Telefon w bardzo nietypowej sprawie

Lidia siedziała jak na szpilkach, czekając na telefon. Zapadł już zmierzch, a od rana nikt nie zadzwonił. Kobieta nawet w najczarniejszych myślach nie przypuszczała, iż tak będzie wyglądał pierwszy dzień jej nowej pracy. Cały czas była bliska płaczu, lecz rozpłakać się nie mogła. Taki zawód.

W końcu ktoś się odezwie. Przecież ludzie mają problemy. Natychmiast skarciła się za tę myśl. Nie zarabiała na nieszczęściu. Lidia pomagała. A przynajmniej pomagałaby, gdyby ktoś w końcu zdecydował się wybrać numer prowadzonego przez nią telefonu zaufania.

Doszła do wniosku, że to wina słabej promocji. Zamieściła informację w gazecie, rozkleiła ogłoszenia, a naprzeciwko bloku, w którym mieszkała, wisiał niemały bilbord. Podeszła do okna i ujrzała na reklamie swoją twarz. Bardzo pospolitą i nieszczególnej urody, ale, miała nadzieję, budzącą zaufanie. Lidii nie stać było na najęcie modelki, a jej jedyna naprawdę ładna koleżanka zażądała absurdalnie wysokiej gaży.

Świat na zewnątrz pogrążony był w ulewie. Lidia na bilbordzie płakała deszczem, nader trafnie podsumowując zakończony dzień.

I wtedy zadzwonił telefon. Zagłuszył odgłos bijących o parapet kropel, wprawił kobietę w osłupienie. Dźwięk był paraliżujący, radosny i straszny zarazem. Szybko podbiegła do aparatu. Nim podniosła słuchawkę, zrobiła głęboki wdech. Musiała brzmieć spokojnie i naturalnie.

– Prywatny Telefon Zaufania Porozmawiaj Z Lidią, słucham uważnie. – Wydawało jej się, że wypadała nieźle. Ale głowy by nie dała.

Męski głos w słuchawce załkał. Słysząc to, Lidia o mało się nie rozpłakała. Naszła ją myśl, iż sama powinna skorzystać z telefonu zaufania.

Dzwoniący wciąż skamlał cichuteńko, niby udręczone zwierzę.

– Słucham pana uważnie – powtórzyła Lidia, tym razem głosem lekko drżącym.

– Ja… tylko proszę się nie rozłączać – wyjąkał ledwo słyszalnie jej rozmówca.

– Nie zamierzam – zapewniła, choć miała ochotę cisnąć słuchawką. – Może na początek się pan przedstawi?

– Na imię mi Kryspin – wyszeptał. – Dzwonię do pani, ponieważ moje zgłoszenie na policję potraktowano jako żart. A problem jest bardzo poważny.

– Czy mógłby pan mówić troszeczkę głośniej? – poprosiła.

– Nie.

– Dobrze, Kryspinie, pozwól, że będę się zwracać do ciebie po imieniu. Proponuję to samo tobie. A teraz opowiedz mi, co cię dręczy.

– Boję się.

Ja też. Wzięła głęboki wdech.

– Czego się boisz, Kryspinie?

– W moim mieszkaniu jest potwór.

Cisza trwała i trwała. Lidia otworzyła usta, lecz nie wiedziała, co powiedzieć. W jej głowie rozpętała się niemała batalia. Czy on stroi sobie żarty? Może jest naćpany? Albo chory na umyśle?

A może w jego mieszkaniu naprawdę jest potwór?

– Opowiedz mi o nim, Kryspinie – poprosiła cichym głosem. Musiała mieć pewność, z kim ma do czynienia. – Opowiedz o potworze.

– Wróciłem z pracy przed kilkoma minutami – zaczął szeptać. Jego głos przywodził Lidii na myśl modlącego się staruszka. – Wszedłem do mieszkania. Przechodząc przez przedpokój, stanąłem jak wryty. Ujrzałem go w jednym z pokoi, w ciemności, odwrócony był plecami. Ogromny, paskudny, owłosiony. Widziałem duży łeb i przygarbione plecy. Wyglądał jak skrzyżowanie człowieka i niedźwiedzia. Straszliwe monstrum. Musiał mnie usłyszeć, bowiem zaczął się powoli odwracać. Czmychnąłem do drugiego pokoju i skryłem się pod łóżkiem. Nie wiem, czy to okropieństwo mnie widziało. Boję się, że tak.

– Musisz się uspokoić, Kryspinie – wydukała głosem tak przerażonym, jakby to w jej mieszkaniu zagnieździł się potwór.

– Wierzysz mi, prawda? – zaskamlał. – Policjanci mi nie uwierzyli.

– Oczywiście, że tak – skłamała.

– Wciąż leżę pod łóżkiem, z telefonem w ręku. Cała nadzieja w tobie. Proszę, pomóż mi. Jeśli ten potwór o mnie wie… za chwilę tu przyjdzie.

– Na razie jesteś bezpieczny. Musisz się uspokoić.

– Za chwilę wróci moja żona. Co mam zrobić?

Ściskała słuchawkę tak mocno, że ta mogła eksplodować w każdej chwili. Co powinnam mu powiedzieć?

– Musisz jeszcze raz zadzwonić na policję. Nie mów im o żadnym potworze. Zgłoś, że ktoś wdarł się do twojego mieszkania, powiedz…

– Idzie tu – Kryspin wycedził głosem człowieka, któremu pozostała minuta życia.

Na krótką chwilę zapadła cisza. A potem Lidia usłyszała kroki. Najpierw oddalone, z czasem coraz głośniejsze. Jej rozmówca piszczał niczym mysz. Odgłos kroków ucichł.

I wtedy ze słuchawki dobiegł ryk, tak paskudny i donośny, że Lidia zakryła uszy. Nieraz słyszała podobne odgłosy w tanich horrorach. Matko Przenajświętsza, on mówi prawdę. Odniosła wrażenie, że monstrum znów się przemieszcza. Potem ponownie zapadła cisza.

Bała się odezwać. W jej głowie wrzało, a w oczach zgromadziły się łzy. Potwór. Prawdziwy potwór. Czy powinnam coś poradzić Kryspinowi? Jak dobry słuch ma to straszydło? Czy swoimi uszami niedźwiedzia złowi moje słowa? Nie wiedziała, skupiła się więc, by nie upuścić słuchawki z drżącej dłoni, i wytężyła uwagę.

– Usiadł na łóżku – wyszeptał Kryspin tak cicho, iż nie miała pewności, czy to czasem nie szum w słuchawce.

– Kryspinie? – przemówiła jeszcze ciszej.

Mężczyzna milczał. Szmery dowodziły, że monstrum wierci się gwałtownie.

Muszę się uspokoić. Nie mogę się bać bardziej od niego. To niedorzeczne. Mnie nic nie grozi, on pewnie zaraz straci życie.

Nagle usłyszała chrobot przesuwanego łóżka. Jęknęła żałośnie. To koniec. Ma go. Zamiast oczekiwanego przez nią krzyku mężczyzny ze słuchawki dobiegł kolejny ryk, dużo cichszy, a potem odgłos oddalających się kroków.

– Dobry Boże – wyjąkał Kryspin. – Podejrzewał, że jestem pod łóżkiem. Przesunął je. Razem ze mną. Miałem szczęście. Powiedz, proszę, co teraz?

– Myślę, że powinieneś zadzwonić…

– Jeśli się z tobą rozłączę, umrę ze strachu – wymamrotał. – Za chwilę wróci moja żona. Muszę ją ostrzec.

– Czy dasz radę wyskoczyć przez okno?

– Mieszkam na czwartym piętrze.

Cholera.

– Musisz uciec z mieszkania.

– Mam przejść… tam… obok tego? – załkał głosem, który sprawił, że Lidia poczuła się jak najpodlejsza z istot.

– Tak.

– D… dobrze. Dla Gabrysi. Robię to dla niej. Ruszam. Będę relacjonować ci wszystko w miarę możliwości, dobrze, Lidio?

– Dasz sobie radę.

– Wyszedłem spod łóżka. – Jeszcze bardziej ściszył głos. Lidia nie miała pojęcia, że człowiek zdolny jest artykułować słowa aż tak cicho. – Idę do drzwi. Jestem już w przedpokoju. Nie widzę go. Nie ma go w pokoju, gdzie zobaczyłem go po raz pierwszy. Ruszam dalej. W kuchni też pusto. Dostrzegłem już drzwi wyjściowe. Czy on się gdzieś ukrywa? Czy powinienem pobiec?

– Idź powoli. Jeśli go zobaczysz, wtedy zerwij się do biegu.

– Dobrze. Może sobie poszedł? Zjawił się nie wiadomo skąd, więc równie dobrze mógł nagle przepaść.

– Kto wie, oby tak było.

– Ostatni pokój. Idę powoli. Nie… nie ma go tu. Czemu ten przedpokój jest aż tak długi?

– Doskonale ci idzie.

– Jestem już prawie… Aaaaaaaaaa! – Krzyk Kryspina był tak przerażający, że kobieta o mało nie zemdlała. Potem ze słuchawki wylała się taka kakofonia odgłosów, że Lidia otworzyła usta, próbując cokolwiek zrozumieć.

Łup. Łup. Łup. Odgłosy uderzeń były głośne, a przy każdym zamierało jej serce.

– Jesteś tam, Lidio? – zapiszczał mężczyzna. – Uciekłem przed nim. Odciął mi drogę, nie mogłem wybiec z mieszkania. Zamknąłem się w łazience. On… tłucze w drzwi. Zaraz je wyłamie! – krzyknął.

– Musisz wytrzymać, Kryspinie. Zadzwonię na policję. Podaj mi swój adres.

– A… aleja Podzamcza, dwadzieścia trzy c, mieszkanie dziewięć – wydukał.

Lidia bardzo powoli podeszła do okna. Nie bała się. To było zbyt absurdalne, by okazało się prawdą.

– Skąd pomysł, by zadzwonić do mnie, Kryspinie? – zapytała, choć wiedziała, jaką otrzyma odpowiedź. – Skąd masz mój numer?

– Z bilbordu. Nim skryłem się pod łóżkiem, spojrzałem przez okno.

Wtedy krzyknęła. Na szczęście zasłoniła dłonią słuchawkę. Kryspin, potwór i Lidia – wszyscy znajdowali się w tym samym budynku. Poczuła się jak widz teatralny niespodziewanie zaproszony przez aktora na scenę.

– Lidio, on uderza w drzwi, za chwilę je wyłamie albo przebije na wylot. Musisz mi pomóc. Proszę!

– Zadzwonię na policję. Rozłączę się, ale tylko na chwilę.

Wtedy usłyszała w słuchawce kobiecy głos. Nie zrozumiała słów – choć wydawało jej się że kobieta zawołała Kryspina – potem zastąpił je krzyk. Wrzask ucichł równie szybko, jak się pojawił.

– M… moja żona – wybełkotał Kryspin. – M… moja Gabrysia. Dopadł ją.

Uderzenie w drzwi.

– Zrobił dziurę. Widzę go. Widzę go przez drzwi! Chyba… chyba muszę się z tobą pożegnać, Lidio.

– Nie – usłyszała własny głos. – Wytrzymaj. Zadzwonię na policję, a potem przyjdę tam i spróbuję odciągnąć tego potwora.

– Pospiesz się, błagam – wyszeptał.

Lidia zerwała połączenie i wybrała numer policji.

– Posterunkowy Mateusz Kambiat, czym mogę służyć?

– Nie żyje kobieta i za chwilę może umrzeć mężczyzna. Aleja Podzamcza, dwadzieścia trzy, c przez dziewięć. Pospieszcie się i weźcie broń. – Odłożyła słuchawkę i wybiegła z mieszkania.

Świat na zewnątrz przypominał koszmar. Ciemno, zimno i mokro. Lidia na bilbordzie wciąż płakała, gdy kobieta przebiegła tuż obok niego, rozpryskując wodę płynącą chodnikiem. Trzecia klatka przypominała paszczę potwora. Lidia jak przez mgłę pamiętała, że niedawno ktoś się tu wprowadzał. Chyba na ostatnie piętro. To by tłumaczyło, dlaczego nie znała Kryspina.

Pokonanie schodów okazało się najtrudniejszą rzeczą, jakiej podjęła się w życiu. Wiedziała, że powinna po nich pobiec, lecz zbytnio się bała, toteż szła powoli. Nie wzięła ze sobą żadnej broni. Postanowiła, że wejdzie do mieszkania, pokaże się potworowi i ucieknie. Czy pobiegnie za nią? Nie chciała tego, lecz wiedziała, że tak musi się stać. Stanęła przed drzwiami numer dziewięć. Serce o mało nie wyskoczyło jej z piersi.

– Proszę – wyszeptała, choć nie wiedziała do kogo. – Proszę.

Chwyciła za klamkę, przestąpiła próg. W środku było ciemno i cicho. Minęła chwila, nim wymacała włącznik światła. Przedpokój – dokładnie taki, jak go sobie wyobrażała podczas rozmowy z Kryspinem – wyłonił się z ciemności.

Tuż obok drzwi ktoś oparł o ścianę siekierę. Nie zastanawiając się ani przez chwilę, pochwyciła ten dar losu w drżące dłonie i zrobiła krok do przodu. Wciąż nic nie słyszała. Mogłaby przysiąc, że mieszkanie jest opuszczone. Naszła ją myśl, że pomyliła adres. Mimo to ruszyła przed siebie, powoli. Kolejny krok. Czy już go zabił? Jeszcze jeden. Czy teraz czeka na mnie? Czai się w ciemności?

Za zakrętem ujrzała zwłoki żony Kryspina. Leżały na dywanie w kałuży krwi, która przybrała kształt podobny do serca. Kobieta była ładna, z pewnością lepiej od Lidii nadawałaby się na bilbord.

Nie znała jej.

– Kryspinie? – zapytała cicho.

Lidia znała układ mieszkania. Była kiedyś w podobnym, w tej samej klatce na parterze. Pomagała znajomej staruszce myć okna. Dlatego bez problemu znalazła łazienkę.

Drzwi do niej były nienaruszone.

– Kryspinie? – Uniosła siekierę wyżej, rozejrzała się na wszystkie strony. Gdzieś w oddali wyły policyjne syreny.

– Jesteś tu? To ja. Lidia.

Jeszcze raz spojrzała na ciało kobiety. Przypatrzyła się jej ranom. Denatka nie wyglądała jak ofiara potwora. Nie została pogryziona ani rozszarpana. Zadano jej ciosy siekierą.

– Dobry Boże – wyjąkała, gdy wreszcie wszystko zrozumiała.

– Dziękuję ci, Lidio – dobiegł z łazienki głos Kryspina. Mężczyzna wcale nie był przestraszony, jedynie lekko rozbawiony. – Byłaś naprawdę pomocna.

Pierwsze uderzenie wyprowadzone w drzwi, za którymi skrywał się jej klient, o mało nie połamało jej rąk. Wiedziała, że ma tylko chwilę, by go dostać. Walnęła po raz drugi. Miała nadzieję, iż chociaż wyrąbie otwór, spojrzy sukinsynowi w oczy. Przy trzecim uderzeniu siekiera wymsknęła się jej z rąk. Podniosła ją szybko.

– Proszę odłożyć broń! – Trzej policjanci celowali do niej z pistoletów. Lidia ostrożnie położyła siekierę na podłodze.

– To nie to, na co wygląda – rzekła zupełnie bez przekonania.

Gdy prowadzili ją do radiowozu, deszcz przestał padać. Lidia zastanawiała się, jak długo bilbord z jej twarzą będzie wisiał przed oknami, jak wielu potrzebujących zadzwoni po pomoc, której nie otrzymają.

Wtedy właśnie zapłakała po raz pierwszy i bynajmniej nie ostatni.

 

***

 

Została skazana za zabójstwo i usiłowanie zabójstwa na dwadzieścia pięć lat więzienia. Za wzorowe sprawowanie zwolniono ją po piętnastu. Przez cały pobyt w zakładzie karnym Lidia pomagała. Potrzebujących było pod dostatkiem.

 

***

 

W dniu ogłoszeniu wyroku Kryspin wrócił do domu późnym wieczorem. Było zimno, padał deszcz, lecz w łóżku czekała na niego gorąca kobieta. Jeden z wielu powodów, dla których pozbył się żony.

Wszedł do przedpokoju, nucąc radośnie.

– Skarbie, zrobiłaś kolację? – Nie czuł żadnych przyjemnych zapachów z kuchni, a tak na nie liczył. – Skarbie?

Krocząc przez przedpokój, zauważył coś kątem oka i stanął jak wryty. W ciemności stał potwór – czarna sylwetka, niemal żywcem wyjęta z jego kłamstw. Patrzyła wprost na niego świecącymi oczyma.

Czmychnął do pokoju. Jego ukochana leżała na podłodze, choć nie rozpoznał jej w pierwszej chwili. Ciało przypominało jedną wielką ranę, brakowało ręki. Krew była wszędzie – na oknie, na ścianach, nawet na suficie. Kryspin chwycił za telefon i schował się pod łóżkiem.

Na policji nie potraktowano go poważnie. Gorączkowo rozmyślał, co począć, aż sięgnął po jedną z wizytówek pozostałych z czasów wielkich przygotowań.

– Telefon Zaufania Pomocna Dłoń, czym mogę służyć? – zapytał opanowany kobiecy głos.

– W moim mieszkaniu jest potwór – wyjąkał bardzo cichym głosem Kryspin.

– Bardzo śmieszne, proszę pana – wycedziła kobieta. – Kolejny dowcipniś. Że też wam się to nigdy nie znudzi. – Odłożyła słuchawkę.

Wtedy właśnie, na chwilę przed śmiercią, Kryspin ze zgrozą uświadomił sobie, iż oddałby wszystko, by móc zadzwonić do Lidii.