[KB018] Zapomniany Bohater

– Chwileczkę! Będziemy potrzebowali twojej pomocy i pomocy wszelkich stworzeń dobrej woli. Roześlij wieści do zwierząt i ptaków, które są z tobą w przyjaźni. Każ im zbierać wiadomości, mające związek z tą sprawą, i znosić je do Gandalfa i Sarumana. Niech przysyłają gońców do Orthanku.

– Zrobię to – odparł i ruszył z kopyta, jakby go Dziewięciu goniło.*

Lecz cóż właściwie mógł zrobić, on, Radagast Bury, najmniejszy z Bractwa? On, który pokochał wielkie dzieła Valarów bardziej niż dzieci Iluvatara. Nie chciał wysyłać ich na pewną śmierć. Chętnie sam by za nie umarł, lecz kto by wtedy je chronił?

Gnany wątpliwościami pędził w stronę majaczących na horyzoncie Gór Mglistych, gdzie gniazda swe miały wielkie orły Manwëgo. Bardziej niż kiedykolwiek potrzebował teraz rady swojego starego przyjaciela, Gwaihira.

*******

– Nadszedł czas, Aiwendilu – rzekł Władca Wichrów, a Radagast wiedział, że to sam Manwë przemawia za jego pośrednictwem. – Wkrótce zdecydują się losy Śródziemia. Będziecie potrzebowali wszystkich sił, by przeciwstawić się złu Saurona. Orły staną po waszej stronie, lecz twoja misja nie dobiegła jeszcze końca. Bacz, byś chcąc chronić stworzenie, nie pogrążył świata w mroku.

Gwaihir łypnął na starego czarodzieja jednym wielkim, brązowym okiem.

– Zabiorę cię do Rhosgobel, przyjacielu, i roześlę mych braci na zwiad. Nie trać nadziei.

Radagast potaknął zmęczonym gestem i dał się unieść w przestworza. Spoglądał w dół, na niknące we mgle Śródziemie, na jego rozległe doliny i wzgórza, na ciągnące się dalej niż sięgał wzrokiem połacie Mrocznej Puszczy i na odbijającą ostatnie promienie zachodzącego słońca Anduinę.

Już nigdy nie miał ujrzeć tego widoku.

*******

Orzeł zostawił go niemal na samym progu Rhosgobel i odleciał, na pożegnanie raz jeszcze dodając mu otuchy. Ale Radagast nigdy jeszcze nie czuł się tak stary i zmęczony. Opierając się ciężko na powykręcanej drewnianej lasce wszedł w głąb Mrocznej Puszczy, w miejsce, o którym nawet elfy dawno już zapomniały. Wezwał tam wszystkie zwierzęta, które znał i którym ufał, żeby przekazać im wieści o zbliżającej się wojnie.

Na końcu zwrócił się do Gałęzianki, żony Drzewca, którą wiele lat wcześniej z wielkim wysiłkiem odnalazł.

– O, Fimbrethil! Chodzisz po tej ziemi od setek lat. Co mi doradzisz w tej trudnej godzinie, strażniczko drzew? Jak mi odpowiesz, córko Yavanny?!

Gałęzianka poruszyła się prawie niezauważalnie. Osamotniona, tak daleka od innych entów, zdrzewiała niemal doszczętnie. Wciąż jednak była w niej cząstka mocy, danej przed wiekami przez samą Kementari.

– Nasz czas się kończy, Radagaście – Jej głos brzmiał jak delikatny szum liści na wietrze, tak cichy, że czarodziej z trudem rozróżniał słowa w Entowej Mowie. – Teraz ludzie posiądą na własność całą ziemię lub też zgaśnie w niej ostatni promień światła. Ratuj to, co jeszcze jest do uratowania, Radagaście! Nawet jeśli On przegra, rany zadane Śródziemiu będą straszne, a elfy stracą uzdrowicielską moc swych pierścieni. Musisz dokonać wyboru! Ocal kelvary i olvary, które tylko możesz. Przygotuj je na panowanie ludzi. Jeśli przegramy, to wszystko i tak będzie bez znaczenia.

Fimbrethil umilkła i znieruchomiała. I taka już miała pozostać aż po koniec czasów, bowiem Radagast z bólem serca (gdyż czerpał z olvarów i kelvarów moc, ale też dzielił z nimi cierpienie) nie powiedział o niej nigdy Drzewcowi, w przebłysku jasnowidzenia wiedząc, że entowie będą potrzebni w Fangornie, by zapisać swą ostatnią kartę w dziejach.

Czarodziej rozpoczął więc przygotowania, by ochronić zwierzęta i rośliny przed niszczącym wpływem Cienia, a gdy orkowie najechali królestwo Thranduila, walczył w Bitwie pod drzewami, gdzie poniósł śmierć w imię swej misji i, przede wszystkim, w imię miłości do wszelkiego stworzenia. Czerwona Księga Marchii Zachodniej nie wspomina o Radagaście Burym, lecz w Valinorze Aiwendil sławiony jest na równi z Olorinem jako ten, który ocalił Śródziemie.