Oneironauta

Witam Was serdecznie.

 

Moje prawdziwe imie to Arek, natomiast to w swiecie fantastyki – Johnny Worker. Na co dzien zajmuję się/pracuję w "finansach", ale tak mnie ktoregoś dnia coś wzięło żeby napisac jakies opowiadanie i oto ono. Naprawdę nie mam pojęcia czy jest interesujące, czy w ogole ktos zechce go przeczytac. To moj debiut, dlatego prosze o ocene i krytyke. No to lecimy. Nie ma nic więcej, to tylko wstęp. Może dopiszę, zobaczę.

 

 

“Oneironauta”

 

Początek

 

 

 

 

Pierwszy raz zobaczyłem ją w Liceum, jak zwykle mocno się spóźniłem. Wszedłem, przeprosiłem – na nikim nie zrobiło to większego wrażenia. Rozejrzałem się po klasie, musiało być coś, co absorbowało bardziej ich uwagę. Siedziała w ostatniej ławce – była NOWA. Myślałem, że jeszcze śpię, że dopiero za chwilę zadzwoni budzik – ale to była prawda, patrzyłem na nią a ona na mnie. Czułem się jakbym zobaczył anioła. Wtedy się zaczęło…

Widzieliśmy się codziennie w szkole. Była dziewczyną, z którą chciałby być każdy, ale jednocześnie nikt nie miał odwagi, aby jej o tym powiedzieć. To ten typ kobiety, która odchodzi zanim zostanie porzucona, całuje tak, aby się nie zakochać i słucha, ale nie wierzy.

Podobała mi się, a ja jej. Jednak nigdy nie byliśmy parą. Nie rozumiałem swoich uczuć wtedy tak jak teraz i chociaż potrafiłem powiedzieć szczerze "kocham" tak samo jak "nic do ciebie nie czuję", to z nią było inaczej… Dobrze się czułem w jej towarzystwie, nie musiałem nic mówić! Wystarczyło, że BYŁA. Często siedzieliśmy naprzeciwko siebie i patrzyliśmy sobie w oczy…

Tylko tyle. To wystarczyło… Nie potrafię tego opisać. Skończyło się liceum a nasze drogi się rozeszły. Poszedłem na studia. Ona poszła swoją drogą. Nie widziałem jej już od jakiegoś czasu. Miałem inną dziewczynę, całkiem poukładane życie, zapomniałem. Ale stało się coś, co zmieniło wszystko w jednej sekundzie. Zadzwonił mój kumpel z klasy. Miał dla mnie "ciekawostkę".

-Ty, Marek, słuchaj – Pamiętasz tę Hankę z liceum?

-Tak, pamiętam a co?

-Nie żyje…

W jednej sekundzie wszystko przestało mieć sens! Nie wiedziałem co się ze mną dzieje, musiałem gdzieś usiąść, uświadomić sobie co się stało? Czemu mnie to tak obchodzi? Wydawało mi się, że to była tylko "licealna miłość", która się skończyła tak jak kończy się wiele historii w życiu, ale się myliłem. I to bardzo. Uświadomiłem sobie wtedy, że to była jedyna kobieta, którą tak naprawdę kochałem. Szczerze, za to tylko, że BYŁA. Że mogłem na nią patrzeć. Nic więcej. Po prostu kogoś kochasz i nie zastanawiasz się dlaczego.

Było już po pogrzebie. Musiałem jechać na jej grób choćby nie wiem co. Wsiadłem w samochód, serce biło mi jak oszalałe, nie mogłem się skupić – kurde, ale gdzie jest ten cmentarz? Jak znajdę jej grób? Przecież nie będę chodził jak idiota i czytał każdego nagrobka!?

Haniu, proszę, jeśli mnie słyszysz daj mi znać, chce cię odnaleźć z powrotem, chce ci coś powiedzieć, coś czego nigdy nie zdążyłem zrobić, że Cię kocham, że … Jak odnajdę to miejsce?

Jestem w miejscowości, gdzie się urodziła i gdzie została pochowana. Tu mieszkała od zawsze z rodziną. Na ulicy żywej duszy, zrobiło się pochmurno, tylko szare domy w koło, cisza. Co robić?Wsłuchuję się w ponury stukot silnika tak, jakby to on miał mi podpowiedzieć, którędy droga. Czuję się jakbym przekroczył granicę świata realnego i znalazł się w jakimś innym, którego nie znam, ale wiem, że to właśnie jego szukam.

Sięgam ręką do prawej kieszeni spodni i sprawdzam czy mam zapałki. Z tylu na siedzeniu leży znicz. Taki sobie zwykły, nic szczególnego. Pomyślałem, ze jest to bez znaczenia. Kawałek plastiku i trochę wosku, liczy się symbol. Nie mogę niczego zapomnieć gdy już Tam będę. Tylko jednego nie mogę zrozumieć. Dlaczego tak się cały trzęsę? Jakbym szedł na front. A tu przecież w koło grobowa cisza, dosłownie. Po drodze żadnego innego samochodu. Można zasnąć za kierownica.

Musze zapytać kogoś o drogę… Widzę z oddali parę staruszków, tylko oni w całym mieście, zbliżają się bardzo powoli. Zapytam ich o drogę, na pewno coś wiedzą.

-Szukam cmentarza, na pewno wiedzą Państwo gdzie to jest…

-Wiemy, a w jakim celu Pan go szuka?

-Przyjechałem odwiedzić grób koleżanki z liceum, zapalę tylko znicz i odjadę.

-Jak miała na imię to może Panu pomożemy?

-Hania i chodziła ze mną do liceum…

-To nasza wnuczka…

 

– …

 

Jezu… Co za dzień, dlaczego akurat ich spotkałem z całego miasta? Co im powiedzieć? Patrzą na mnie ze łzami w oczach, dziadek się nie odzywa, wiem, że odżyły w nich smutne wspomnienia. Stoję jak wryty. Chcą rozmawiać, chociaż czuje, ze każde słowo o Niej jest dla nich okropnie ciężkie do zniesienia. Wyczuwam ogromny żal i smutek. Nie mogę ich o nic więcej pytać, nie mam sumienia.

Odeszła przecież bardzo młodo, mogła mieć w życiu przecież wszystko. Chce już jak najszybciej stamtąd odjechać. Nie zniosę tej ciszy, stoimy jeszcze przez chwile i patrzymy na siebie. Nie wiem co oni o mnie myślą…

-To ktoś o niej jeszcze pamiętał??

-Tak, ja pamiętałem… Przepraszam, pojadę już…

Zrozumiałem, że dla nich było to ważne. Czy została w czyichś wspomnieniach, że nie umarła całkiem. Że ktoś o niej pamiętał i myślał, chociaż już odeszła. Ale przecież nie mogę im powiedzieć po co tak naprawdę przyjechałem, nie zrozumieją. Nikt nie zrozumie! Przecież prosiłem, żeby pomogła mi ją odnaleźć a teraz nie wiem co powiedzieć, co za idiota ze mnie …

Grób znalazłem bez problemu, był "pierwszy po prawej, zaraz przy wejściu" – tak jak mówili. Głucha cisza, zimny głaz a na nim jej zdjęcie. Wesoła jak zawsze, uśmiechnięta i tylko ten napis "Zmarła śmiercią tragiczną" przypominał co się stało.

Nagle, tak jakby przejaśniało, tak jakby tylko na tę jedną krotką chwilę miało świecić słońce. Znów jestem sam. Towarzystwa dotrzymują mi tylko czarne jak śmierć kruki, które rozsiadły się na betonowym płocie otaczającym cmentarz. Były świadkami, które nigdy nikomu nic nie powiedzą. Patrzyły na mnie ze znanym tylko sobie dziwnym spokojem, tak jakby lubowały się w tym, co widzą. Tak jakby rozumiały człowieka i jego uczucia, ale jednak w ich spojrzeniach dało się zobaczyć przerażającą pustkę i chłód. Były jak strażnicy śmierci.

W głowie pojawia mi się myśl, że przecież nie będę tu przyjeżdżał codziennie. Nie ma po co. Tylko ten jeden jedyny raz i to musi wystarczyć. Przeraża mnie to miejsce. Rozglądam się za siebie i widzę tylko beton przyozdobiony metalem. Gdzieniegdzie jakiś zagrabiony skwerek, jakaś mała ławeczka. Ale dziś jest pusta.

Zapalam znicz i delikatnie stawiam na jej grobie. Czuje się jakbym w ten sposób dał sygnał, że jestem. Że oto stoję przed nią i chcę porozmawiać, ten ostatni raz. A może i nie ostatni, nie wiem.

W myślach, jak długi film, przeżywam jeszcze raz to, co było i bezpowrotnie minęło. Na nowo przywołuję te same uczucia, te same obrazy, które nagle nie wiadomo skąd zaczęły wyłaniać się z mojej pamięci. Jakby tylko czekały na te chwile. Potem mogły zniknąć.

Jestem jak w transie. Szum okolicznych drzew dodatkowo sprawia, że czuję się naprawdę dobrze, taki spokojny. Tuż za płotem, jakby w rytm zmieniającego swój kierunek wiatru, potulnie jak w kołysce, bujają się łany zbóż. Nie wiem kiedy skończyć. Błagam o jakiś znak, wskazówkę, że ONA WIE, że mnie słyszy. Ale nic takiego się nie dzieje. Kruki jak na komendę odleciały. Czy to już koniec? Koniec tego przedstawienia? To wszystko? Chyba tak. Zbieram się z powrotem.

Jestem już w drodze. Czuję tak ogromną pustkę, że nie jestem w stanie wyrazić tego słowami. Umarły we mnie chyba wszystkie uczucia. Człowiek ma ochotę wrócić i wykrzyczeć co czuje i co myśli, ale kto go będzie słuchał? Te parę betonowych, zlepionych cementem, płyt z wygrawerowanym z zegarmistrzowską precyzją, jak na złość, napisem – Żyła lat X. Przecież wiem ile lat żyła! Nie przychodzę na cmentarz jak do muzeum pooglądać dzieł sztuki. Czemu na grobie nie ma tylko imienia?

Muszę być w ruchu. Nie mogę nawet na chwile przystanąć, muszę czymś się zająć. Zwyczajne czynności takie jak zmiana biegów i patrzenie przed siebie w sina dal daje mi chwilowe zapomnienie. Nawet nie wiem czy mijałem kogoś po drodze, jadę „na pamięć”. Mijam zaparkowany kolo przystanku radiowóz, tak mi się przynajmniej wydawało. Przy tej prędkości mignął mi tylko jakiś napis na literę „P”. Czy jada za mną? Nie obchodzi mnie to. Nie robi to na mnie żadnego wrażenia. Czuje, ze myśli, które próbowałem upakować w swoje szczelne ramy, wydostają się na zewnątrz. Paraliżują mi ręce, z trudem zmieniam biegi. Musze się zatrzymać.

Uświadamiam sobie, że tak naprawdę można uciec przed wszystkim tylko nie przed własną śmiercią i własnymi myślami. Tego żaden człowiek chyba nie potrafi. Włączę radio, bo nie zniosę tego ciężaru. Wsłuchuję się w pierwszą lepszą melodię płynącą z głośników. Powtarzam jej słowa, jedno po drugim. Skupiam się tylko na tym, wpadam w jej rytm. "SMUTNO DZIS DO NIEBA ISC"! – brzmi refren… Te słowa działają na mnie jakoś wyjątkowo, jak narkotyk. Czemu tak się wsłuchuję w tę banalną melodię?

Już wiem…

Przełączam na inną stację, nie mogę powstrzymać łez. To są właśnie te jedyne chwile w życiu, kiedy nie potrafię opanować płaczu, bo jest to silniejsze ode mnie i czuje, że muszę się temu poddać… Dobrze, ale co teraz? Co dalej? Znów w eter płyną słowa znanej piosenki… "I'll be waiting for you"…

Wyłączam radio. Musze to przemyśleć… Ona wie.