Nyr elding

Halvar stał na tarasie, spoglądając w stronę zachodzącego słońca. W pogodne dni mógł stąd ujrzeć, hen daleko na linii horyzontu, potężną ścianę lasu. Pradawna puszcza porastała interior kontynentu, sięgając aż do trawiastych równin leżących w sercu lądu. Lecz teraz co innego przyciągało jego wzrok.

Szeroki, sierpowaty półwysep, łączący miasto z resztą kontynentu zaścielały setki, jeśli nie tysiące namiotów i szałasów wzniesionych przez oblegającą miasto armię. Zagęszczenie obozowych ognisk błyszczących w oddali przywodziło na myśl bezchmurne letnie niebo, usiane tysiącami gwiazd. Najeźdźcy przybyli ze wszystkich ziem i krain, które władcy miasta podbili przez setki lat świetności swego Imperium. To miało ulec zmianie – już niedługo. Halvar wzdrygnął się, gdy zdał sobie sprawę z przewrotności losu. Jego pobratymcy ofiarowywali podbitym ludom cuda o których nie mogły one nawet marzyć: w budownictwie zaczęto używać kamienia i drewna zamiast kości i skór dzikich zwierząt – „żałosnych lepianek z gówna" – jak określił je niegdyś jego stary przyjaciel. Rolnictwo i hodowla zastąpiły łowiectwo. Podstawy prawa i administracji, narzucone na dotąd izolujące się i walczące ze sobą szczepy zapewniły ład i stabilizację. Tak sądził człowiek patrzący na obecnie rozgrywające się wydarzenia z uprzywilejowanej pozycji najeźdźcy, pana życia i śmierci podbitych tubylców. Swego czasu okoliczne plemiona ugięły się przed siłą, której nie mogły pokonać. Od czasu, gdy na ich ziemi pojawili się pierwsi z rodu Halvara, musieli klękać i składać hołd swym panom. Przyjmowali ofiarowywane dary, żyli i umierali czekając na dzień kiedy będą mogli zrzucić jarzmo swych władców; wziąć odwet za wszystko co ludzie z miasta zrobili im i ich przodkom przez lata swej supremacji w regionie. W końcu ten dzień nadszedł. Gdy miasto podbiło więcej ziem i ludów niż było w stanie kontrolować, jeden z tubylczych przywódców upatrzył w tym szansę na wydarcie długu krwi zaciągniętego przez ciemiężców. Dzicy zebrali siły i powstali przeciwko dawnym panom. Dzień za dniem, osada po osadzie, wyrywali coraz to większe połacie terenu, płacąc za to straszliwą cenę w postaci setek zabitych i rannych.

Teraz armia złożona z dawnych niewolników wraz z liczną flotą złożoną z byłych okrętów handlowych szykowały się do szturmu – w tym wypadku największy nawet strategiczny laik uznałby nadchodzące wydarzenia za z góry skazane na sukces. Odgłos kroków wyrwał Halvara z zamyślenia.

– Rada już się zbiera, panie – oznajmił przybyły strażnik.

– Dobrze, idziemy.

Gdy wkroczył na salę obrad, inni już czekali. Nim usiadł, obrzucił wszystkich przelotnym spojrzeniem. Choć starali się ukryć zdenerwowanie, Halvar odczytywał ich prawdziwe zamiary, z wyrazów twarzy, z równą łatwością z jaką czynił to ze zwojami bibliotecznymi. Musiał to dobrze rozegrać, jeśli chciał by jego plan został przyjęty.

– Sytuacja jest zła, ale nie beznadziejna – od razu przeszedł do sedna sprawy, omijając ceremonialne konwenanse. – Możemy wytrwać do początku zimy, a wtedy będą musieli przerwać oblężenie i odpłyną bo nie przetrwają bez zapasów. Ich statki nie sprostają zimowym sztormom, a puszcza nie wyżywi takiej masy ludzi.

– Wiec mamy czekać? I pozwolić by śniegi nas ocaliły? – Guyan zerwał się z swego siedziska.

Chłopak kiepsko maskuje swój gniew – pomyślał Halvar. Dla nikogo na sali nie było tajemnicą, że jedyną rzeczą o jakiej marzył Guyan było starcie armii buntowników w proch i tym samym doprowadzenie do takiego stanu rzeczy, by wszyscy zapomnieli o fakcie, że to on stał na straży miasta i obecna sytuacja była jedynie skutkiem jego niekompetentnych rządów.

– I co dalej? Nawet jeśli ich pokonamy to i tak ledwo dotrwamy do wiosny. Gdy tylko z morza ustąpi kra to przybędą kolejni. Nawet wielki mastodont nie pokona stada szablastozębnych drapieżników! – głos Halvara wzniósł się ku sklepieniu kopuły sali obrad. – Będą nas nękać póki nie opadniemy z sił. A wówczas zaleją to miasto żądni mordu i łupu.

Wszyscy na sali siedzieli w milczeniu w duchu przyznając rację Halvarowi. Widział to po grymasach na twarzy i oczach typowych dla ludzi w których sercach została zasiana ostatnia nadzieja na zwycięstwo. Tylko Guyan rzucał mu nienawistne spojrzenia. Gdyby wzrok mógł zabijać to Halvar padłby na miejscu martwy jak rażony gromem.

– Mamy czekać, aż to wszystko zacznie się od nowa? Milczał obserwując pozostałych – nie mieli pomysłu ani odwagi by cokolwiek zrobić. Zbyt długo cieszyli się owocami zwycięstwa swoich ojców by być przygotowanymi na wydarzenia ostatnich miesięcy. Panując nad podbitymi plemionami nie dostrzegali oznak nadchodzącej burzy. Gdy tylko poddani powstali, uciekli nie podejmując walki, licząc, że potęga zgromadzona w murach stolicy da im schronienie i zwróci to co stracili.

– Wszyscy znamy sposób na ocalenie miasta, nie przywrócimy sytuacji sprzed buntu, ale zmiażdżymy wroga i rozpoczniemy odbudowę Imperium. Ingvar – jeden z najstarszych członków rady z trudem podniósł się ze swego siedziska, podtrzymywany przez dwóch ze swych uczniów.

– Nie wiesz czym grozi uruchomienie machiny. Nie możemy być pewni skutków jakie przyniesie jej uruchomienie w świecie dla którego nie została przeznaczona.

– Mamy więc czekać aż sforsują mury miasta, i zetrą z kart historii wszystko to co stworzyli nasi ojcowie?

– Pozwolić im na zniszczenie wszystkiego i na powrót pogrążyć się w odmętach barbarzyństwa z którego z takim trudem wydźwignęła się nasza rasa? O nie, bracia! Nie za mojego życia!

Przerwał na chwilę, by tą dobrze obliczona pauzą uczynić swoją przemowę jeszcze bardziej dramatyczną. Większość zebranych podniosła się z siedzisk. Spadła na niego burza oklasków. Halvar gestem ręki ochłodził zapał swych zwolenników.

– Zaczniemy od nowa – to prawda, ale znów rozkwitniemy, niczym wiecznie zielone lasy południowych krain, a pieśń naszej chwały będzie się nieść przez wieki, jak głos mieczy uderzających o tarcze.

Wiedział, że musi odeprzeć zarzuty starca, który z racji swego wieku cieszył się powszechnym szacunkiem, a jego pozycja w radzie była bardzo mocna. Na szczęście rada podejmowała decyzje większością głosów, a on zdawał sobie sprawę co przemawiało najsilniej do pozostałych – czysta, brutalna, nieskrępowana niczym siła.

– Machina pozostawiona nam przez bogów jest gotowa do użycia. – Hordy buntowników wokół miasta zaś czekają by je zmiażdżyć. To jest właśnie ta chwila! Nie proście o czas do namysłu bo jutro będzie za późno. Dziś musicie zadecydować, czy chcecie by ten świat pogrążył się w odmętach mroku czy też ma dalej kroczyć ścieżką wiodącą do oświecenia?

– Pod moim światłem, oczywiście – ostatnią uwagę zostawił dla siebie.

Nie musiał pytać pozostałych jaka jest ich decyzja. Dokonali jedynego, możliwego wyboru.

Znów stał na tarasie, tak jak przez ostatnich kilkanaście nocy. Czekał na znak, że wszystko przebiegnie zgodnie z planem. Jeszcze tej samej nocy, gdy rada podjęła decyzję, przystąpiono do realizacji planu. Jego zaufany człowiek – Eragorn – osobiście wybrał i poprowadził grupę wojowników. Był najlepszym z najlepszych. Brodaty wojownik – spełnienie snów każdej mieszczanki, był teraz odziany w swoją ulubioną zbroję płytową inkrustowaną motywami skrzydeł smoka. Wypłynął przed świtem. Nie troszczono się o zachowanie tego faktu w tajemnicy. Przejście w falochronie osłaniającym basen portowy wychodziło wprost na brzeg, na którym kwaterowała większa część oblegającej miasto armii. Dlatego przygotowano najszybszy i najlepiej uzbrojony z okrętów. Nim jednak zdążono zdjąć cumy, tłum mieszkańców obsiadł mury w oczekiwaniu na nadchodzący spektakl.

Dzicy już na nich czekali. Walcząc z przeciwnym prądem, buntownicy starali się utrzymać swoje okręty na wprost wejścia do portu, ale jednocześnie poza zasięgiem machin obronnych. Ich flota składała się głównie z zagarniętych statków handlowych i kilku zdobytych galer, o wąskich, smukłych kadłubach, zakończonych z przodu taranem. Naprzeciw nim wyszła resztka potężnej ongiś floty wojennej, mająca za zadanie wyrąbać korytarz dla elitarnych wojowników Eragorna. Buntownicy nie byli głupcami, z furią rzucili swoje okręty do ataku by zgnieść przeciwnika jeszcze w zatoce. Kupieckie jednopokładowce, o wysoko wzniesionych dziobach i rufach z pojedynczym masztem, oraz zdobyczne galery, a nawet kilka wielkich tratew z prostymi masztami, po kilku minutach walki zajęło się obficie ogniem, niczym podlane oliwą stosy ofiarne, gdy tylko ogarniała je ściana płynnego ognia wystrzeliwanego z rur zamontowanych na dziobach galer. Nie mieli szans. Nigdy jeszcze nie zetknęli się z czymś takim. Tajemnica ognistej broni była jednym z najgłębiej skrywanych sekretów. Ta broń była wyrabiana i przechowywana w arsenale miasta, i używana tylko w wyjątkowych wypadkach. Halvar uśmiechnął się na wspomnienie widoku, gdy barbarzyńcy, zdawszy sobie sprawę z położenia w jakim się znaleźli, rzucili się do ucieczki. Ale na to nie byłoby miejsca w zatoce, nawet gdyby ponad połowę jej powierzchni nie zajmowało ryczące morze płomieni. To była jeszcze jedna z zaskakujących właściwości ognistej mieszanki. Zetknąwszy się z wodą nie gasła, tylko eksplodowała jeszcze większym płomieniem i roznosiła się po powierzchni, póki nie wypaliła się do cna.

Statki barbarzyńców zderzały się z sobą i taranowały, próbując ujść ognistej śmierci. Ale niewielu udała się ta sztuka. W ich szyki wdarł się chaos i panika, powodując jeszcze większe zamieszanie i straty. Na dany znak dowódcy – galery złamały szyk klina i rozpierzchły na boki, by zniszczyć ocalałe jednostki i utworzyć korytarz miedzy portem, a otwartym morzem. Eragorn prowadził swój okręt na maksymalnej prędkości przez powstałą w obronie wyrwę. Tłum na murach wiwatował, dopóki flotylla nie znikła za horyzontem.

Rozmyślania Halvara przerwał nagły wstrząs, jaki przebiegł przez miasto. Po chwili poczuł znów drżenie podłogi pod stopami – a więc ekipa wypadowa musiała dotrzeć do celu i uruchomić machinę. Przez następne godziny czekał na tarasie wpatrując się w głębię blado-szarego nieboskłonu, zwiastującego nadchodzący dzień i zastanawiał się nad zmianami jakie może przynieść jego plan. O świcie w obozie barbarzyńców zaszły pewne zmiany. Widać było ogólne poruszenie. Wojownicy szybko zbierali swój ekwipunek i meldowali się u dowódców. Z godziny na godzinę zamieszanie pod murami rosło.

Gdy jeden z gwardzistów przyniósł wieść, że poziom morza podniósł się o pół stopy, Halvar wiedział już co wzbudziło takie przerażenie u najeźdźców. Nieznacznie podniesiony poziom morza doprowadził do powstania fali przyboju, która teraz forsowała wały, jakie barbarzyńcy wznieśli wokół obozu. Ogniska zgasły, zalane przez gwałtownie wzbierającą wodę. Namioty chwiały się, gdy podtrzymujące je kołki, przybój wymywał z miękkiej ziemi. Stopniowo przechylały się, aż w końcu znikały pod falami, a ludzie uciekali w stronę ocalałych statków, lub w głąb puszczy, szukając tam ocalenia. Odcinano cumy i chwytano za wiosła, by jak najszybciej oddalić się od brzegu. Te łodzie które nie zdążyły tego zrobić, były rzucane prosto na ścianę lasu. Statki łamały się jak cienkie gałęzie, gdy klinowały się między pniami drzew podczas, gdy fala przypływu wciąż pchała je naprzód. Około południa jedynym śladem po tym co wydarzyło się o świcie były resztki drewna i ciał dryfujące na powierzchni. Miasto świętowało ocalenie. Tylko nieliczne straże pełniły wartę na murach. Wieczorem Halvar i cała najwyższa rada miasta zebrali się na centralnej wieży obserwacyjnej, by delektować się widokiem pobojowiska jakie pozostawił po sobie nagły wzrost poziomu morza.

– Gratuluję Halvar, muszę przyznać, że nawet ja jestem pod wrażeniem – oznajmił uśmiechnięty Bertel.

Pochwała z ust jednego z najstarszych członków rady pokrzepiła jego serce. Wiedział, że od tej chwili jego pozycja w szeregach rady wzrośnie diametralnie, nie mówiąc już o uwielbieniu pośród ludu. Pogrążył się w świętującym tłumie, przyjmując coraz to nowe dowody uwielbienia i oddania. O północy, odnalazł go jeden z gwardzistów. Z poszarzałej twarzy żołnierza wyczytał, że musiało zajść coś ważnego.

– Panie, coś się dzieje z oceanem. Poziom wody gwałtownie się obniżył.

Halvar ruszył ku balkonowi, roztrącając bawiący się tłum, niczym statek przebijający się przez morskie fale. Przechylił się przez balustradę i spojrzał w dół. Niewiele mógł dojrzeć w ciemności, ale gdy gwardzista rzucił pochodnię, jego wnętrzności przeszyły lodowe szpony strachu. Płonąca żagiew nie wpadła z sykiem w morską toń i nie zgasła w jednej chwili. Zamiast tego uderzyła w błotniste dno i tliła się jeszcze przez chwilę.

Nagle kierowany jakimś pierwotnym instynktem, Halvar wyprostował się i spojrzał w kierunku południowym, na grzbiet oceanu. Szara linia na horyzoncie, jakiej nigdy wcześniej nie widział, zaczęła nagle rosnąć z zaskakującą prędkością. Parę chwil później gigantyczna fala przykryła swym ogromnym cielskiem rozradowane miasto, które wiele tysięcy lat później zostanie nazwane przez pewnego filozofa Atlantydą.