Pracownik miesiąca

Rysiek leżał na podłodze w samym środku centrum handlowego. Było mu gorąco

i niewygodnie. Był jednak przyzwyczajony do takich warunków pracy. Musiał być. Jako funkcjonariusz policji, spotykał się na co dzień z gorszymi rzeczami. Brak szacunku ze strony społeczeństwa, liczne romanse żony, rozwydrzona córka, najgorszy na świecie przełożony. Gdyby jego psychika nie była tak silna, już pewnie dawno skończyłby ze sobą.

– Cholera. Mam jeszcze pięć minut. – pomyślał.

Był jedyną osobą w centrum handlowym. Takie były przepisy. Bomba którą próbował rozbroić, została umieszczona w jednym z szybów wentylacyjnych. Rysiek chwycił za radio.

– Chłopaki, teren pusty? Zostało pięć minut. Odbiór.

– Czysty jak pupcia niemowlęcia. Masz zielone światło.

– Zrozumiałem. Po wszystkim stawiacie kolejkę.

Sekunda po sekundzie czas nieubłagalnie uciekał. Rysiek nigdy nie był bojaźliwy. Praca sapera wymagała od niego opanowania. Przezwyciężenia irracjonalnego strachu. Jego koledzy z jednostki radzili sobie z nim w różny sposób. Jeden walił setkę czystej przed każdą akcją. Mówił, że dla zdrowotności, i żeby dłoń się nie trzęsła. Inny z kolei, modlił się. Rysiek wódki nie lubił a na dodatek był zagorzałym ateistą. Miał za to, jak on to nazywał, sumienie. Głos, który towarzyszył mu zawsze. Taki, który potrafił zadawać mu nawet najbardziej niewygodne pytania. Taki, który odzywał się, w momentach zwątpienia. W momentach takich jak ten.

– I co Rysiu? Mamy problem? – Gdyby sumienie miało twarz, na pewno gościłby na niej krzywy uśmiech.

– A no. Kawał skurwiela z tej zabawki. – Policjant lekko trącił przewody ładunku wybuchowego.

– To co wyliczanka?

– Wiesz, że jak trafimy zgniłe jajo, to zginiemy oboje? – Rysiek otarł pot z czoła. Nadwaga mu nie służyła. No ale on nie był operacyjnym. Nie musiał ganiać bandziorów i skakać przez płotki.

– Przesadzasz. Ja w ciebie wierzę.

– Aha. Słuchaj…

– Co?

– Myślisz że jest za późno aby uwierzyć w Boga?

– No wiesz ja ekspertem nie jestem. Ale co ci szkodzi?

Rysiek zamilkł. Gdyby ktoś stał obok, pewnie wziąłby go za wariata. Dorosły chłop gadający sam ze sobą.

– Rysiu…

– Co?

– Minuta została.

Policjant spojrzał na niebieski wyświetlacz. Znaki widniejące na nim zmieniały się w miarowym tempie.

– Pewnie i tak mnie nie wysłucha – westchnął mężczyzna.

– Kto go tam wie. On podobno słucha wszystkich.

Rysiek lekko przymknął oczy. Po kilkunastu sekundach zadumy, mocniej chwycił kombinerki do cięcia kabli. Przed nim, z obudowy bomby wystawały trzy kable. Brązowy, żółty i czerwony.

– Zawsze lubiłem rude – mruknął pod nosem.

Kilkanaście sekund później nastąpiła eksplozja. Wszystkie szyby w centrum handlowym posypały się w drobny mak. W najbliższej okolicy, rozległo się wycie zaparkowanych samochodów. Rysiek wylądował na ścianie. Fala uderzeniowa była ogromna. Mężczyzna był w stanie agonalnym.

– Wygląda na to, że On był zajęty – odezwało się sumienie.

Policjant nie wydał z siebie żadnego odgłosu. Jego klatka piersiowa ledwo się unosiła. Krew z popękanych bębenków płynęła leniwym strumieniem. Wraz z ostatnim oddechem, z klatki piersiowej mężczyzny wyłoniła się srebrna chmura. Po kilku sekundach skrystalizowała się w przezroczysty, lekko błyszczący kamień.

– Nienawidzę tej roboty – westchnęło sumienie sięgając po duszę Ryśka.

*

 

Stojące w pomieszczeniu maszyny monitorowały stan dziewczynki. Miarowe dźwięki które wydawały, świadczyły o tym, że serce małej jeszcze pracuje. Kasia była chora od urodzenia. Szpital w którym się znajdowała był całym jej światem. Nigdy nie wyszła na dwór. Nigdy nie poczuła powiewu wiatru na twarzy, nigdy nie zmokła. Jedyny orzełek w śniegu jaki wykonała, to ten w marzeniach. Nie miała też prawdziwej rodziny. Pielęgniarki powiedziały jej, że jest sierotą, ale w to nie uwierzyła. Kiedyś podsłuchała rozmowę ordynatora, z której wynikało, że ktoś płaci za jej leczenie. Kasia nie miała także żadnych przyjaciół. Z powodu jej niewydolnego systemu immunologicznego odwiedzać ją mogli tylko lekarze i pielęgniarki. Któregoś dnia, dziewczynka spytała się ich co ma robić, jak ma im oraz sobie pomóc. Usłyszała wtedy, że powinna się modlić. I tak też, dziesięcioletnia Kasia robiła. Codziennie. Rano i wieczorem. Nie mogła uklęknąć na zimnej podłodze. Zanik mięśni też dawał o sobie znać. Mogła jedynie leżeć w łóżku. Rzeczą naturalną jest, że każde dziecko cieszy się na samą myśl o Bożym Narodzeniu. Jednak tegoroczne święta, przynajmniej dla Kasi nie były czasem radosnym. Jej serce pracowało coraz słabiej. Niczym wysokoprężny silnik

w samochodzie, w którym zaczynało brakować benzyny. Kasia była słaba. Słabsza niż zwykle. I teraz, także modliła się częściej niż zwykle. Dziewczynka lekko odwróciła głowę w stronę okna. Na niebie jasno świecił księżyc. Była już późna godzina. Większość personelu szpitala była już w swoich domach. Wraz z bliskimi siedzieli przy stole. Jedni pewnie śpiewali kolędy. Inni otwierali prezenty. Kasia nie mogła zasnąć. A raczej nie chciała. Bała się, że może się nie obudzić. Pomimo senności, która ją ogarniała, starała się pozostać przytomna. Już dawno pomieszały jej się słowa modlitwy. Teraz po prostu leżała i drętwo patrzyła się raz na okno, raz na krzyż wiszący nad wejściem do jej sali.

– Dlaczego jesteś smutna Kasiu? – Na kołdrze przed dziewczynką zmaterializował się malutki aniołek. Ubrany był w białą zwiewną szatę. Aureola nad jego głową lśniła złotym blaskiem. Białe skrzydełka zdawały się być zrobione z waty cukrowej.

– Czy..ty jesteś prawdziwy? – Kasia próbowała opanować senność.

– Oczywiście że jestem prawdziwy. W końcu tyle się modliłaś, że Pan Bóg nie mógł ciebie zignorować. – Aniołek lekko się uśmiechnął. Próbował podejść bliżej do Kasi ale pofałdowana kołdra, którą dziewczynka była przykryta stanowiła niemal tor przeszkód.

– Jestem smutna bo choruję. Jestem sama. – Oczy małej zaczęły lekko się szklić.

– Kasiu nie jesteś sama. – Aniołek uśmiechnął się do niej szeroko po czym spojrzał znacząco na krzyż. – Spróbuj zasnąć, a ja zostanę przy tobie.

Dziewczynka nie odpowiedziała. Lekko skinęła głową, jednocześnie ocierając łzy

z policzków. Kiedy odwróciła się w stronę okna na jej łysą główkę padło światło księżyca. Kilka minut później miarowy pisk aparatury został zastąpiony przez jeden natarczywy sygnał. Aniołek, który dotychczas siedział na kołdrze dziewczynki podniósł się. Srebrna chmura, która wypłynęła z piersi Kasi, szybko zniknęła. W dłoni aniołka pojawił się przezroczysty kryształ.

Kilka sekund później, mała postać zniknęła.

 

*

 

Teleportacja nie trwała długo. Ahatiel zmaterializował się w swoim małym pokoiku, który znajdował się w siedzibie korporacji. Aureola co chwilę nerwowo mrugała.

– Pewnie bateria pada. – pomyślał.

Szata którą na sobie miał drażniła jego ciało. Kiedy spojrzał w lustro, zauważył, że jedno ze skrzydeł się odkleiło. Taśma samoprzylepna musiała nie wytrzymać.

– I weź tu pracuj w takich warunkach – mruknął.

Ahatiel położył na blacie biurka kolejny kryształ. Ostatnio tak ciężko pracował. Ale był już bliski upragnionego celu.

– Jeszcze tylko kilka dusz więcej. Tytuł pracownika miesiąca mam jak w banku. – Demon zrzucił z siebie przebranie. – A potem upragniony urlop!