Powrót Raska Muchomora

W maleńkiej osadzie Tasko, zagubionej wśród głębokich dolin, gór i lasów nieszczęścia nie miały racji bytu. Mieszkańcy wiedli żywot spokojny i dostatni. Tylko starsi pamiętali jeden epizod, nieprzyjemną rysę na tle idyllicznej historii wioski. Była to dziwna opowieść o tym, jak raz po długiej tułaczce wrócił do domu Rask, przezywany Muchomorem. Będąc dzieckiem stronił od rówieśników, zamknięty w sobie chadzał własnymi ścieżkami i niewiele więcej dałoby się o nim powiedzieć. Zapamiętano jedynie, że miał niezwykły zwyczaj zbierania muchomorów w okolicznych lasach. Gdy Rask dorósł, chciał dostać się na uczelnię nauk magicznych, znajdującą sie daleko hen za górami, w nieomal mitycznej krainie Antaria. Jednakże nikt inny nie nosił się z podobnymi planami, gdyż Tasko miała własną szkołę i wszystkim ona wystarczała. Ale Rask uparł się i po kłótni z rodzicami uciekł z domu. Tak naprawdę to nikt nie wiedział, dokąd się udał.

Po dwóch latach nieobecności Rask powrócił z dobrowolnego wygnania. Skierował się do swojego domu, a tam przyjęli go z otwartymi ramionami uszczęśliwieni rodzice. Tylko oni go kochali.

Przez to, że Rask był uważany za człowieka odstającego od normalności, odludkiem i dziwakiem, nie miał przyjaciół ani znajomych, nikt nie zwracał na niego uwagi.Stąd też cała sprawa pozostaje do tej pory w sferze luźnych domysłów i interpretacji. Zachowało się zaledwie jedno świadectwo, rzucające nieco światła, a jest nią zeznanie wioskowej zielarki, pani Wakuszki. Oczywiście złośliwcy nie omieszkali mówić, że doznała ona halucynacji po spożyciu własnych wywarów, pełnych tajemniczych ingrediencji.

Pani Wakuszka, szukając pewnych ziół, zapuściła się w głąb lasu i niemalże wpadła na olbrzymiego, zielonkawego muchomora. Spojrzała w górę i zobaczyła Raska, siedzącego na pierścieniu łodygi, wznoszącej się niby drzewo na kilkanaście metrów i zakończonej rozłożystym parasolem, który ocieniał całą polane. Przerażona uciekła czym prędzej. W swojej chatce sama utwierdzała się w przekonaniu, że legła przywidzeniu, więc nie powiedziała nikomu o gigantycznym grzybie. Jej niewiarygodna przygoda nabrała znaczenia dopiero po zagadkowej śmierci Raska, która nastąpiła w dzień później. Wówczas to ośmieliła się opowiedzieć o tym, co zobaczyła w lesie. Spora gromada ciekawskich wybrała się do miejsca, gdzie miał rosnąć wielgachny grzyb. Nie znaleziono jednak niczego nadzwyczajnego, z wyjątkiem gołego placu przyciemnionej ziemi.

Kiedy znachor dokładnie zbadał martwe ciało Raska, znalezione na skraju lasu, stwierdził z całą stanowczością, iż młodzieniec uległ zatruciu po spożyciu śmiertelnej dawki muchomora sromotnikowego.