V.F. - Skarb

– Maciusiu, zostaw tę łopatę.

Maciuś kopał.

Przebił się już przez twardą powierzchnię trawnika i zanurzał coraz głębiej, większy od niego samego, szpadel.

– Maciuś, mówię coś do ciebie! – Pani długimi krokami zmierzała w jego kierunku.

Kopać.

Kopać szybciej.

Pani była coraz bliżej, a on musiał przecież znaleźć skarb.

Skarb był zakopany właśnie tutaj, jeszcze kilka poruszeń szpadlem i Maciuś go zobaczy.

Wiał silny wiatr, zrywający z drzew pożółkłe liście i wdzierający się pod czerwoną kurtkę Maciusia. Ale nie było mu zimno, o nie. Nie mogło mu być zimno, był poszukiwaczem, nie było dla niego żadnych przeszkód.

– Maciusiu!

Tylko Pani.

Dotarła w końcu tu do niego i stanęła obok kawałków wyrwanej z ziemi darni.

– Przestań kopać Maciusiu – powiedziała.

– Momencik, tylko znajdę skarb – mruknął, przyspieszając swoje ruchy.

– Nie ma żadnego skarbu. – Pani złapała za trzonek szpadla. – Już Maciusiu, przestań.

Maciuś nie mógł powiedzieć, że nie lubi Pani. Kiedy zawiązywała mu buty, albo pozwalała nie zjadać strasznie twardego kotleta, to była całkiem w porządku. Miała jednak swoje wady, kiedy chowała zabawki w do górnej szafki, albo zabraniała mu poszukiwać skarbu, to szczerze jej nienawidził.

– Nie – powiedział.

Spojrzała na niego sponad grubych szkieł w bordowej oprawce.

– Jak to nie?

– Nie, nie przestanę, szukam skarbu – wymamrotał Maciuś, uciekając wzrokiem do wykopanej w trawniku dziury. Sam był zaskoczony swoją śmiałością.

Pani chwyciła go za ramię i pociągnęła za sobą, ruszając w kierunku placu zabaw. Potruchtał za nią, wlokąc po trawie ten wielki, ciężki szpadel.

– Niech pani mnie puści, będę szedł! – Łzy zbierały mu się w oczach.

Nie może płakać, przecież wszyscy patrzą, a poszukiwacze nie płaczą.

Puściła go. Po chwili obróciła głowę, sprawdzając, czy idzie za nią.

Maciuś szedł.

Maciuś szedł, niosąc szpadel i zastanawiając się.

Pani nie miała racji. Skarb był. Skarb czekał na niego. Musiał tam wrócić.

Teraz, zanim dotrą do placu zabaw, dopóki Pani patrzy w inną stronę, Maciuś podniesie szpadel i z całej siły uderzy w jej głowę. Oczyma wyobraźni widział już krew wypływającą na te jasne, kręcone włosy.

Nie miała racji, Pani nie miała racji.

Skarb był.

Bo co to byłoby za życie, bez skarbu?