Wybudzenie

Za mlecznobiałym szkłem zobaczyłem postać. Wyglądała jak zjawa, ale byłem tak osłabiony, że nie miałem siły się bać. Zamiast tego uniosłem z trudem rękę, za którą naprężyły się kabelki, i dotknąłem dłonią szyby. Spróbowałem ją przetrzeć, ale zdołałem tylko skrobnąć paznokciem warstewkę lodu. Z heroicznym wysiłkiem ponowiłem próbę, lecz tym razem przegrałem z kretesem, bo posłuszeństwa odmówiły mi nie tylko mięśnie, ale również świadomość.

Budziłem się i zasypiałem. Za mlecznobiałym szkłem nadal krzątała się tajemnicza postać. Starałem się pozbierać myśli, ale nie pozwalał mi na to przychodzący gwałtownie sen. Śniłem wielokrotnie. O dalekiej podróży, która kończyła się tragicznym wypadkiem, o nieskończonej świadomości i istotach nie do opisania. Śniłem o wielkich zagadkach ludzkości i wszechświata, oraz o przyjaciołach z którymi udało mi się je rozwiązać. Śniłem marzenia i koszmary. Dziesiątki, setki realistycznych wizji, przepełnionych zapachami, smakiem, dotykiem i emocjami. Wreszcie granica między falami mózgowymi od alpha do delta przestała istnieć. Sen czy jawa? Prawda czy fałsz? Podczas jednego z objęć Morfeusza bezkształtna zjawa powiedziała, że prawda to wszystko to, co istnieje w naszych głowach.

Coś się zmieniło. Nie wiem kiedy dokładnie, bo dotychczasowy stan umysłowy nie dał podzielić się na konkretne okresy, na przeszłość i teraźniejszość. Po prostu był, płynął. Ale teraz… Teraz świadomość się poszerzyła, zacząłem odczuwać niską temperaturę. Pojawił się też zapach. Oraz smak wody, która perliła się u góry i skapywała mi do ust, rosiła policzki i brwi.

Zawiasy okrutnie szczęknęły, do komory hibernacyjnej dostało się powietrze z transportowca. Postać, już nie taka tajemnicza, nachyliła się i szepnęła coś o wyrównaniu temperatur i o zachowaniu cierpliwości. Leżałem więc. Zasnąłem.

Kiedy znów się obudziłem, komora była otwarta na całą szerokość. Starszy człowiek w białym kombinezonie stał nade mną i odłączał od ciała kabelki, psikał skórę substancją w sprayu, przemywał ją sterylnym gazikiem. Pracował, a ja uważnie się mu przyglądałem. Przeskakiwałem wzrokiem od zapadniętych, pokrytych białą szczeciną policzków do wąskich ust. Od pobrużdżonego zmarszczkami czoła do rzednących u góry włosów. Patrzyłem i pamiętałem. Gdybym miał więcej sił ucieszyłbym się na widok tego oblicza.

– Witaj – nieznacznie się uśmiechnął. Był to uśmiech smutny, obejmujący jedynie usta. – Pamiętasz wszystko? – spojrzał mi w oczy.

Skinąłem głową.

– Ile lat minęło? – wychrypiałem i pomyślałem, że dźwięk ten nie może wydobywać się z mojego gardła.

Mężczyzna wyjął mi z nosa rurki.

– Zbyt wiele. Jestem już stary, straciłem rachubę – podszedł do wnęki i przyniósł mi szatę. – Załóż to. A potem… sam nie wiem…

– Gdzie jesteśmy? Dolecieliśmy?

– Taa-aak – przeciągnął zmęczonym głosem. – Lecz nie tam, gdzie mieliśmy.

Rozejrzałem się po transportowcu. Poza moją otwarte były jeszcze dwie komory hibernacyjne, przykryte całunem lodowatej pary. Obok, w słabym świetle majaczyły skrzynie z żywnością oraz data-komunikatorem. W kokpicie nie świeciły się ani monitory, ani przyciski. Tak samo zresztą, jak dotykowy panel. Doszedłem do wniosku, że autopilot musi być wyłączony.

– Co z innymi? – spytałem, spoglądając znów na komory.

Oczy starca rozjaśniały.

– Niestety. Tylko ty.

Przeczuwałem to, ale i tak złapał mnie okropny ścisk w gardle.

– Co z nimi zrobiłeś?

– Nic. Niech ten statek będzie ich grobem. Teraz możemy opuścić to miejsce.

– Opuścić?

– Taa-aak. Główny komputer transportowca nie działa, trzeba iść pieszo.

Podniecony podbiegłem do skrzyni i wyjąłem data-komunikator. Był on jedynym łącznikiem ze starym światem. Po tym, jak wprowadziłem dwudziestocyfrowe hasło, na czarnym ekranie pojawił się napis: „Wiadomości". Z ciężkim sercem dotknąłem pierwszej z nich.

„Kurs prawidłowy. Według stale korygowanych obliczeń dolecicie do celu za pięć lat."

Pod spodem widniała data 11/05/2245. Pięć lat temu.

– Naprawdę ich tu zostawimy? – spytałem po długiej chwili ciszy.

– Taa-aak. Myślę, że tak. Chodźmy już. A potem… Potem może wrócimy.

 

 

 

***

 

Transportowiec, okazało się. wylądował na polanie pełnej kwiatów o rozłożystych płatkach, otoczonej czerniejącym w oddali lasem, nad którym błękitną łunę roztaczał podwójny księżyc. Polana więc tonęła w malowniczej poświacie, podobnej, a zarazem zupełnie innej od tej spotykanej na Starej czy Nowej Ziemi. Powietrzem z trzydziestoprocentową zawartością tlenu oddychało się znajomo.

Co innego jednak mnie zdziwiło. Niedaleko statku, pośród wysokich traw, stały dwie osoby. Kiedy do nich podeszliśmy, odwróciły się do nas.

– Kim jesteście? – spytał mężczyzna o orlim nosie i szpakowatych włosach. W jego spojrzeniu dostrzegłem rezerwę i czujność.

– Anestezjolog od wybudzania hibernacyjnego – przedstawił się starzec. – Ale łatwiej będzie Esteven.

– Drugi człowiek wysłany na Tibiusa – gdy to powiedziałem, kobieta przyłożyła dłoń do ust, otworzyła szerzej oczy. – Planetę, na jaką, jak na razie, nikomu nie udało się dotrzeć – dokończyłem drżącym głosem.

– Nazywam się Lavera – podała mi rękę, uśmiechając się nieznacznie, z dystansem.

Mężczyzna złapał ją za ramię.

– Nie powinniśmy.

Lavera skarciła go wzrokiem.

– To jest Ignikus – rzuciła przepraszająco. – Android… Ja… Chodźmy do schronu. Mam wam tyle do powiedzenia…

 

 

***

 

Schronem nazywali transportowiec, mniejszy od naszego, obrośnięty po bokach roślinami przypominającymi ziemskie mchy i pnącza, u góry zaś przykryty dywanem z trawy i kwiatów. Gdyby nie Lavera, nawet bym go nie dostrzegł – tak bardzo wtopił się w tutejszy krajobraz.

Ignikus przyłożył dłoń do niewielkiego wgłębienia i otworzyła się śluza. W środku, gdy tylko weszliśmy, zapaliły się lampy świetlane, ożywiając długi na blisko pięćdziesiąt metrów rdzeń statku.

– Siadajcie – Lavera wskazała nam obszyte syntetyczną skórą fotele.

Spoczęła razem z nami, a ja mogłem się jej dokładnie przyjrzeć. Jeśli wcześniej miałem jakiekolwiek wątpliwości, co do tego, czy Lavera jest człowiekiem, teraz zwyczajnie znikły. Miała ładną, choć zmęczoną i smutną twarz. Z delikatnymi, acz całkiem mocno wysuniętymi kośćmi policzkowymi i wielkimi piwnymi oczami. Całości dopełniały kruczoczarne włosy sięgające ramion.

– Jesteśmy tu z Ignikusem od przeszło dziesięciu lat – powiedziała po dłuższej chwili drżącym głosem, widocznie starając się zebrać myśli i zapanować nad emocjami. – Tibius… Planeta, na którą zostaliście wysłani była również naszym przeznaczeniem. Lecieliśmy na nią w celach naukowych. Konkretnie w celu zbadania żyjących tam obcych organizmów.

– Nasza misja składała się z dwóch celów – wtrąciłem. – Priorytetowy był identyczny, w celach naukowych. Drugorzędowy, jak się domyślacie, właśnie się dokonał.

– Znaleźliście nas – zrozumiała Lavera, odwzajemniając słaby uśmiech.

– Nic nam po tym – burknął Ignikus, podchodząc do wielkiego okna zasłoniętego częściowo pnączami.

Cisza zapadała dziś wiele razy. Zapadła i teraz.

– Co to za planeta? – przerwał ją Esteven.

– Powiedz im – zwróciła się Lavera do Ignikusa.

Android stał przy lampie świetlanej, w blasku której dostrzegłem na jego bladej skórze kropelki potu. Zupełnie jak człowiek, pomyślałem.

– Jako, że na transportowcu pełniłem rolę anestezjologa, wszystko dokładnie widziałem i miałem wiele czasu na przemyślenia. Lecieliśmy około czterech lat, gdy statek zaczął zbaczać z obranego kursu. Na początku myślałem, że to zwykły błąd, że pomyliło się dowodzenie na ziemi. Ale raporty z data-komunikatora nie zawierały żadnej przesłanki, która mogłaby to potwierdzić.

– Statek sunął po delikatnej krzywej przez wiele lat, a nasze trajektoria nie wydawały się przypadkowe. Tylko nie widziałem powodu, dla którego na ziemi mieliby je zmieniać, tym bardziej nie komunikując mi o tym. Postanowiłem skorygować kurs manualnie, lecz transportowiec odmówił posłuszeństwa. Oczywiście próby skontaktowania z bazą również okazały się daremne.

– Wiele lat później zobaczyłem coś, co przypominało zawieszoną w próżni ogromną połać terenu. Później, kiedy statek wkroczył w niższe warstwy atmosfery, ujrzałem planetę… gigantyczna i piękną.

– Myślałem, że to dziwny sen – pokiwał ze zrozumieniem Esteven.

– To musiałby być sen w snach, ponieważ od czasu wejścia statku w atmosferę, do momentu lądowania, minęło wiele dni.

Nie od razu zrozumieliśmy słowa Ignikusa.

– Szkoda, że ja tego nie widziałem – westchnąłem.

– Jest jakieś racjonalne wytłumaczenie? – spytał Esteven, który jakby trochę odżył.

– Owszem. Transportowiec przez ten cały czas badał tutejszą atmosferę. Dzięki neuro-elektronice udało mu się ustalić, że w jej najwyższych warstwach znajduje się gaz odbijający promienie słoneczne pod kątem identycznym do ich padania, wskutek czego…

– Planeta jest niewidzialna – dokończyłem z niedowierzaniem.

Znów zapadł cisza, a ja byłem wdzięczny, że Ignikus i Lavera nie zakłócali jej, dając nam czas do kontemplacji nad poznanymi faktami.

– Wnioskuję – na głos Estevena podskoczyłem przestraszony – że wlecieliśmy w miejscu, gdzie atmosfera tej odbijającej cząsteczki warstwy nie ma.

– Zgadza się – Lavera była bardzo smutna. – To jakby dziura ozonowa w starej ziemi.

– Ile lecieliśmy od czasu nieplanowanej zmiany kursu? – spytałem.

Esteven wziął głęboki wdech i wstrzymał powietrze.

– Jakieś pięć lat – powiedział wypuszczając je. – Przyjmując, że zmiana kursu nastąpiła w momencie wejścia na orbitę tej planety, i biorąc pod uwagę prędkość naszego transportowca… To olbrzym na niespotykaną dotąd skalę. Ale co nas tu ściągnęło?

– Tego nie wiemy. Mimo to…

Lavera nie dokończyła, ziewnęła. Przeciągnęła się, wypinając pierś do przodu.

– Wybaczcie, ale oczy same mi się zamykają Tu nie ma normalnej doby, nie ma też dni. Same noce, rozjaśniane tym dziwacznym księżycem. Według data-komunikatora nie spałam osiemnaście godzin. Muszę się trochę zdrzemnąć. Nastawię budzenie na za czterdzieści minut. Ignikus, pokaż im, gdzie mogą odpocząć. Chyba, że wolicie wrócić na własny pokład.

Zostaliśmy.

 

***

 

Z oczywistych przyczyn z Estevenem usnąć nie mogliśmy. I być może było to wbrew zasadom, lecz nie mogłem się oprzeć, aby nie rozejrzeć się po statku. Starzec został, a ja ruszyłem zrobić mały rekonesans, czując się jak we śnie, lekko i nierealnie. Wreszcie trafiłem do podłużnego, słabo oświetlonego pomieszczenia, w którym majaczyły komory hibernacyjne, pobłyskiwały ich metalowe profile. Wszystkie otwarte. Spodziewałem się zobaczyć w nich trzy blade ciała. Niewybudzonych. Zwłoki.

Okazały się puste.

– Mieliśmy was spytać – Lavera wychynęła z mroku. – Dla bezpieczeństwa reszta została w środku?

– Nie rozumiem – wybełkotałem na pół zawstydzony, na pół zdziwiony pytaniem.

Lavera podeszła bliżej. Znacznie bliżej. Czułem jej oddech.

– Gdzie pozostali?

– Jacy pozostali?

– Nie uwierzę, że wysłali tylko ciebie i anestezjologa.

Nagle zrozumiałem.

– Zginęli podczas lotu.

Lavera wytrzymała moje spojrzenie.

– Nasi czternaście godzin temu zniknęli. Zupełnie jakby udali się na jakąś wyprawę nie uprzedzając o tym.

Po plecach przebiegł mi dreszcz. To szczere do bólu wyznanie, wydawało mi się, wynikało z czegoś więcej niż tylko z reguły wzajemności. Pomiędzy mną a niedawno poznaną kobietą narodziła się nić emocjonalnego porozumienia, która zbliżyła nas do siebie tak, jak w innych okolicznościach zbliżyć może jedynie wieloletnia znajomość.

Lavera podeszła jeszcze bliżej, a ja zrozumiałem, że bardzo chciałaby mnie dotknąć, zostać przytulona, utonąć w mych ramionach. Być może zaszlochać. Ale nic takiego się nie stało.

– Chciałabym, żebyście nam pomogli.

 

 

***

 

Android, jako że był stworzony do protekcji Lavery, uparł się, aby iść z nami. Esteven nie miał nic przeciwko zostaniu na straży i pilnowaniu transportowca. Nowy data-komunikator zestroiliśmy ze starym tak, żeby zachować stały kontakt, i przygotowaliśmy się do drogi. Plecak z żywnością – nie wiedzieliśmy ile czasu zajmie nam poszukiwanie zaginionych – wziął Ignikus, który dzięki wszczepionym stymulatorom od pobudzania i wytrzymałości mięśniowej oraz oddechowo-krążeniowej mógł poruszać się ze sporym ciężarem w tym samym tempie, co my. Byłem rad z jego towarzystwa, bo nie mieliśmy żadnej broni i android stanowił swoisty bufor bezpieczeństwa. Choć nie wiadomo jak skuteczny, bo o potencjalnym zagrożeniu wiedzieliśmy tyle, co o motywach ściągnięcia nas na tą planetę.

Pożegnaliśmy się z Estevenem, co w jakiś sposób źle mi się skojarzyło, po czym ruszyliśmy przez polanę pełną kwiatów w stronę majaczącego lasu. Ignikus eksplorował otoczenie, za nim szła Lavera. Ja zamykałem pochód i co chwilę oglądałem się do tyłu, gdzie oświetlony transportowiec malał, aż wreszcie, kiedy wtopiliśmy się w las, jego blask całkowicie zniknął.

 

 

***

 

Często zerkałem na data-komunikator, spodziewając się wiadomości od Estevena lub sygnału z Nowej Ziemi. Widocznie zbyt często, bo dałem się zaskoczyć. Poczułem na potylicy przyjemne ciepło. Zanim ogarnęła mnie ciemność, usłyszałem odgłosy walki.

 

 

***

 

Obudziłem się z rwącym bólem głowy, za którą odruchowo chciałem się złapać. Nie mogłem, bo ręce miałem unieruchomione w jakimś zgęstniałym roztworze, przypominającym kauczuk. Nogi również. Uniosłem głowę i zobaczyłem, że paskudztwo jest przytwierdzone do podłogi. Spróbowałem się uwolnić jeszcze raz, wkładając w to wszystkie siły, ale substancja pozwoliła mi na bardzo niewielki zakres ruchu. Zrezygnowany rozejrzałem się po zaciemnionej sali, w której migały światełka. Niedaleko mnie bladą łunę roztaczały bioluminescencyjne kable podłączone do głowy leżącej kobiety. Wychodziły z jakiejś gładkiej aparatury, nad którą wyświetlał się hologram zapisu fal mózgowych. Z rejestru wynikało, że Lavera śpi.

Z tyłu coś ledwo musnęło moją głowę. Był to dotyk niezwykle subtelny, ale jednocześnie niekryjący intencji, pewny i stanowczy.

– Gdzie jestem? – wyszeptałem przerażony.

Kolejne muśnięcie, niemal pieszczotliwe. I następne, tym razem z boku. Na skroniach. Wywołujące na karku i za uszami zimny dreszcz.

– Halo? Jest tu ktoś? – głos mi się łamał. – Lavera? Obudź się!

Nic. Żadnej odpowiedzi. Tylko ten delikatny dotyk. Niemal pieszczotliwy. Następny wyczułem i odchyliłem głowę, co o dziwo poskutkowało. Usłyszałem z tyłu jakby westchnienia

Spojrzałem jeszcze raz na Laverę. Na zapis jej fal mózgowych. Znajdowała się w czwartym stadium fazy NREM snu, więc musiała zasnąć jakiś czas temu. Tłumaczyło to jej brak reakcji na moje wcześniejsze krzyki.

Nagle do pomieszczenia ktoś wszedł. W wejściu tym nie yło za grosz delikatności.

– Ignikus! – niemal krzyknąłem.

Android podszedł do Lavery i zaczął odłączać od jej głowy świecące kable. Sprawdził puls i tętno, po czym spróbował kobietę obudzić.

– Będzie trzeba ją zanieść – zwrócił się do mnie. – Zamknij oczy.

Usłuchałem go bez pytań i skrzywiłem się na dźwięk lasera topiącego krępującą mnie materię. Blisko skóry poczułem ciepło.

– Już.

Wolne ręce uniosłem z ogromnym uczuciem ulgi, ale także z obawą, że zobaczę stopioną masę mięsa. Na szczęście android uwolnił mnie z niemal chirurgiczną precyzją; na ramionach została zaledwie centymetrowa warstwa ohydztwa. Dotknąłem się z tyłu głowy i wyczułem przyssawki od których biegły cieniutkie kabelki. Ignikus widocznie uznając, że nie mamy wiele czasu, wyrwał je brutalnym szarpnięciem..

– Idziemy – Uniósł Laverę i ruszył w kierunku półokrągłej, fosforyzującej błony.

Podążaliśmy błoniastym tunelem oświetlonym czymś w rodzaju organicznych lamp. Ledwo nadążałem za androidem. W pewnym momencie się zagapiłem i zostałem w tyle. Musiałem kawałek podbiec. I wtedy poczułem znajomy ciężar. Nie zabrali mi data-komunikatora! Czując strach mieszający się z narastającym podnieceniem, wyciągnąłem urządzenie i wpisałem kod dostępu. Najnowsza wiadomość była od Estevena:

„Wracajcie szybko. Transportowiec sam się włączył. Coś jest nie tak…"

Kiedy wyszliśmy z tunelu na powierzchnię, musieliśmy odpocząć. W lesie unosiło się pełno świetlików roztaczających chryzolitowe łuny. Ignikus położył Laverę na miękkim podszyciu, sprawdził puls i tętno, spróbował ją obudzić. Podłączył kabelki, które uprzednio wyjął z dłoni. Ja usiadłem i zatopiłem się w wysokiej trawie, oparłem plecami o głaz. Serce nadal mocno mi biło, oddech był nieregularny. Nie ze zmęczenia, lecz ze strachu. Gdy wreszcie trochę się uspokoiłem, powiedziałem androidowi o wiadomości od Estevena.

– Objawiły ci swoje fizyczne powłoki?– spytał Ignikus, nastawiając wszczepiony w przedramię panel kontrolny na wykrywanie ruchu. – Widziałeś te istoty? – skonkretyzował pytanie, kiedy zobaczył, że nie rozumiem.

Zaprzeczyłem ruchem głowy.

– Co z nią zrobili?

– Badali jej sen – powiedział mentorskim głosem. – Zaraz. To nawet nie fale delta, zaledwie dwie setne herca – mruknął. – Wszystkie funkcje życiowe spowolnione do granic możliwości.

– Oby nie nastąpiło uszkodzenie mózgu – zmartwiłem się.

Przyszła kolejna wiadomość od Estevena.

– Pospieszmy się. Statek odpalił wirniki.

– Transportowiec jest tam – wskazał Ignikus, spoglądając na nadajnik i na wykrywacz ruchu.

Chwilę później w oddali rozległ się dźwięk odpalanych silników. Rzuciliśmy się biegiem w stronę rosnącego z każdą sekundą hałasu, a mi przeszła przez głowę myśl – dlaczego zostawili mi data-komunikator? Nie miałem jednak czasu na rozważania.

Wyskoczyliśmy z lasu na polanę, na której wysokie trawy kotłowały się niczym wzburzone fale morskie. Z jednego z okien statku wyglądał na nas Esteven. Kręcił głową i machał rękoma, a twarz jego, zdawało mi się, wyrażała najczystszy strach.

Android pokonał ostatnie metry platformy potężnym susem, przyłożył dłoń do wgłębienia i wparował do rdzenia. Ja wbiegłem tuż za nim

Śluza zamknęła się, silniki zabuczały i zgasły. Ogarnęła nas kompletna cisza. Esteven siedział z głową schowaną w dłoniach. Ignikus klęczał nad Lawerą, która właśnie się wybudziła.

– Zintegrował się z planetą za pomocą neuro-elektroniki – powiedziała cicho, z trudem.

– O czym ona mówi? – spytał android.

Spojrzałem na Estevena.

– To nie ty wysłałeś mi wiadomość?

– Nie – westchnął.

– Planeta steruje statkiem i data-komunikatorami – wytłumaczyłem Ignikusowi. – Jakimś sposobem zintegrowała się, zestroiła z naszą neuro-elektroniką.

– Cholerstwo ściągnęło nas tutaj – prychnął z niedowierzaniem Esteven. – Ale jak to możliwe? – na jego czole pojawił się głęboki mars.

Lavera usiadła, złapała się kciukiem i środkowym palcem za skronie. Coś zmieniło się w jej wyglądzie. Jakiś szczegół unikał mi, a ja czułem się jak osioł z marchewką, która jest na wyciągnięcie szyi, ale nie mogę jej ugryźć.

Esteven spojrzał w kierunku kokpitu, na zgaszone panele i przyciski. W bladym świetle lamp wyglądał na znacznie starszego, niż był w rzeczywistości.

– Musimy się stąd wydostać. Jeszcze nie wiem jak, lecz musi być sposób. Zawsze jest rozwiązanie.

– Zostaniemy tu – odezwała się Lavera. – To jest nasze rozwiązanie.

Na pomarszczonym obliczu starca pojawiło się zdziwienie. Szybko przeszło w złość.

– To nie jest rozwiązanie! Musi być jakaś alternatywa! Będzie trzeba jeszcze raz zbadać teren.

– Wykluczone – sprzeciwił się android. – Tam coś jest. Uśpiło Laverę, zamierzało zrobić to także z nami.

– Musicie im się poddać – powiedziała kobieta, spokojnie i powoli, jakby zażyła niedawno środki odurzające. – Bez dwóch zdań.

– Bez dwóch zdań? – prychnąłem, czując narastającą złość. – Co oni ci zrobili?

– Porzućcie arogancję i pychę. Widziałam rzeczy, które i wy zobaczyć musicie. Widziałam tych, których ujrzeć można tylko po drugiej stronie. Nasi towarzysze… Och, oni wcale nie umarli – uśmiechnęła się.

Cały czas się uśmiechała. Dopiero teraz dotarło do mnie, jakie zmiany zaszły w jej wyglądzie. Z twarzy znikło zmęczenie, a w oczach próżno było szukać smutku.

– Gniew oczyści wasze umysły.

– Trzeba tam wrócić – powiedziałem.

Android nie chciał o tym słyszeć.

– Oszalałeś?

– Nie. Znajdziemy to miejsce ponownie. Jeśli będzie trzeba, zniszczymy je.

Esteven był tego samego zdania. Podszedł do śluzy, przyłożył dłoń, a kiedy ta się nie otworzyła, zaczął w nią walić otwartą dłonią.

Śluza otworzyła się. Starzec wybiegł.

– Pilnuj jej – rzuciłem do androida i również opuściłem pokład.

Kiedy szliśmy w stronę lasu, na niebie rozległ się huk. Horyzont przecięły smugi oślepiającego, dobrze znanego światła. W zmierzającym w naszą stronę obiekcie od razu rozpoznałem transportowiec. Podleciał, odpalił silniki antygrawitacyjne i rozpoczął obniżanie poziomu wysokości. Kiedy znajdował się zaledwie parę metrów nad falującą trawą, zaczął obracać się wokół własnej osi. Kątem oka zobaczyłem rozedrgane gigantyczną temperaturą powietrze. W uszach mi przeraźliwie huczało, na skórze czułem żar. Przerażony uciekłem blisko starego statku, poza zasięg niebezpieczeństwa. Krzyknąłem co sił w płucach, ale w starciu z rykiem silników nie miałem najmniejszych szans. Esteven stał jak wryty, a ja wiedziałem, że nie mogę mu pomóc. Przegrał walkę z trwogą, z paraliżującym strachem. W jednej chwili, kiedy demoniczne dysze znalazły się naprzeciwko niego, po prostu przestał istnieć, zalało go światło.

Przeczuwając najgorsze instynktownie rzuciłem się w stronę starego statku. Śluza była zamknięta. Doskoczyłem do małego okna, wściekły na Ignikusa, że nie otwiera. Z wewnątrz wyzierała ciemność. Zerknąłem do tyłu. Transportowiec odwracał się w moją stronę kokpitem. Nie mając innego wyboru popędziłem przez polanę w stronę lasu. Gdy wpadłem między drzewa, za moimi plecami rozległ się potężny huk. Transportowiec zwiększył moc silników i ruszył po mnie jak ogromna tytanowa bestia. Z data-komunikatora usłyszałem wzywający do powrotu głos Estevena. Wyrzuciłem urządzenie i przewróciłem się ze strachu. Serce waliło mi tak mocno, że powinienem już dostać zawału, ciśnienie niemal rozsadzało skronie. Obejrzałem się za siebie i uśmiechnąłem. Bo cóż innego mógł oznaczać ten dźwięk? Transportowiec sunął tuż nad powierzchnią, łamiąc potężne drzewa jak zapałki, podpalając korę i leśne podszycie, pod koniec żłobiąc rowy w czarnej ziemi.

Nie poczułem bólu.

 

 

***

 

Rejestrowałem tysiące kolorów i odcieni. Sepie, indygo, karmin, błękit i wiele, wiele innych. Mój pracujący na zupełnie nowej częstotliwości umysł scalał je w jedno wrażenie, jakiego nigdy wcześniej nie zaznałem. Dopiero teraz oddychałem pełną piersią, patrzyłem na świat będąc całkowicie świadomym, za pomocą empatii, wrażliwości oraz rozumu. I wiedziałem, że to właśnie świadomość tworzy wszechświat. Panuje nad czasem, wiążąc go w swych okowach mądrości, relatywizując dla lepszego poznania i kontroli. Widziałem też istoty. Zapadłem w najgłębszy sen i przeniosłem się do nich, zupełnie jak przez znajomą bramę światów. Stali tu również moi umarli kompani i zaginieni przyjaciele Lavery. Oraz Ignikus, który choć był androidem, ludzie zbudowali go na własne podobieństwo i posiadał emocje oraz rozum. Tak samo, jak i my posiadaliśmy te atrybuty kreacji dzięki naszym stwórcom.

Teraz nastąpi przełom. Wszyscy prawdziwie się wybudzą.