Obieżyświat

 

Witam wszystkich jestem tutaj nowy. Zwą mnie Eskel i mam takie "tyci tyci" doświadczenie z pisaniem. Postanowiłem znaleźć odpowiednich krytyków i oto jestem. Tyle wstępu bez owijania. Życzę przyjemnej lektury :)

 

 

 

Słonecznego popołudnia, końca zimy, gdy do zniknięcia śniegu zostało zaledwie kilka dni. Na kamienistym trakcie wiodącym do Kaid. Dostrzec można było młodego mężczyznę podróżującego bez znaczącego celu. Pragnął jedynie zaznać czegoś ekscytującego, tam skąd przybywa nie było nic, o czym warto by wspomnieć. Ktoś mógłby rzec, że był to nieodpowiedni czas do podróży, gdyż krążyły plotki jakoby za Górami Bolgraed zbierały się wrogie armię samozwańczego króla Dargaya, co odważniejsi z niego sobie drwili, lecz Ci mądrzejsi wiedzieli, że zbyt pochopne wnioski nie jednego zapędziły na pohybel.

Chłopak na trakcie miał to wszystko z poważaniem głęboko w rzyci. Być może był głupcem, być może ciekawość wpędzi go do grobu, ale życie na wolności pozwoli mu przeżyć wiele więcej, niż na pętach umysłu w domu nawet w przeciągu dwustu lat.

Wędrowiec nie był kimś zwracającym na siebie uwagę. Podróżujący na karej klaczy do siodła, której przypięty był łuk i kołczan. Średnio atrakcyjny mężczyzna może prezentowałby się wiele lepiej, gdyby niezaniedbany od tygodnia ciemny zarost, i długie pokręcone po ramiona czarne włosy. Brązowe oczy młodzieńca, z których łatwo można było odczytać tak popularne dla rówieśników wyciśnięcia z życia wszystkich soków. Ubrany w czarny zapinany na guziki dublet z czerwonymi zdobionymi rękawami widocznymi, spod skórzanych naramienników i rękawic. Przez tułów przechodził pas z metalową klamrą, w który włożono nóż myśliwski i zwitek papieru prawdopodobnie mapę. Spodnie z kiepskiej jakości jasnobrązowej bawełny wetknięte w skórzane buty o wysokiej cholewce.

Ervin uspokoił swoją klacz, głaszcząc grzywę, ta odpowiedziała mu parsknięciem. Odpiął przypięty do siodła bukłak wody, pociągnął kilka skromnych łyków. Niebo powoli nabierało barw pomarańczy – zmierzcha – powiedział chłopak, spoglądając w niebo – muszę znaleźć jakieś miejsce na nocleg. Jak na ironię ku jego radości, gdy minął kolejne dwa zakręty w gęstym lesie doszły go okrzyki, śpiewy i dźwięk zbijających się ze sobą kufli. Trafił na karczmę, gdy był coraz bliżej zapach pieczonego udźca był coraz intensywniejszy, a w brzuchu coraz mocniej mu burczało. Karo zaprowadził do małej prowizorycznej stajni, sam otrzepał buty i wszedł do karczmy. Wszystko rozświetlało ciepłe światło świec. Była to najzwyklejsza melina, jaką często można było spotkać na traktach. Przy kominku na drewnianych ławkach siedział grupka mężczyzn grająca w kości, prawdopodobnie kupcy, nie wyglądali na biednych. Za ladą stał łysy karczmarz, który obdarzył go przyjaznym spojrzeniem nie przerywając sobie zajęcia, wycierania kufli spytał:

 

– Co podać?

 

– Kawał tego mięsa, co zapach roznosi się po całym lesie i Kufel piwa. – Zajął miejsce przy drugim stoliku obok kamiennego kominka, z którego co jakiś słychać było trzaskające drewna. Czekając na posiłek przyglądał się wesołej kompanii obok. Zasady gry w kości były bardzo proste, najpierw się stawiało pieniądze, po czym każdy z uczestników rzucał kostkami, kto wyrzucił najwięcej oczek zgarniał całą pulę. Po chwili dostał swoje zamówienie. Mięso albo naprawdę było wyśmienite, albo przyczynił się do tego pusty żołądek, za to piwo cholernie wodniste. Przyzwyczaił się do tego, żeby dostać czyste piwo trzeba by się nie licho na szukać w całym Rodrgardzie, ale to, co dostał tutaj nawet nie przypominało w smaku swojego oryginału. Posiliwszy się, oparł się wygodnie, i słuchał rozmowy, który wywiązała przy sąsiednim stole…

-Benen przecie do jaśnie chędożonej twojej starej prukwy mówię, że na południe nie ma za ni cholery sensu się wybierać, trwa tam wojna domowa między dwójką braci, oni tam potrzebują broni i pancerzy, nie twoich zasranych sukni i malowideł dla dam dworu – powiedział gruby kupiec, zalewając śliną rozmówce na przeciwko.

– Cluny nie denerwuj się tak, bo zaplułeś cały mój nowy fartuch, byłem w Finn rok temu i nieźle się tam dorobiłem, nie słyszałem by na wojny się zapowiadało – powiedział drugi kościsty i o szlachetnej postawie.

– Panowie byłem tam ostatniej jesieni spokój jak w noc poślubną książąt – z uśmiechem na twarzy wtrącił Ervin.

Gruby spojrzał na niego nie zbyt uprzejmie, mierzyli się chwilę wzrokiem w końcu Bennen poddał się i skomentował:

 

– Co ty szczylu wiesz, wybuchła tam wojna, co ci mówię, to ci gadam. Dwa bliźniacze miasta złączone ze sobą, jedno Finn, w którym panuje Gilno i drugie Binn, a urzęduje w nim Manus, podobno sprzymierzył się z Dargayem. Bracia przez środek miasta oddzielili się murem zbudowanym z trupów, póki, co panuje tam spokój, ale mówię, gdy ktoś tam, chociaż pierdnie bez ostrzeżenia rozpęta się tam piekło. Dosiądź się do nas, bo nie mam ochoty rozwierać japy na cały głos byś łaskawie wysłuchał, co ma do powiedzenia.

Ervin posłusznie przysiadł się do stolika, podając dłoń trójce osób. W między czasie podczas rozmowy do karczmy zaczęło schodzić coraz to więcej osób.

 

– Jestem Ervin, włóczęga bez celu.

Elokwentny kościec odezwał się pierwszy.

– Miło nam ja jestem Cluny, ta tu plugawa bestia to Bennen wybacz mu za jego zachowanie, taki już ten parszywiec jest, a obok mnie siedzi Peder niemowa po przykrym incydencie z lat dziecinnych. – Peder kiwnął głową, po czym zignorował otoczenie i zaczął grzebać w sakwach przypiętych do pasa. -Podróżnik powiadasz? Pozwól, że postawie ci tutejsze szczyny zwane piwem, a ty uraczysz nas opowieściami.

– Nie ma o czym mówić… Po prostu zwiedzam, poznaje nowe twarze, miejsca, a to wszystko by mieć co wspominać wnukom jeśli się takich dorobię, po drodze łapę się najróżniejszych zajęć rąbiąc drwa, roli, pomoc przy połowach… – Chłopak uśmiechnął zadowolony z historyjki jaką wymyślił.

– Cuś mi tu psia mać śmierdzi, przyznaj się, co ukrywasz gówniarzu. – Nie mógł się powstrzymać Bennen.

– Daj spokój chłopakowi nie chce to niech nie mówi, ale piwa nie dostanie! Pha-ha – zaśmiał się chudzielec.

 

Ervin wzruszył ramionami głupkowato się uśmiechając.

– Także szanowni panowie, co was tu sprowadza?

– Jak łatwo się domyślić handlujemy najróżniejszym szmelcem, tu wpadliśmy szukając wolnych pokoi niestety ten stary cap ma wygórowane ceny. Skończymy pić i rozbijemy obozowisko nieopodal – powiedział Cluny.

– A więc to tak… Wszedłem tu z podobnymi zamiarami, ale skoro tak, to najwidoczniej mam problem.

Naturalnie milczący Peder wygrzebał nareszcie coś z sakwy i zdążył już coś przygotować w swoich rękach. Ervin poczuł słodkawy zapach jakby mięty, z odrobiną pietruszki. Bennen zaśmiał się i podał niemowie żarzący się patyk z ogniska. Cluny patrzyła to wszystko bez emocji na twarzy. Z rąk Pedra wyłoniła się nietypowa drewniana fajka Między główką, ustnikiem, czyli na cybuchu była wyrzeźbiona drewniana Nimfa, uchwycony został każdy detal. Mężczyzna odpalił fajkę, zaciągnął się przytrzymał dym w płucach i podał fajkę dalej, po czym wypuścił z ust zielonkawą chmurę, uśmiechając się. Gdy przyszłą kolej na Ervina zawahał się. Widział, że inni jeszcze żyją i wyglądają na szczęśliwych.

– Co to jest?

– Spróbuj to rozszerzy twoje horyzonty – Powiedział Cluny.

Ervin uciekł żeby w końcu je poszerzać, więc oszczędził komplikowania sobie spraw i zaciągnął się zanim do głowy przyszło mu więcej myśli. Dym był słodkawy, cierpki, a przy tym orzeźwiający, chłopak zakasłał, co ewidentnie rozbawiło towarzystwo, poczuł jak jego całe ciało powoli się odpręża jak gdyby trwał w śnie, ale on nie spał. Pociągnął jeszcze razi zgłupiał, bo wydawało mu się, że drewniana Nimfa na fajce zaczęła się poruszać, przetarł oczy, ale ona już tańczyła, doskonale utrzymując równowagę chodziła sobie, to w stronę ustnika zwrot piruetem i w stronę główki, zgrabnie kręcąc wyrzeźbionymi udami. Reszta wieczoru upłynęła mu dosłownie w mgnieniu oka na śmiechu i czerpaniu radości z danej chwili.

 

Obudził się wczesnym rankiem, leżał na zwierzęcych skórach, obok ogniska. Rozejrzał się to było obozowisko handlarzy, tak jak mówili tak zrobili, oszczędzili pieniędzy i zadbali o swoje miejsce, tylko, że w tym momencie on już spał, musiał zasnąć w karczmie po tych ziołach. Po jego lewej stronie była ściana lasu, po prawej wzgórze, z tyłu słyszał szum strumyka. Bolały go całe plecy, spał w swoim pełnym rynsztunku. Podniósł sie z legowiska, koń przywiązany do drzewa zarżał. Siedzący obok Peder uśmiechnął się i podał mu upieczonego szczupaka.

-Dziękuje – Ervin odwzajemnił uśmiech. Po czym odpiął swoje naramienniki i pas przechodzący przez tułów. Ryba była wyśmienita, gdy skończył ją jeść podszedł do Bennena i Clunego siedzących przy strumyku. Przywitał się i obmył twarz lodowatą wodą prawdopodobnie spływała prosto z gór Bolgraed.

– Jestem wam coś winny, nie jeden by wykorzystał sytuacje, ograbił i zostawił w rowie z wystającą rzodkiewko z rzyci.

Zaśmiali się równocześnie. Bennen trzasnął go otwartą dłonią w plecy, Ervinowi odebrało to tchu, ale starał się sie nie dać po sobie poznać.

– Za kogo ty nas do cholery masz, pieniędzy mamy dość, nie potrza nam więcej, lecz pomysł z rzodkiewką ciekawy, rozważmy następnym razem.

Chłopak odzyskał mowę.

– Dokąd zmierzacie mniemam, że do Kaid.

 

– Bystry z ciebie chłopak, mamy tam kilka spraw do załatwienia, chcesz możesz do nas dołączyć, w mieście zdecydujemy, co dalej.

Ervin był zaskoczony uprzejmością Bennena, zrzucił to na wczorajszy trans, też czuł się odprężony. Kupcy pogrążyli się w rozmowie o planach handlu. Ervin natomiast zaczął myśleć nad swoim planem, nie miał pojęcia, co dalej. Może nie tak źle przedstawia się pomysł na trasę z handlarzami. Rozmyślał nad tym dłuższą chwile spoglądając w krystalicznie czysta wodę, odpływając coraz, to dalej.

Z transu wyrwały go wrzaski Clunego i obelgi Bennena, skoczył na nogi i obrócił się na pięcie. Peder leżał nieprzytomny obok ogniska, a z jego skroni spływała rubinowa ciecz. Podniósł wzrok wyżej i zobaczył znikającą za wzgórzem skromną, zakapturzoną postać na karej klaczy. – Kurwi syn ukradł mi Karo – Handlarze zajęli się przyjacielem, Ervin natomiast dosiadł na oklep kasztankę jednego z nich. Popędził konia do cwału, lecz ten niechętnie ruszył kopytami dopiero po chwili się rozpędził. To nie był najżywszy koń, jakiego miał okazje dosiadać. Koniokrad wybrał prawdopodobnie najlepiej jak mógł, już był ćwierć stajni przed Ervinem. Kasztanka biegła z trudem, utrzymywała dystans dzielący od uciekającego, widać było po niej, ze długo tak nie pociągnie. Jazda bez siodła na kamienistym trakcie do najłatwiejszych nie należała. Chłopak zastanawiał się czy trafiłby z łuku, ale odrzucił pomysł z prostej przyczyny, nie posiadał go, był przypięty do konia, który powoli, ale systematycznie się oddalał. Sytuacja wyglądała na beznadziejną, koniokrad znikał już na horyzoncie. Nagle jeździec złapał się za bok i runął na ziemię. Klacz zwolniła do stepu i zabrała się za skubanie trawki na łące obok. Ktokolwiek trafił złodzieja, gdyby chciał zrobiłby to samo z Ervinem, ten jednak był cały.

Koniokrad to młody chłopak wręcz dzieciak. Prawdopodobnie taki sam jak wielu, uciekł z rodzinnej wioski licząc na łut szczęścia, tacy zawsze źle kończyli. Ervin miał podobną historię, lecz on miał drobną przewagę. Zrobiła mu sie szkoda dziecka postanowił mu pomóc, nie żeby żałował uratowanego konia, chłopiec mu przypominał siebie.

 

Strzała miała charakterystyczną budowę, cztery wcięcia w drewnie, czarno-białe lotki tworzyły swoistą spirale. Zazwyczaj kończyły się cienkim, metalowym grotem, niczym igła. Ervin chwycił strzałę i prostym szarpnięciem wyciągnął strzałę, na szczęście miał rację, prosty grot. Zdarzało się, że był rozcinany na pół, by w razie, czego pękł i został w ofierze. Dziecko dławiło się piachem i łzami. Być może Ervina poniosło, ale uderzył go pięścią w twarz tak by straciło przytomność. Zerwał rękaw siwej koszuli chłopca i przewiązał nim bok. Następnie przerzucił chłopaka przez grzbiet kasztanki, sam siad na swojej Karej, gdy ruszyli w stronę obozowiska spojrzał w las opodal, albo mu się wydawało, albo widział sylwetkę szczupłej kobiety, która spoglądała na nich. Już dobrze wiedział, kto to był i niezbyt się z tego cieszył.

 

Kiedy wrócili do obozowiska, Peder spał z przekrwionym opatrunkiem na głowie. Cluny siedział na kamieniu obok i patrzył z łzami w oczach na niemowę. Widocznie to nie był tylko zwykły kompan. Bennen chodził nerwowo w kółko z ręką na buzdyganie, klnąc, co krok, gdy ujrzeli Ervina zaniemówili. Pierwszy ruszył się Bennen, bez słowa podbiegł do kasztanki i zrzucił koniokrada na ziemie, po chwili jego maczuga była nad głowa i miała runąć w brzuch leżącego. Ervin siedząc na koniu złapał buzdygan kupca dłonią.

-To tylko dziecko, już dostało strzałą, zostaw je.

– Co mnie to kurestwo obchodzi, dzieciak, chłop, baba, pies jeden dziad i tylko jeden język na nich działa.

-Zostaw go – powiedział jakby głośniej Ervin, lecz bez emocji na twarzy. Nikt nie wie jak wygląda demon, lecz z pewnością był podobny do Bennena. Zmierzyli się wzrokiem, kupiec odpuścił, rzucił buzdygan obok chłopca. Ervin zszedł konia, przeniósł chłopca do ogniska. Rozgrzał ostrze swojego noża w ogniu, i przypalił ranę na boku chłopca, obudził się, ale po chwili z bólu zemdlał ponownie. Po okolicy rozniósł się smród przypalonej skóry. Cluny podszedł do nich:

– Nie rozumiem cię. Śmierć dzisiaj czyha wszędzie, dzieciak dobrze wiedział, że tak skończy.

– Skoro tak myślisz, to szkoda mojego czasu i tak nie zrozumiesz – parsknął od niechcenia Ervin.

– Jedziemy do Kaid, nie mamy tyle czasu by go marnować. – Odwrócił się na pięcie Cluny i dołączył do Bennena, który przyszykował już konie i ekwipunek. Cluny posadził Peder przed sobą i ruszyli na trakt.

Złodziej bez talentu w swoim fachu leżał na ziemi. Ervin natomiast założył swoje naramienniki, rękawice i pas, czuł się dzięki temu bezpieczniejszy. Z sakwy przypiętej do konia wyciągnął fajkę, którą dostał wczoraj od Pedera, napełnił ja zielem i zapalił tak samo jak wczoraj niemowa, patykiem z ogniska. Nie wiedział, jakie efekty uboczne może tu u niego wywołać w przyszłości i czy w ogóle coś wywoła, ale spodobał mu się smak słodkiego dymu i efekt, jaki to coś dawało. Zaciągając się, przymknął oczy koncertując się na rozluźniających się mięśniach, odchylił głowę do tyłu i wypuścił dym, intuicyjnie podniósł powieki i zobaczył wpatrzone w niego bursztynowe oczy pięknej, czarnowłosej kobiety. Odpięła chustę, która zasłaniała cześć jej twarzy, to była uroda kobiet z południa, ciemna karnacja, zgrabny nosek. Zobaczył znajome obfite usta, uśmiech, który tak dobrze znał i za, który kiedyś oddałby pół królestwa teraz? Nie robił na nim wrażenia, nie zależało mu. Ubrana była jak zwykle w obcisłe czarne tkaniny, skóry nie krepujące jej ruchów, a przy tym rozbudzające wyobraźnie mężczyzn.

– Tak myślałem, że to ty…