SMERFIAKI

„Smerfiaki".

Maciejas obudził się nad ranem z lekkimi zawrotami głowy. Wieczorny wypad na plantację grzybków halucynków okazał się nieco męczącym zajęciem, a zjedzenie kilku na surowo niezbyt dobrym pomysłem. Zrzucił z siebie wytarty koc i rozejrzał się po przyczepie kempingowej. Przy zarośniętym pleśnią stoliku zauważył wór z wieczornym zbiorem którego połowa zawartości rozsypana była na podłodze.

Coś trafiło go w oko.

– No co?! – zdenerwował się trąc załzawiony oczodół.

Kolejny pocisk uderzył go w czoło. Hipis rozejrzał się wokoło. Ktoś bardzo malutki, skryty za stertą pudełek po maśle, strzelał w jego kierunku z procy. Kilkanaście malutkich kamyków nadleciało od metalowej szafki i trafiły go w ucho.

Coś zatupało na stoliku i spomiędzy puszek po konserwie wybiegł w czerwonych ortalionach i jakby zrobionej z prezerwatywy czerwonej czapeczce mały, brodaty kurdupel.

– To chyba te halucynki… – wybełkotał Maciej.

– Smerfiaki, debilu! – odezwał się jakiś przykurcz. Ten z kolei miał niebieskie wdzianko.

– Rozsmerfiłeś nam wioskę! – wydarł się brodacz.

– E? – hipis podrapał się po głowie.

Smerfiak wskazał na stertę grzybków. Fakt, coś było z nimi nie tak. Walały się małe deseczki, kilka grzybów było zrobionych z drewna, wokoło leżały połamane mebelki…

– Kurcze… – gospodarz poczuł ukłucie sumienia.

– Do roboty! – krzyknął przywódca kurdupli.

Maciejas pozbierał zniszczone domki i ułożył na stole, w szafce znalazł klej WIKOL, kilka listewek, farbki i zabrał się do pracy. Skończył o północy. Gotowe chatki władował na taczkę i prowadzony przez tłum niebieskich ludzików wywiózł w las.

– Ładne – pochwalił brodaty. – I żeby mi to było ostatni raz!

Hipis pomachał na pożegnanie i podreptał w stronę domostwa. Obudził się z małą migreną, do tego coś dreptało mu po policzku. Zauważył białe buciki, z których jeden przykopał mu w powiekę.

– Kurde!

– Gdzie jest Śpioch, ćwoku?!

– Ale się uwzięliście!

Kilka kamyków zagłębiło mu się w policzku.

– Dobra, dobra! Poszukam wam kumpla!

Staruszek podrapał się po swych długich, siwych włosach. Kurdupel musiał zasnąć w jednym z rozwalonych domków, wydedukował. Z niechęcią wylażł na dwór i podreptał w stronę pniaka do rąbania drwa.

– Hej, Maciej masz chwile? – koło przyczepy pojawiła się sylwetka Mikołaja. – Po nalewkę wpadłem.

– Ta, rozgość się! Ja chwilę czegoś poszukam…

Resztki smerfiakowych domostw faktycznie walały się wokół pniaka. Ostre chrapanie dobiegające ze środka grzybka bardzo szybko zdradziło kryjówkę Śpiocha.

– Tu się zaszyłeś – podniósł ostrożnie domek i wparował do przyczepy. Kuszenko już zdążył się rozgościć. Siedział wygodnie na kanapie, przed sobą miał rozpracowaną butelkę nalewki, w ręku trzymał klepkę na muchy. Maciejas rzucił okiem na mieszkanie. Podłogę i ściany barwiły niebieskie kleksy.

– Masz insekty – odezwał się znachor.

– Aha… – przełknął ślinę hipis.

– A co to tak trzymasz?

– A, takie tam drewienka – powiedział gospodarz i rzucił w płomienie kominka. – Zimno jakoś. Polej troche…

KONIEC