Nikt nie uwierzy

Zawsze wchodziła do dworu tą samą furtką. Boczną, nieopodal podwórza. Wtedy było tak samo.

Podeszła do bramki i pchnęła ją lekko. Ta otworzyła się z cichym jękiem zawiasów. Zamknęła za sobą, żeby nie wzbudzać podejrzeń. W końcu wszyscy myśleli, że wejścia są pozamykane.

I owszem – były. Z wyjątkiem tego jednego. Kiedyś korzystała z niego czeladź. Teraz jednak dwór był opuszczony.

Zawiał zimny wiatr, podrywając w górę uschłe liście. Otuliła się szczelniej kurtką i przyśpieszyła kroku. O tej porze roku – na początku listopada – było już nieprzyjemnie zimno. W dodatku zgromadzone nad wsią, ciemne chmury, przerażały ją i przygnębiały. Chciała być już w środku.

Minęła budynki gospodarcze i ruszyła wzdłuż ściany w kierunku ganku. Szybko pokonała krótkie, dębowe schody i ujęła klamkę. Jeszcze raz obejrzała się, by być w stu procentowo pewną, że nikt jej nie widzi, po czym weszła do dworu.

Ciemny, pusty hall zdawał się aż wibrować od ciszy. Pożerała ona echo każdego jej kroku, kiedy przechodziła na drugi koniec obszernej sali.

W jej północno-zachodnim krańcu, przy oknie, leżał stary, gruby koc. Przyniosła go tu dawno temu, chcąc jakoś oddzielić się o d zimnej, drewnianej podłogi. Usiadła na nim i skuliła się w kącie. Nie zrobiła tego ze strachu, ale po prostu z zimna. Wiedziała co miało się stać. Nie przerażało jej to nawet w dzieciństwie.

Chwilę trwało, zanim dwór w pełni zdał sobie sprawę z jej obecności. Wówczas się zaczęło.

Zawiał wiatr. Huczał w krokwiach sufitu. Trzaskał okiennicami. Poderwał z podłogi chmurę kurzu. Stary budynek ożył pod jego dotykiem.

Nagle powiew w całkowicie nienaturalny sposób przedarł się przez zamknięte wrota. A robiąc to, stał się widzialny. Przybrał formę gęstej, perłowej mgły, która skoncentrowała się na samym środku pomieszczenia. Wtedy zaczęła się formować. Strzępy białej materii wirowały w powietrzu. Po paru sekundach wyłoniła się z nich ludzka postać.

Był to młodzieniec, w wieku około dwudziestu lat. O ostrych i wyraźnych rysach. Na szczupłą sylwetkę ubrany miał stary, polski strój, zwany kontuszem. U boku nosił szablę.

Oprócz tego w oczy rzucał się jeden szczegół – głęboka rana, biegnąca przez ramię, aż do mostka. Właśnie to cięcie pozbawiło go kiedyś życia.

Widmo postawiło parę kroków w stronę dziewczyny.

 

– Witaj – rzekł, uśmiechając się ciepło. – Długo cię nie było.

 

Odwzajemniła uśmiech.

 

– Nie mogłam przyjść wcześniej. Ktoś kręcił się w okolicy. Miałam już tego dość. Bałam się, że ktoś zacznie się tym interesować.

 

– Ale już po wszystkim? – spytał z lekkim niepokojem.

 

– Wydaje się, że tak. Wczoraj chodziła tu jakaś dziewczyna. Ale dziś nie ma po niej śladu…

 

Znowu się rozpogodził.

 

– Cieszę się – powiedział.

 

– Ja też – odparła. – Brakowało mi ciebie.

 

Duch spojrzał na nią z czułością. Spuściła wzrok zarumieniona.

 

– Miałeś dokończyć historię – szepnęła, pragnąc jak najszybciej przerwać krępującą ciszę.

 

– Tak – potwierdził. – W jakim momencie skończyliśmy?

 

– Uciekaliście z zasadzki nad strumieniem – przypomniała odruchowo.

 

Kiwnął głową. Przez chwilę milczał, próbując wyłowić z pamięci wspomnienia dawnych dziejów.

 

Potem zaczął opowieść.

 

***

 

Kiedy słońce było już blisko horyzontu, na chwilę wyłoniło się zza chmur. Żegnało się ze światem, otulając go słabym, złocisty blaskiem. W tej chwili jesień wyglądała nostalgicznie, ale nieco mniej przygnębiająco.

Wtedy przyszedł na nią czas, by iść. Podeszła do drzwi, uśmiechając się promiennie. Duch odprowadzał ją.

Uchyliła wrota i spojrzała na skąpane w ciepłym świetle pola. Już dawno nie wyglądały tak pięknie. Chciała wyjść możliwie szybko, by przebyć jak największą część drogi do wsi zanim tarcza słoneczna znów schowa się za chmury.

Spojrzała mu w oczy.

 

– Idę – powiedziała. – Muszę zdążyć przed zmrokiem.

 

Skinął jej głową. Zmarkotniał jednak widocznie. Tak było zawsze, gdy się żegnali.

 

– Hej, głowa do góry! Pewnie niedługo znów się zobaczymy.

 

– Jutro? – spytał z nadzieją.

 

– Postaram się – obiecała. – Jeśli tamta nie wróci.

 

– Na pewno nie! – zapewnił żarliwie. – Nie bój się!

 

Już była w progu, ale zatrzymała się gwałtownie.

 

– Skąd wiesz? – spytała podejrzliwie.

 

Duch zmieszał się wyraźnie. Uniosła brwi.

 

-Widziałeś ją, prawda? Wchodziła do dworu! – wykrzyknęła zszokowana.

 

A więc ktoś odkrył tajemnicę. To tragedia! Jeśli to się rozniesie… ich spotkania dobiegną końca.

 

Ale… chwileczkę…

 

– Nie? – powtórzyła. – Co się z nią stało?

 

Odwrócił wzrok. Dziewczyna wytrzeszczyła oczy przerażona.

 

– Co się stało? – ponowiła pytanie już z większym naciskiem.

 

Młodzieniec westchnął. Bez słowa ruszył w głąb sali. Poszła za nim. Z każdym krokiem ogarniał ją coraz większy niepokój.

 

W końcu zatrzymał się przy wejściu do bocznej komnaty. Spojrzała na niego niepewnie, po czym powoli uchyliła drzwi.

Zajrzała do środka. Chwilę stała jak wryta, nie mogąc uwierzyć w to, co widzi. Kiedy wreszcie się otrząsnęła, błyskawicznie zamknęła pokój. Głośny huk rozszedł się po dworze.

 

– J… Jak… jak mogłeś?

 

– Musiałem. – odparł zrozpaczony. – Ona tu weszła. Wszystko odkryła. Powiedziałaby innym.

 

– To niczego nie usprawiedliwia! – wybuchła. Była blada jak ściana.

 

– Zrozum. Ja nie mogę bez ciebie żyć. – rzekł błagalnym tonem.

 

– Ale…

 

Osunęła się na ścianę i ukryła twarz w dłoniach. Już teraz przewidywała wszystkie mające nastąpić wydarzenia. Paraliżował ją strach przed losem. Co zrobią, jak odkryją sprawcę? Albo… Była też inna opcja. Bo przecież jeśli powie, co się stało, nikt jej nie uwierzy.

Czemu to musiało się tak skończyć?!

 

– To wszystko nie tak. Zniszczyłeś nas, nie rozumiesz? Zgubiłeś nas oboje!

 

Widmo stało nad nią, nie wypowiadając ani słowa. Z jego twarzy wyzierał ogromny ból.

 

W końcu się uspokoiła. Wstała i ze skrajnie obojętną miną podeszła do wrót.

 

– Muszę iść – powiedziała w przestrzeń, przestępując próg.

 

Droga była zalana promieniami słońca. Czerwonym blaskiem zachodu.

 

***

 

Już z daleka zobaczyła, że ktoś wyszedł jej naprzeciw. Mimo to nie zmieniła trasy. Dalej szła naprzód, jedyną drogą, pośród nagiego rżyska. Wiatr niósł po okolicy uschłe liście.

Kiedy policjanci podeszli bliżej ukłoniła się i przywitała uprzejmie. Zaczęli zadawać pytania. Odpowiadała na nie chłodno, niemal mechanicznie. Słuchający jej funkcjonariusze wybałuszyli oczy, kiedy opowiadała. Beznamiętnie przyznała, że widziała zaginioną. Obserwowała ją cały dzień. Potem zgodziła się z opinią, że tylko ona chodzi do opuszczonego dworu. Wytłumaczyła, że to właśnie tam znajduje się ciało. Na końcu, tonem zupełnie wyzutym z emocji, przyznała się do winy.

Dwaj mężczyźni wrócili z nią do wioski.

 

***

 

Wieść o brutalnym zabójstwie szybko się rozniosła. Całe miasteczko było zszokowane. Jak taka miła, dobra dziewczynka mogła popełnić taką straszliwą zbrodnię?

W końcu uznano, że to dwór, do którego zwykła chodzić, doprowadził ją do utraty zmysłów.

Po miesiącu ktoś podłożył ogień.