Romeo i Julia - wersja kosmiczna (Harem 2011)

OSOBY:

Romeo, syn pana Monteki

Julia, córka Capuletta

Brat Wawrzyniec, franciszkanin

Lebiezniatikow, kapitan statku kosmicznego

Raskolnikow, wiecznie pijany majtek i niedoszły student

Świadkowie Romea i Julii

 

Miejsce; pulpit sterowniczy statku kosmicznego, a na końcu jego mostek

 

 

 

 

Akt drugi, scena V

Akcja rozgrywa się na pulpicie. Wszędzie migają olbrzymie kolorowe światła. Nad naszymi bohaterami górują duże, kwadratowe guziki.

 

 

Romeo

Chyba puściłem bąka.

Mimo to nie martw się, ma piękna.

Nikt tu nie może nas usłyszeć.

Jesteśmy sami,

A ty promieniejesz wśród tych świateł.

 

Julia

Twój bąk i smród pod czterema pachami,

Dla mnie najpiękniejszy na tym świecie.

Skowronek mu się nie równa,

Ani powiew zefiru o poranku.

Niecierpliwa się staje.

Gdzie brat Wawrzyniec?

Miał tu przybyć ze świadkami,

Zanim przestanie migać to czerwone światełko.

 

Romeo

Nie denerwuj się mój promyku.

Zaraz przybędzie.

Wie o naszym uczuciu,

I jest świadomy tego,

Że mu skórę przetrzepię,

Gdy zostawi mnie na manowce.

 

Julia

Pamiętaj, ja cię, mój drogi, pożądam.

Nie wytrzymam tego oczekiwania.

Te światełka, tak migają,

A ty mój słodki tak blisko jesteś.

Moja życiowa pasjo.

Chce cię pochłonąć, schrupać,

I długo, wieczność całą trawić,

W mych rozpalonych gorących wnętrznościach.

 

Romeo

Ja to samo czuje!

Coś we mnie burczy, trzeszczy.

Chce się z tobą połączyć.

Stać się jednością.

Wspólną protoplazmą.

Twe czułki, ramiona, oczy na szypułkach.

Tyś mą, pani.

 

Julia

Twe cztery nośne odnóża,

Tak zwinne i żywe.

Biegasz na nich w szaleńczym pędzie.

Nikt cię nie dogoni.

 

Romeo

Ty jednak możesz.

Do ciebie bowiem wciąż biegnę.

Chce być blisko, tuż przy tobie.

Czuć twe kwasy, żar buchający z wnętrza.

 

Julia

Czekanie te tak niecierpliwe,

A brat Wawrzyniec nie przybywa.

Chce, aby już nas połączył,

Węzłem na wieki nierozerwalnym.

 

Romeo

Oto on, nadchodzi. Połączy nasze soki.

Dusza i ciało staną się jednym.

 

Wchodzi brat Wawrzyniec wraz z dwoma świadkami.

 

Brat Wawrzyniec

Witajcie, moje owieczki.

Czy zdanie swoje podtrzymujecie?

 

Romeo

Tak, ojcze, zaczynaj.

 

Brat Wawrzyniec

Czy ty Romeo, chcesz poślubić,

Swą oblubienice Julie?

 

Romeo

Tak, chce.

 

Brat Wawrzyniec

A ty Julio zechcesz wyjść,

Za tego tu męża,

Jadowitego dla wrogów,

A słodkiego dla przyjaciół

Romea?

 

Julia

Tak, bezwzględnie.

Tak teraz i do końca świata.

Tak, tak i jeszcze raz tak.

 

Brat Wawrzyniec

Łącze wasze szczypce,

A lepiszczem jest, ma ślina.

Staniecie się jednością,

a jednocześnie się rozpadniecie,

Przekształcicie w gluta.

Ten, przyklejony do pulpitu,

Będzie czekać,

Aż wylęgną się z niego wasze dzieci.

Tego właśnie oczekujecie ode mnie?

 

Romeo i Julia

Tak

 

Brat Wawrzyniec

Świadkowie poświadczą me słowa i czyny.

Łącze was i życia pozbawiam,

A poprzez to nowe życie ofiaruje.

Czy świadkowie potwierdzają?

 

Świadkowie

Potwierdzamy.

 

Brat Wawrzyniec

A zatem…

 

 

PLASK

 

 

Typowy mostek jak najbardziej typowego statku gwiezdnego w ultratypowej przestrzeni kosmicznej. Nad wszystkim górująca trzymetrowa postać Włodzimierza Iljicza Lenina. Prawie łysa główka z charakterystyczną bródką i wąsami tkwi na gigantycznym, nieproporcjonalnie wielkim korpusie. Prawa ręka wielkiego, niepokonanego wodza rewolucji komunistycznej jest wycelowana wprost na główny monitor. Wskazuje ona głębie kosmosu. Mówi o sile rewolucji, której nie pokona nawet potęga przyrody; na pohybel kosmitom i supernowym!

Lebiezniatikow z trudem, a jednocześnie wyraźnym obrzydzeniem malującym się na twarzy odrywa dłoń od pulpitu. Niechętnie przygląda się rozciapanej mazi, która z niej spływa, a następnie wyciera ją o spodnie. Na jego mundurze dowódcy floty gwiezdnej widnieje wiele innych tajemniczych plam, ale jakoś się tym nie przejmuje. Jest w końcu jak najbardziej kapitańskim kapitanem w służbie Wielkiej Czerwonej Floty Ziemi i nie musi się przejmować opinią reszty załogi. Szczególnym po tym nieszczęsnym wydarzeniu, gdy oficer propagandy zmarł w wyniku zatrucia pokarmowego. No ale powiedzcie, kto mu kazał jeść kaszankę z domieszką radioaktywnego uranu? Nie mógł jej sobie po prostu posłodzić? Kapitan uważał, a był w tym jak najbardziej przed sobą, jak i wobec innych szczery, że ta dziwna śmierć wynikła ze zwykłego zbiegu okoliczności, a nie w efekcie świadomego działania załogi.

– Kapitanie – z korytarza dobiegł słaby, wymęczony głos, jedynej jeszcze żyjącej, załogi. Należy on do niedoszłego studenta, majtka Raskolnikowa. – Kapitanie.

– Czego?! – Lebiezniatikow niechętnie warknął.

– Zarzygałem korytarz. – Odparł niewyraźny szept.

– Nie trzeba było tyle chlać. Ćwierć wiadra bimbru. To miało nam starczyć na cały tydzień.

– Ale nic się nie działo. Ten kosmos jest strasznie nudny. I to robactwo. Nie jest wkurwiające tylko wtedy, jak człowiek się upije.

– Weź szmatę i wycieraj – warknął kapitan. – Jak skończysz, to przyjdź. Mam coś dla ciebie.

Faktycznie majtek miał racje. To robactwo było dziwne. Może zmutowało w wyniku zbyt długiego pobytu w przestrzeni pozaziemskiej? Wędrowało podzielone na dwie grupy. Jedna zajmowała podłogę i tam krążyła, wchodząc pod nogi, i na szczęście nieco rzadziej, na nie same, a druga wędrowała po suficie, bywało, że spadając na biedną głowę kapitana lub jego podwładnego. Najdziwniejsze działo się, gdy się ono ze sobą spotykało. Sufitowi i podłogowi różnili się nieco wyglądem. Gdy spotykały się dwa inaczej wyglądające robaki, zaczynały ze sobą walczyć. Zawsze na śmierć i życie. Lebiezniatikow o jednym marzył. Chciał połączyć górę z dołem. Wtedy przynajmniej całe to plugastwo by się wygryzło.

Podrapał się po tyłku nerwowym ruchem ręki. Niestety wszy stanowiły odrębny problem. Te jakoś nie chciały zmutować i gryzły tak jak na Ziemi. Od tego swędzenia można było oszaleć.

– Kapitanie. – Raskolnikow wszedł do sterowni. Nie miał na sobie munduru. Jego jedyny strój stanowiły gacie, które przyozdabiały czerwone róże na białym tle. Śmierdziało od niego wymiocinami i potem. W ręce trzymał ścierkę, którą wcześniej wycierał podłogę. – Już posprzątałem.

– Rzuć tę szmatę, bo puszczę pawia.

– Tak, kapitanie!

Raskolnikow wrzucił brudny zwitek do szpary widocznej pod pulpitem sterowniczym.

– Miał, kapitan, coś dla mnie.

– Tak, oczywiście, mój niedoszły studenciku. – Lebiezniatikow podszedł do majtka i objął go w pasie.

– Ale tyłek mnie boli!

– Chłopcze. – Kapitan uśmiechnął się i wskazał na wielki monitor. – Widzisz te migające światełka? Ku nim lecimy, niosąc naszą wielką, czerwoną gwiazdę. Ból twojej chłopięcej pupy nie powinien stanowić tu przeszkody. U naszych stóp leży cały kosmos. Niedługo posiądziemy go.

– Tak, kapitanie, posiądziecie go. – Majtek dwa razy kiwnął głową. Chciał przez to podkreślić, że rozumie i zgadza się z jego słowami.

– Widzę, że wszystko pojąłeś. – Kapitan puścił perskie oko do Lenina, a następnie klepnął studencika przedpierwszego roku w pupę. – Przynieść wazelinę. Dziś pójdzie gładko.

Lenin spoglądał przed siebie. Zdawał się uśmiechać. Miał, z czego się cieszyć. W końcu to on przyczynił się do wybuchu rewolucji.

Zresztą lubił sobie popatrzeć.