V.F. - Walizka

Forlorare 4 wchodził w atmosferę pod niewłaściwym kątem. Kapitan wiedział i wszyscy w sterowni wiedzieli jak to się skończy. Wiedzieli też, że nawet właściwy kąt nie pomoże, jeśli w tylnej części kadłuba znajduje się dziura wielkości ciężarówki. Lewe skrzydło nie miało zasilania, tak samo jak obydwie wyrzutnie i pomieszczenia dla załogi. Ale tam i tak nikt nie miał prawa przeżyć.

Najdłużej przeżyją ci w sterowni. Od reszty statku zdążyli oddzielić się pancerną grodzią. Niepotrzebny wysiłek, skoro i tak nie uda im się wylądować.

Dod spojrzał na monitor nawigacji i zauważył statek lecący równolegle do nich.

– Kapitanie?

– Hm?

– Mam Stolliga trzy kilometry nad nami.

– Połącz mnie z nim.

Dod połączył.

– Mówi kapitam Forlorare 4, numer 37/12, kim jesteście? Co macie uszkodzone?

Głośnik zatrzeszczał.

– Stollig 13, numer 44/01 wszystko sprawne. – odpowiedział zachrypnięty głos.

– Dlaczego schodzicie z orbity?

– Spierdalamy.

– Jak to?

– Po prostu. A tak między nami mówiąc, zauważyliście u siebie dziurę za lewym skrzydłem? Jebana jest wielkości ciężarówki.

– Czy rozmawiam z kapitanem?

– Nie.

– W takim razie proszę mnie z nim połączyć.

– Nie ma takiej możliwości.

– Dlaczego?

– Nie żyje.

– Mówiłeś, że nie macie uszkodzeń.

– Nie mamy.

Kapitan zamilkł na chwilę, spojrzał na Doda, potem na obydwu pilotów i blondyneczkę z obsługi systemów wewnętrznych.

– Dlaczego wasz kapitan nie żyje?

Cisza.

– Stollig 13, jesteście tam?

– Jesteśmy.

– Dlaczego wasz kapitan nie żyje?

– Bo umarł.

– Nie rozumiem.

– Porucznik Tolp zapierdolił go gaśnicą.

– Jak to?

– Ma pan mnóstwo zbędnych pytań, zważając na to, że za kilka minut pierdolniecie w powierzchnie, panie kapitanie Forlorare 4.

Słychać piknięcie podłączanego drugiego mikrofonu.

– Nie woli pan porozmawiać z nami o dokonaniach swojego życia i poglądach na to co się dzieje po śmierci? – Do rozmowy włączył się przyjemnie brzmiący bas.

– Chce wiedzieć co dzieje się na waszym pokładzie i z kim w ogóle rozmawiam, do cholery.

– Drugi pilot Skamt. – Odpowiedział zachrypnięty głos.

– Porucznik Tolp. – Przedstawiła się niska tonacja. – Musieliśmy usunąć kapitana, oszalał.

– Oszalał?

– Owszem, zamierzał zostać na orbicie i czekać aż nas zapierdolą, tak jak to zrobili z wami. Czy to pana zadowala, panie kapitanie Forlorare 4? – Zapytał drugi pilot Skamt.

– Czeka was sąd wojenny.

– Szczerze wątpie. Tankujemy tylko i spierdalamy z tego gówna, zanim założą bariere.

– Dokąd polecicie?

– Pewnie na Ziemię.

Dod podłączył swój mikrofon.

– Poruczniku Tolp, mogę mieć do was prośbę? – Zapytał.

– Dod? – Kapitan odwrócił się zdziwiony.

– Mów. – Zgodził się Tolp.

– Skoro wchodzicie tym korytarzem, wylądujecie pewnie w Storakuk Stad.

– Owszem.

– Na zatankowanie potrzebujecie jakieś trzy godziny.

– Zgadza się.

– Mam pokój w pasażu numer siedem, poziom minus trzy. To blisko lądowiska. Numer pokoju to 12867, niech pan zapisze.

– Ok, chwilka.

– Co to ma znaczyć, Dod? – Odezwał się Kapitan.

Blondyneczka i piloci też patrzyli na niego.

– Proszę mi pozwolić dokończyć kapitanie.

– Mam to. – W głośnikach odezwał się miły, basowy głos porucznika Tolpa.

– Dobrze. W pokoju jest stolik, na stoliku leży mała, ciemnozielona walizka. Niech pan ją stamtąd zabierze.

– Ok…

– Niech pan zawiezie ją na Ziemię. I odda mojemu przyjacielowi w Linköping, to miasto w Szwecji. Skitstövel Gata, numer 44. Mój przyjaciel nazywa się Andre Myhrer. Zanotował pan?

Chwila ciszy. Słychać jęk, ustępującego przeciążeniom kadłuba.

– Taaak. Trochę to skomplikowane.

– Niech pan mu powie, że to walizka od Doda. Niech pan mu powie skąd pan o niej wie. I niech pan mu powie, że za dostarczenie jej, jest panu winien milion koron.

– milion koron?

– To jakieś dwieście tysięcy euro, na pewno zapłaci.

– Co jest w tej walizce?

– Nie mogę panu powiedzieć. Niech pan nie próbuje jej otwierać.

– Coś niebezpiecznego?

– Nie.

– Ja bym w to nie wchodził, Tolp. – Odezwał się zachrypnięty głos.

– Niech pan mi obieca, że to zrobi.

– Obiecuje.

– Wierze w pana.

Pisk kolejnego mikrofonu. Szum w głośnikach.

– Niech pan odnajdzie mojego chłopaka w Berlinie, nazywa się Karl Murnau. Niech pan mu powie o mnie.

Dod obejrzał się i zobaczył blondyneczkę z obsługi, pochyloną nad mikrofonem.

– I Niech pan mu powie, że zgodziłabym się, gdybym wróciła.

Kolejny pisk.

– Mam żonę i syna w Monachium, Anna i Otto Stiegel, mieszkają na Zuletzt Straße 18. Znajdzie ich pan? – Wychrypiał Fabian, nasz drugi pilot.

Znowu pisk. To nasz pierwszy pilot.

– Gdyby był pan kiedyś w Danii… Moja matka mieszka w Saksild, to mała wieś, niedaleko Kopenhagi. Na pagórku za kościołem stoi żółty domek. Tylko ten jeden jest żółty…

Słychać trzaski i szum w głośnikach. Tracimy łączność.

Nagle Kapitan podniósł głowę wyrywając się z jakiegoś odrętwienia.

– Tolp! Tolp! Jest pan tam?

Cisza.

– Moja żona mieszka w Lund, na południu Szwecji!

Cisza. Szum i trzaski.

– Tolp!

Kadłub jęczy.

Dod nigdy nie myślał, że tony kompozytów mogą śpiewać ludzkim głosem.

– Ida Carlsson! Tolp! Niech się pan odezwie! Tolp!

Dod wyłączył swój mikrofon.

Kształt na monitorze, oznaczający Stolliga, znikał powoli za zasłoną szumów i zniekształceń.

Kabina wpadła w wibracje.

Światło zamigotało i zgasło.

Forlorare 4 pikował w dół, płonąc i śpiewając.

Jakże pięknie on śpiewał.