Nie martw się. Już nadchodzę.

Mark siedział w eleganckiej restauracji hotelowej sącząc tropikalnego drinka. Była i słomka, i parasolka. Tak jak być powinno. Martwił się tylko o wydarzenia poprzedniego wieczoru. Ściślej mówiąc to właściwie o ich brak. Nie lubił, gdy cokolwiek działo się inaczej niż przewidywał.

– Jane, chodźmy na górę. Chwila siesty przyda nam się w tak upalny dzień.

– No dobra, rzeczywiście jestem dziś jakaś taka przyciapana – odpowiedziała świeżo upieczona małżonka podnosząc się z krzesła.

Mężczyzna leżał na łóżku próbując zasnąć. Jednak od godziny nie mógł zmrużyć oka. Często miewał takie sytuacje, szczególnie w chwilach napięcia. A było czym się niepokoić. 'A jeśli nie nadejdzie? To byłby dopiero wstyd!'. Wtem poczuł delikatne drganie łóżka. 'Co oni tam robią?' – pomyślał wyglądając za okno. W pewnej chwili poczuł gwałtowne tąpnięcie. Ręcznie robione kieliszki 'Made In Gdzieś Tam' spadły ze stolika rozbijając się na tysiące drobniuteńkich kryształków. Tąpnięcie powtórzyło się. I znowu. Jane otworzyła oczy nie wiedząc co się wokół niej dzieje. Mark stracił równowagę i upadł na kolana. 'Matko Boska! Szybko! Szybko! Może zdążę!'. Chodząc na czworaka przesuwał się powoli w stronę drewnianej szafki nocnej. Trzęsienie ziemi rozhulało się na dobre. Z sufitu sypał się tynk. Młoda kobieta wydała z siebie przerażający krzyk przyjmując 'crash position'.

Na korytarzu dało się słyszeć poruszenie. Ktoś z obsługi włączył alarm. Jednak Mark nie zwracał na to wszystko uwagi. Przed swoimi oczami widział tylko jeden przedmiot. Wyjął go pospiesznie z szuflady

i odpalił system. 'No, jedziesz! Prędzej do cholery!'. Wtem ze stropu oderwała się jedna z potężnych belek przygniatając leżącą na podłodze Jane. Dziewczyna straciła przytomność. Mężczyźnie drżały ręce. Serce waliło jak młot. Pospiesznie wpisał hasło i zatwierdził je. Kiedy wcisnął Enter, z trudem wstał z ziemi i przemieścił się na balkon spoglądając na kilkumetrową falę tsunami, która pojawiła się nad horyzontem. Wysyłając śmiertelnie ważny komunikat miał poczucie dobrze wypełnionej misji, a jego wnętrze przepełniała duma. Wtem mężczyzna usłyszał ogłuszający dźwięk potężnej trąby, który na moment wypełnił wszystkie zakątki jego umysłu. Tego co ujrzał nie dało się ubrać w żadne słowa.

W tym samym momencie wszyscy znajomi Marka, nie wykluczając wiecznie zrzędzącej teściowej, otrzymali krótką wiadomość:

'Gorące pozdrowienia z nieco spóźnionego, ale pięknego Końca Świata. Jest cudownie! Doskonale się bawimy. Jane również przesyła buziaki. Do zobaczenia z powrotem w Nowym Jorku.

Pierwszy końcoświatowicz, Mark Jones'

21.05.2011r.