Ryblin - Niespodzianka Morskiej Mgły

Bogato zdobiony statek zamożnych handlarzy z południa przecinał zieloną toń spokojnego morza. Pogoda była wprost wymarzona aby rozwinąć żagle i jak najszybciej popłynąć w kierunku odległej ojczyzny. Marynarze mozolnie wypełniali swoje obowiązki. Każdy miał przydzielone zadania,jednak wykonywali je wyraźnie od niechcenia. Jedni czyścili pokład, inni ustawiali żagle. Jednak kto mógł, znajdował sobie kawałek cienia w jakimś ciasnym kącie i starał się ukraść choć chwilkę aby przymknąć powieki. Kapitan ścigał takie nadużycia wrzeszcząc ze swojego mostka:

– Ruszać się gnoje, bo każe, psia wasza mać, na rufie za jajca powiesić!

Wszyscy jednak wiedzieli że są to słowa rzucane na wiatr. Podczas rejsu było zazwyczaj spokojnie. Nawet najstarszy na pokładzie, Blady Gustaw, nie pamiętał żeby kogoś wrzucono do morza na pastwę rekinów. Ot, takie groźby, aby kapitan Joe mógł poczuć się wreszcie kimś powszechnie szanowanym.

Większość załogi marzyła już o powrocie do domu. Spoglądali tęsknym wzrokiem w kierunku, w którym według nich znajdował się Półwysep Wiecznego Słońca. Na statku byli obecni jedynie ciałem. Ich myśli krążyły wokół opuszczonych rodzin, miast, kobiet i swądu pieczonego kurczaka.

Zbliżał się wieczór. Blady Gustaw, zastępca kapitana, wyciągnął lunetę i spojrzał w dal. Jego czoło przecięła głęboka zmarszczka, a brwi ściągnęły się ukazując niezadowolenie.

– Kapitanie, przed nami rozciąga się gęsta jak mleko mgła. Niedługo w nią wpłyniemy.

– Karwasz twarz, będzie łatwo stracić orientację – zaklął dowódca – nie próbujmy jej ominąć. Trzymać kurs! – krzyknął do sternika.

W niedługim czasie gęste opary skutecznie ograniczyły widoczność załodze ‘Wiosennego Promienia'. Mgła spowiła statek. Lecz było to coś więcej niż zwykłe zjawisko atmosferyczne. Na ciele marynarzy pojawiła się gęsia skórka. Nie podobało im się to. Morze stało się podejrzanie gładkie, niczym tafla jeziora w bezwietrzny dzień. Przerażenie ogarnęło ich jednak dopiero wtedy, gdy na swych ciałach poczuli uderzenie przejmującego do szpiku kości, gwałtownego chłodu. Wszyscy wiedzieli, że zbliżają się kłopoty. Każdy, nawet najlichszy szumowina okrętowy znał legendy opowiadane w nadmorskich, cuchnących gospodach. Zabobony były czymś więcej niż głupimi przepowiedniami. To była religia.

Kapitan Joe wytężył wzrok próbując dojrzeć coś przez śnieżnobiało zasłonę. Załoga stała na pokładzie w niemym napięciu. To było przeczucie, którego się nie lekceważy, nie u marynarzy. Mimo że spodziewali się wszystkiego, niebezpieczeństwo nadeszło z najmniej oczekiwanej strony. Deski górnego pokładu zadrżały od potężnego uderzenia. Jednak nie słychać było żadnego wystrzału, a powietrza nie przeciął świst armatniej kuli. Mimo to w ładowni, gdzie przebywała część marynarzy, wybuchła panika. Blady Gustaw usłyszał krzyk ludzi i trzask łamanych desek. Jego twarz stała się biała niczym wapno, którym w jego stronach pobielano gospodarstwa domowe. Serce zaczęło bić znacznie szybciej. Czuł spływający po szyi pot. W tym momencie usłyszał przytłumiony wystrzał z bandoletu. ‘Co oni wyprawiają? Cholerne szczury lądowe, żeby strzelać w ładowni?!'. Kilku mężczyzn podbiegło do szybu. Słysząc nieustanne hałasy na dole i dźwięki, które napawały ich przerażeniem, zaglądnęli ostrożnie w dół. Dwaj marynarze zostali wciągnięci do środka przez nieznaną siłę. ‘Chyba sam Belzebub po nas przyszedł' – kapitan drżącymi rękoma nieporadnie wykonał dawno zapomniany znak krzyża. Niektórzy członkowie załogi wyciągnęli pistolety celując w złowrogi otwór ładowni. Usłyszeli szum wdzierającej się wody.

Wtem ich uwagę przykuł inny widok. Z gęstych oparów mgły, niedaleko ich łajby wyłonił się ogromny, szary kształt. Zbliżał się w ich kierunku w idealnej ciszy przerywanej jedynie od czasu do czasu trzaskami wydostającymi się spod desek pokładu ‘Wiosennego Promienia'. Dopiero kiedy podpłynął bardzo blisko, na podkładzie ‘Perłowego Pustelnika' z dziesiątków gardeł dzikich, głodnych krwi piratów wydobyły się zwierzęce wrzaski. Wykrzywiając usta w szyderczych uśmiechach, celowali ze swoich pistoletów prosto w osłupiałe z przerażenia twarze marynarzy. Na mostku kapitańskim legendarnego okrętu zbudowanego z masy perłowej stał tęgi babsztyl w długich, postrzępionych szatach. Chwilę potem ciszę rozdarły ogłuszające wystrzały.Wydostający się z metalowych rur bandoletów i muszkietów dym gryzł boleśnie w oczy. Piraci nie wytoczyli ciężkich dział. Wiedzieli o tym co działo się pod pokładem ‘Wiosennego Promienia'.

Po krótkiej wymianie ognia przystąpiono do abordażu. Przetrzebiona załogę statku handlowego ponosiła sromotną klęskę w tej nierównej walce. Część wycięto w pień, niektórych napastnicy postanowili zatrzymać. Deski pokładu zabarwiły się intensywnym kolorem czerwieni. Ostatnie pojedynki dobiegały końca.

Po nieopatrznym kroku kapitan Joe stracił równowagę potykając się o nogę konającego marynarza. Walczący z nim pirat natychmiast wykorzystał chwilę przewagi potężnym cięciem oddzielając czerep przeciwnika od reszty ciała. Podniósł z ziemi zakrwawioną głowę i zaniósł pod stopy przywódczyni jako zdobyte trofeum. Matrona pokiwała głową z zadowoleniem. ‘Przez strach do szacunku'. Była z siebie dumna.

Kiedy odgłosy walki ucichły, piraci spostrzegli, że statek z każdą chwilą zanurza się coraz głębiej pod wodę. W pośpiechu każdy z zachłannych rzezimieszków próbował znaleźć jakiś łup na zdobytej łajbie. W pewnym momencie bandyci znieruchomieli. Na krawędzi szybu prowadzącego pod pokład zobaczyli kilkucentymetrowej długości pazury. Przeszedł ich nieprzyjemny dreszcz. Nie lubili przebywać w towarzystwie niepewnego sprzymierzeńca. Po chwili potężna postać postawiła swoje połączone błoną palce u nóg na deskach górnego pokładu. Z rany na piersi niczym z górskiego źródła wypływał pulsujący strumień jasnoczerwonej krwi. Twarz wątpliwie zdobiła narośl w postaci drobnych muszli pokrywających prawy policzek. Czy to był człowiek? O tym nie mówiły nawet najstarsze legendy. Sklejone porosty pokrywające głowę postaci spadały niechlujnie na oczy. Schował długie ostrze noża do kieszeni tworzonej przez glony, które porastały jego nogi i okolice krocza.

– Dobra robota, Ryblinie – pochwaliła go potężna kobieta w łachmana będąca przywódczynią bandy.

– Dziękuję, wiedźmo – Ryblin nigdy nie nazywał kobiety inaczej. Dla niego zawsze była wiedźmą. Tak naprawdę jego zadanie nie było trudne. Ot, dopłynąć do statku, wyrąbać dziurę w dnie i załatwić tylu małych ludków ilu się dało. Nużący, utarty schemat działań. Mimo to świeża rana na piersiach boleśnie piekła. To nic, wyliże się.

– Jak zobaczyłam miny tych wystraszonych, zasmarkanych idiotów to myślałam, że nie wytrzymam. Hahaha! – zagrzmiała baba rubasznym, męskim śmiechem.

– Gdzie teraz płyniemy? – rozmówca zachował zimną powagę.

– Do Leśnej Pustelni.

Ryblin nie był zadowolony z tego co usłyszał. Nie lubił przebywać na lądzie. Dobrze, że było to blisko morza, gdzie czuł się jak w prawdziwym domu.

– Wracajcie na ‘Perłowego Pustelnika', tutaj robi się coraz niebezpieczniej. Łajba zaraz zatonie – ostrzegł kobietę niczym lojalny poddany – ja jeszcze zostanę.

– Chcesz coś przekąsić? -wiedźma raczej stwierdziła fakt niż zadała pytanie rzucając okiem na ciała leżące pod jej nogami. Znieruchomiałe gałki oczne martwego kapitana patrzyły na nią z zastygłym przerażeniem. To sprawiało jej niemałą satysfakcję.

Ryblin oblizał się odsłaniając rzędy ostrych brzytew. Przez myśl przemknęło mu dawno zasłyszane zdanie: ‘Ludzie dzielą się na żywych, martwych i tych co pływają po morzu'. A do której grupy zaliczali się zmarli marynarze? A może nie byli już ludźmi? Wtedy Ryblin poczuł, że mogła to być jedyna rzecz łącząca go z tymi śmiesznie słabymi, pogardzanymi istotami.