Pogrzeb D. (szort)

Słońce znikało za horyzontem, gdy grabarz Barnaba i terminujący u niego nastoletni Szymon zabrali się do zasypywania grobu. Oczywiście, jak to zwykle bywa w przypadku duetu mistrz-uczeń, określenie "zabrali się" było nieco nieadekwatne. Barnaba siedział spokojnie na stołeczku, zajadając się czosnkową kiełbasą, a młodzik w tym czasie dziarsko machał łopatą.

– Zupełnie tego nie pojmuję – odezwał się Szymon, nie przerywając pracy. – Jedenaście lat temu nosiłem koszulę w zębach, ale pamiętam jak bardzo był sławny, o jego wyczynie śpiewano pieśni w całym kraju. Ponoć król przyjmował go na swoim dworze. A dziś… Na pogrzeb przyszły tylko dwie stare dziwki i ślepy żebrak.

– Tak to bywa, synu – odparł Barnaba, wycierając w spodnie zatłuszczone palce. – Sława niektórych przerasta. Złoto, piękne ciało, nawet waleczne czyny mogą okazać się większym przekleństwem niż błogosławieństwem. Uwierz mi, wiem coś o tym, niejedną osobistość pochowałem.

Chłopak przerwał na chwilę zasypywanie grobu, by przetrzeć pot z czoła.

– Czy tak właśnie z nim było? Przerosło go to? – spytał.

– Tak… – westchnął grabarz i wyciągnął fajkę z kieszeni. – To był zwykły chłopak, trochę starszy od ciebie. Łebski, sumienny, odrobinę nieśmiały. Na pewno zostałby dobrym rzemieślnikiem. Wypadki tamtych dni przewróciły jego życie do góry nogami. Znalazł się w centrum zainteresowania. Bankiety, uczty, bale. Co druga dzierlatka chciała mu wskoczyć pod pierzynę. Ożenił się z córką wpływowego kupca, ale szybko zaczęły się problemy. Szastał pieniędzmi, dużo pił, stał się potwornie arogancki, często się awanturował, wdawał w bójki. Gdy żona zmarła przy porodzie, teść wyrzucił go z domu. To był początek końca…

– Wyglądał jak ostatni pijaczyna, gdyśmy go do trumny kładli, trudno uwierzyć, że nie miał trzydziestu lat – Szymon wrócił do zasypywania grobu. – Cyrulik Herman twierdził, że znaleźli go w rynsztoku, ponoć udusił się własnymi rzygowinami. Tak głupio skończyć…

– Bywa – westchnął filozoficznie Barnaba, szukając zwitki z tytoniem. – Choć z tą śmiercią w rynsztoku… Różne rzeczy ludzie mówią. Bakałarz Bonifacy powiedział, że… Zresztą nieważne, takie bajanie.

– Co takiego powiedział Bonifacy? – Chłopak zmarszczył brwi.

– Dwa dni temu do miasta przybyli dziwni przybysze z Dalekiego Wschodu – oparł grabarz. – Bonifacy twierdzi, że to bluźnierczy kultyści. Oni tam, u siebie, oddają cześć… tym no, wiesz o co chodzi. I z zemsty za to, co zrobił jedenaście lat temu, otruli… Nie no, to jakieś bzdury. Zapił się na śmierć i tyle.

Młodzik skończył ubijać ziemię łopatą.

– Zrobione! – wysapał zmęczony.

– Szkoda, naprawdę szkoda – mruknął Barnaba, zapalając fajkę. – Pomyśleć, że Dratewka mógł być po prostu dobrym szewcem…