Czerwony kontra zielony, czyli jak pokonano UFO

Do obszernego, bogato zdobionego namiotu wbiegł zziajany posłaniec o kruczoczarnych włosach ozdobionych pięknym, orlim piórem.

– Wo… Wodzu… – nie mógł złapać oddechu – Wodzu Wielkie Syry! Zosta… liśmy napadnięci! – zwrócił się do starszego, ale postawnego mężczyzny siedzącego na rozciągniętej skórze.

– Co? Gdzie? Kto? – wódz poderwał się na nogi i zaczął podrygiwać na swoich wielkich platfusach.

– Zielone twarze! Przybyli na wielkim, mechanicznym talerzu! – w oczach Indianina błyszczało przerażenie.

– Wołaj szamana! – Wielkie Syry wyszedł przed namiot i wskoczył na konia. Przyłożył dłoń do czoła i spojrzał w dal.

Prerię pokrywały kępki spalonej upalnym słońcem trawy. Po prawej stronie horyzontu ujrzał zagrożenie.

Popędził przez wioskę zbierając wszystkich mężczyzn do ataku.

– Ła ła… khe… khe… – wódz próbował wydać tradycyjny okrzyk czerwonoskórych – cholera, za dużo fajek pokoju – mruknął wciąż się krztusząc. Mimo to horda rozwrzeszczanych Indian z łukami i dzidami już pędziła w stronę wielkiego spodka, który wylądował w pobliżu wioski. Tętent koni zaalarmował obcych o zbliżaniu się gospodarzy. Tubylcy wypuścili śmiercionośne strzały kilkadziesiąt metrów przed wrogim statkiem. Cięciwy brzękały raz po raz. Jeden z przerażonych ufoków, który nie zdążył się schronić padł ranny na ziemię ze strzałą zatopioną w tułowiu.

– Rudy Lisie, ściągnij skalp! – komenderował Wódz Wielkie Syry.

– Wodzu, ale zielona twarz nie ma głowy!

– Jak to nie ma? To co on ma?

– Eee… ręce, nogi, tułów i wielkie eee… przyrodzenie.

– No, może być! Się zrobi najwyżej sandałki z zielonej pałki – Wielkie Syry wyszczerzył krzywe zęby w radosnym uśmiechu.

– Nie wiem czy aż tak wielkie… – Rudy Lis mruknął pod nosem przenosząc wzrok z ufoludka na ogromne stopy wodza.

Tymczasem banda zamknęła koło wokół latającego talerza.

– Jesteście otoczeni! Wynoście się, albo skończycie jak wasz kompan, który już na pewno nie będzie miał dzieci! – wódz przemówił patrząc groźnym wzrokiem na zielone twarze bez twarzy, bo przecież nie miały głów, siedzące za sterami maszyny.

– No zielone fiuty, wyjazd mi stąd! – ktoś z tłumu rzucił dzidą w statek zarysowując blachę.

Po chwili odpalono potężne silniki. Pojazd podniósł się wzniecając tumany kurzu. Horda czerwonoskórych ryknęła na całe gardło ściskając się gratulując sobie sukcesu.

– Wodzu, obcy zostawili nam prezent – zauważył Łysy Paluch wskazując na skrzynki leżące nieopodal.

Do paczek podbiegł Szumiąca Głowa i wydał radosny okrzyk:

– Woda ognista! Zielona! – wyciągnął litrową butlę wymachując w stronę rodaków. Zbliżył flaszkę do oczu, przymrużył je i z trudem odczytał literki na etykiecie, których nauczył się od Białych Twarzy:

– Księ – ży – ców – ka.