Klasztor

Salka skąpana była w bladym świetle. Niedbale porozstawiane krzesła mogły pomieścić zdecydowanie więcej osób niż zgromadzona tam szóstka młodych kleryków, lecz salka, podobnie jak i wszystko co ją otaczało pamiętała lepsze czasy. Cichy szmer jaki wytwarzali urwał się wraz z wkroczeniem nowej postaci. Znacznie starszy od nich, osobnik raczej wątłej postury wyposażony był w czuprynę siwych włosów, do których nieodłącznym dodatkiem była gęsta, siwa broda zabarwiona jeszcze tu i ówdzie resztką czarnych włosów. Starzec stanął na czymś w rodzaju katedry, podciągnął długi, ciemnoszary płaszcz inkwizytora, rzucił krótkie, roztargnione spojrzenie po swych uczniach i zaczął wygłaszać ostatni wykład, jaki młodzieńcy mieli od niego usłyszeć .

-Jest źle. Może nie aż tragicznie jak kilka lat temu ale biorąc pod uwagę ciągle malejącą liczbę ludności oraz opowieści i dokumenty opisujące dobrobyt poprzedniej epoki, mamy prawo ponarzekać. Nie do końca wiemy jak to się stało i co właściwie rzuciło ludzkość na kolana. Mogliśmy powybijać się sami ale myślę, że to było coś innego. Wielkiego. Coś, co w ciągu doby na zawsze oddaliło od naszej planety groźbę przeludnienia i ciągle, profilaktycznie kontynuowało ten zacny cel. Kiedy otrząsnęliśmy się z pierwszego szoku okazało się, że noce nie są bezpieczne. Nie było żadnych wybuchów ani wystrzałów, a jednak ciągle ginęli ludzie. Czasem dało się usłyszeć tylko to cholerne warczenie. Zdezorientowane tłumy zaczęły szukać pomocy w religii, duchowni błyskawicznie zyskiwali na znaczeniu aż w końcu całkowicie przejęliśmy władzę. Bestie nie atakowały jednak kościołów, a ataki na kapłanów należały do rzadkości, ponieważ tylko my byliśmy w stanie dostrzec sprawców owych dźwięków. Zmieniliśmy więc kościoły w warownie, a warownie w ufortyfikowane ośrodki mieszkalne. Tak było wszędzie, największe obiekty tego typu znajdowały się w Jeruzalem, Fatimie i mieście Rzym, a na terenach gdzie do niedawna znajdowała się Polska, w Częstochowie. Papież w obliczu nowego, nieznanego zagrożenia reaktywował potęgę Świętego Oficjum, a co za tym idzie i instytucje Inkwizycji. Inkwizytorom nadano szereg przywilejów i pchnięto do walki z nieznanym wrogiem. Wtedy po raz pierwszy udało się schwytać jedną z Bestii. Teraz mogę mówić o tym spokojnie, lecz gdy widziałem ją po raz pierwszy, jeszcze w podziemiach klasztoru, zapewniła mi wiele bezsennych nocy które spędziłem na przemian na pijaństwie, modlitwie i nagłych napadach histerii. Bydle było mniej więcej wielkości sarny, lecz na tym podobieństwa się kończyły. Oczywiście zakładając, że na ziemi nie żyje gatunek saren z nieproporcjonalnie wielkim łbem będącym jedyną częścią ciała pokrytą obrzydliwą czarna sierścią. Reszta maszkary była naga, pod trupio szarą skórą rysowały się wyraźnie mięśnie i splątane nitki żył. Stwór ogona nie posiadał, co nieco rekompensowały mu cztery krótkie łapy wyposażone w zakrzywione szpony. Czarę goryczy przelewał jednak pysk. Pomijam już milczeniem paszcze, której niejeden gatunek rekina przyglądałby się z zazdrością, bo to te oczy były apogeum strachu i odrazy jaką wzbudzały Bestie. Były ślepe, jakby zamglone, a mimo wszystko czuło się bijącą od nich bladą poświatę. Może to tylko psychika płatała nam figla… W każdym razie efekt jaki wzbudzały nakazywał każdemu atomowi obecnemu w moim ciele odwrócić się i dogłębnie zbadać linię horyzontu. Z bliska.

Starzec urwał na chwile i wziął kilka głębszych oddechów. Sprawiał wrażenie jakby samo myślenie o Bestii odbierało mu odwagę i zdolność trzeźwego myślenia. Były to jednak tylko pozory, gdyż przed sześcioma świeżo wyświęconymi kapłanami stał ojciec Lucjusz. Był to jeden z najbardziej zasłużonych i oddanych wierze inkwizytorów, jacy przebywali na Jasnej Górze, a o jego czynach wszyscy duchowni, przebywający w tym klasztorze, uczyli się jeszcze w niższym seminarium. Po krótkiej pauzie, pod presją zaciekawionych spojrzeń swych podwładnych mistrz wznowił wątek.

-Szybko okazało się, że bydle ciężko rozstaje się z życiem. Skóra okazała się niesamowicie twarda a wystrzelenie serii z karabinku przeważnie kończyło się jedynie skowytem. Przełom nastąpił gdy jeden z braci oblał zwierze wodą święconą. Paradoksalnie duchownym było w to uwierzyć najtrudniej. Mieliście już okazje widzieć ryciny i martwe okazy Bestii, ale to nigdy nie odda spotkania z nią oko w oko. Poza tym pamiętajcie jakie zagrożenia stanowią bandyci i członkowie sekt, którym poświęciłem tyle wykładów. Odejdziecie stąd w dwóch grupach: jedni wyruszą na zachód, a drudzy na wschód. Szkolenie bojowe przeszliście bez zarzutu, a i wasza wiara, i lojalność kościołowi nie wzbudza zastrzeżeń. Wyjdziecie z klasztoru po raz pierwszy, a na zewnątrz czeka na was wiele pokus i niebezpieczeństw, lecz nie martwcie się bracia, idźcie głosić Słowo Pana i bronić jego owieczek. Gdy wrócicie tu w kolejną pełnie zostaniecie wcieleni do wielkiej wspólnoty Inkwizycji! Powodzenia bracia, przeznaczcie tę noc na modlitwę.

Szelest płaszcza, trzaśnięcie drzwiami i oddalające się kroki oznajmiły że starzec odszedł i nie ujrzą go przed końcem próby.

***

Lucjusz szedł powoli klasztornym korytarzem. Znajdował się on kilkanaście metrów pod ziemią i w prostej linii prowadził z pomieszczeń szkoleniowych do komnat wyższych kapłanów. Miał dobre parę minut drogi przed sobą, więc postanowił pogrążyć się w myślach. Zastanawiał się, jakie mają szanse na przeżycie młodzieńcy, których przed chwilą opuścił. Niewielkie, ale gdyby dowiedzieli się całej prawdy mieliby jeszcze mniejsze. Jedyna bronią która mieli przeciw Bestią była wiara i modlitwa, jednak kiedy jest się oko w oko z uosobieniem zła i niszczycielskiej potęgi istnieje ryzyko chwilowego zaniku zdrowego rozsądku, a co za tym idzie i możliwości wypowiedzenia egzorcyzmu. Namiastkę tej potęgi daje woda święcona. Oblanie zwierzaczka tym specjałem powoduje u niego niesamowity ból, który zmusza go do ucieczki, a odpowiednia ilość może nawet zabić. Lucjusz nie podzielił się z nikim swoimi refleksjami, na temat podobieństwa działania na Bestie wody święconej, nie popartej żadnym zabiegiem duchowym, z kwasem siarkowodorowym i teraz był z tego dumny. Przetrwał już ponad dwadzieścia lat jako ojciec przełożony ośrodka szkoleniowego młodych kleryków, a opat wciąż był zadowolony z sukcesów jakie osiągał. Refleksje starego mnicha przerwało dotarcie do pięknie zdobionych, dębowych drzwi. Dwóch paulinów w białych szatach, mających pecha stać na straży podczas wieczerzy otworzyło mu drzwi mrucząc od niechcenia „Dzień dobry ojcze". Starzec nie podszedł jednak do swojej komnaty, gdzie czekał go pieczony bażant i flaszka przedniego wina. Miał inne zobowiązania. Skręcił w lewo, w słabiej oświetlony korytarz, lekko schodzący w dół. Po kilkunastu metrach spotkał kolejnych strażników, Ci przyjrzeli mu się najpierw uważnie, zażądali hasła i dopiero później przepuścili, przez ciężkie, stalowe wrota z wygrawerowanym krzyżem ankh, okalanym dwiema różami. Za drzwiami ukazało mu się niewielkie pomieszczenie z trzema wejściami, każde w innej ścianie. Podszedł do tego na wprost i zapukał trzy razy. Usłyszał kroki za drzwiami i przytłumiony przez solidne dębowe deski głos:

-Si Deus pro nobis…

-Quis contra nos, Macieju. Otwórz

W pomieszczeniu oprócz posiadacza owego głosu znajdowało się jeszcze dwóch innych osobników. Białe krzyże, na czerwonym polu, wyhaftowane na płaszczach zdradzały w nich wysokich dostojników inkwizycji. Pochylali się nad łóżkiem, które było z resztą jedynym meblem w tym niewielkim pokoju.

-Jak on się czuje?– Spytał Lucjusz, zamykając za sobą drzwi

-Coraz gorzej, chyba go tracimy…– Powiedział inkwizytor stojący bliżej wejścia. Był postawnym mężczyzną, krótko po czterdziestce. Jak wielu inkwizytorów w tym klasztorze należał do wychowanków Lucjusza. Utkwił on w pamięci swojego mistrza jako jeden z najzdolniejszych i najodważniejszych kadetów jakich miał okazje uczyć. Teraz piastował urząd dowódcy gwardii opata. – Demon jest silniejszy niż myśleliśmy, żadne egzorcyzmy nie działają, a stan jego zdrowia pogarsza się z minuty na minutę. Dobrze, że przybyłeś tak szybko ojcze, teraz wszystko w twoich rękach.

"Obawiam się, że przeceniasz moje zdolności" pomyślał starzec, podchodząc do łóżka.

Leżał tam młody mężczyzna. Unosiła się na nim nieprzyjemna woń choroby. Patrzył z przerażeniem, a rozbiegane oczy zdawały się nie dostrzegać otaczającej go grupki osób. Włosy i twarz oblane były potem, młodzieniec wręcz płonął od gorączki. Wykrzywione z bólu usta powtarzały w kółko jedno zdanie: "To stanie się tej nocy".

***

Rafał spał niespokojnie. Najpewniej było to spowodowane jutrzejszym opuszczeniem klasztoru, wraz z piątką innych adeptów. Długo nie mógł zasnąć, a gdy wreszcie mu się udało, śnił bardzo dziwny sen. Widział wykrzywioną szyderczo twarz dziecka, która pochylona nad nim, krztusząc się ze śmiechu szeptała: – Masz trzy opcje księżulku, którą nie wybierzesz dołączysz do mnie jeszcze tej nocy. Opcja pierwsza: możesz się nie budzić, wtedy umrzesz we śnie, niemal bezboleśnie. Opcja druga, możesz zaryglować się w celi, wtedy zginiesz trochę później. Możesz też próbować walczyć lub uciekać, wtedy twoje zwłoki spoczną w jakimś malowniczym zakątku tego przybytku. Wybór należy do ciebie, księżulku, ale co byś nie wybrał i tak dołącz do mnie jeszcze tej nocy!

Zbudziło go głuche warczenie, powoli narastające, dochodzące z wielu stron jednocześnie. Zerwał się przerażony z łóżka i skoczył do drzwi, lecz było już za późno. Usłyszał tylko huk wywarzanych drzwi i świst powietrza. Zanim upadł był już martwy.