Legenda o powstaniu miłości

Legenda o powstaniu miłości

 

Kiedyś, w odległych i już na szczęście zapomnianych czasach, świat był zupełnie inny. Ludzie panowali nad naturą, wszystkie żywioły oddawały im cześć, najgłębsze otchłanie wszechświata nie miały przed nimi tajemnic. Swoimi zmysłami potrafili przeniknąć wszystko wokół i pojąć istotę każdej, najmniejszej nawet rzeczy.

 

Nie znali jednak uczuć. Wszystko podporządkowane było logice i wymiernym korzyściom. Wojny nie wybuchały, ale były wykalkulowanymi przez ekspertów posunięciami. Przyjaźnie tworzyły się na zasadzie przywiązania, a życzliwość dla drugiego człowieka podyktowana tylko praktycznymi powodami. Dzieci rodziły się z aranżowanych związków czystych genetycznie ludzi. Służyło to lepszemu rozwojowi społeczeństwa.

 

Nie istniały marzenia. W gwiazdy zerkali tylko astronomowie. Muzyka służyła usprawnianiu funkcji mózgowych. Zachód słońca i cudowne barwy, jakie rozlewał on po niebie, nie wzruszały nikogo. Wierzono w stwórcę wszechrzeczy, ale rozumiano go jedynie jako impuls, który wprawił w ruch pierwotne cząstki. Nie uznawano, że są jakiekolwiek granice poznania. Istniało tylko to, co ludzkość potrafiła ogarnąć zmysłami. Zobaczyć.

 

Jednak pewnego dnia narodziło się dziecko, które nie mogło stać się częścią tamtego świata. Dziewczynka była bowiem ślepa. Nie stanowiło to problemu, przynajmniej z praktycznego punktu widzenia. Szybko poradzono sobie z tym, tworząc różnorakie urządzenia, mające pomóc dziecku w funkcjonowaniu w społeczeństwie. Nie robiono tego bynajmniej ze współczucia. Po prostu uważano za niedopuszczalne, by jakaś jednostka była dla ogółu tylko kulą u nogi.

 

Mimo wszystko tak właśnie ją traktowano. W szkole nigdy nie udawało jej się osiągnąć poziomu reszty. Mimo dużej sprawności logiki i rozumowania uchodziła za głupią i niedołężną. Jako dziecko nie całkiem jeszcze rozumiała dlaczego. Jednak gdy Mai[1] zaczęła dorastać, obudziły się wątpliwości. Nie potrafiła ich jednak zdefiniować. Nosiła je ukryte w głębi własnej duszy. Ujawniły się dopiero, gdy była młodą dziewczyną.

 

Był wtedy ciepły, letni dzień. Ona i jej szkolny przyjaciel odrabiali lekcje na balkonie jednego z wielu, sięgających niemal chmur, miejskich wieżowców. Nie mogła oczywiście zobaczyć przepięknego słońca, świecącego jej prosto w twarz. Do jej oczu docierały tylko kolorowe smugi, przesuwające się na powierzchni umysłu, niepozwalające należycie skupić się na równaniach. Nawet nie zauważyła, kiedy powoli i płynnie opuściła otaczający ją świat i zagłębiła się we własne myśli.

 

Nagle zawiał wiatr. Ocknęła się i uniosła głowę. Uwielbiała go. Nie istniało dla niej nic lepszego niż czuć jego pieszczotę na twarzy i we włosach.

 

Alvis[2] spojrzał na nią z dezaprobatą.

 

– Co ty wyrabiasz? – syknął.

 

Słysząc jego ton, wyrwała się z rozmarzenia i zmarszczyła brwi.

 

– Nie czujesz? To wiatr.

 

– I co z tego?

 

– Lubię go. – odrzekła, uśmiechając się.

 

– Jak można lubić wiatr? Nie ma w nim nic ciekawego.

 

– Nie o to chodzi. Po prostu… – Szukała słów, będących w stanie wyrazić jej myśli. – To sprawia mi przyjemność. Kiedy go czuję, mam wrażenie, jakbym unosiła się w powietrzu. Leciała na skrzydłach. Jak ptak! Poza tym on jest taki… delikatny. Jakby… sama nie wiem. Jakby ktoś mnie przytulał. Trzymał w ramionach. Nie wiem, jak to określić. W każdym razie to cudowne uczucie.

 

– Och, przestań się wygłupiać! – prychnął. – To tylko złudzenie. Wytwór umysłu, niemający nic wspólnego z rzeczywistością.

 

– Czemu nie? – spytała gawędziarskim tonem, uśmiechając się do niego. – Przecież ja to czuję. Czyli jednak musi istnieć.

 

– To błędne rozumowanie. Nie jesteś w stanie mi udowodnić, że nie zmyślasz. Z mojego punktu widzenia nic takiego nie ma miejsca. Mam na to tylko twoje słowo. Czym więc to się różni od kłamstwa?

 

– Bo kłamstwo jest czymś, co nigdy nie miało miejsca. To ma.

 

– Dlaczego tak myślisz?

 

– Czuję.

 

– To żaden dowód.

 

– Jak to? – zdziwiła się.

 

– Jeśli istnieje, powinno być mierzalne. Dostrzegalne. Jak wszystko na świecie. Ja nic nie widzę. Wiec najprostsze wytłumaczenie jest takie, że tego nie ma. Zauważ, ze wszystko, co istnieje na świecie, jesteśmy w stanie dostrzec. Czasem tylko potrzeba do tego odpowiedniej soczewki. Nie ma niczego, co ukrywa się przed wzrokiem.

 

– A wiatr? – podchwyciła. – Jego przecież nie widać.

 

– On też się zdradza. Na przykład teraz widzę, jak rozwiewa ci włosy. Co z tego wynika? Istnieje tyle, ile dostrzegamy. I nic poza tym. Tylko to jest prawdziwe.

 

Mai przestała się uśmiechać.

 

– A ja? Pomyślałeś o tym choć przez chwilę?! Przecież ja nie widzę! A jednak jestem, czuję! Nie jestem w stanie zobaczyć, ale rozumiem świat przez coś innego. Coś, czego ty nie jesteś w stanie pojąć. Tak jak ja nie jestem w stanie pojąć wzroku. To nie znaczy, że jestem gorsza!

 

– Znowu gubisz się w rozumowaniu. Jest pewna wyższość mnie nad tobą. Moje metody poznania są obiektywne, tysiące ludzi mogą je potwierdzić. Wiarygodne urządzenia tak samo. A te twoje wymysły? One są nic nie warte.

 

Kiedy Mai tego słuchała, ręce zaciskały się jej w pięści. Oczy zaczęły piec. Kiedy Alvis skończył, czuła już łzy na powiekach.

 

– Ach tak? Czyli ja jestem gorsza, tak? Nic nie warta! – wykrzyknęła, dławiąc płacz w gardle.

 

– Praktycznie rzecz biorąc tak. Bo z tych dziwactw, które uważasz za wyższe, nie masz żadnego pożytku. Co więcej…

 

Ale Mai już go nie słyszała. Biegła przed siebie, ze wszystkich sił próbując hamować płacz. Błyskawicznie dopadła teleporter i popędziła dalej ulicą. Ledwo zwracała uwagę na ostrzegawcze piknięcia echolokatora, więc co chwilę na coś wpadała. Nie zważała jednak na to. Gnała przed siebie, pomimo braku tchu. Zatrzymała się dopiero wtedy, kiedy samoistnie potknęła się i upadła na kolana.

 

Nie próbowała nawet się podnosić. Leżała na ziemi, zanosząc się płaczem. Te łzy były jak krew z jej zranionej duszy. Z każdą następną, wylaną w samotności, bez żadnej pomocy i pocieszenia była coraz słabsza. Rozpacz była jak nagły atak malarii. Niczym choroba, tocząca przez lata jej serce, by wreszcie, kiedy dojrzała, zaatakować z pełną mocą. Zniszczyć jednym, potężnym atakiem. Nie była w stanie się przed nią bronić. W umyśle zostało jej tylko jedno zdanie. „Nic nie warte…"

 

Pogrążona w żalu, nie zauważyła, że wokół zaległa absolutna cisza. Nie dało się usłyszeć niczego, prócz jej szlochu. Wszystko ucichło. Odgłosy miasta, zgiełk ulicy. Wyłączył się echolokator. Nawet wiatr ustał.

 

Nagle poczuła, ze ktoś dotyka jej ramienia. Chciała się uspokoić, ale nie była w stanie. Dalej drżała, płacz nie ustawał. Chciała, żeby ten ktoś sobie już poszedł.

 

– Mai. Nie płacz. Nie masz już powodu – przemówił przybysz.

 

Zamarła. Ten głos!

 

Dopiero teraz zdała sobie sprawę z wygaśnięcia wszystkich dźwięków. Przybysz przecinał swoim głębokim głosem tą pustkę niby błyskawica nocne niebo. To było tak, jakby nagle przesunęła się cała rzeczywistość.

 

Usłyszała kroki, ale nie śmiała się ruszyć, czy choćby odezwać. Nieznajomy obchodził ją dookoła. W końcu zatrzymał się przed nią. Zdumiona zauważyła, że na oczach pojawiają jej się smugi, jak zwykle, kiedy patrzyła w słońce. Te jednak były inne. Chłodniejsze i jaśniejsze, jakby szlachetniejszej barwy. Srebrne. Co dziwniejsze, zaczęły się one wyostrzać. Układały się w cienkie promyki i malutkie iskierki, tworząc jakiś kształt. W końcu stało się coś niemożliwego – Mai po raz pierwszy w życiu zobaczyła ludzką postać.

 

Stojący przed nią mężczyzna miał około dwóch metrów wysokości, a wydawał się być cały ze światła. Tak jakby wszystkie gwiazdy zbiegły się z nieboskłonu, by stworzyć jego sylwetkę. Mai zaparło dech w piersiach.

 

– Wstań – nakazał nieznajomy głosem czystym i głębokim, jak dźwięk organów.

 

Usłuchała natychmiast. Była tak zszokowana, że nie przyszłoby jej nawet do głowy odmówić. Przestała nawet płakać.

 

– Nie rozpaczaj już. Nie ma powodu. Słowa, które tak cię zraniły, są tylko czczym wiatrem pośród szczytów gór. Prawda stoi właśnie przed tobą i nie potrzebuje twoich łez.

 

Nie miała pojęcia, co na to odpowiedzieć. Brała się za to kilka razy, zanim w końcu udało jej się dobyć głosu.

 

– Ja… Ale… Skąd wiesz? Skąd wiesz, co mnie zraniło? I… Ja widzę! Przecież to niemożliwe!

 

– Nie wymawiaj przy mnie słowa „niemożliwe" – ostrzegł. – Nie powinno pojawiać się w twoich myślach, a tym bardziej wypływać na usta. Nie pytaj o to.

 

Kiwnęła tylko głową. Nie mogła myśleć logicznie. Uznała, że tutaj nie sięgało dominium rozumu. Mężczyzna dał jej jasno do zrozumienia, że wszystkie próby pojęcia tego i tak upadną. Nie było po co zaczynać. Nie spierała się więcej.

 

– Kim jesteś? -spytała zamiast tego.

 

– Nazywam się Hazael[3]. Władam tym światem. I wszystkim, co ponad nim.

 

– Ponad? – powtórzyła odruchowo.

 

– Tak. To, co widzą ludzie, jest jedynie marnym prochem. Iskrą, nic nie znaczącą wobec gwiazdy. Teraz masz przed sobą prawdziwy świat. Jego największą wartość, obecnie nieznaną.

 

– Dlaczego?

 

– Bo nikt nie chciał tego dostrzec. Zatraciliście się w swoim zadufaniu. W swojej nieskończonej głupocie stwierdziliście, że jeśli nie ogarniacie czegoś swoim wątłym rozumem, to nie może to istnieć. Strącaliście w niebyt wszystko, co was przerastało. W ten sposób straciliście wszystko to, co było ponad wami. Teraz jesteście już bardziej rozwinięci. Ale pozostaliście głupcami, którzy przedkładają własną dumę, nad rzeczy naprawdę ważne.

 

Mai poczuła się w tej chwili bardzo źle. Jej dusza drgnęła i skuliła się w sobie. W ustach Hazaela wszystko to wydawało się niezaprzeczalną prawdą. Wstyd i gorycz rozlały się jej po ciele.

 

– Więc czemu tu jesteś? – szepnęła, spuszczając głowę.

 

– Bo nie mogę znieść myśli, że nie ma dla was nadziei. Nie przestawałem czekać na jakikolwiek zaczątek zmian.

 

Postawił parę kroków do przodu i uniósł jej głowę.

 

– Jesteś pierwszą, która wyjrzała poza granice waszej ignorancji. Najwidoczniej dopiero kiedy oczy was zawiodą możecie nauczyć się patrzyć sercem.

 

– Sercem? Ale… czy to znaczy, że…

 

– Tak. Zrozumiałaś.

 

Mai zabrakło słów.

 

Wszyscy mówili jej, że nigdy nie będzie w stanie widzieć. Nieodwracalne uszkodzenia nerwów, pamięć wzrokowa, niesprawność funkcji siatkówki. Mówili, że żadna technologia nie jest w stanie jej pomóc. A teraz? Okazało się, że jej serce zwyciężyło tam, gdzie rozum skapitulował. Dokonało cudu.

 

A więc jednak! Wcale nie była gorsza! Wręcz przeciwnie! Wpajano jej wyższość rozumu, a okazało się, że on by tutaj nic nie zdziałał. Tylko serce. Czucie.

 

– Właśnie dlatego przybyłem – kontynuował Hazael, wyrywając ją z zamyślenia. – Bo jesteś w stanie patrzeć w gwiazdy. Mam dla ciebie pewną propozycję. Wskażę ci drogę do świata, który został utracony. Pójdziesz tam i zabierzesz ze sobą wszystko, co zobaczysz. Odzyskasz to dla swego rodzaju.

 

– Co?! Ja?!! Ale…

 

– Protesty są naprawdę nie na miejscu, biorąc pod uwagę co jest stawką.

 

Spojrzał w górę, namyślając się chwilę.

 

– O świcie gwiazdy znikają. Wraz ze słońcem wstaje rozum. Kiedy możecie używać oczu, łatwiej mu zatriumfować… Musisz zdążyć przed nim. I nie bój się ciemności. Patrzysz sercem, nie oczami, nie jest ci więc wroga.

 

Po wypowiedzeniu ostatniego słowa, ciało Hazaela rozpadło się na pojedyncze gwiazdy, które natychmiast pomknęły w górę, rozlewając się po firmamencie. Mai westchnęła. Poczuła się bez niego samotna.

 

Rozejrzała się wokoło. Zauważyła, że wątłe światło gwiazd pozwalało dostrzec pośród mroku ścieżkę. Teraz już rozumiała, dlaczego musi zdążyć przed świtem. Wtedy znikają gwiazdy, a bez nich nie odnajdzie już drogi.

 

Ruszyła, nie wahając się więcej. Nie wiedziała przecież ile ma czasu.

 

Tutaj nie było horyzontu. Potrafiła sięgnąć spojrzeniem w nieskończoną dal. Wokoło niej wirowały smugi światła. Nie potrafiła określić, czy były blisko, czy daleko. Nie miała żadnego punktu odniesienia. Czy to były te rzeczy, o których mówił Hazael? Właśnie one są tym czymś wielkim, co odrzucili ludzie? Nie miała pojęcia. Nie zatrzymywała się więc.

 

Szła przed siebie przez długi czas, zanim w końcu zauważyła coś innego, niż wszechobecna pustka. Ścieżka okazała się prowadzić do placu przed okazałą bramą ze szczerozłotej kraty. Była otwarta na oścież. Jej skrzydła pięły się wysoko w górę. Jarzyły się przepięknie, oświetlając całą platformę. Na okrągłym rynku był tłum ludzi. Połączyli się oni w pary i krążyli po całej połyskującej powierzchni. Ruszali się w rytm jakichś dźwięków. Były one inne od tych, które znała. Zdawały się przenikać ją na wylot, poruszając nawet duszę. Zatrzymała się przy końcu ścieżki chłonąc to wszystko. Rozkoszując się całą sceną.

 

Nagle zobaczyła, że z tłumu wyszedł jakiś człowiek. Wbiła w niego spojrzenie. Najwyraźniej podchodził właśnie do niej. I faktycznie – nieznajomy zatrzymał się dopiero krok przed nią, tak, że mogła już wyraźnie dostrzec jego rysy. Nie był on istotą podobną do Hazaela, a bardziej do niej samej. Miał ciemne włosy, opadające falami na ramiona i ciepłe, brązowe oczy. Skóra była jasna, wyglądająca nieco niezdrowo w tej złotej poświacie. Uczucie to potęgował w dodatku kontrast z niebieskim ubiorem. Wydawało jej się, że był on wyniszczony jakąś straszliwą chorobą, z której nigdy do końca nie zdołał się podnieść. Budził jednak zaufanie. Czuła, że jest dobrym człowiekiem.

 

– Witaj. Nie widziałem cię tu wcześniej. Kim jesteś? Jak masz na imię?

 

– Mai. – odparła krótko, nie mogąc otrząsnąć się z wrażenia.

 

– Ja jestem Werdherin[4]. Miło cię poznać. – rzekł, kłaniając się wytwornie.

 

– Czemu stoisz tu taka sama? – spytał.

 

– Przyglądam się – odparła. – Nigdy nie widziałam czegoś tak pięknego – przyznała żywo. – Co to jest?

 

– Co dokładnie masz na myśli? – spytał uprzejmie.

 

– To wszystko!

 

– To dziedziniec przed bramą do domeny Hazaela, Widzącego. O to ci chodzi?

 

– Nie. Ja…

 

Urwała. A więc to jest ten utracony świat. Właśnie tam zmierza. Taka jest jej misja – przekroczyć tą bramę. Właściwie nie musiała już wiedzieć nic więcej. Ale tak bardzo chciała tu zostać.

 

Przez chwilę toczyła ze sobą wewnętrzną walkę. W końcu jednak stwierdziła, że przecież ma jeszcze czas…

 

– Miałam na myśli to, co dzieje się na samym dziedzińcu – dokończyła.

 

– Ach! Tańczymy. Do muzyki. Nic więcej, a zarazem tak dużo!

 

Zmarszczyła brwi.

 

– Dalej nie rozumiem.

 

– Nie musisz rozumieć – uspokoił ją. – Wystarczy, że czujesz.

 

Drgnęła. Nigdy nie słyszała czegoś takiego w ustach żadnego człowieka. Spojrzała mu w oczy, bezbrzeżnie zdziwiona. Uśmiechnął się do niej.

 

– Chodź. Pokażę ci.

 

Wyciągnął rękę i ujął jej dłoń, po czym wprowadził ją na parkiet. Nie protestowała. Podążała za nim bezwolnie. Nie mogła oderwać od niego oczu. Ustawił ją w pozycji. Położył jedną dłoń na jej ramieniu, drugą obejmując ją w tali.

 

Nagle poczuła się, jakby uderzył w nią grom. Znała to uczucie. Ten dotyk, tak różniący się od dotyku jakiejkolwiek żywej istoty. Jednak tak drogi. Tak czuły i tak delikatny. Zupełnie jak dotyk wiatru.

 

Wcześniej to uczucie było jak widmo. Niewyraźne błąkało się po jej duszy, nie mogąc nawet określić swojej własnej istoty. Teraz jednak rozrosło się potężnie, zniewalając wszystkie jej myśli. Całą duszę. Jej serce oślepło na wszystko oprócz niego. W tamtej chwili, kiedy tańczyli, trzymając się w objęciach, kiedy muzyka ogarniała całe otoczenie, a gwiazdy błyszczały na firmamencie, wszystko inne straciło rację bytu. Zapomniała gdzie jest, kim jest i po co tu przyszła. Zapomniała o czasie, który ją gonił. Zapomniała o swojej misji.

Została tam aż do świtu. Całą noc spędziła u bram wielkiego królestwa, wpatrzona w oblicze ukochanego. Hazael obserwował to z uśmiechem. Ten człowiek, Werdherin, dawno temu przypodobał mu się i Widzący rad był z jego szczęścia.

 

I tak oto ludzkość utraciła jedyną szansę na otrzymanie dostępu tego, co w świecie naprawdę istotne. Tego dnia zaprzepaszczona została możliwość poznania prawdziwej istoty rzeczy. Jednak Mai nie zawiodła całkowicie. Stanęła na progu tego wielkiego i wspaniałego dominium. Ponieważ przyniosła szczęście jego podopiecznemu, Hazael postanowił dotrzymać danej jej obietnicy. Na ziemię spłynęło więc wszystko, co zobaczyła. Taniec, muzyka… i miłość. Odtąd na zawsze przyobiecana jest ona ludziom. Hazael natomiast z radością obserwuje wszystkie połączone nią istoty. Nieustannie patrzy na nich swoim okiem – najjaśniejszą gwiazdą nieboskłonu.

 

Koniec

 

 

 

 

---

[1] W jednym ze starszych dialektów „mai" oznacza jest wieloznacznym złożeniem, obejmującym mi. Miłość, uczucie, a także prawdę i rzeczywistość.

 

[2] Imię znaczące „wszechwiedzący", „dzierżący mądrość".

 

[3] Nota dla znających łacinę, którzy zwrócili uwagę na dyftong "ae" – tu zapis imienia jest fonetyczny.

 

[4] *ciekawostka odautorska: Werdherin – starogermańska forma imienia Werter.