I nie tylko czarownice - Rozdział 3

Mrużę lekko oczy i patrzę w błękitne niebo. Nie widać żadnej chmurki, a słońce grzeje niemiłosiernie. Jest duża przerwa i razem z Lucy i Gemmą leżę mniej więcej na środku boiska szkolnego.

– Hej, co tam? – Sharon siada obok mnie na asfalcie i wyciąga przed siebie długie zgrabne kończyny. Nie rozumiem, co jej się wiecznie w tych nogach nie podoba. W ciasnych brązowych spodniach wyglądają świetnie, bez nich też mogłyby być powodem zazdrości niejednej dziewczyny.

– Spać mi się chce – mamroczę niewyraźnie, zasłaniając kciukiem świecącą nad nami złotą kulę.

– Marudzisz, Rose. Nie wyspałam się tak samo jak ty.

– Tak? Tylko, że to nie ja gadam przez sen i to nie ty musiałaś tego słuchać do piątej rano. – Pokazuję jej język. – Więc się nie kłóć, bo to ja jestem bardziej niewyspana, niż ty.

– Ojej, widać – rzuca Halia, stając tuż obok mojej głowy. Ma na sobie obcisłą czarną bluzkę z koronką, czarne spodnie i czarne szpilki na platformach. W sam raz do szkoły, komentuję w myślach. – Macie pożyczyć jakąś kasę?

– A na co? – Pyta Gemma, podnosząc się z nagrzanego asfaltu i przeszukując kieszenie oliwkowych bojówek. – Na fajki ci nie dam.

– Nie, nie na fajki. Muszę kupić coś do picia.

– Czyli już paliłaś. – Dziewczyna podchodzi do Halii i obwąchuje ją. Śmieję się cicho. Jej przewrażliwienie i obsesja na punkcie tytoniu robi się momentami naprawdę zabawna. Oczywiście, zgadzam się w stu procentach, palenie jest złe, palenie już w liceum tym bardziej. No ale bez przesady.

– Nie! – Blondynka odsuwa się gwałtownie i robi minę, jakby dopiero co połknęła ślimaka. – Jeśli jeszcze nie zauważyłaś, na dworze jest upał, a mnie czekają długie cztery lekcje, w tym dwa wuefy. To jak? – Wyciąga dłoń z pomalowanymi na czerwono paznokciami. – Pożyczysz?

– A masz. – Gemma wręcza jej dwie monety. – Nie musisz oddawać.

Halia uśmiecha się zwycięsko, odwraca się i odchodzi, kołysząc przesadnie biodrami. Patrzymy za nią wszystkie i równocześnie przewracamy oczami.

– I tak by nie oddała. – Lucy wzrusza ramionami. Prawda, Halia nie ma w zwyczaju niczego nikomu oddawać. Nie ma też w zwyczaju za nic dziękować. Czasem zastanawiam się, czy ona ma cokolwiek w zwyczaju, oczywiście oprócz kręcenia tyłkiem i żucia słodkiej owocowej gumy.

Na końcu boiska, tuż przy szkole, zauważam Alexandra. Opiera się plecami o ścianę i rozmawia przez telefon. Wygląda na nieźle wkurzonego, widzę to nawet z takiej dużej odległości. Krzyczy coś do słuchawki, po czym rozłącza się i chowa komórkę do kieszeni dżinsów. Przeczesuje palcami czarne włosy i idzie w stronę budynku. Nagle odwraca się i patrzy prosto na mnie. Nie wydaje mi się, czuję jego spojrzenie tak samo intensywnie, jak wczoraj, kiedy był tak blisko.

– Patrzcie, kto tu idzie – mówi głośno Sharon, zerkając znacząco to na mnie, to na zbliżającego się Alexa.

– Kto? -Lucy podnosi głowę znad swojej lektury. „Sen nocy letniej", a jakże.

– Alexander Laureth, we własnej boskiej osobie – piszczy dziewczyna za moimi plecami. Poważnie, jej decybele momentami mnie przerażają.

– Witaj Rosalie – zwraca się do mnie przystojniak z szerokim uśmiechem, a ja ze wszystkich sił staram się powstrzymywać przed rzuceniem mu się na szyję. – Chyba zapomniałaś czegoś wczoraj. – Pokazuje mi zielony pendrive.

– A, rzeczywiście. – Dziwnie się czuję rozmawiając z nim w obecności przyjaciółek. -Dzięki.

– Nie ma za co. Dorzuciłem jeszcze kilka piosenek, między innymi ten wstęp z Nightwisha.

– Ten, gdzie wokalistka śpiewa strasznie wysokim głosem? – Pytam z niedowierzaniem. Skąd wiedział, że chciałam mieć ten kawałek? Mówił przecież, że nie słucha takiej muzyki.

– Dokładnie ten. – Podaje mi urządzenie, jednak w ostatniej chwili szybko cofa dłoń. – Wiesz co?

– Nie, ale słucham. – Uśmiecham się bardziej do siebie, niż do niego.

– Nie oddam ci go.

– Co? – Unoszę brwi i patrzę na niego zaskoczona. – Dlaczego nie?

– No nie. Mam lepszy pomysł. – Alex robi przebiegłą minę i chowa pendrive spowrotem do kieszeni. – Przyjdź sobie po niego.

– Ja nie… – protestuję, ale chłopak nie słucha. Macha mi na pożegnanie, odwraca się i odchodzi powolnym krokiem.

Pięknie. Pięknie, pięknie, po prostu cudownie. Przecież nie mogę się z nim spotykać, czy on o tym nie wie? No jasne, nie wie. Mogłabym wysłać do niego siostrę. Albo Sharon. O nie. Krzywię się na samą myśl o tym. To ja muszę tam iść, to ja chcę się spotkać. Tylko, że nie mogę. Tylko, że chcę. Cholera.

– On jest jakiś nienormalny – mówi Gemma takim tonem, jakby właśnie stawiała mu diagnozę. Kto wie, może tak właśnie jest. – Ma za szybkie tętno, zbyt jasną skórę i w ogóle nie pachnie jak człowiek.

– Jaasne. – Sharon kopie przyjaciółkę w podeszwę czerwonego trampka. – Po prostu jesteś zazdrosna.

– Nie, poważnie – broni się czarownica. – Nie czułaś tego?

– No dobra, czułam – przyznaje się i wstaje z ziemi. Podchodzi do mnie i obejmuje mnie ramieniem. – Ale to tylko lepiej dla naszego kochanego Ducha. Jak się okaże, że boski Alex nie jest do końca ludzki, to Rose będzie mogła ulegać mu do woli!

– Co proszę? – Luce otwiera szeroko usta i wpatruje się we mnie niewinnymi niebieskimi oczami.

– Nieważne. – Shar uśmiecha się tajemniczo. Mam ochotę ją walnąć w tę śliczną buźkę i nie robię tego tylko dlatego, a może raczej właśnie dlatego, że za bardzo ją kocham.

– No, nieważne – powtarzam cicho. – Chodźcie do szkoły, zaraz będzie dzwonek.

– Chwila, moment! – Gemma łapie mnie za ramię i odwraca twarzą do siebie. – Kiedy miałaś zamiar powiedzieć nam, że spotykasz się z tym typem?

– Właściwie to nigdy – mówię. – I tak przecież nic z tego nie wyjdzie.

– Mówiłam, że mogliby wymienić się krwią, jak w…

– Zamknij się – przerywamy Sharon jednocześnie. Jej obsesja na punkcie wampirów staje się niebezpieczna. Wydaje się, że nastolatka ma problemy z odróżnieniem świata rzeczywistego od książkowego.

– Dobra, będziesz coś chciała.

– Na pewno – odpowiada za mnie Gemma. – A wracając do tematu, jesteś pewna, że nie ma w nim żadnego potencjału magicznego? Nic a nic?

– Nic nie wyczułam. – Chyba, że liczą się hipnotyzujące czarne oczy.

– A ja wyczułam nie to, co powinnam. – Przyjaciółka drapie się po głowie i poprawia jeden z trzynastu jasnobrązowych warkoczyków. – Ma za szybkie tętno jak na czarownicę. A jak na wampira to źle, że je w ogóle ma. – Patrzy znacząco na Sharon, która pokazuje jej język.

– Może jest czarownikiem, który ma problemy z sercem – sugeruje Lucy.

– Ta, to na pewno – mówię, nie zastanawiając się w ogóle nad jej słowami. Dziewczyny spoglądają na mnie i wybuchają śmiechem.

– Dobra, zrozumiałam. Tylko że my jesteśmy jedynie znajomymi.

Chcę im jeszcze wytłumaczyć, jak bardzo niemożliwe jest to, żeby ten oto chłopak się we mnie zakochał, ale w tym samym momencie denerwująca melodia z głośników ogłasza koniec przerwy. Zakładam na ramię ulubioną dżinsową torbę, teraz ciężką od podręczników i idę w stronę szkoły.

A tak swoją drogą, ze znajomymi nie całuje się w taki sposób.

Ze znajomymi w ogóle się nie całuje.