Smutek Karrollity

Pew­ne­go dnia Kar­rol­li­ta obu­dzi­ła się i zo­ba­czy­ła, że jest sama. Jej ostat­ni to­wa­rzysz, Ata­ka­mit, kuzyn z da­le­ka – nie ode­rwał się od Ol­brzy­miej Góry. Nie za­sta­na­wia­ła się, dla­cze­go. Ol­brzy­my z Trol­l­da­len za­wsze umie­ra­ły nagle. Ich wiek nigdy nie zo­stał do końca okre­ślo­ny, ich życie nie za­pi­sa­ne nawet w gwiaz­dach.

Kilka na­step­nych dni nie­wie­le jadła, pra­wie nie ru­sza­ła się z miej­sca, z nikim nie roz­ma­wia­ła, tylko pła­ka­ła. Ale przez to zde­ner­wo­wał się Morze (“Wię­cej soli mi nie trze­ba!” – wołał) i roz­pę­tał sztorm. Kar­rol­li­ta tak się prze­stra­szy­ła, że prze­sta­ły jej ciek­nąć łzy. Żaden czło­wiek nie uwie­rzył­by, że można prze­stać pła­kać ze stra­chu, a jed­nak to wła­śnie przy­da­rzy­ło się ol­brzym­ce. Su­chym już okiem pa­trząc na świat, po­wo­li wró­ci­ła do ol­brzy­mie­go dnia co­dzien­ne­go: po­rząd­ko­wa­ła dno mor­skie przy brze­gu, jadła ryby z ośćmi i owoce morza w sko­rup­kach, roz­ma­wia­ła ze Słoń­cem, prze­ko­ma­rza­ła się z Mo­rzem, słu­cha­ła śpie­wa­ją­cych traw. I znów wię­cej myśli miała na temat dni na­stęp­nych, niż tych, które już upły­nę­ły.

Jeśli zaś pła­ka­ła, to tak, by nie zde­ner­wo­wać Morza – tylko kilka du­żych łez dzien­nie. Ukrad­kiem.

Po cichu.

A więc była teraz je­dy­ną ol­brzym­ką w całym Trol­l­da­len, a kto wie, może w ogóle ostat­nią z ga­tun­ku. Czuła się bar­dzo sa­mot­na. Nie znała tego uczu­cia i zu­peł­nie nie wie­dzia­ła, co zro­bić, by mi­nę­ło. “Och, gdyby tylko nie­któ­re uczu­cia można było za­ta­piać w Morzu” – wes­tchnę­ła gło­śno. Morze się wzbu­rzył: “Dzię­ku­ję, nie trze­ba mi wię­cej fal!”. Morze to su­ro­wy i bez­względ­ny sę­dzia. Cza­sem też nieco zrzę­dli­wy i na­tręt­ny.

Tym­cza­sem Kar­rol­li­ta po­trze­bo­wa­ła opty­mi­zmu. Po­sta­no­wi­ła, że za­się­gnie rady Słoń­ca. Mu­sia­ła tylko po­cze­kać, aż przy­sią­dzie ono na chwi­lę na Szkla­nej Górze. Pa­mię­ta­ła też, by pod­czas roz­mo­wy nie pa­trzeć mu pro­sto w oczy, bo to gro­zi­ło śle­po­tą.

Słoń­ce wy­słu­cha­ło zwie­rzeń Kar­rol­li­ty i po­ra­dzi­ło jej, żeby za­przy­jaź­ni­ła się z ludź­mi z wio­ski.

– Tylko jak mam to zro­bić? Prze­cież ich pra­wie nie znam!

– Hm… – za­my­śli­ło się Słoń­ce. – Za­cznij od wy­świad­cze­nia im ja­kiejś przy­słu­gi.

– Ale ja­kiej? Skąd mam wie­dzieć, czego po­trze­bu­ją lu­dzie, poza owo­ca­mi morza, oczy­wi­ście?

– Do­myśl się – od czego masz ol­brzy­mią in­tu­icję? To po­win­no być coś mą­dre­go, do­bre­go, albo pięk­ne­go. Nie radzę łą­czyć tych cech, bo po­my­ślą, że je­steś ge­niu­szem i stra­cisz ich przy­jaźń, zanim ją zy­skasz. Mogą też wziąć cię za Boga – a wtedy ry­zy­ku­jesz: albo będą cię wiel­bić, albo na za­wsze się cie­bie wyprą.

Pięk­nym, ró­żo­wym świ­tem, kiedy gęste trawy wokół śpie­wa­ły tak gło­śno, że tłu­mi­ły dźwięk fal roz­bi­ja­ją­cych się o Szkla­ną Górę – Kar­rol­li­ta wy­bra­ła się do Li­te­stad, które le­ża­ło kilka kro­ków od Ol­brzy­miej Góry. Sta­ra­ła się stą­pać de­li­kat­nie, aby nie prze­stra­szyć całej wio­ski. A kiedy tak szła mia­ro­wym kro­kiem, pięk­ne, białe kol­czy­ki z ry­bich ości bu­ja­ły się na jej uszach ni­czym ze­ga­ro­we wa­ha­dła.

Gdy tylko po­sta­wi­ła wiel­ką stopę w samym środ­ku sen­ne­go jesz­cze Li­te­stad i spoj­rza­ła na ludzi, uświa­do­mi­ła sobie, że o czymś na śmierć za­po­mnia­ła. Za­po­mnia­ła, że nie roz­róż­nia ludz­kich twa­rzy. Dla niej wszy­scy wy­glą­da­li jed­na­ko­wo. Za­wsze kiedy po­roz­ma­wia­ła z czło­wie­kiem, już za chwi­lę nie po­tra­fi­ła wska­zać swo­je­go roz­mów­cy wśród in­nych. Za­pa­mię­ty­wa­ła tylko słowa, dźwię­ki, ruch. Czyż można za­dzierz­gnąć nić sym­pa­tii z kimś, kogo już za chwi­lę się nie roz­po­zna­je? Jak miała pomóc lu­dziom, jeśli byli dla niej ni­czym mrów­ki dla czło­wie­ka – wszy­scy tacy sami?

Ol­brzym­ka wró­ci­ła pro­sto pod Szkla­ną Górę, aby nie prze­ga­pić na­stęp­ne­go mo­men­tu, kiedy Słoń­ce, w dro­dze po­wrot­nej z nie­bo­skło­nu, przy­sią­dzie na szkla­nym wierz­choł­ku, żeby od­po­cząć. Nie­ste­ty, owego dnia scho­dzi­ło swo­imi ta­jem­ny­mi ko­ry­ta­rza­mi z chmur i nie było z nim żad­ne­go kon­tak­tu. Kar­rol­li­ta, ol­brzy­mią siłą po­wstrzy­mu­jąc łzy, sto­pi­ła się ze skałą i za­snę­ła ka­mien­nym snem.

Kiedy jesz­cze spała, wsta­ją­ce Słoń­ce za­wi­sło nad nią na chwi­lę, de­li­kat­nie głasz­cząc jej za­spa­ny, stward­nia­ły po­li­czek pierw­szy­mi pro­mie­nia­mi – i szep­nę­ło: “Od­wa­gi, Kar­rol­li­to!”, po czym ru­szy­ło w swoją dal­szą drogę.

I znik­nę­ło na długo.

 

Smu­tek Kar­rol­li­ty po­głę­biał się. Wciąż roz­my­śla­ła nad tym, co do­bre­go może zro­bić dla ludzi, skoro ich nie roz­róż­nia, aż pew­ne­go dnia obu­dzi­ła się ze złotą myślą: “To musi być coś, co do­ty­czy wszyst­kich. Każ­de­go miesz­kań­ca Li­te­stad”. Była szczę­śli­wa, że po­su­nę­ła się choć jeden ka­mień mi­lo­wy na­przód. Kiedy Słoń­ce wresz­cie po­ka­za­ło się na szczy­cie Szkla­nej Góry, po­sta­no­wi­ła wy­py­tać je o ludz­kie ma­rze­nia.

– Ty na pewno wiesz, czego po­trze­bu­ją lu­dzie z Li­te­stad. Prze­cież wszyst­ko, co się dzie­je, dzie­je się pod twoim ja­snym okiem.

– Tak, Kar­rol­li­to, wiem. Ktoś wie­dzieć musi. Otóż cechą wspól­ną wszyst­kich miesz­kań­ców wio­ski jest wy­ol­brzy­mia­nie swo­ich pro­ble­mów. Przy­naj­mniej, cóż, z mo­je­go punk­tu wi­dze­nia. Jak to mówią – z dy­stan­su. Z lotu ptaka. Ale z two­je­go też, myślę.

– To jasne! Masz rację! Za­wsze, gdy ob­ser­wo­wa­łam ludzi, wy­da­wa­ło mi się, że ich pro­ble­my są małe. Gdy zaś z nimi roz­ma­wia­łam, ogrom­nia­ły ze słowa na słowo. Oni pa­trzą na to z bar­dzo małej per­spek­ty­wy, mogę więc słu­żyć im jako szkło po­mniej­sza­ją­ce. Mogę od­da­lać zmar­twie­nia na taką od­le­głość, żeby zo­ba­czy­li, jakie są na­praw­dę.

– Czyli – pod­ję­ło Słoń­ce – ludz­kim ję­zy­kiem mó­wiąc, za­ofe­ru­jesz im umniej­sza­nie trosk w ich wła­snych oczach. Brawo, moja Kar­rol­li­to. To bar­dzo dobry po­mysł. Po­wo­dze­nia!

W nocy Ol­brzym­ka nie mogła za­snąć. Sto­pi­ła się co praw­da ze skałą, jak za­wsze, ale w ocze­ki­wa­niu na sen mu­sia­ła li­czyć śpią­ce na zbo­czu ba­ra­ny.

Z sa­me­go rana znów po­wę­dro­wa­ła do wio­ski, wy­stro­jo­na w kilka chmu­rek. Im bli­żej celu, tym de­li­kat­niej stą­pa­ła po ziemi, żeby się nie trzę­sła.

Li­te­stad było cichą osadą ry­bac­ką re­gio­nu Trol­l­da­len i na co dzień nie­wie­le tam się dzia­ło. Ostat­ni raz ol­brzy­my roz­ma­wia­ły z miesz­kań­ca­mi całe mie­sią­ce temu, pod­czas do­rocz­nej wy­mia­ny wy­ło­wio­nych przez nie ryb oraz in­nych mor­skich skar­bów, na zro­bio­ne przez żony ry­ba­ków ozdo­by z ry­bich ości i ko­lo­ro­wych musz­li. Obie stro­ny bar­dzo chwa­li­ły sobie tę wy­mia­nę, po­nie­waż żaden kuter ry­bac­ki nie był tak sku­tecz­ny w po­ło­wach jak dło­nie ol­brzy­ma, na­to­miast ol­brzy­mie palce, rodem ze skały, przy­dat­ne do chwy­ta­nia ryb, nie nada­wa­ły się z kolei do mi­ster­nej ro­bo­ty ar­ty­stycz­nej.

Za­wo­ła­ła ich gło­śno, ale nie za gło­śno – tak, by nie wzbu­dzić echa. Przy­by­li tłum­nie, spra­gnie­ni wra­żeń.

Ol­brzym­ka po­wo­li po­chy­li­ła głowę nad małym tłum­kiem, który ze­brał się u jej stóp. Pa­mię­ta­ła, aby nie robić za­ma­szy­stych ru­chów. Drob­ny gest dla ol­brzy­ma to wiel­ki ruch dla czło­wie­ka.

– Na po­cząt­ku chcia­łam wam ob­wie­ścić, że je­stem ostat­nią ży­ją­ca ol­brzym­ką Trol­l­da­len. – rze­kła Kar­rol­li­ta. Lu­dzie stali z za­dar­ty­mi gło­wa­mi, wpa­tru­jąc się w nią, jakby wy­pa­try­wa­li desz­czu.

– Ostat­ni z moich ol­brzy­mich przy­ja­ciół, Ata­ka­mit – kon­ty­nu­owa­ła – zo­stał kilka dni temu po­ko­na­ny przez szla­chet­ną sta­rość. Sto­pił się z gó­ra­mi na za­wsze.

Prze­rwa­ła i wzię­ła głę­bo­ki od­dech, bo po­czu­ła na skra­ju rzęsy ogrom­ną łzę. Ostroż­nie unio­sła rękę, aby ją obe­trzeć. Tłum za­fa­lo­wał, ale nie ru­szył się z miej­sca.

– Dzi­siaj przy­cho­dzę do was bli­żej, po­nie­waż chcia­łam wam coś po­da­ro­wać.

Na te słowa roz­legł się szmer i za­pa­no­wa­ło po­ru­sze­nie. Kar­rol­li­ta nad­sta­wi­ła ucha, pa­trząc w prze­strzeń nie­wi­dzą­cym wzro­kiem. Mu­sia­ła sku­pić się na mu­zy­ce ludz­kie­go głosu, wy­ła­py­wać po­szcze­gól­ne słowa i frazy. Lu­dzie się roz­ga­da­li, a ona słu­cha­ła, za­fa­scy­no­wa­na. Uśmie­cha­ła się pro­mien­nie i de­li­kat­nie ki­wa­ła głową. Już za chwi­lę jed­nak uśmiech zgasł na jej ustach, gdy zwra­ca­jąc się ku swoim przy­szłym przy­ja­cio­łom na próż­no usi­ło­wa­ła do­strzec w ich twa­rzach ja­kieś cechy cha­rak­te­ry­stycz­ne. “Nic nie widzę – po­my­śla­ła w pa­ni­ce – je­stem jak ślepa, za­miast po­je­dyn­czych osób widzę jed­ność, bez­kształt­ną, ko­lo­ro­wą plamę. Po­tra­fię wy­sły­szeć głos, lecz nie po­tra­fię go przy­pi­sać do twa­rzy”.

W pew­nym mo­men­cie usły­sza­ła coś, co brzmia­ło jak kro­ple desz­czu, pa­da­ją­ce na wy­so­kie trawy, ro­sną­ce u pod­nó­ża Ol­brzy­miej Góry. Zro­zu­mia­ła, że to okla­ski. “Dla­cze­go mnie okla­sku­ją? Jesz­cze nic nie zro­bi­łam.” Ostroż­nie unio­sła dłoń. Okla­ski umil­kły.

– Otóż moim po­da­run­kiem dla was bę­dzie wzię­cie wa­szych pro­ble­mów w moje ręce. Ofe­ru­ję wam moją, ol­brzy­mią per­spek­ty­wę. Każ­de­go, kto ma pro­blem, z któ­rym sobie nie radzi, za­pra­szam pod Ol­brzy­mią Górę. Ogar­niam wzro­kiem wię­cej, niż wy, a w do­dat­ku mam bli­ski kon­takt z nie­wy­czer­pa­nym źró­dłem opty­mi­zmu, czyli na­szym wspól­nym przy­ja­cie­lem Słoń­ce.

Roz­le­gły się ra­do­sne okrzy­ki i pod­niósł się miły dla ucha Kar­rol­li­ty hałas, który jej wraż­li­we uszy od­bie­ra­ły jako ko­lo­ro­wy gwar, pełen coraz to wy­ła­nia­ją­cych się z tła me­lo­dii po­szcze­gól­nych zdań. Sły­sza­ła, jak mówią, że za­wsze wie­dzie­li, że ol­brzy­my są dobre, że dzię­ki nim za­wsze mieli ob­fi­tość ryb, że jej ufają, że będą ją od­wie­dzać, przy­no­sząc swoje łzy, ujęte w słowa. Byli wdzięcz­ni. Szczę­śli­wi.

Ho­ry­zont w Li­te­stad po­ja­śniał.

“To ten twój sze­ro­ki uśmiech na po­cząt­ku prze­ła­mał pierw­sze lody” – miało póź­niej po­wie­dzieć Słoń­ce ze szczy­tu Szkla­nej Góry.

Wkrót­ce za­czę­ły się wę­drów­ki pod Ol­brzy­mią Górę. Droga mie­rzo­na w sto­pach ludz­kich zaj­mo­wa­ła do­brych kilka go­dzin, więc de­cy­do­wa­li się na to tylko ci, któ­rzy mieli po­waż­ny pro­blem.

Pod­czas spo­tkań Kar­rol­li­ta sie­dzia­ła opar­ta o górę i uważ­nie słu­cha­ła, co mają do po­wie­dze­nia sy­no­wie i córy Li­te­stad, na­stęp­nie zaś prze­ma­wia­ła gło­sem jak naj­mniej grzmią­cym.

 

Naj­ła­twiej szło jej w spra­wach kłót­ni. Cza­sem wy­star­czy­ło opi­sać, jak śmiesz­nie wy­glą­da­ją lu­dzie, kiedy nagle, ni stąd ni zowąd – po­mi­mo tego, że świat wokół nie zmie­nił się ani na jotę i nic strasz­ne­go się nie wy­da­rzy­ło – za­czy­na­ją się ru­szać, jakby ktoś oblał ich wrzą­ca wodą. Jak ża­ło­śnie i bez­sen­sow­nie wy­ma­chu­ją rę­ka­mi, jak kan­cia­ste stają się ich ruchy, jakby zmie­ni­li się w lalki zro­bio­ne z kloc­ków na sprę­żyn­kach, jak ska­czą wokół sie­bie ni­czym raz po raz po­ra­ża­ni prą­dem, albo jak po pro­stu sztyw­nie­ją z otwar­ty­mi bu­zia­mi, a wokół nich gęst­nie­je hałas, roz­prze­strze­nia się, ni­czym brzyd­ki za­pach. I jak dziw­nie bez­na­mięt­nie wple­cio­ne w oto­cze­nie i ku­rio­zal­nie nie­po­trzeb­ne wy­da­ją się takie scen­ki, kiedy tuż za ro­giem lu­dzie spo­koj­nie pra­cu­ją, roz­ma­wia­ją, bawią się, jedzą, tak samo, jak prę­dzej czy póź­niej oni sami rów­nież będą znowu spo­koj­nie pra­co­wać, roz­ma­wiać, bawić się i jeść.

Naj­trud­niej­sze zaś były roz­mo­wy o śmier­ci.

Któ­re­goś ja­sne­go po­po­łu­dnia przy­szedł do niej męż­czy­zna cier­pią­cy na nie­ule­czal­ną cho­ro­bę. Jego dni były po­li­czo­ne. Jorg, bo tak się na­zy­wał ów nie­szczę­śnik, i Kar­rol­li­ta spę­dzi­li ze sobą dwie go­dzi­ny, w tym pra­wie po­ło­wę czasu po pro­stu mil­cze­li. Ol­brzym­kę roz­bo­lał krę­go­słup i kark od po­chy­la­nia się nad tą udrę­czo­ną isto­tą ludz­ką. Pró­bo­wa­ła prze­ko­nać Jorga, że nic, co jest na­tu­ral­nym kie­run­kiem rze­czy, nic, co do­ty­czy każ­dej isto­ty na Ziemi, nie po­win­no wzbu­dzać stra­chu. Że róż­ni­ce w dłu­go­ści życia nie są istot­ne, skoro kie­ru­nek jest ten sam, ból ten sam, a chwi­la roz­sta­nia z dniem co­dzien­nym za­wsze nie­od­po­wied­nia. Wciąż jed­nak czuła w gło­sie mężczyzny nie­opi­sa­ny strach, a jed­no­cze­śnie bunt.

Wtedy to wła­śnie Kar­rol­li­ta pierw­szy raz w życiu prze­nio­sła czło­wie­ka na grzbiet Góry Ol­brzy­mów.

Jorg, któ­re­mu zbli­ża­ją­ca się śmierć ode­bra­ła ja­kie­kol­wiek inne lęki poza stra­chem przed nią samą, dziel­nie zniósł tę dziw­ną, wspo­ma­ga­ną ka­ta­pul­tę. Gdy sta­nął na szczy­cie, mógł wresz­cie spoj­rzeć pro­sto w wiel­kie, ła­god­ne oczy Kar­rol­li­ty.

– Patrz. – Ol­brzym­ka wska­za­ła hałdę śnie­gu, błysz­czą­cą w słoń­cu ni­czym kop­czyk dia­men­tów. – Są tu wszyst­kie razem. Gwiazd­ki śnie­gu. Przy­glą­da­łeś się kie­dyś pa­da­ją­ce­mu śnie­go­wi, Jorg? Nie­skoń­czo­na ilość gwiaz­dek po­dą­ża razem w dół. Ku ziemi. Tam się łączą ze sobą na za­wsze. To ich prze­zna­cze­nie. Są jak lu­dzie, tylko, że lu­dzie po­ko­nu­ją od­wrot­ną drogę – w górę. Łączą się tam, sta­pia­ją i stają się wszyst­ki­mi naraz. Stają się wszyst­kim. To cu­dow­nie być wszyst­kim. Czuć wszyst­ko. Do­świad­czać wszyst­kie­go. Jorg. To peł­nia. Tak na­tu­ral­na, jak peł­nia księ­ży­ca nad Li­te­stad.

Jorg stał jak urze­czo­ny, drob­na, przy­gar­bio­na po­stać, nie­sta­ra, nie­mło­da. Nie czuł wy­so­ko­gór­skie­go chło­du. Prze­strzeń i wszech­ogar­nia­ją­ce tutaj świa­tło sło­necz­ne za­par­ło mu dech w pier­si. Czuł coś zu­peł­nie no­we­go, coś, czego nie do­świad­czył nigdy, ani przez chwi­lę, w ciągu ca­łe­go życia. Upadł na ko­la­na, za­nu­rzył obie ręce w lo­do­wa­tej bieli, za­czerp­nął pełne gar­ście i uniósł je do oczu. To­pią­cy się śnieg spły­wał po bruz­dach jego zmę­czo­nej twa­rzy, ni­czym rzę­si­ste łzy.

Lecz męż­czy­zna nie pła­kał.

Oczy Kar­rol­li­ty zwę­zi­ły się w uśmie­chu i za­bły­sły. Wie­dzia­ła, że kiedy Jorg wróci do wio­ski, do końca swo­ich dni bę­dzie śnił o górze, o tym, co na niej zo­ba­czył. Że bę­dzie śnił o tym, co ponad nią. Może nie uśmie­rzy to jego bólu cał­ko­wi­cie, ale za­mie­ni ho­ry­zont na bez­kres.

 

Po wi­zy­cie Jorga, tuż przed zej­ściem za Szkla­ną Górę, Słoń­ce po­wie­dzia­ło do Kar­rol­li­ty: “Jeśli po­mo­głaś w tym, po­mo­żesz we wszyst­kim, po­nie­waż dla czło­wie­ka wszyst­ko inne jest ni­czym zia­ren­ko pia­sku wobec całej Ol­brzy­miej Góry, ni­czym musz­la dla morza i ni­czym ptak dla ho­ry­zon­tu.

Ol­brzym­ka, sie­dząc na brze­gu morza, po­my­śla­ła, że już nie musi bać się łez. “Zy­ska­łam tylu przy­ja­ciół” – po­my­śla­ła – “że star­czy mi ich do końca życia”.

Nagle po­czu­ła zimny, słony po­wiew. Wraz z agre­syw­nym po­ry­wem wia­tru, gar­ścią mo­krych, po­kru­szo­nych mu­sze­lek ci­śnię­tych jej w twarz, przy­szła nie­chcia­na myśl, ciem­na jak chmu­ra sztor­mo­wa. “A co bę­dzie, kiedy lu­dzie na­uczą się wi­dzieć swoje spra­wy z ol­brzy­miej per­spek­ty­wy i nie będę już im po­trzeb­na?” Za­czę­ła trząść się z zimna. “Je­stem mała. Mała i słaba” – drę­czy­ła się. Próż­no wy­pa­try­wa­ła Słoń­ca, niebo było puste. Mar­twe. Jej oczy za­szły mgłą, a kol­czy­ki z ości ha­li­bu­ta ko­le­ba­ły się na ol­brzy­mich uszach smut­no, draż­niąc zie­mi­stą skórę po­licz­ków ol­brzym­ki. Morze coraz wście­klej sma­gał fa­la­mi brzeg. Każde takie ude­rze­nie było dla Kar­rol­li­ty bo­le­sne. Każde było krzy­kiem. Gro­mem. Wsta­ła i po­wo­li za­czę­ła wcho­dzić mię­dzy na­brzmie­wa­ją­ce fale. “Co ty wy­pra­wiasz?” – Morze za­re­ago­wał od razu. “Tu się nie wcho­dzi, nisz­czysz moje owoce” – wrza­snął. Ol­brzym­ka jed­nak za­ci­snę­ła usta i kro­czy­ła dalej. “Wy­chodź na­tych­miast! Po co urzą­dzasz sceny? Wy, ol­brzy­my, nic się nie zmie­ni­li­ście przez mi­liar­dy lat. Je­ste­ście tacy sami, jak lu­dzie, wszyst­ko wy­ol­brzy­mia­cie! Trze­ba kogoś jesz­cze więk­sze­go od was, bo tylko on po­tra­fi otwo­rzyć wam oczy. Do­brze, że ist­nie­je Słoń­ce, bo bym miał na dnie same ol­brzy­mie gro­bow­ce!”

Kar­rol­li­ta za­trzy­ma­ła się wpół kroku. Pod­nio­sła głowę gwał­tow­nie, za­mach­nę­ła się prawą ręką, aż świ­snę­ło – i wy­ce­lo­wa­ła pal­cem wska­zu­ją­cym w spie­nio­ne fale.

– Ole­ig­styr? (Mó­wisz?) – za­py­ta­ła go gwarą Trol­l­da­len.

– Ola­ig­stur! (Mówię!) – za­szu­miał gniew­nie Morze.

Wy­szła z mor­skich od­mę­tów tak szyb­ko, jak tylko po­zwo­li­ły jej cięż­kie nogi ol­brzym­ki. Pod­nie­sio­na na duchu, spoj­rza­ła na dom Słoń­ca – Szkla­ną Górę o nie­zwy­kle gład­kich zbo­czach, za­to­pio­ną w krwa­wej czer­wie­ni za­cho­du.

“Już dziś nie zo­ba­czę Słoń­ca. Za to jutro będę mu miała mnó­stwo do po­wie­dze­nia” – po­my­śla­ła, po czym mięk­ko wto­pi­ła się w za­cie­nio­ny, gór­ski stok.

 

Tej nocy Kar­rol­li­ta miała sny pełne ludz­kich pie­śni, które roz­brzmie­wa­ły nie tylko w jej gło­wie. Ich słowa i me­lo­die śniły się rów­nież wszyst­kim innym ol­brzy­mom z Trol­l­da­len, które za­snę­ły głę­biej, ale tylko po to, by żyć dalej nie­ma­te­rial­nym ży­ciem dźwię­ków, krą­żą­cych wokół razem z pta­ka­mi, szu­mią­cych w musz­lach i grze­bie­niach turni, wtó­ru­ją­cych śpie­wa­ją­cym tra­wom, roz­szem­ra­nym po­to­kom – i ludz­kim gło­som, nie­sio­nym przez wiatr z sa­me­go Li­te­stad. Dusze ol­brzy­mów tań­czy­ły z echem, wy­star­czy­ło tylko nad­sta­wić ucha.

Były wszyst­kim.