Anomalie

Tego ranka znowu śni­łem o Pa­try­cji, ale przy­naj­mniej nie był to jeden z tych krę­pu­ją­cych "mo­krych snów". Ko­le­żan­ka z rów­no­le­głej klasy już od trzech mie­się­cy za­przą­ta­ła więk­szość moich myśli. Byłem w nie­złym men­tal­nym klin­czu. Mia­łem na tyle obiek­ty­wi­zmu, by zda­wać sobie spra­wę, że to pod­ręcz­ni­ko­wy przy­kład bez­na­dziej­ne­go uczu­cia nie­śmia­łe­go prysz­cza­te­go li­ce­ali­sty do szkol­nej pięk­no­ści, choć jed­no­cze­śnie nie­po­praw­ny opty­mizm kazał mi cią­gle li­czyć na cud.

 

Wy­świe­tlacz bu­dzi­ka po­ka­zy­wał siód­mą za pięć. Mu­sia­łem się sprę­żać, jeśli chcia­łem zdą­żyć na lek­cje. Tak wła­ści­wie, to nie chcia­łem. Pierw­szy był WF, na któ­rym nikt punk­tu­al­no­ści nie pil­no­wał. Nawet lista obec­no­ści była spraw­dza­na od świę­ta. W dzie­wię­ciu przy­pad­kach na dzie­sięć do­sta­wa­li­śmy po pro­stu piłkę do kosza lub siat­ki, a potem wu­efi­sta za­my­kał się z pa­pie­ro­sem w swo­jej kan­cia­pie.

Zwlo­kłem się z łóżka i po­czła­pa­łem do ła­zien­ki. Mi­ja­jąc pokój młod­sze­go brata, sły­sza­łem frag­ment po­ran­ne­go ry­tu­ału wy­bu­dza­nia nie­po­praw­ne­go śpio­cha przez znie­cier­pli­wio­ną matkę. Wzią­łem prysz­nic, po czym za­trzy­ma­łem się na dłuż­szą chwi­lę przed lu­strem, kry­tycz­nie przy­glą­da­jąc się fi­zjo­no­mii po­ro­śnię­tej mesz­kiem pseu­do-za­ro­stu. Tego po­ran­ka jej kon­dy­cję można było okre­ślić jako górną stre­fę sta­nów śred­nich. Prysz­czy było mało i, co naj­waż­niej­sze, nie było ani jed­ne­go prysz­cza-gi­gan­ta. Prze­tar­łem skórę to­ni­kiem, wy­rzu­ci­łem wacik do musz­li klo­ze­to­wej i spu­ści­łem wodę.

Ob­ró­ci­łem się do drzwi, na­ci­sną­łem na klam­kę i nagle za­mar­łem. Cze­ka­łem przez se­kun­dę, dwie, trzy na ten cha­rak­te­ry­stycz­ny dźwięk "łup-bum-plusk!" Od paru mie­się­cy, gdy re­zer­wu­ar to­a­le­ty koń­czył się na­peł­niać, wy­da­wał wła­śnie taki od­głos, po czym tro­chę wody ucie­ka­ło do musz­li. Nie była to po­waż­na uster­ka, ot jakaś tam drob­na nie­szczel­ność. Za­in­try­go­wa­ny, wró­ci­łem do to­a­le­ty i na­ci­sną­łem przy­cisk spłucz­ki. Cha­rak­te­ry­stycz­ny od­głos na­peł­nia­nia "szzzzz­zszz" i… cisza. Nie­sa­mo­wi­te.

– Kibel się sam na­pra­wił – oznaj­mi­łem, wkra­cza­jąc do kuch­ni.

– Nie za­uwa­ży­łam – od­par­ła matka, zdej­mu­jąc z gazu ron­del z mle­kiem.

– Ja chcę pa­rów­ki! – ję­czał młod­szy brat.

– Nie mo­żesz co­dzien­nie jeść pa­ró­wek – wes­tchnę­ła.

Nie zwra­ca­jąc uwagi na ro­dzin­ne ne­go­cja­cje, któ­rych efekt nie mógł być prze­cież inny od ta­le­rza zupy mlecz­nej, spo­koj­nie sma­ro­wa­łem bułkę nu­tel­lą. Chwi­lę póź­niej byłem już w swoim po­ko­ju, za­ło­ży­łem swe­ter, jak zwy­kle tył-na­przód za pierw­szym razem i wrzu­ci­łem pod­ręcz­ni­ki do ple­ca­ka. Zbie­głem szyb­ko po scho­dach a zaraz po wyj­ściu z klat­ki scho­do­wej przy­wi­tał mnie nie­przy­jem­ny mro­zik. Kwie­cień w tym roku był wy­jąt­ko­wo chłod­ny.

Od sta­cji metra Na­to­lin dzie­li­ło mnie parę minut mar­szu. Prze­sze­dłem na drugą stro­nę ulicy Braci Wagów i za­uwa­ży­łem przy osie­dlo­wym par­kin­gu znaną do­brze z wi­dze­nia star­szą panią, wy­pro­wa­dza­ją­cą pa­ty­ko­wa­te­go kun­del­ka. Trzy­ma­jąc fo­lio­wy wo­re­czek z resz­tą sta­rej bułki, stała w miej­scu, gdzie pra­wie za­wsze można spo­tkać chma­rę go­łę­bi. Wy­glą­da­ła na lekko skon­ster­no­wa­ną. Od razu do­strze­głem, w czym rzecz – na wy­dzio­ba­nej tra­wie nie było ani jed­ne­go ptaka. Nie tylko go­łę­bi, ale nawet wron, które też cza­sem za­glą­da­ły tam w po­szu­ki­wa­niu smacz­nych ką­sków. Cóż, zda­rza się – po­my­śla­łem i przy­spie­szy­łem kroku.

 

Bez żad­nych nie­spo­dzia­nek do­je­cha­łem me­trem do Ra­cła­wic­kiej. Na WF spóź­ni­łem się le­d­wie pięć minut, będąc jed­nym z pierw­szych, któ­rzy w ogóle przy­szli. Po­nie­waż aku­rat na sali gim­na­stycz­nej była roz­wie­szo­na siat­ka, wu­efi­sta dal nam piłkę do siat­ków­ki i znik­nął w kan­cia­pie, zo­sta­wia­jąc tylko nieco uchy­lo­ne drzwi. Ro­ze­gra­li­śmy trzy sety w okro­jo­nych pię­cio­oso­bo­wych skła­dach. Siat­ka miała tę prze­wa­gę nad ko­szem, że czło­wiek zbyt­nio się nie spo­cił, co sta­no­wi­ło nie­wąt­pli­wą za­le­tą w sy­tu­acji, gdy WF był pierw­szą z sied­miu lek­cji.

O dzie­wią­tej po­czła­pa­li­śmy na naj­nud­niej­szy przed­miot wszech­cza­sów, czyli "wie­dzę o kul­tu­rze". Lek­cje pro­wa­dzi­ła Jo­an­na Saw­czuk, re­la­tyw­nie młoda na­uczy­ciel­ka, która miała lekką ob­se­sję na punk­cie zdro­we­go stylu życia, co ob­ja­wia­ło się choć­by tym, że czę­sto nie ko­rzy­sta­ła z ko­mu­ni­ka­cji miej­skiej, tylko przy­bie­ga­ła do szko­ły w spor­to­wym stro­ju. Pa­mię­tam, że na po­cząt­ku roku szkol­ne­go widok jej ob­fi­tych pier­si pod­ska­ku­ją­cych pod ob­ci­słym dre­sem mocno po­dzia­łał na moją na­sto­let­nią wy­obraź­nię. W zgod­nej opi­nii mojej i ko­le­gów, biust Jo­an­ny to był je­dy­ny miły ak­cent w morzu nudów o te­atral­nej ob­rzę­do­wo­ści, ho­mo­fo­nii czy in­nych, rów­nie pa­sjo­nu­ją­cych bzde­tach.

Słowa o re­la­cji mię­dzy kul­tu­rą re­gio­nal­ną a na­ro­do­wą wpa­da­ły jed­nym uchem, by wy­paść dru­gim, a ja spo­koj­nie ma­za­łem w ze­szy­cie ja­kieś bez­sen­sow­ne esy-flo­re­sy. Gdy w końcu na chwi­lę ode­rwa­łem wzrok od za­ma­za­nych kar­tek, nagle po­stać na­uczy­ciel­ki przy­ku­ła całą moją uwagę. Było w niej coś dziw­ne­go, choć na po­cząt­ku nie mo­głem po­wie­dzieć co. Wy­da­wa­ła się jakaś… wyż­sza. Nie­zbyt dys­kret­nie wyj­rza­łem w ławki, by mieć lep­szy widok na na­uczy­ciel­skie biur­ko. Jo­an­na Saw­czuk była w szpil­kach.

By­naj­mniej, nie ana­li­zo­wa­łem nigdy wcze­śniej szcze­gó­łów ubio­ru pani od "wie­dzy o kul­tu­rze", moje spoj­rze­nia rzad­ko błą­dzi­ły poza ob­sza­rem jej de­kol­tu. Nie za­wsze ubie­ra­ła się na spor­to­wo, tego byłem pewny, ale szpil­ki… Nie, chyba nigdy dotąd, stąd wra­że­nie, że nagle zro­bi­ła się dużo wyż­sza. Wtedy oczy wy­obraź­ni spon­ta­nicz­nie ode­rwa­ły się od sali lek­cyj­nej po­wę­dro­wa­ły do do­mo­wej ła­zien­ki i sa­mo­na­pra­wia­ją­cej się spłucz­ki. Potem do pu­ste­go na­to­liń­skie­go traw­ni­ka, na któ­rym po­win­ny kłę­bić się go­łę­bie. Po­czu­łem dziw­ny dreszcz.

Dzwo­nek na prze­rwę wy­rwał mnie z za­my­śle­nia. Na ko­lej­nych lek­cjach: pol­skim, ma­te­ma­ty­ce i che­mii, mia­łem po­waż­ne pro­ble­my ze sku­pie­niem uwagi, ma­te­ma­tycz­ka mu­sia­ła mnie nawet dwu­krot­nie wy­wo­łać do ta­bli­cy, bo za pierw­szym razem jej nie usły­sza­łem. Może dla­te­go, że byłem roz­ko­ja­rzo­ny, czas do prze­rwy obia­do­wej upły­nął mi za­ska­ku­ją­co szyb­ko. Pod­czas prze­rwy obia­do­wej w sto­łów­ce nada­rzy­ła się oka­zja do dłuż­szej po­ga­du­chy z ko­le­ga­mi.

– Wi­dzie­li­ście, że Saw­czuk była dziś w szpil­kach? – za­ga­iłem.

– I co z tego. Jakby była bez sta­ni­ka… – roz­ma­rzył się Karol, zwany przez nas Wie­śma­kiem z racji ku­li­nar­nych upodo­bań i, bę­dą­cej ich re­zul­ta­tem, dwu­dzie­sto­ki­lo­gra­mo­wej nad­wa­gi.

– Ja tam całą "wie­dzę" prze­spa­łem – dodał Grze­siek, drob­ny nad­po­bu­dli­wy pie­gus. – Do trze­ciej nad ranem ło­iłem w Dia­blo Trój­kę na Bat­tle­ne­cie. W końcu roz­je­ba­łem Baala na trud­no­ści Hell i mam już sześć­dzie­sią­ty siód­my po­ziom.

– Mnie Dia­blo Trój­ka nie kręci – wes­tchną­łem. – Gra­łem kie­dyś w…

Za­mar­łem, wpa­trzo­ny w pusty ta­lerz Ka­ro­la.

– Co jest? – spy­tał Wie­śmak.

– Co jest? – po­wtó­rzył Grze­siek.

Zmarsz­czy­łem brwi.

– Zja­dłeś całą zupę – po­wie­dzia­łem. – Dziś jest po­mi­do­ro­wa. Jak jest po­mi­do­ro­wa, to za­wsze zo­sta­wiasz mar­chew­kę.

Grze­siek par­sk­nął gło­śno.

– Kuźwa, ty no­tu­jesz, co kto je na sto­łów­ce? – za­py­tał.

– Nie, ale… – mruk­ną­łem, prze­no­sząc py­ta­ją­cy wzrok na Ka­ro­la. Ten mil­czał przez chwi­lę, jakby lekko skon­fun­do­wa­ny, ale potem od­parł:

– Zja­dłem. No i co?

– Ale wcze­śniej nie ja­dłeś? – do­py­ta­łem.

– Nie – przy­znał. – Chyba nie. Ale teraz mi się zja­dło, może jakaś inna była.

Mil­cze­li­śmy przez chwi­lę, pa­ła­szu­jąc dru­gie.

– Dzi­siaj jest dziw­ny dzień – za­czą­łem nie­pew­nie. – Nie macie ta­kie­go wra­że­nia? U mnie w domu spłucz­ka do kibla się sama na­pra­wi­ła. Albo ta Saw­czuk w szpil­kach.

– No i… – wy­mam­ro­tał Karol z usta­mi peł­ny­mi ziem­nia­ków.

– Sam nie wiem – od­par­łem i za­czą­łem szu­kać wła­ści­wych słów. – To są takie jakby za­kłó­ce­nia, ano­ma­lie. Takie małe cuda…

– Po­ry­pa­ło cię – stwier­dził spo­koj­nie Wie­śmak.

– Cud to byś miał, jakby cię nagle Pa­try­cja za­cią­gnę­ła do dam­skie­go kibla i za­pro­po­no­wa­ła ob­cią­ga­nie druta – po­wie­dział Grze­siek, zło­śli­wie szcze­rząc zęby.

– Od­pieprz się od niej, dobra! – wark­ną­łem.

Sko­czy­li­śmy obiad w mil­cze­niu. Byłem wście­kły. Grze­siek ude­rzył w moją czułą stru­nę. Jest wiele praw­dy w twier­dze­niu, że szes­na­sto­lat­ko­wi marzy się za­wsze, wszę­dzie i o wszyst­kim, co na drze­wo nie ucie­ka. Nie­mniej, to co czu­łem do Pa­try­cji da­le­ce wy­kra­cza­ło poza cie­le­sne po­żą­da­nie. I cho­ler­nie bo­la­ło mnie, że ko­le­dzy w swo­ich ko­men­ta­rzach trak­to­wa­li ją je­dy­nie jako obiekt sek­su­al­nych fa­scy­na­cji.

 

Po obie­dzie cze­kał nas jesz­cze an­giel­ski i nie­miec­ki w pod­gru­pach. Oka­za­ło się jed­nak, że na­uczy­ciel­ka nie­miec­kie­go za­cho­ro­wa­ła i nie ma ni­ko­go na za­stęp­stwo. Per­spek­ty­wa wyj­ścia ze szko­ły go­dzi­nę wcze­śniej po­pra­wi­ła mi humor. Ru­szy­li­śmy całą grupą do szat­ni. Prze­bra­łem się i po­wo­li zmie­rza­łem do wyj­ścia. Wnet zo­sta­łem sam, z tyłu za ko­le­ga­mi, gdyż bu­ja­jąc my­śla­mi w ob­ło­kach nie mo­głem do­trzy­mać im kroku.

Gdy mi­ja­łem pra­cow­nię fi­zycz­ną kątem oka do­strze­głem, jak sę­dzi­wy pan Za­leś­kie­wicz mo­cu­je się jedną ręką z opor­nym zam­kiem, w dru­giej trzy­ma­jąc pod pachą sto­sik tek­tu­ro­wych te­czek. W końcu zamek gwał­tow­nie ustą­pił, a tecz­ki wy­śli­zgnę­ły się z ręki na­uczy­cie­la i roz­sy­pa­ły na pod­ło­dze. Po­spie­szy­łem z po­mo­cą i po krót­kiej chwi­li wnio­słem wszyst­kie pa­pie­ry do pra­cow­ni i po­ło­ży­łem na biur­ko.

– Dzię­ku­ję… Ar­tu­rze – wy­łu­skał z pa­mię­ci moje imię. – Od dwóch ty­go­dni nie mogę się do­pro­sić, by coś zro­bi­li z tym zam­kiem – za­milkł na chwi­lę, lu­stru­jąc mnie uważ­nie. – Wiesz, może po wa­ka­cjach uda się uru­cho­mić to kółko fi­zycz­ne, o któ­rym wam wspo­mi­na­łem.

– Faj­nie – od­par­łem.

Po­wo­li ru­szy­łem do wyj­ścia, ale za­trzy­ma­łem się po dwóch kro­kach i ob­ró­ci­łem w jego stro­nę.

– Panie pso­rze… – za­czą­łem nie­śmia­ło.

– Tak? – spoj­rzał na mnie z cie­ka­wo­ścią.

– Czy to moż­li­we, żeby jed­ne­go dnia dzia­ło się bar­dzo dużo mało praw­do­po­dob­nych zda­rzeń. W tym sen­sie, że jedno po dru­gim…

– Dobre py­ta­nie – za­pa­li­ła się w nim bel­fer­ska iskier­ka. – Tak… oczy­wi­ście może tak być. A czemu py­tasz?

Zro­bi­łem nieco za­kło­po­ta­ną minę.

– Tak sobie… – klu­czy­łem. – Z cie­ka­wo­ści.

– Wiesz, to jest wiel­ce in­te­re­su­ją­ce za­gad­nie­nie. W sumie nawet nie z fi­zy­ki, a bar­dziej z psy­cho­lo­gii. – Widać było, że temat do­tknął ja­kie­goś jego na­uko­we­go ko­ni­ka. – Lu­dzie czę­sto bar­dzo się mylą, sza­cu­jąc praw­do­po­do­bień­stwo tak zwa­nej ko­niunk­cji zda­rzeń. Podam ci cie­ka­wy przy­kład. W two­jej kla­sie jest bo­daj­że dwu­dzie­stu sze­ściu uczniów. Wiesz jakie jest praw­do­po­do­bień­stwo, że przy­naj­mniej dwój­ka ob­cho­dzi uro­dzi­ny tego sa­me­go dnia?

Zmarsz­czy­łem brwi.

– Jeden do dzie­się­ciu? – strze­li­łem.

– I tu cię mam! – za­śmiał się życz­li­we. – Sześć­dzie­siąt pro­cent. Za­ska­ku­ją­ce, nie­praw­daż?

Kiw­ną­łem głową.

– Nasze wy­obra­że­nia o świe­cie czę­sto mają się ni­ja­ko do tego, co wy­ka­zu­je pro­sta ma­te­ma­ty­ka – pod­su­mo­wał.

– No tak… – wes­tchną­łem.

Po­że­gna­łem się i opu­ści­łem pra­cow­nię. Lu­bi­łem pana Za­leś­kie­wi­cza. Jak u rzad­ko któ­re­go bel­fra, widać było u niego praw­dzi­wą na­uko­wą pasję. I po­tra­fił wy­ło­żyć uczo­ne mą­dro­ści w bar­dzo kla­row­ny spo­sób. Po­czu­łem się pra­wie prze­ko­na­ny…

 

– Fajne sznu­rów­ki!

Gdyby wtedy ude­rzył mnie w po­ty­li­cę pię­cio­ki­lo­gra­mo­wy młot, nie wy­war­ło­by to na mnie więk­sze­go wra­że­nia jak te słowa, wy­ar­ty­ku­ło­wa­ne przez tę osobę.

"Fajne sznu­rów­ki!"

Wy­po­wie­dzia­ne na­tu­ral­nie, bez drwi­ny, z nutką sym­pa­tii. Zanim się obej­rza­łem, mo­głem już tylko do­strzec dłu­gie blond włosy Pa­try­cji fa­lu­ją­ce na ple­cach kusej skó­rza­nej kurt­ki, wy­smu­kłe nogi w ob­ci­słych dżin­sach… Prze­szła koło mnie jak zjawa, przy­chyl­nie ko­men­tu­jąc z wy­so­ko­ści swego ma­je­sta­tu czer­wo­ne fos­fo­ry­zu­ją­ce sznu­rów­ki, ga­dżet na­by­ty w in­ter­ne­to­wym skle­pie i za­ło­żo­ny przed­wczo­raj do adi­da­sów.

Nagle wszyst­ko stało się oczy­wi­ste. Po­czci­wy Pan Za­leś­kie­wicz jed­nak nie miał racji. Zro­zu­mia­łem, że prze­zna­cze­nie serią ta­jem­ni­czych sy­gna­łów chcia­ło mi od rana za­sy­gna­li­zo­wać, że to jest szcze­gól­ny dzień. Szczo­dry los po­sta­wił na mej dro­dze za­ska­ku­ją­co przy­chyl­nie na­sta­wio­ny obiekt moich wes­tchnień. Ta­kiej szan­sy nie można było zmar­no­wać.

Zanim otrzą­sną­łem się z oszo­ło­mie­nia, Pa­try­cja znik­nę­ła mi z oczu. Ru­szy­łem za nią, w stro­nę głów­ne­go wyj­ścia. Uspo­ka­ja­łem sko­ła­ta­ne serce, po­wta­rza­jąc sobie co mo­ment, że muszę być opa­no­wa­ny, aby nie po­peł­nić żad­nej głu­piej gafy. Za­trzy­ma­łem się tuż przed przed­sion­kiem, sły­sząc jej głos. Stała przy ze­wnętrz­nych drzwiach i roz­ma­wia­ła z kimś przez ko­mór­kę.

– Tak, urwa­łam się z re­li­gii… Nie, nie… Do­brze… Może być w Gal­mo­ku…

Roz­łą­czy­ła się i wy­szła na dwór. Wie­dzia­łem już, że idzie do Ga­le­rii Mo­ko­tów, miej­sca czę­sto od­wie­dza­ne­go w trak­cie wa­ga­rów i po lek­cjach przez uczniów na­sze­go li­ceum. Bły­ska­wicz­nie uło­ży­łem w my­ślach plan dzia­ła­nia. Po­dą­żę za nią, ale w pew­nej bez­piecz­nej od­le­gło­ści, aby nie uzna­ła mnie za na­trę­ta czy ja­kie­goś zboka. Do­pie­ro w Ga­le­rii znów się spo­tka­my, "cał­kiem przy­pad­ko­wo". Pew­nie bę­dzie z ko­le­żan­ka­mi, stąd ten te­le­fon, ale to prze­cież w ni­czym nie prze­szka­dza. Wy­my­ślę do tego czasu spo­sób, by ją za­pro­sić na kawę albo do KFC.

Od li­ceum do Ga­le­rii Mo­ko­tów można było do­trzeć na dwa spo­so­by – pod­je­chać me­trem i prze­siąść się na au­to­bus, albo bez­po­śred­nio tram­wa­jem z Wo­ło­skiej. Pa­try­cja wy­bra­ła tę drugą opcję. Do­strze­głem z da­le­ka dwie "sie­dem­nast­ki" w nie­da­le­kiej od­le­gło­ści od sie­bie, za­pew­ne ubocz­ny efekt kor­ków gdzieś w cen­trum mia­sta. Mo­głem zatem je­chać tuż za Pa­try­cją, ale w innym tram­wa­ju.

Czu­łem lek­kie za­że­no­wa­nie szcze­niac­kim cha­rak­te­rem ta­kich pod­cho­dów, ale z dru­giej stro­ny wro­dzo­na nie­śmia­łość i fakt, że nie byłem spe­cjal­nie mocny w te kloc­ki, nie po­zwa­la­ło mi zbli­żyć się do szkol­nej pięk­no­ści bez wcze­śniej­sze­go skru­pu­lat­ne­go za­pla­no­wa­nia, jak ją za­ga­dać. Nie­mniej, po­czu­cie, że los mi sprzy­ja, po­dzia­ła­ło po­zy­tyw­nie na mło­dzień­czą wenę i szyb­ko uło­ży­łem w my­ślach kilka ro­man­tycz­nych, ale nie­ob­cia­cho­wych gadek na nasze ren­dez-vo­us w ga­le­rii han­dlo­wej.

Ga­le­ria Mo­ko­tów była bar­dzo za­peł­nio­na, jak na wcze­sne czwart­ko­we po­po­łu­dnie. Takie tłumy wi­dy­wa­ło się tam ra­czej tylko w week­en­dy. Pa­try­cja we­szła głów­nym wej­ściem od stro­ny skrzy­żo­wa­nia z Wi­la­now­ską, mi­nę­ła EMPIK i Pizzę Hut i udała się pa­sa­żem w stro­nę fon­tan­ny. Wy­łu­ska­łem z dna ple­ca­ka opa­ko­wa­nie tic-ta­ców na od­świe­że­nie od­de­chu, po czym przy­spie­szy­łem kroku, by zrów­nać się z dziew­czy­ną w cen­trum Ga­le­rii. Gdy już byłem dwa­dzie­ścia me­trów od Pa­try­cji, nagle sta­ną­łem jak wryty. Nie cze­ka­ły na nią żadne ko­le­żan­ki, ale jakiś facet i to dość stary, około czter­dziest­ki. Wy­so­ki i lekko tę­ga­wy, krót­ko ostrzy­żo­ny. Ubra­ny w ele­ganc­ką czar­ną kurt­kę, gar­ni­tu­ro­we spodnie i błę­kit­ną ko­szu­lę.

Dziew­czy­na mu­snę­ła po­li­czek męż­czy­zny i za­czę­li o czymś roz­ma­wiać. To na pewno nie był oj­ciec Pa­try­cji, któ­re­go zna­łem z wi­dze­nia, gdy od­wo­ził ją kie­dyś do szko­ły sta­rym volvo. Pew­nie jakiś wujek – po­my­śla­łem – tak, na pewno wujek. Tak, to dość oczy­wi­ste – do­da­łem sobie w my­ślach dla po­pra­wie­nia ani­mu­szu. Gdzieś tam w za­ka­mar­kach pod­świa­do­mo­ści po­ja­wi­ła się co praw­da inna, dużo bar­dziej pe­sy­mi­stycz­na in­ter­pre­ta­cja, ale szyb­ko ode­sła­łem ją w nie­byt jako nie­do­rzecz­ną.

Znowu przy­ła­pa­łem się na tym, że stoję jak cielę z otwar­ty­mi usta­mi, a Pa­try­cja znika mi z oczu. Ru­szy­łem w stro­nę fon­tan­ny i po chwi­li wy­pa­trzy­łem ich we wnę­trzu po­bli­skiej per­fu­me­rii. Stali przy za­pa­chach dam­skich, ona trzy­ma­ła jakąś fiol­kę, coś do niego mó­wi­ła, on kiwał po­ta­ku­ją­co głową. Po chwi­li udali się do kasy i nie­dłu­go opu­ści­li sklep. Dziew­czy­na miała w dłoni to­reb­kę z błysz­czą­ce­go ró­żo­we­go pa­pie­ru.

Teraz albo nigdy! – po­my­śla­łem, gdy znaj­do­wa­li się do­słow­nie parę kro­ków ode mnie. Już mia­łem ru­szyć, wy­po­wie­dzieć gło­śne „O, cześć!", gdy po­czu­łem, że moje nogi grzę­zną w nie­wi­dzial­nej smole. Facet bez­ce­re­mo­nial­nie wsu­nął rękę w tylną kie­szeń je­an­sów Pa­try­cji. Po­czu­łem okrop­ny ucisk w gar­dle.

Zaraz! O co cho­dzi? Jak on śmie!? – jęk­ną­łem ża­ło­śnie w my­ślach. Tym­cza­sem, para ze­szła po scho­dach do przej­ścia na par­king pod­ziem­ny. Uspo­ko­iłem wzbu­rzo­ne myśli i na mięk­kich no­gach po­czła­pa­łem na dół. Tak wolno, że dy­stans mię­dzy nami sys­te­ma­tycz­nie się po­więk­szał. Gdy wcho­dzi­łem na teren par­kin­gu, wi­dzia­łem już tylko jak wsia­da­ją do wy­pa­sio­nej li­mu­zy­ny. Fa­cho­we oko sa­mo­cho­dzia­rza-teo­re­ty­ka z miej­sca roz­po­zna­ło no­we­go mer­ce­de­sa S-kla­sę w nie­ty­po­wym jak na ten model bia­łym ko­lo­rze. Zdo­ła­łem nawet do­strzec, że auto ma śród­miej­ską re­je­stra­cję "WI"– coś tam. Dziew­czy­na, gdy wsia­da­ła, ob­ró­ci­ła się lekko w stro­nę wyj­ścia i chyba mnie do­strze­gła. Otwo­rzy­łem usta, by coś po­wie­dzieć, ale nie mo­głem wy­do­być głosu. Pa­try­cja zmarsz­czy­ła brwi, jakby zdzwio­na i zde­gu­sto­wa­na, po czym wsia­dła do sa­mo­cho­du i za­trza­snę­ła drzwi. Parę se­kund póź­niej ma­je­sta­tycz­na li­mu­zy­na znik­nę­ła mi z oczu.

Biała S-kla­sa wy­glą­da jed­nak tro­chę od czapy – po­my­śla­łem w tym mo­men­cie, zu­peł­nie jak­bym nie miał in­nych eg­zy­sten­cjal­nych zmar­twień na gło­wie.

 

Mój świat się za­wa­lił – co do tego nie było naj­mniej­szych wąt­pli­wo­ści. Po­czu­łem strasz­ny me­ta­fi­zycz­ny ból, jakby ktoś wy­pa­lił pa­pie­ro­sem wiel­ką dziu­rę w mojej duszy. Wie­dzia­łem, że mogę zro­bić już tylko jedną sen­sow­ną rzecz…

Wró­cić na górę i kupić chip­sy.

Po­ko­na­nie tych kilku schod­ków od par­kin­gu pod­ziem­ne­go na po­ziom ze­ro­wy Ga­le­rii szło mi ni­czym wspi­nacz­ka zimą na Mont Blanc. W końcu jed­nak wgra­mo­li­łem się na górę i ni­czym zom­bie po­ma­sze­ro­wa­łem, ko­ły­sząc się z boku na bok, w stro­nę hi­per­mar­ke­tu. Sta­ra­łam się nie my­śleć. Tak w ogóle. Nie było to pro­ste, acz­kol­wiek ata­ku­ją­ce mnie ze­wsząd od­gło­sy za­tło­czo­ne­go cen­trum han­dlo­we­go nieco uła­twia­ły spra­wę.

Ni­czym naj­lep­szy pies tro­pi­ciel, bez­błęd­nie tra­fi­łem na alej­kę ze sło­ny­mi prze­ką­ska­mi. Krzy­kli­wy napis na żół­tym tle in­for­mo­wał o pro­mo­cji na naj­więk­sze, "fa­mi­lij­ne" pacz­ki chip­sów, z czego skwa­pli­wie sko­rzy­sta­łem. Żad­nej "fa­mi­lii" co praw­da nigdy nie za­ło­żę, umrę sa­mot­nie ze zła­ma­nym ser­cem – po­my­śla­łem wtedy – ale przy­naj­mniej taką na­gro­dę po­cie­sze­nia zgo­to­wał mi tutaj cy­nicz­ny los.

Za­trzy­ma­łem się na mo­ment przy sto­isku z na­po­ja­mi. Prze­łkną­łem ślinę i me­cha­nicz­nie, jakby po­ru­szo­ny ze­wnętrz­ną siłą, wrzu­ci­łem do ko­szy­ka dwie pusz­ki moc­ne­go piwa. Potem, prze­ra­żo­ny wła­snym wy­stęp­kiem, się­gną­łem by je od­sta­wić z po­wro­tem na półkę. Coś mnie jed­nak po­wstrzy­ma­ło, jakiś ro­dzaj buntu i wście­kło­ści na wszyst­ko i wszyst­kich. Ru­szy­łem do kasy.

Po­mi­mo wzbie­ra­ją­ce­go uczu­cia buntu, sto­jąc w ko­lej­ce, za­czą­łem po­wo­li do­sta­wać cy­ko­ra. Nigdy sam nie ku­po­wa­łem piwa. Nie mia­łem do­wo­du oso­bi­ste­go i nie bar­dzo wy­glą­da­łem na osiem­na­ście lat. Szcze­rze mó­wiąc, to nie wy­glą­da­łem nawet na swoje szes­na­ście. Gdzie jak gdzie, ale w hi­per­mar­ke­tach sprze­daw­cy zwra­ca­li na to uwagę i nie raz wi­dzia­łem, jak le­gi­ty­mo­wa­li ku­pu­ją­cych. Roz­są­dek pod­po­wia­dał zatem, że zakup al­ko­ho­lu mu­siał za­koń­czyć się dla mnie bo­le­sną kom­pro­mi­ta­cją. Za­ci­sną­łem zęby i uzna­łem, że będę twar­dy, co­kol­wiek mnie czeka, nie mogę się wy­co­fać. Kasę, do któ­rej sta­łem w ko­lej­ce, ob­słu­gi­wa­ła młoda dziew­czy­na z ta­tu­ażem na przed­ra­mie­niu i kol­czy­kiem w skro­ni, w czym upa­try­wa­łem jakąś szan­sę. Nie­mniej, pod­skór­nie czu­łem, że nie bę­dzie łatwo. Zbyt wiele pu­ła­pek na mnie cze­ka­ło. Mia­łem tylko całe pięć­dzie­siąt zło­tych, co ozna­cza­ło po­ten­cjal­ny pro­blem z wy­da­niem resz­ty i nawet jeśli przej­dę wstęp­ną we­ry­fi­ka­cję, wokół moich za­ku­pów zrobi się pew­nie nie­po­trzeb­ne za­mie­sza­nie.

W końcu na­de­szła chwi­la praw­dy. Cze­ka­łem z bank­no­tem w spo­co­nej dłoni, a dziew­czy­na me­cha­nicz­nie sczy­ta­ła kody z chip­sów i piwa. Jed­nak gdy palec ka­sjer­ki po­wę­dro­wał w stro­nę zie­lo­ne­go przy­ci­sku na do­ty­ko­wym pa­ne­lu, kasa od­mó­wi­ła po­słu­szeń­stwa i nie otwo­rzy­ła się. Dziew­czy­na stuk­nę­ła raz, drugi i trze­ci, bez re­zul­ta­tu. Wy­mru­cza­ła coś pod nosem i się­gnę­ła po te­le­fon, by we­zwać kogoś z ob­słu­gi.

Po­czu­łem, jak mój żo­łą­dek skrę­ca się z roz­pa­czy w su­pe­łek – być tak bli­sko i polec przez tak głu­pią awa­rię! Wtedy jed­nak kasa otwo­rzy­ła się sama, do­kład­nie w chwi­li, gdy ka­sjer­ka odło­ży­ła słu­chaw­kę. Moim oczom uka­za­ły się prze­gród­ki wy­peł­nio­ne po brze­gi bi­lo­nem. Spię­trzo­ne mo­ne­ty nie­mal wy­sy­pa­ły się na pod­ło­gę. Dziew­czy­na uśmiech­nę­ła się prze­pra­sza­ją­co i wy­da­ła mi resz­tę za po­mo­cą pią­tek, zło­tó­wek i gro­sza­ków. Wsy­pa­łem bilon do kie­sze­ni spodni, upchną­łem pusz­ki z piwem w ple­ca­ku, chwy­ci­łem pacz­kę chip­sów i bły­ska­wicz­nie od­da­li­łem się od kasy.

 

Gdy opu­ści­łem Ga­le­rię Mo­ko­tów, chłod­ny wie­trzyk po­dzia­łał na mnie otrzeź­wia­ją­co. Bu­zu­ją­ce emo­cje uspo­ko­iły się nieco, zo­sta­wia­jąc tro­chę miej­sca na my­śle­nie. Oczy­wi­ście, nie było to my­śle­nie spe­cjal­nie ra­cjo­na­le, ani nawet skład­ne, ra­czej coś w stylu roz­wa­żań ska­zań­ca w celi śmier­ci. Uzna­łem, że skoro los mnie tak strasz­li­wie do­świad­czył, to mam dziś prawo się upić. Na miej­sce tego wy­stęp­ku na­tych­miast wy­ty­po­wa­łem Las Ka­bac­ki, gdzie w zwy­kły dzień po­wi­nie­nem łatwo zna­leźć ustron­ny kąt.

Za­wę­dro­wa­łem na przy­sta­nek i wsia­dłem w au­to­bus w stro­nę Pu­ław­skiej. Byłem dumny dumą prysz­cza­te­go li­ce­ali­sty, że zde­cy­do­wa­łem się na tak od­waż­ny krok. Gdzieś tam w umy­śle po­ja­wia­ły się wizje moż­li­wych kon­se­kwen­cji, zwłasz­cza kar­czem­nej awan­tu­ry w domu, ale sta­ra­łem się je szyb­ko od­ga­niać. Pa­try­cja od­rzu­ci­ła moją mi­łość, życie nie ma sensu, idę do lasu zalać smut­ki moc­nym piwem – ta po­wta­rza­na w my­ślach man­tra roz­pra­sza­ła wszel­kie wąt­pli­wo­ści.

Na przy­stan­ku Słu­żew prze­sia­dłem się w metro. Po­ciąg w stro­nę Kabat był pra­wie pusty, za to na pe­ro­nie w stro­nę Cen­trum stało bar­dzo dużo ludzi, cał­kiem od­wrot­nie niż można się było spo­dzie­wać w dzień ro­bo­czy. Usia­dłem na ła­wecz­ce i wbi­łem wzrok w pod­ło­gę. Wtedy moją uwagę zwró­ci­ło coś dziw­ne­go na ko­la­nach pa­sa­żer­ki na­prze­ciw­ko. Po­wo­li unio­słem głowę. Star­sza ko­bie­ta z dys­tyn­go­wa­ną miną dzier­ga­ła sza­lik na dru­tach. Choć od lat jeż­dżę me­trem, nigdy cze­goś po­dob­ne­go nie wi­dzia­łem. Lu­dzie, ow­szem, czy­ta­ją, jedzą, roz­wią­zu­ją su­do­ku czy grają na PSP, ale żeby robić na dru­tach? Że też ktoś jesz­cze w ogóle robi na dru­tach – my­śla­łem – a do tego w me­trze!

Bujna wy­obraź­nia na­tych­miast pod­su­nę­ła mi scenę rodem z ta­nie­go hor­ro­ru, gdy po­ciąg ostro ha­mu­je, a druty prze­bi­ja­ją krtań sie­dzą­ce­go obok star­szej pani mło­de­go biz­nes­ma­na. Wpa­try­wa­łem się jak za­hip­no­ty­zo­wa­ny we wpraw­ne ruchy ko­ści­stych pal­ców. Sza­lik miał już ja­kieś pół metra dłu­go­ści, wcze­śniej dzier­ga­ny był z ja­sno­nie­bie­skiej włócz­ki, do­pie­ro w ostat­nich kilku ście­gach jego barwa prze­szła w jed­no­li­tą czerń.

W każ­dym wa­go­nie jest przy­cisk alar­mo­wy, na sta­cji metra znaj­du­je się żółty te­le­fon alar­mo­wy… – roz­le­gło się z gło­śni­ków w wa­go­nie znane wszyst­kim na­gra­nie. Od cza­sów Euro 2012 pusz­cza­li je bar­dzo czę­sto – …dla bez­pie­czeń­stwa wła­sne­go i in­nych pa­sa­że­rów po­wia­dom o nie­ty­po­wej sy­tu­acji w me­trze.

No wła­śnie, ta bab­cia ro­bią­ca sza­lik na dru­tach, to jest nie­ty­po­wa sy­tu­acja – po­my­śla­łem – czy po­wi­nie­nem po­wia­do­mić ma­szy­ni­stę? Skrzy­wi­łem usta w głu­pa­wym uśmie­chu, czu­jąc ab­surd wła­sne­go py­ta­nia. Ten dzień ob­fi­to­wał w dzi­wacz­ne zda­rze­nia, które nawet przez mo­ment in­te­pre­to­wa­łem jako sy­gna­ły od przy­chyl­ne­go losu. W tym mo­men­cie jed­nak… w tym mo­men­cie po pro­stu chcia­łem się upić.

Ka­ba­ty, sta­cja koń­co­wa – oznaj­mił ko­mu­ni­kat.

Ode­rwa­łem wzrok od star­szej pani i wy­sko­czy­łem z po­cią­gu. Wy­da­wa­ło mi się, że ko­bie­ta wciąż sie­dzi w wa­go­nie, igno­ru­jąc ko­mu­ni­kat o opusz­cze­niu skła­du. Mia­łem nawet po­ku­sę, by się za­trzy­mać i obej­rzeć za sie­bie, ale osta­tecz­nie szyb­ko wy­bie­głem ze sta­cji w stro­nę prze­bu­do­wy­wa­ne­go hi­per­mar­ke­tu Tesco. Znowu owiał mnie zimny wiatr, zda­wa­ło mi się, że nawet zim­niej­szy niż jesz­cze dwa­dzie­ścia minut wcze­śniej, na Mo­ko­to­wie. Od Lasu Ka­bac­kie­go dzie­li­ło mnie le­d­wie kilka minut mar­szu.

Choć bar­dzo się sta­ra­łem, nie mo­głem dłu­żej nie my­śleć o Pa­try­cji. Pró­bo­wa­łem jesz­cze ugryźć cały pro­blem od stro­ny ra­cjo­nal­nej, mó­wi­łem sobie, że prze­cież jej wcale nie zna­łem, że moje uczu­cie do niej było kom­plet­nie ode­rwa­ne od re­aliów, że to nawet le­piej, iż zo­sta­łem tak bru­tal­nie spro­wa­dzo­ny na zie­mię. Na próż­no. Wciąż bo­la­ło jak cho­le­ra. Ża­łość ści­ska­ła moje gar­dło, gdy przed oczy­ma sta­wa­ły sceny z Ga­le­rii Mo­ko­tów, któ­rych byłem świad­kiem. Pa­ra­dok­sal­nie, to nie obraz star­sze­go fa­ce­ta ob­ma­cu­ją­ce­go dziew­czy­nę wy­wo­ły­wał naj­więk­szy ucisk w żo­łąd­ku. Choć nie po­tra­fi­łem sobie wy­tłu­ma­czyć dla­cze­go, naj­bar­dziej bo­la­ło mnie wspo­mnie­nie od­jeż­dża­ją­ce­go bia­łe­go mer­ce­de­sa na śród­miej­skich nu­me­rach.

 

Las był pusty jak chyba nigdy. W pierw­szych alej­kach wi­dzia­łem jesz­cze paru spa­ce­ro­wi­czów, jakąś matkę z wóz­kiem, ale dalej nie było pra­wie ni­ko­go. Prze­sze­dłem dwie­ście me­trów, ro­zej­rza­łem się wokół i przy­sia­dłem na ziemi pod drze­wem, obok zde­ze­lo­wa­nej ławki. Łap­czy­wie ro­ze­rwa­łem pacz­kę i za­czą­łem pod­ja­dać chip­sy. Zaraz potem otwo­rzy­łem pierw­szą pusz­kę. Słod­ka­we, mocne piwo, mo­gło­by być tylko odro­bi­nę chłod­niej­sze.

Chip­sy nie były zbyt smacz­ne, a sło­no-piw­na mie­szan­ka za­czę­ła mi się szyb­ko od­bi­jać. Mu­sia­łem wy­glą­dać na­praw­dę ża­ło­śnie z pusz­ką piwa w jed­nej dłoni, otwar­tym ple­ca­kiem w dru­giej i pacz­ką chip­sów mię­dzy roz­kra­czo­ny­mi no­ga­mi.

Mo­no­ton­ny szum lasu zo­stał nagle prze­rwa­ny przez ludz­kie głosy. Do­strze­głem dwoje straż­ni­ków miej­skich, wy­so­kie­go męż­czy­znę i drob­ną ko­bie­tę, zmie­rza­ją­cych w moim kie­run­ku alej­ką spa­ce­ro­wą. Już mia­łem prze­kląć w duszy prze­śla­du­ją­cy mnie pech, gdy zda­łem sobie spra­wę, że wcale na mnie nie pa­trzą. Dys­ku­to­wa­li o czymś in­ten­syw­nie, ko­bie­ta pod­no­si­ła głos, ge­sty­ku­lo­wa­ła, męż­czy­zna krę­cił głową i wzru­szał ra­mio­na­mi. Piwo już szu­mia­ło w moim nie­za­har­to­wa­nym umy­śle i nie mo­głem wy­ła­pać ani jed­ne­go słowa z ich ner­wo­wej kon­wer­sa­cji. W końcu ko­bie­ta zła­pa­ła męż­czy­znę za ramię i nie­mal siłą za­cią­gnę­ła w gęste krze­wy. Znik­nę­li mi z oczu.

Otwo­rzy­łem drugą pusz­kę i opróż­ni­łem szyb­ko do po­ło­wy, omal się nie krztu­sząc. Po­czu­łem, że zaraz roz­kle­ję się cał­ko­wi­cie i pod­su­ną­łem się bli­żej drze­wa, by mieć lep­szy punkt pod­par­cia. Za­czerp­ną­łem znowu garść chip­sów. Zja­dłem już ponad po­ło­wę fa­mi­lij­nej pacz­ki. Kątem oka spoj­rza­łem na wy­dru­ko­wa­ną na opa­ko­wa­niu datę waż­no­ści i zmarsz­czy­łem brwi.

– To dzi­siaj – wy­beł­ko­ta­łem na głos, lekko skon­ster­no­wa­ny. – No tak, dla­te­go były na pro­mo­cji. Tak… wszyst­ko da się ra­cjo­nal­nie wy­tłu­ma­czyć.

Po­cią­gną­łem ko­lej­ny łyk piwa. Tro­chę roz­la­ło się po bro­dzie, mo­cząc koł­nierz kurt­ki. Wtedy je zo­ba­czy­łem. Go­łę­bie. Kilka, nie, kil­ka­na­ście go­łę­bi, drep­czą­cych wokół mnie, w Ka­bac­kim Lasku. Coś ta­kie­go…

– Co tu ro­bi­cie? – wy­du­ka­łem, czu­jąc coraz więk­szy szum w gło­wie. – Przy­le­cia­ły­ście tu z par­kin­gu na Na­to­li­nie?

Ptaki nie re­ago­wa­ły, spa­ce­ru­jąc sobie w naj­lep­sze. Jed­nak po chwi­li dwa z nich po­de­szły bar­dzo bli­sko, jakby przy­glą­da­jąc się moim butom.

– Fajne sznu­rów­ki, co? Pa­try­cji też się po­do­ba­ły – wes­tchną­łem płacz­li­wie. – Ona… Ona nie po­win­na je­chać z nim do Śród­mie­ścia…

Za­gru­cho­ta­ły, co ode­bra­łem jako sy­gnał, że się ze mną zga­dza­ją. Przez chwi­lę przy­pa­try­wa­li­śmy się sobie w mil­cze­niu.

– Dał­bym wam bułki, ale nie mam – stwier­dzi­łem. – Ale może chce­cie chip­sy pa­pry­ko­we? Trze­ba je dzi­siaj zjeść…

Od­wró­ci­łem pacz­kę do góry dnem i wy­sy­pa­łem za­war­tość na trawę. Go­łę­bie po­de­szły po­wo­li, przez mo­ment po­dejrz­li­wie lu­stro­wa­ły czer­wo­ne okrusz­ki, w końcu jed­nak dziob­nę­ły, raz, drugi. Chyba im po­sma­ko­wa­ło.

 

*

 

Prze­ry­wam opo­wieść i pa­trzę na sku­pio­ne twa­rze re­kru­tów. Są tacy mło­dzi, pra­wie jak ja wtedy, pół wieku temu.

– Wiem, że spo­dzie­wa­li­ście się innej hi­sto­rii – mówię. – Bar­dziej spek­ta­ku­lar­nej, peł­nej bo­ha­ter­skich czy­nów. Hi­sto­rii, w któ­rej przy­szły przy­wód­ca ruchu oporu w ostat­niej chwi­li ra­tu­je swo­ich przy­ja­ciół, ro­dzi­nę, uko­cha­ną ko­bie­tę. Ale to… nie mogło się udać.

Za­sta­na­wiam się, czy wy­czu­li nutę za­zdro­ści w moim gło­sie. Po­ło­wa z nich nie prze­ży­je naj­bliż­szych trzech lat, ale przy­naj­mniej do­sta­ną ode mnie uczci­wą szan­sę oca­le­nia tych, któ­rych ko­cha­ją.

– Trud­no wam w to uwie­rzyć, ale ja wtedy nie ro­zu­mia­łem, że to szó­sty zmysł za­pro­wa­dził mnie do le­śne­go schro­nie­nia – koń­czę. – Ży­li­śmy w świe­cie, który oba­wiał się tylko trze­ciej fali kry­zy­su, ter­ro­ry­stów i glo­bal­ne­go ocie­ple­nia. Świe­cie, który za­my­kał w do­mach dla obłą­ka­nych ludzi sły­szą­cych psy­cho­stru­ny i mo­gą­cych nas ostrzec o wstęp­nym dy­mor­fi­zmie wy­mia­rów. Dla­te­go pierw­sze ude­rze­nie ze­bra­ło tak strasz­ne żniwo. Dla­te­go w ten czwart­ko­wy wie­czór mo­głem je­dy­nie cicho szlo­chać, z po­licz­kiem na szorst­kim pniu dębu i opa­ko­wa­niem po chip­sach w prze­mar­z­nię­tej dłoni… Wiem, że spo­dzie­wa­li­ście się innej hi­sto­rii – uśmie­cham się gorz­ko – ale wła­śnie tak, do go­dzi­ny dzie­więt­na­stej czter­dzie­ści, wy­glą­dał mój dwu­dzie­sty piąty kwiet­nia dwa ty­sią­ce trzy­na­ste­go roku. Dzień, w któ­rym pękły mię­dzy­świa­to­we bramy a Zie­mię za­la­ły armie de­mo­nów.