Cięcie!

Witam,

Pierwszy raz w życiu publikuję cokolwiek poza kręgiem najbliższych znajomych i nie będę ukrywał, że zżera mnie trema – mam nadzieję, że poniższe opowiadanie nie zostanie zmieszane z błotem aż tak, jak się tego w swoim czarnowidztwie spodziewam :) Pozdrawiam!

Wszystkim uciętym w połowie serialom

Spróbujcie wyobrazić sobie scenę rodem z najdzikszych marzeń zaczytanych w tandetnych powieściach science fiction nastolatków: czarna otchłań kosmosu i dwie wrogie armady, lecące ku sobie z majestatyczną powolnością… Brzmi kiczowato? Cóż, tak właśnie wyglądała ostatnia bitwa Wojny Solarnej – kontakt, później miesiące wyczekiwania, nerwowe potyczki małych grup jednostek, wreszcie jednodniowy zmasowany atak, zakończony całkowitą destrukcją niemal wszystkich statków. Pewnie nie tak wyobrażali sobie koniec decydenci z Sojuszu Półkuli Północnej i Konglomeratu Mittal – pochłonięci walkami poza planetą, zbyt późno dostrzegli, że ich władza nad rządem światowym konsekwentnie przechodzi w ręce pacyfistów, frakcji o marginalnym wcześniej znaczeniu; Zamiast wezwać posiłki i kontunuować wojnę, jak z powodzeniem robili to przez lata, dowódcy zwaśnionych stron musieli błagać o życie, gdy zrozumieli, że rządowe floty odwodowe nie są już pod ich kontrolą…

Tak przynajmniej wpajano nam w szkołach – głupota dowódców, głupota polityków, głupota pilotów, słowem: głupi koniec bezsensownej wojny. Chwała wieczystemu pokojowi, rządowi światowemu i tak dalej. Sam wierzyłem w to aż do ogólniaka, kiedy podczas robienia projektu z historii odkryłem dziennik mego ojca, jednego z niewielu ocalałych uczestników tamtych wydarzeń. Obraz bitwy widziany jego oczami przeczył całkowicie wersjom podręcznikowym – tamci ludzie, niezależnie od strony konfliktu, walczyli w imię wolności, sprawiedliwości, spokojnego bytu własnych dzieci. W imię ideałów, o których dzisiaj wolimy nie pamiętać.

Wtedy też zrozumiałem, co chciałbym robić w życiu. Skończyłem renomowaną szkołę filmową i zacząłem zabiegać o realizację fabularyzowanego serialu dokumentalnego przedstawiającego tamte wydarzenia. Zajęło mi to długie dwadzieścia siedem lat, podczas których tworzyłem kolejne urągające moim przekonaniom, dobremu smakowi i piórom krytyków produkcje, aby tylko oswoić jak największą rzeszę odbiorców z własnym nazwiskiem. Równocześnie wychodziłem z siebie, próbując zdobyć w do cna pacyfistycznym i zbiurokratyzowanym świecie pozwolenie na wykorzystanie prawdziwych, pozostałych jeszcze po wojnie statków, bo komputerowe triki w tym wypadku po prostu mijały się z celem. Po miesiącach błagań i cierpliwego oczekiwania, władze poszły ze mną na kompromis – spełniły wszystkie moje żądania, o ile tylko nakręcę serial poza zdemilitaryzowaną częścią kosmosu i przez cały czas będę się znajdował pod troskliwą opieką bezpieczniaków, których dyrektor osobiście podjął się nadzoru mojej skromnej osoby. Do realizacji swych marzeń dostałem wszystkie statki, które nie wzięły udziału w wojnie, oraz armię bojowych robotów, bezużytecznych na „szczęśliwie wyzwolonej z szaleństwa wojny" planecie.

W ten sposób znalazłem się aż za orbitą Jowisza, którego zresztą musiałem „wymazać" – bitwa toczyła się przecież w przestrzeni między Ziemią i Księżycem. Tylko w tym przypadku komputery okazały się nieodzowne. Wszystko inne było całkowicie prawdziwe: jednostki i ich manewry, eksplozje, zniszczone statki… ludzi, rzecz jasna, zastąpiłem robotami.

Przez pierwsze tygodnie wszystko przebiegało dokładnie tak, jak to sobie wymarzyłem – entuzjastyczne recenzje, miliony widzów, nominacje do najważniejszych nagród. Każdy chyba człowiek na Ziemi widział na własne oczy lub choćby słyszał o moim dziele, jak grzyby po deszczu wyrastały fankluby. Uczone głowy miały nielichy problem, próbując wytłumaczyć wyrośniętym na propagandzie ludziom to, co widzieli na ekranach – wojnę, która była toczona z jakiegoś powodu, nie dla samej rzezi. Po raz pierwszy od niemal trzech dekad uwierzyłem, że lata płaszczenia się przed rządzącymi i rozmieniania marzeń na drobne miały sens.

Czar prysł w najmniej spodziewanym momencie, kiedy byłem na samym szczycie. Dokładnie w połowie serialu otrzymałem pismo od dyrektora jedynej na planecie stacji telewizyjnej. Pięknymi słowami wyjaśniał, że oglądalność spadała z odcinka na odcinek, a on, mając na względzie płynność finansową własnej stacji, z bólem serca podjął decyzję o tymczasowym przerwaniu emisji.

Rzecz jasna, było to jedynie pretekst. Za wszystkim musiały stać te sukinsyny z rządu. Co tak bardzo przeszkadzało im w serialu, że postanowili go zlikwidować? Przecież moja oferta była dla nich nad wyraz atrakcyjna: nie kiwając nawet palcem, pozbywali się największego zagrożenia dla swojej władzy – bojowej flotylli, którą niszczyłem podczas kręcenia, a dodatkowo motłoch otrzymywał tak potrzebną mu rozrywkę. Czemu więc zmienili zdanie?

Wściekły i zrozpaczony, położyłem na blacie biurka czarny, skórzany pamiętnik i otworzyłem go w przypadkowym miejscu. Traf chciał, że była to ta sama strona, od której zacząłem lekturę dwadzieścia siedem lat wcześniej:

„Dziewiąty sierpnia.

Po ocalałych z ostatniego pogromu statkach chodzą pogłoski, że pacyfiści, którzy wygrali niedawne wybory do rządu światowego, zawetowali uchwałę w sprawie wysłania w bój flot odwodowych. Jeżeli okazałoby się to prawdą, oznacza to faktyczny koniec wojny, i to taki, którego nie przewidziały obie walczące strony: zwyciężyli bowiem ludzie lepiej od nas samych wiedzący, co jest dla nas odpowiednie; ludzie bojący się indywidualności i sławiący mierność.

Ci, którym teraz przyszło rządzić, już nie będą potrzebowali czołgów ani statków do kontroli. Udało im się ogłupić społeczeństwo, serwując ludziom utopijną wizję świata pozbawionego najbardziej podstawowego elementu naszej cywilizacji – wojny.

Zgarną wszystko: władzę, bogactwo, uwielbienie tłumów. Parę ładnych pieczeni na jednym ogniu. Zapomnieli tylko o jednym – im więcej tych pieczeni chcą usmażyć, tym większy trzeba rozpalić ogień.

A im większy ogień, tym łatwiej można się nim poparzyć."

Zamknąłem pamiętnik i wstałem z krzesła. Wiedziałem już, co powinienem zrobić. Pobiegłem do komputera sterującego poczynaniami wszystkich walczących jednostek i wprowadziłem komendę, którą chciałem zakończyć tworzenie serialu: Cięcie!

Dwie wrogie armady zamarły w bezruchu, stan ten nie trwał jednak długo; Wpisałem nowe koordynaty lotu i po chwili statki ruszyły w kierunku niewielkiego globu, którego władcy myśleli, że człowiek będzie szczęśliwszy, jeżeli zabierze mu się narzędzia do walki z drugim człowiekiem.

No cóż – skoro zawiodła siła argumentów, niech przemówi argument siły.

Maciej Bryńczak

Borki Siedleckie, czerwiec 2008 r.