Iluzjonista

Wszedł do budynku przez uchylone drzwi. W zasadzie nic nowego nie przykuło jego uwagi – drewniane drzwi były pozamykane, a czerwony dywan tkwił standardowo na swoim miejscu. Osobnik starał się stąpać jak najciszej. Miał złe przeczucia. Roześmiał się w duchu. Przecież na zewnątrz czekała drużyna uderzeniowa złożona z najlepszych łuczników oraz zabójców. Co mogło mu się stać?

Stanął przed ostatnimi drzwiami po lewej stronie, zza których dobiegał cichy dźwięk skrzypiec. Rozważał przez chwilę wszelkie możliwości – wejść samemu, czy może czekać na pomoc? Jednak taka szansa mogła mu się już nie powtórzyć. Pan Światła mógłby znowu się wymknąć, co nie byłoby najprzyjemniejszym doświadczeniem.

Osobnik odsunął się, po czym nabierając rozpędu uderzył w drzwi. Poczuł uczucie ulgi, gdyż tutaj również brakowało śladów iluzji. Antyczne meble sięgające do sufitu były, tak jak zawsze, zaniedbane i zakurzone, a dywan wytarty. Ze ścian płatami odpadała farba.

Jedynym mankamentem był blondyn siedzący na środku.

Pan Światła był blondynem, dobrze zbudowanym. Włosy opadały mu na ramiona, co nie przeszkadzało mu w graniu na skrzypcach. Powoli poruszał smyczkiem, wydobywając smętne tony ze starego instrumentu.

Osobnik jednak starał się zachować czujność. Wyciągnął krótki miecz i gotowy do ataku rozpoczął swą podróż dookoła pokoju. Starał się zarejestrować wzrokiem wszystkie informacje, które mogłyby dać mu przewagę w ewentualnym starciu. Rozglądał się, lecz ani brązowawe zasłony przy oknach, ani śmieci na podłodze nie wydały mu się odpowiednimi narzędziami do walki z iluzjonistą.

Pan Światła wstał. Nie przestawał grać na skrzypcach. Wręcz przeciwnie, zmienił całkowicie swoje nastawienie – zaczął grać energicznie, szybko oraz głośniej. Teraz dopiero osobnik zauważył niebiesko-złotą pelerynę zakrywającą elementy srebrnej płytowej zbroi. Na dodatek w oczy rzucały się liczne pierścienie oraz diadem, świadczące o bogactwie iluzjonisty. A może to wszystko to tylko wizja?

Osobnik nie mógł tego dłużej wytrzymać. Zaczął zbliżać się do Pana Światła. Ten jednak, zaskakując swą gracją oraz szybkością, uderzył instrumentem, jednocześnie odskakując do tyłu. Gdy intruz oprzytomniał, iluzjonista stał nadal w pokoju.

Lecz nie był sam.

Pana Światła otaczały jego kopie, wszystkie szeroko uśmiechnięte, gotowe do walki. Osobnik powoli tracił pewność siebie, załamywał się. Prawdziwy iluzjonista dojrzał tę lukę w czułości intruza i zaatakował natychmiast. Twarda laska wbiła się w żebra, gruchocząc kości. Cienka, ciemna płachta była może idealna do włamań i walki, ponieważ nie krępowała ruchów, ale niestety nie dawała żadnej ochrony. Osobnik osunął się na ziemię.

Iluzjonista podniósł intruza, po czym wyszedł przez okno. Przed nim rozciągała się główna ulica miasta rozpusty. Powolnym krokiem rozpoczął wędrówkę. Jego wzrok jednak przykuły budynki po lewej oraz prawej – stare kamienice z obdrapanymi ścianami oraz dziurawymi dachami. Z okien mierzyły w Pana Światła dębowe oraz cisowe łuki.

Broń dystansowa miała ogromną siłę przebicia, a odpowiednie drewno zapewniało duży zasięg oraz genialną celność. W połączeniu z doświadczeniem łuczników, Pan Światła nie miał szans wyjść z tej bitwy cało.

Musiał jej uniknąć.

Zrzucił osobnika na chodnik, po czym rozstawił ręce, ukazując opancerzoną klatkę piersiową. Wrogowie zaczęli napinać cięciwy, szykowali się do oddania pojedynczego strzału. Jak ogromne było ich zdziwienie, gdy po dosłownie chwili Pan Światła najzwyczajniej w świecie zaczął znikać. Ostatnią myślą iluzjonisty była ogromna radość z powodu błędnej oceny sytuacji swych wrogów.

Pan Światła kroczył dalej swą ścieżką oglądając zmieszanych łuczników. Dumny z siebie, postanowił skontaktować się z przyjacielem oraz uhonorować chwilę triumfu butelką wina.

W końcu udało mu się skutecznie użyć zaklęcia niewidzialności.