich jednostek – mruknął w kierunku swojego rękawa, w którym ukrył malutki mikrofon. – Zaczynamy. Bóg z wami.

 

Gdy skończył mówić, od strony ulicy Grodzkiej dobiegły dźwięki, wskazujące na serię wybuchów. Wzdrygnęli się i wydali z siebie kilka przerażonych okrzyków, podobnie jak inni goście restauracji. Zaczęło się, machina ruszyła.

 

*

 

Artek przyciskał opatrunek do ramienia. Krwawienie prawie ustało. Nie miał już siły, aby wyleczyć ranę.

 

– Jak się czujesz? – zapytała z troską Kalina, pielęgniarka.

 

– To nic, ledwie draśnięcie.

 

– Draśnięcia tak nie krwawią. Daj, założę bandaż.

 

– Obejdzie…

 

– Ucisz się i pozwól jej pracować – warknął na niego Morawski.

 

Binek zamilkł i odsłonił ranę, aby Kalina mogła ją opatrzyć.

 

– Co z pozostałymi? – zapytał, próbując udawać beztroskę.

 

– Oczekujemy na meldunek.

 

Pułkownik odetchnął głęboko i zaśmiał się ponuro. Artek uniósł brwi, zastanawiając się skąd nagły atak dobrego humoru.

 

– Robimy coś, co jeszcze nie udało się nigdy. Europa walczy jednocześnie w kilkudziesięciu miejscach. Niemcy i Rosjanie nie wytrzymają tego. Führer Wolf nie żyje, podobnie jak sekretarz Nabukov i większość ich przybocznych. Ponieśliśmy straty, ale nie aż takie wielkie, żeby…

 

– Tu radio Walcząca Europa – odezwała się radiostacja. – Oddział w Polsce. Nadajemy na częstotliwościach nie zablokowanych przez wroga. Trwa drugi dzień walk na całym kontynencie. Europejskie Siły Sprzymierzone opanowały Brno, Cieszyn, Kraków, Lublin, Łódź, Katowice, Toruń, Lyon, Dijon, i Rygę. Przed chwilą dotarły do nas wieści, mówiące o zdobyciu Orleanu i Lwowa.

 

Ostatnie informacje wywołały euforię wśród zgromadzonych w sztabie. Kilkanaście osób krzyknęło głośno, kilka nie kryło łez. Z radia popłynęły kolejne słowa:

 

– Niestety nie wszystkim narodom udało się odnieść zwycięstwo. Duńczycy, Estończycy i Litwini ponieśli klęskę. Gloria victis!

 

– Chwała zwyciężonym – odezwał się cicho Artur. – Hołd ich pamięci.

 

– Informujemy, że siły zbrojne Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii próbują przejąć kontrolę nad miastami Lille i Calais. Również Stany Zjednoczone zapowiedziały przystąpienie do działań zbrojnych w najbliższym czasie. W imieniu wszystkich narodów walczących dziękujemy za wsparcie grupie, która znana jest jako Naznaczeni.

 

Wszyscy jak na zawołanie spojrzeli na Kalinę, Morawskiego i Artka. Ten ostatni podszedł do dziewczyny i objął ją przyjacielskim gestem.

 

– Gdyby nie ta formacja, skoordynowanie ataków byłoby niemożliwe. Wielu z tych dzielnych ludzi poniosło śmierć, po to, aby nasze działania przyniosły pożądany skutek. Za wasze poświęcenie i za krew, którą dla nas przelaliście Naznaczeni, dziękujemy. To było radio Walcząca Europa, oddział w Polsce, następny meldunek złożymy za kilka godzin.

 

W sztabie zapanowała cisza. To, co przed chwilą usłyszeli, było nieprawdopodobne. Naznaczeni doprowadzili nie tylko do powstania, wywołali wojnę. Batalia ta miała przynieść śmierć, ale i wolność. Tworzyli nową historię.