Błogosławieni cz.1

Błogosławieni…

Noc okrywająca Kraków, świeciła blaskiem srebrnego księżyca. Gwiazdy lekko migocząc, przemawiały do ludzi, którzy nie mogli zasnąć. Wiatr zamiatał uliczki, zasypane jasnobrązowym kurzem.

Gdy przechodziłem obok Wawelu, poczułem silne ciśnięcie w okolicy pachwiny, po czym do moich uszu doszedł dźwięk telefonu. Energicznie wsunąłem dłoń do kieszeni.

– Darion Ruben, inkwizytor, w czym mogę pomóc?

Nienawidziłem tej formułki, lecz polecenia mistrza Inkwizytorium trzeba wykonywać z pokorą i radością w sercu, nawet kiedy owa radość jest mocno wymuszona.

– Jaśnie panie, żonę chcą zabić, ratuj pan – powiedział mężczyzna, grubym głosem. – O czarownictwo posądzili. Ludzie mówią, że jutro wiedźmę spalą i będzie po nieszczęściach.

– Kto wiedźmę spali? Był inkwizytor? Był osąd? – zapytałem, mocno podenerwowany.

– Był, niejaki Laurenty Pijawka, pracownik świętego oficjum, od biskupa Andrzeja Kosowala. Mówił, że pewnością jest okultyzm, bo nie mógł znaleźć śladów żadnego czarowania. Wynika więc z tego, iż w bliskim kontakcie z Azazelem była i to właśnie on pomógł jej ukryć wszelkie dowody. Ponoć jeszcze ona nie nosi mojego dziecka, tylko szatański pomiot samego Lucyfera.

Podrapałem się po nosie. Ta sprawa już teraz śmierdziała mi bardziej, niż końskie łajno o poranku. Zastanawiało mnie zachowanie Laurentego. Nie znałem go osobiście, lecz słyszałem o nim wiele, można nawet rzec, że zbyt wiele. Jego spostrzeżenia nigdy nie okazały się błędne, ale teraz, bez żadnych dowodów, chce spalić kobietę?

– A czy przesłuchiwano? – zapytałem po chwili namysłu. – Jakich metod użyto? Z tego co mi wiadomo, Laurenty słynął z dobroci dla podejrzanych. Jak było w tym przypadku?

– Ano było. Powiadali, że widelcem heretyka. Marysia strasznie szybko przyznała się do winy, a przecież ja jestem pewny, że porządna z niej była kobieta, wierząca i praktykująca. -powiedział. – Pewny też jestem, iż to moje dziecko nosi, bo nigdy nie zapomnę jak pode mną jęczała w noc poślubną.

Skoro się przyznała, to musiało coś w tym być. Powinna spłonąć, bo czy duża różnica, między krową a kobietą? Ostatnio, gdy krowa modliła się do lucyfera to ją spalono, więc…

– Daje bardzo dużo, kocham ją jak nikogo na tym świecie, nie mogę jej stracić. – przerwał moje rozmyślania. – Ile pan chce, tyle dam, tylko uratuj pan…

– Dwadzieścia tysięcy, dziesięć przed, dziesięć po – powiedziałem stanowczo. – Ani grosza mniej, zrozumiano?

– Oczywiście, że tak.

– Błogosławieni, którzy łakną i pragną sprawiedliwości, albowiem oni będą nasyceni. -zacytowałem.

– Chyba chciał pan powiedzieć błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią. – wybuchł – Mam rację?

Czy on myśli, że ja ją pragnę uratować? Ja chce tylko sprawiedliwości. Jeśli okaże się czarownicą to spłonie na chwałę pana, w oczyszczającym ogniu, lecz coś mi się wydaje, iż nią nie jest.

– Nie! Nie jestem prawnikiem, tylko inkwizytorem i uniżonym sługą pana naszego Jezusa Chrystusa. Sprawa zostanie wyjaśniona, ale pana żona niekoniecznie uratowana. Przede wszystkim błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą. My inkwizytorzy mamy, pewną metodę, która może ją oczyścić, gdy ma coś na sumieniu. Ostatnie pytanie, skąd pan jest?

– Sułkowice – powiedział szybko. – Sułkowice. Jakieś trzydzieści kilometrów od centrum Krakowa. Trafi pan, czy może…

– Od czego mamy GPS-y? Dotrę, nie martw się.

Lekko wcisnąłem czerwony guzik. Podbiegłem do taksówki.

– Na ulicę 3 maja. Czas się wyspać, przed kolejnym dniem pracy…

***

Otworzyłem zaropiałe oczy. Było jeszcze ciemno, lecz słońce lada chwila mogło wskoczyć na bezchmurne niebo. Liście klonu, stojącego przed moim apartamentem, ruszały się subtelnie jak rosyjska baletnica. Otworzyłem okno. Do pokoju dobił się ostry zapach ropy.

– Głupi Stasiak… – pomyślałem.

Zachowuje się jakby każdy człowiek, jako podpałki do grilla używał paliwa. Jakież u niego wielkie oburzenie, gdy wspomni się coś na ten temat. Gdybym nie był inkwizytorem, już dawno posłałby kulę z Beretty w moją stronę, lecz wie, że zabicie sługi pana wszystkich ludzi, zaowocuje tylko wyrokiem wiecznej kary dla pięciu następnych pokoleń.

Myśl o wczorajszej rozmowie telefonicznej, nie dawała mi zasnąć, postanowiłem więc wybrać się wcześniej na oględziny miejsca przyszłej pracy. Spakowałem najpotrzebniejsze rzeczy do torby podróżnej i wymaszerowałem z pokoju. Z wielką ostrożnością wsunąłem kluczyk do drzwi nowego Porsche. Ile musiałem pracować by go dostać? Niecałe 3 godziny. Wystarczyło, że znalazłem dowody na to, iż żona pewnego bankiera dopuszczała się herezji.

Widać, mężowi bardzo zależało na rozwodzie. Oczywiście go nie dostał, bo po moim śledztwie był jakże szczęśliwym wdowcem. Wytrwała z niej była niewiasta, nie chciała mówić, udawała niedostępną i tkwiła w przekonaniu, że świat ją nie interesuje. Żadna z metod przesłuchań nie pomagała, dopóki nie zdjąłem spodni. Przy torturowaniu i zresztą przy każdej czynności, na tym cudownym świecie potrzeba czułości, nawet bieda lubi być klepana…

***

P.S

Jeśli ktoś bedzie miał zastrzerzenia do tego że pisze stylem nie pasującym do naszych czasów, odpowiem już teraz. Bohater opowiadania, został przeniesiony w przyszłość z przeszlosci przez uderzenie pioruna w jednym momencie, lecz w 2 strefach czasowych. Zamienił ciało które posiadał na inne, i przeniosł się w 21 wiek. Tego dowiemy sie troszke pozniej w opowiadaniu, jak i tego dlaczego porzywócono inkwizycję. Język dlatego jest troszkę archaizowany, ponieważ on to opowiada… Bo czy łatwo było by wam przyzwyczaić się do języka kiedy żylibyście 30 lat w innej epoce historycznej? :D