[KB018]Córka Maggota

Pierwsze promienie słońca wtargnęły przez rozchylone okiennice. Wąziutki snop światła padł na bladątwarzyczkę. Marianna otworzyła oczy, budząc się z głębokiego snu.

Ojciec chrapał donośnie na drugim końcu izdebki. Hobbitka podciągnęła pierzynę pod brodę,

pozwalając sobie jeszcze na chwilę odpoczynku. Normalnie ojczulek zagoniłby ją od świtu do pracy, ale w tym

momencie spał jeszcze i nie wyglądało, by miał się prędko obudzić. Poprzedniego wieczoru wypił o pantę za

dużo i osobiście musiała wyprowadzić go z gospody. Marianna ułożyła się wygodniej na poduszkach, a jej

myśli same popłynęły ku pewnemu młodzianowi.

Meriadoka poznała jakiś czas temu, na uroczystych urodzinach Bilba Bagginsa. Tańczyli wówczas

razem po tym, jak ktoś pchnął ją niechcący i wpadła w ramiona pląsającego na środku Merry'ego. Na

wspomnienie jego dłoni, delikatnego dotyku na biodrze, zadrżała mimowolnie. Usta rozchyliły się w uśmiechu,

a oczy spowiła mgiełka rozmarzenia. Po tym błogim stanie przyszła niestety kolej na powrót do szarej

rzeczywistości. Marianna odrzuciła kołdrę na bok i wstała do pracy.

Tego dnia zarówno w domu, jak i na polu pełno było koniecznych do wykonania zadań, lecz za co

Marianna by się nie wzięła, zawsze w końcu łapała się na snuciu wizji przystojnego hobbita. Zamiatając podłogę

udawała, że znów jest z nim na parkiecie. Wyrywając chwasty z ogródka, zastanawiała się, czy Merry też

miałby takie problemy ze zrywaniem dlań kwiatków. Karmiąc psy, wyobrażała sobie, że ten uśmiech, gdy

muzyka ucichła po tańcu, przeznaczony był dla niej, a nie stojącego za jej plecami roztrzepanego Peregrina

Tuke'a. Z wrażenia nawet nie zauważyła jak z przepełnionych misek dla zwierząt zaczęła wylewać się woda.

Zmieszana wyprostowała się i poszła po kosz na zbieraną kukurydzy. Już prawie doszła do małej szopki, kiedy

przypomniała sobie o napojeniu kucyka. Podeszła do studni, by napełnić opróżnione już wiaderko. Drewno

z pluskiem zanurzyło się pod powierzchnią zwierciadła. Wtedy to na wierzch jej pamięci wypłynęły słowa z

dawna zasłyszanej bajki.

– Gdybyś tylko potrafiła spełniać życzenia, studzienko – wyszeptała hobbitka, opierając się o kamienną

cembrowinę. – Mogłabyś mi sprowadzić Meriadoka.

Psi warkot poniósł się po polu. Marianna wyprostowała się jak struna, łapiąc oparte o studnię grabie.

Ojczulek od małego wpajał jej, że nie będą tolerować złodziei. Trzymając broń w pewnym uścisku postąpiła

parę kroków w kierunku kłosów kukurydzy, stamtąd bowiem dochodziły dźwięki łamania i darcia liści. Wiatr

zawiał, potrącając lasem kłosów i przez chwilę Mariannie wydawało się, że dostrzega między nimi Merry'ego.

Serce zabiło jej mocniej, z otwartymi szeroko oczyma spojrzała na stojącą przed domem studzienkę. Potem

jej wzrok z powrotem powędrował w stronę intruzów. Akurat próbowali przekraść się do drugiej części pola.

Marianna jak na dłoni ujrzała dwóch hobbitów z całym naręczem warzyw z uprawy Maggota.

– Merry! – krzyknęła z mieszaniną niedowierzania i radości.

Zdezorientowany hobbit obrócił się na pięcie. Dostrzegł ją i pomachał niepewnie ręką.

Wtedy, jak na zawołanie, w drzwiach pojawił się Maggot z długą kosą w ręku. Był wściekły.

Przeklinając głośno, uwolnił psy. Ostatnio był bardzo wyczulony na dwa imiona: Meriadok i Peregrin. Nic więc

dziwnego, że obudził się, jak tylko usłyszał jedno z nich. Marianna, widząc co się święci, krzyknęła przerażona:

– Uciekaj, Merry!

Dwóm hobbitom nie trzeba było tego dwa razy powtarzać. Zniknęli w polu tak nagle, jak się pojawili.

Marianna westchnęła przeciągle, gdy ojczulek zniknął za linią zielonych pędów.

– Nie daj się złapać, kochany – dodała szeptem, wciąż niepewna, czy to wszystko nie było wytworem jej

wyobraźni. Czy rzeczywistość nie płata jej jakiegoś okrutnego żartu.