Galaktyczny Kowboj

Droga Mleczna, Ramię Perseusza. Galaktyczny Kowboj przemierzał cały wszechświat w poszukiwaniu śmiałka, z którym mógłby wygrać lub przegrać pojedynek. Do tej pory był niezwyciężony, ale lata świetlne dają o sobie znać. Nie używał laserowego pistoletu już od bardzo dawna. Może nawet zapomniał co i jak? Statek „Mustang 600" wylądował, gdyż wyczuł coś na planecie.

 

– Cholerny autopilot – parsknął do siebie Kowboj zakładając kapelusz. Zainstalował aparat, który pozwalał mu oddychać. Jeszcze kilka poprawek, pas, kabury i mógł iść badać teren. Sprawdził dodatkowo pistolety, które okazały się w pełni sprawne. Teraz opuścił wiernego „Mustanga 600".

 

Na zewnątrz znajdowało się pustynne miasto. Było ciepło, ale nie upalnie. Mile zaskoczony Kowboj rozejrzał się. Kilka knajp, sklepy, domy, burdel – nic nadzwyczajnego.

 

– Zapewne miasto kosmicznych bandytów – stwierdził. Bez zastanowienia udał się do najbliższej tawerny. Nic się nie wydarzyło, gdy wszedł. Kelner obsługiwał właśnie nieźle pijanego faceta trzymającego w talii rudą dziwkę. Kowboj podszedł do lady.

 

– Co panie życzysz sobie? – spytał barman wycierający kufle. Nowo przybyły przejechał wzrokiem po międzygalaktycznych alkoholach. Taki duży wybór? To było naprawdę dziwne…

 

– Brandy – odparł po chwili zastanowienia. – Tej ziemskiej.

 

Kelner uśmiechnął się i wziął zakurzoną butelkę.

 

– Skąd jesteś? – spytał podając Kowbojowi alkohol.

 

– Z Układu Słonecznego – Ziemianin wziął dużego łyka. Gość za ladą zrobił dziwną minę.

 

– Chyba nie jestem na bieżąco… Ale wydaje mi się, że Wy – Ziemianie…

 

– Nie wiemy nic o międzygalaktycznych pierdołach? – Kowboj prychnął śmiechem i oparł się łokciem o blat. – Wiemy o nich już dwieście lat panie. Nie bierzemy w nich czynnego udziału, bo mamy duże problemy ze sobą – kelner pokiwał głową. Po chwili odszedł, by obsłużyć nowego klienta, a raczej klientkę. Zamówiła dokładnie to samo co Ziemianin, a potem przysunęła się do niego. Czarne włosy były zaczesane za lewe ucho. W nim zaś miała średni tunel, który był ostatnio modny tylko na Ziemi.

 

– Witam na planecie Linte, Kowboju – rzekła z uśmiechem nieznajoma, a zielone oczy patrzyły ciekawie na nowo przybyłego. On jednak był dalej poważny.

 

– Ziemianka? – dziewczyna potwierdziła domysł mężczyzny. Odstawiła szklankę i wstała. Zbliżyła się do drzwi, Kowboj zaś pobiegł za nią. Mało prawdopodobne było, że człowiek z Układu Słonecznego spotka gdzieś przypadkiem swojego rodaka.

 

– Kim jesteś? – spytał Kowboj. – Śledzisz mnie? A może śledzisz „Mustanga 600"?

 

Prychnęła z oburzenia i popatrzyła pełnym zdziwienia wzrokiem.

 

– Po co miałabym śledzić jakiś wrak i faceta z innej epoki? – mówiąc to odeszła. Kowbojowi pozostała tylko zagadka kim jest tajemnicza. Już prawie zapomniał czego szukać na Linte. Usiadł na ławce w pobliżu studni i pochłonęła go burza myśli.

 

– Mogę ci pomóc… – ktoś usiadł na jego kolanach. Podniósł wzrok i ujrzał blondynkę, która była zapewne jedną z licznych dziwek. Natychmiast przypomniał sobie o pojedynku.

 

– Potrzebuję rywala – rzekł pospiesznie do blondynki.

 

– Ach, pojedynkowicz – uśmiechnęła się. – Mamy tu arenę, a rywali pełno. Chodź ze mną – wstała i od razu ruszyła na wschód. Kowboj ucieszył się, że może zgarnąć dziś niezłą sumkę złotników. Po krótkim czasie ujrzał wielki budynek – to arena.

 

– Tutaj – powiedziała blondynka. – Życzę powodzenia! Ja nie zwykłam do oglądania śmierci przystojnych mężczyzn… Żegnaj! – pomachała oddalającemu się Kowbojowi.

 

Mężczyzna dotarł do areny. Od razu wpisał się na listę uczestników. Nagrodą było 10000 złotników. Całkiem pokaźna sumka.

 

– Dobre i to – przyznał Kowboj. Udał się do sali numer pięć. Pojedynki na Linte miały swoich wiernych fanów. Zazwyczaj całe miasto zbierało się, by zobaczyć krwawą rzeź i zwycięzcę. W sali piątej usiadł w skupieniu zastanawiając się, co zrobi z wygraną, a o przegranej nawet nie mógł pomyśleć. Brama otworzyła się. Słychać było głos tłumu, który dopingował nie jego, lecz przeciwnika.

 

– Percival! – krzyczeli.

 

– Percival? Już nie mógł czegoś lepszego wymyślić – zaśmiał się Kowboj. Przeciwnicy wyszli na środek. On i spory facet z duży działem (chyba etherowym).

 

– No to zaczynamy! – krzyknął Kowboj. Wyciągnął laserowe pistolety. Tłum zawył. Percival patrzył w błękitne oczy Kowboja, które nie były jeszcze gotowe. Działo wystrzeliło, ale na szczęście chybiło. Tłum znów zawył. Ziemianin oddał dwa strzały i stała się rzecz dziwna – pociski wypaliły oczy przeciwnikowi. Konający zaryczał okrutnie i oddał ostatni ślepy strzał. Trafił. Kowboj myślał, że to koniec. Okrzyk tłumu, mocno zaciśnięte oczy. Brak jakiegokolwiek bólu. Więc coś musi być nie tak… Dotknął swojej głowy.

 

– „Gdzie kapelusz?" – pomyślał. Powoli podnosił powieki. Obok kowbojskich butów leżał strzępek materiału. Tylko kapelusz oberwał! Kowboj wydał okrzyk zwycięstwa.

 

Galaktyczny Kowboj pożegnał się już z mieszkańcami Linte.

 

– Postawiłam na ciebie dychę – usłyszał kobiecy głos za sobą. Była to tajemnicza dziewczyna z tawerny. Mężczyzna uśmiechnął się do niej.

 

– No to masz szczęście – odparł.

 

– Mam… – zielone oczy zniknęły pod powiekami. – Ciekawiłeś się kim jestem. Tak?

 

– No tak… – Kowboj zawstydził się trochę.

 

– Jestem nikim. Mieszkam tu – zaśmiała się.

 

– A tak naprawdę? – Kowboj czuł, że dziewczyna chce jeszcze coś dopowiedzieć.

 

– A tak naprawdę, to szukam legendarnego Galaktycznego Kowboja, by do niego dołączyć i razem przemierzać Drogę Mleczną.

 

– Odnalazłaś go – Kowboj zaprosił ją do „Mustanga 600" i odlecieli w dal.

 

 

 

Kowboj i Kowbojka teraz razem przemierzają galaktykę. Są niezwyciężeni, a planetę Ziemię zna każdy mieszkaniec wszechświata.