Senfiliada Rozdział IV Gospoda "Pod Prorokiem"

Na parterze hotelu znajdowała się knajpa. Ktoś ją nazwał Gospodą „Pod prorokiem”. Nikt dokładnie nie wiedział, o jakiego proroka chodziło. Wnętrze knajpy wypełniał wszechobecny duszny zapach dymu unoszącego się ku wyżynom sufitu błękitnobiałym welonem wypalonych płuc. Wszędzie siedzieli ludzie palący papierosy, z zapałem wciągający w swoje płuca trujące smużki dymu, zanoszący się suchotniczym kaszlem, w większości pijani. Krajobraz pijaków uzupełniał asortyment panienek lekkich obyczajów. Różnego wzrostu, płci i wiadomych zainteresowań. Stare babcie, niekiedy prababcie o złażącej skórze, bezzębnych ustach. Oczach pełnych rozpaczy i zmęczenia. Wraz z nimi przyszły tu także ich dzieci i wnuczęta pijane i wyzywające. Wystrój wnętrza niewiele jakością odbiegał od zasiadającego w nim towarzystwa. Ściany pożółkłe, ze smugami brudu i śladami odpadającego tynku. Pianino, chyba ukradzione z saloonu na dzikim zachodzie, przed którym siedział wysuszony chudy człowieczek, o pożółkłej skórze, czarnych zębach, cuchnącym oddechu i porośniętej nielicznymi włosami łysinie. Szereg okrągłych stolików, uchylne drzwi, naprzeciw nich bar. Bateria wódek, zakąsek, czerń brudnego drewna. Im dalej od wejścia tym większy hałas i smród trupiarni.

Za lada stał barman w średnim wieku, otyły, o błyszczącej łysinie. Senfil wiedział, że musi z nim pomówić. Dopiero wczoraj wynajęli od niego pokój, ale czuł, że nie może czekać dłużej z tą rozmową. Widział wczorajszą niechęć na twarzy właściciela hotelu i tutejszego baru, a co za tym idzie obawiał się, że im dłużej będzie zwlekał tym więcej niechęci i urazy będzie ten człowiek żywił wobec Senfila. Nerwowo przełykał ślinę, gdy wraz z Filoną podchodzili do baru. Barman na ich widok się skrzywił.

– Nienawidzę kotów – warknął na ich widok.

Senfil zrozumiał, że człowiek stojący za barem chce, aby trzymać się od niego z daleka, ale z drugiej strony coś się w nim buntowało. Dlaczego on właśnie nie miał być tą osobą, która odpowie na jego pytania? Kogoś musiał zapytać o Czarnego Rabusia. Miał przeczucie, że tu otrzyma odpowiedź na wszystkie swoje pytania.

– Mogę się spytać dlaczego?

Barman skrzywił się jeszcze bardziej. Ruchem ręki wskazał na ścianę.

– Dlatego – odpowiedział.

Na ścianie wisiał krzyż, a na nim człowiek. Senfil wiedział kim była postać na krzyżu. Nagle zrozumiał. Barman nie mógł znieść tego, że ktoś gorszy od istoty ludzkiej zna nazwisko powieszonego na krzyżu człowieka!

– Co ma wspólnego pańska wiara z nami? – Filona nie zrozumiała sugestii barmana. Ten krzywo się uśmiechnął.

– Może nic, ale uważam, że to właśnie wy ją zniszczyliście. Jesteście tworem nauki, potworami, które zaprzeczyły istocie wiary, jej sensowi. W Łodzi jest tylko jeden kościół i kilkanaście świątyń – prychnął oburzony – Wiecie kto do nich chodzi? – pochylił się nad ladą. – Zwierzęta, parszywe, zasrane myślące zwierzęta! Odebraliście nam naszą wiarę, spaczyliście ją.

Ale to nie jest nasza wina – zaprotestowała Filona.

– Może i nie, ale i tak nie chcę na was patrzeć – westchnął. – Wystarczy, że wynająłem wam pokój, ale wiosna to martwy sezon, a kiepsko u mnie z finansami – spojrzał na nich z niechęcią. – Czego wy jeszcze chcecie koty? Innym zwierzętom wystarczy, że się na nie wrzaśnie, a wy nadal stoicie i próbujecie się usprawiedliwiać. Może napijesz się? Kot nie kot, ale pić musi.

Senfil spojrzał na niego zaskoczony.

– Dziwny z pana człowiek.

Możliwe. W pewne rzeczy wierzę, ale nie dałem się jeszcze życiu zwariować. Trzeba trochę umiaru. Pokoju a nie wojny. Czego się napijesz?

– Piwa.

– A ty kotku? – zwrócił się do Filony.

– To samo.

– Czego chcecie się dowiedzieć?

– Chcieliśmy zapytać o Czarnego Rabusia. Może pan coś o nim wie?

– O dziwne rzeczy pytacie – barman był zaskoczony ich pytaniem. – To nieprzyjemny kot. Nawet wypowiadanie jego imienia denerwuje wielu ludzi w tej okolicy, a wy się o niego pytacie.

– Gdzie go można znaleźć? – spytał Senfil.

– Czyście zwariowali? Jego się nie szuka. Co najwyżej on może was odszukać i zabić.

– Mimo wszystko chcielibyśmy się dowiedzieć gdzie go szukać – nie ustępował Senfil.

– Nie wiem – odparł barman. – To zawodowy najemnik, mówią, że morderca, a zabójcy chodzą własnymi drogami, szczególnie gdy są kotami. Zapytajcie kapłana Kaspiana z tutejszej wspólnoty – barman skrzywił się wspominając to imię. – On go zna. We wczesnej młodości Czarny Rabuś myślał o wyświęceniu. Dziwne koleje losu. Gdyby ten kot pozostał przy wierzę byłoby o jednego mordercę mniej i byłby drugi zwierzęcy kapłan w mieście, ale władze tego nie chciały. Kot kapłanem – parsknął oburzony. Na dodatek kapłan Kaspian to zażarty komunista, a to dla pewnych osób byłaby zbyt niebezpieczna mieszanka.

– Są miasta, gdzie potrafią zaakceptować komunistów – zauważyła Filona.

– Ale nie tutaj. Nie w przededniu rewolucji.

– Rewolucji? – spytał zaskoczony Senfil.

Barman pochylił się nad ladą i spojrzał prosto w jego kocie oczy.

– Panie kocie. O pewnych rzeczach się nie mówi. Szczególnie gdy rozmawia się z osobami, których się nie zna.

– Poznaliśmy się z pańskim synem wczoraj wieczorem zauważyła Filona. – Opatrzyłam jego skaleczenia.

– Nie, pani Filono. To zbyt mało. Ale powiem wam co wiem. Ludzie są po prostu niezadowoleni z obecnej władzy, która jak robak toczy nasze miasto i nie mogą patrzeć na bogaczy, którzy mają wszystko. Prawdziwych bogaczy, a nie takich wyrobników jak ja.

– Słyszałem o tym systemie. On nie daje niczego poza nadzieją. Ponadto jego podstawą jest nacjonalizacja prywatnego majątku – zauważył Senfil.

– To prawda, ale prości ludzie chcą po prostu lepiej żyć, a nie nacjonalizować majątek bogaczy. Po rewolucji bogaci po prostu się swoim majątkiem podzielą. Dobrowolnie albo pod przymusem – Barman się uśmiechnął. – Jestem ideowcem. Chrystus cenił ludzi ubogich i gardził bogaczami. W szczególności tymi, którzy dorobili się swojego majątku nieuczciwie. Zamierzam walczyć o lepszy świat, w którym ludzie będą musieli uwierzyć w Boga widząc wielkość jego dzieła i nie będzie bogatych.

– To nierealne – Filona odchrząknęła. Wszechobecny dym podrażnił jej gardło. – Ta idea jest przegrana.

– Jak każda inna. Jak cały ten świat. Ale pozostaje nadzieja. Idźcie do kapłana Kaspiana. Idźcie z … Bogiem.