Anegdoty z życia wzięte

Dla tych co nie zrozumieją, proponuję zostać wątpliwie szczęśliwym posiadaczem etatu w jednej z większych korporacji.

Wystepują:

Elf z pulchną buzią, otoczoną blond włosami o licznych prześwitach i zakolach mocno zarysowanych nad czołem, okragłym brzuszkiem wylewającym mu się zza pasa spinającego mocno przybrudzone szaty, zwany Filemonem , oraz chuderlawej postury, niewysoki jak to bywa, wąski w ramionach, z rzadkim marchewkowym zarostem krasnolud zwany Bonifacym>

I

-Ależ mówię ci, że na sarnę najlepszy jest topór– odparł zirytowany Bonifacy, odziany w przydługawy kirys gdzie spod dolnej części wystawały tylko buty, a naramienniki sięgały za łokcie utrudniając tym samym zginanie się wyżej wymienionych, skradając się w kierunku polany, na której beztrosko pasło się stado łani z dorodnym jeleniem pośrodku.

-Skądże znowu, tylko łuk – Filemon utrzymywał swą linie obrony.

-A ja ci mówię że topór . W końcu drzewo ścinam toporem – Krasnolud nie dawał za wygraną.

-Ale drzewo stoi – Elf prawie wystawił mu język, zadowolony że przedstawił właściwy argument

-Łania tez w końcu stanie – Nie dał się zbić z tropu Bonifacy.

Stado, korzystając ze sprzeczki obydwu, znalazło czas by zinterpretować zapach przywiany im przed nozdrza przez zachodni wiatr i rzuciło się do ucieczki.

Dwóch kompanów widząc to, ruszyło w pogoń. Drobny krasnolud potykając się o konary, lub być może o własne buty, wywinął koziołka, ale dzielnie jak na niego przystało, po znalezieniu się na swoim zadku , uniósł go , razem z całą zbroją, szczelnie otulającą ta i ową cześć ciała i ruszył dalej, zostając jednak w tyle za zwinniejszym nieco elfem, któremu jednak ciążył napełniony, jak sam tłumaczył strawą a inni trunkami, brzuszek.

Sarny z gracja pędziły przed siebie. Gdy Bonifacy uznał, że jeszcze chwila i nadmiar potu spływającego mu z czoła, który pojawił się jednak zbyt szybko według jego rozliczeń, zaślepi mu zaraz oczy, krzyknął:

-No strzelże do niej z tego luku, niech stanie.

Filemon posłusznie, niczym w transie zatrzymał się, omal nie pchnięty na kolana, wpadającym na niego krasnoludem, naciągnął cięciwę i strzelił. Świst strzały rozdzierający powietrze zakończył się jękliwym kwikiem.

Jeden popychając drugiego, podbiegli do swego łupu. Bonifacy zamachnął się dzierżonym w dłoni toporem i wykonał mistrzowskie ciecie, wprost w krtań wykrwawiającej się łani.

-A nie mówiłem? Na sarnę najlepszy jest topór – Skwitował z dumą.

II

Bonifacy wyszedł przed chatę, którą od kilku dni zamieszkiwali z jego przyjacielem imć Elfem, przecierając oczy. Poprzednie domostwo opuścili, bo je strachy jakieś czy inne bezeceństwo nawiedzało, szczególnie nocami gdy przy poprzedzającej je wieczerzy, zbyt dużo trunków ubywało z sukcesywnie dostarczanych przez chuderlawego krasnoluda beczułek.

Na podwórku ujrzał dołek. Nie było to jakieś tam wgłębienie, które można by ominąć nic sobie z niego nie robiąc, ale dziura w którą przy złym obrocie sprawy wpaść by mogła i cała noga do kostki.

-Filemonie zacny mój kompanie, a wstańże i chodź no tu prędko – zakrzyknął zrozpaczonym tonem krasnolud, grzebiąc paluchami po podbródku w pozostałościach tego, co miało niby imitować zarost.

Elf wyrwany z zadumy nad problemem natury egzystencjonalnej, czy kromkę chleba podnieść do ust lewą czy prawą dłonią, stanął w drzwiach domostwa.

-Patrz, wczoraj tu była kałuża – Bonifacy miał prawie łzy w oczach.

-A dziś jest dołek – skwitował filozoficznym tonem Filemon.

-Dołek? Dołek?!- powtarzała z narastająca irytacja istotka, mniejsza co najmniej o głowę od przyjaciela. Krasnolud wyrwał sobie, z przesadnie nazywanego broda zarostu, kolejne trzy włosy i w przypływie narastającej w nim złości, podbiegł poczłapując i chwycił za deskę ławeczki, stojącej tuż przy chacie, wyrywając całą sztachetkę wraz z mocującymi gwoździami. Rzucił ją na wyżej wymienione wgłębienie dobijając parokrotnie butem, dla podkreślenia powagi sytuacji lub żeby lepiej zapadła się w ziemię.

-Teraz będzie trudno siedzieć i patrzeć w niebo, delektując się zawartością tej pięknej, okrągłej beczułki stojącej w kącie– stwierdził głęboko zasmucony elf, a w jego tonie dało się wyczuć niepomierny żal z powodu powyższego faktu.

W krasnoludzie zawrzała krew kolejny raz dzisiejszego poranka. Podreptał raźnym krokiem do studni stojącej na podwórzu i swoimi chudymi, acz silnymi łapskami chwycił za belkę służąca jako kołowrót i szarpnął. Mocno już przepróchniała, dała się łatwo wyrwać ze swego miejsca i unieść dumnemu Bonifacemu w stronę ławki. Tu jednak pojawił się problem, bo belka nijak nie chciała zastąpić deseczki w ławce. Po paru próbach upchnięcia jej na miejsce powyższej, zwalił ją pod ścianą i obaj usiedli. Nie minęło południe i kolejny dylemat pojawił się na horyzoncie. Jak wodę ze studni zaczerpnąć, konieczną do popicia palącego po gardłach, trunku z beczułki. Kompani rozochoceni gorzałka, buzującą im już w żyłach , wpadli na kolejne rozwiązanie iście godne Salomona – zrobią nowy kołowrót. Potrzeba im tylko solidnej beli. Przeszli całe obejście w poszukiwaniu takowej. Bonifacy zajrzał do chaty, dumając nad tym czy może tam jakiejś nie przeoczyli, po czym dało się słyszeć skowyt zachwytu:

– Maaaam – I szarpnął za kłodę ponad głową. Tego już nadgryziona zębem czasu strzecha nie wytrzymała i runęła na klepisko.

III

Znany nam już Krasnolud z imć Elfem, spacerowali, a może to za górnolotne słowo, po prostu szli piaszczystą droga. Maszerując leniwie Filemon pogwizdywał usiłując naśladować kwilącego w zaroślach rudzika, ale nawet wróbel powstydził by się takiego ni to skrzeku ni pisku. Bonifacy, ze spuszczonym na kwinte nosem, co sugerować by mogło, że jest nie w sosie, co rusz wyrywał źdźbło przydrożnej trawy i nawijał je sobie w koło palca lewej ręki. Powodem jego smętnej miny była nuda. Nie potrafiąc docenić uroków natury jak jego kompan, zupełnie i zwyczajnie nudził się już od ponad godziny.

Wtem przystanął.

-Patrz – rzekł głosem odkrywcy i wskazywał coś swoim uzielenionym paluchem.

Filemon spojrzał z uwaga na piach, trawę, potem znów na piach, ale pomimo, że zmarszczył brwi niewiele mu to pomogło.

-Co? – spytał głosem ni mniej ni więcej tylko wiejskiego głupka.

-Jak to co? Nie widzisz? Ślimak – obruszył się karzeł podciągając opadające nogawice, jakby czuł się urażony tym że jego przyjaciel nie docenił takiego odkrycia

-No… ślimak… -zająknął się elf drapiąc się po mocno przerzedzonych, opadających mu do ramion jasnych lokach Nie bardzo wiedząc czy jego towarzysz nie kpi z niego.

-Patrz, a tam drugi – szepnął z rozanieloną mina Bonifacy.

I wypadki potoczyły się w nad wyraz zadziwiającym tempie.

Uradzili, że zrobią wyścig. Wyznaczyli powyrwanymi wiechciami trawy trasę, ale na ich nieszczęście ślimaki nie podzielały zapału i bardziej interesowała je zielona, smakowita barierka niż sama rywalizacja. Poddali rozwadze także myśl pomalowania zawodników, gdyż obaj wyglądali prawie identycznie, co by nie pomylić ich w ferworze zmagań, ale zarzucili ten pomysł z braku odpowiednich substancji tudzież narzędzi by wprowadzić go w czyn. Po prawie półgodzinnej walce ze zbaczającymi wciąż ślimakami, popychanymi to kijkiem to palcem, jeden z nich dotarł do mety. Jakaż była radość krasnoluda gdy ustalili, że to jego zawodnik zwyciężył.

– Wygrałem, wygrałem!- darł się w niebogłosy, aż dudniło po okolicy. Podskakiwał z radości, aż rozdeptał ślimaka butem.