Ryan d'Zyyk - czyli spowiedź Leppi'ego

1 – Kraków – wielkie słowa.

Tłum czekał cierpliwie. Przeszło milion osób przybyło na krakowskie Błonia. Przeszło milion osób czekało w niemal absolutnej ciszy. Samo to – rzecz niebywała!

Gdzieś w ciżbie ludzkich ciał wybuchł płacz dziecka – mało kto zwrócił uwagę na ten, tak oderwany od ogólnego nastroju odgłos. Oczy zgromadzonych skierowane były ku podwyższeniu.

Zapach dębowych desek wbijał się słodkim aromatem w nozdrza stojących najbliżej podwyższenia. To właśnie oni pierwsi podnieśli wrzawę.

Fala entuzjazmu rozlała sie po zgromadzonych, ogarnęła każdą parę ust, każdą parę rąk – choć przecież jeszcze się nie ukazał, przecież scena wciąż pozostawała pusta.

Wreszcie się ukazał – tłum ożył na dobre, ziemia zatrzęsła się od wiwatów. On kroczył spokojnie, spowity bielą, zakapturzony, z dłońmi wetkniętymi w szerokie rękawy, płynął niczym duch, kierując się ku stojącemu na scenie mikrofonowi. Doszedł doń, zatrzymał się, a wraz z jego bezruchem zamarł tłum. Cisza… i milion ciał smaganych dreszczem oczekiwania na jego słowa.

– Siostry – podjął spokojnie, wręcz leniwie, a wszystkie z kobiet natychmiast podniosły wrzawę.

Głos miał dźwięczny, mocny, wyćwiczony. Uwolnił dłonie z rękawów, ujął podstawę mikrofonu.

– Bracia – głos wzmógł się, dłonie odrzuciły kaptur przy akompaniamencie męskiej części zgromadzenia. – RODACY! – głos runął na tłum niczym wielka lawina, a ten odpowiedział mu z całego serca. Kraków drżał w posadach, drżał za sprawą jednego człowieka.

Pospolita twarz, ogolona do skóry głowa, para szarych, przenikliwych oczu skryta pod srogo ściągniętymi, czarnymi niczym smoła brwiami.

– Nazywam się Ryan – powiedział spokojnie, choć oczy mu płonęły. – Ryan – powtórzył szeptem, przymykając oczy, spuszczając głowę.

– D'ZYYYYYYYYYK – zawył z uwielbieniem tłum.

Stał i czekał. A oni wiedzieli, że czeka i zamilkli, choć usta chciały krzyczeć, a dłonie same składały sie do oklasków.

– Widzę, że już mnie znacie – podjął cicho, twarz rozciągnęła się w szczerym uśmiechu, przeobraziła w maskę dobrotliwości. – Ja jeszcze nie znam was wszystkich – śmiał się, a tłum wtórował mu cicho, łaknąc kolejnych słów, czekając na nie. – Zaczniecie się przedstawiać od lewej, czy od prawej?

Zgromadzenie ogarnęła fala radości, spontanicznych oklasków. Tu rozpalone fanatyzmem spojrzenie, tam starowinka, kręcąc głową, ociera łzy wzruszenia. Miłość, uwielbienie – płynące z podwyższenia i ku niemu. Szczerość i szacunek. I on – w samym centrum.

– No dobrze – dłonie ponownie umknęły w rękawy. – Zmówmy modlitwę – spoważniał, a z nim wszyscy zgromadzeni. – Za wszystkich tych, którzy w nas nie wierzą…

– POMODLIMY SIĘ! – odpowiedział jednym głosem tłum.

– … za wszystkich tych, którzy nami gardzą…

– POMODLIMY SIĘ!

– …za wszystkich tych, którzy jeszcze z nami nie są… którzy przystąpią do nas dziś…