Dziesięć Kryształów - Początek. Prolog część 1.

Witam wszystkich fanów Fantasy.

Przedstwiam wam pierwszą część i zarazem mój pierwszy tekst na Nowej Fantastyce, prolog do mej powieści łączącej w sobie cechy tak SF i Fantasy. Zapraszam do czytania i konstruktywnego kometowania. Oceny mile widziane :)

Dziesięć Kryształów – Początek

Prolog część 1.

Biegłem ile sił miałem w nogach. Musiałem uciec, skryć się gdzieś głęboko przed tym stworzeniem, nieludzką bestią, wydającą z siebie głęboki ogłuszający ryk, echem rozbrzmiewający wśród otaczających mnie potężnych dębów. Nie mogąc jej zgubić, postanowiłem ruszyć przed siebie, jak najdalej od tego koszmaru. Wykończony i przerażony stanąłem nad skrajem bezdennej otchłani, gdzie światło ustępowało miejsca mroku, a spękana ziemia pochłaniała wszelkie życie. Spojrzałem za siebie, starając się dojrzeć prześladowcę. Przepadł jednak bez śladu. Nawet jego zew ucichł. Wtem poczułem na twarzy uderzenie lodowatego wiatru, hulał on dookoła mnie cichutko świszcząc, szepcząc coś w dziwnym języku. Głosy te, jakby wieszczące mój nieuchronny koniec, napełniły me serce przerażeniem. Próbowałem je odgonić, gdy to me ciało odmówiło mi posłuszeństwa upadając na kolana.

Siedząc tak, nie mogąc się podnieść, obserwowałem z narastającym przejęciem zbliżającą się dziwną chmurę. Niczym mgła spowiła wszystko dookoła całkowicie odcinając mnie od reszty świata koszmaru sennego. Klęczałem w jej sercu, starałem się coś powiedzieć, lecz bezskutecznie. Nie mogłem wydobyć z siebie żadnego dźwięku. Aby tego było mało mój prześladowca powrócił, znów dało się słyszeć jego odgłosy, stające się głośniejsze z każdą sekundą. Uspokoiłem oddech chcąc dokładnie ustalić miejsce, z którego dobiegają. Były ich cztery i szybko się zbliżały. Sam przeciwko czwórce potworów łaknących jedynie śmierci swej ofiary. Dotychczas udawało mi się uciec, musiał jednak nadejść dzień, gdy to on zwycięży. To właśnie najbardziej mnie w tym przerażało, niezależnie jak bardzo bym się starał, istota musiała mnie kiedyś dorwać. Stanąć oko w oko ze swym koszmarem prześladującym twe sny od niepamiętnych czasów. Perspektywa ta przerażał mnie bardziej niż walka z największym możliwym realnym przeciwnikiem.

Nagle przez gęstą mglistą zasłonę przebił się mały snop światła, promyk tak maleńki, że niemalże niewidoczny. Zatrzymał się na mym torsie, niewiele ponad sercem, by rozgrzać mnie i przywrócić władzę w kończynach. Czując nowe siły powstałem ze spękanej lodowatej ziemi szykując się do nadchodzącego starcia. Zamierzałem stawić bestii opór, walczyć do ostatniego tchu, pragnąc pokonać zakorzeniony głęboko strach.

Wtem, silne szarpnięcie za ramię niemalże wytraciło mnie z równowagi, lecz me dwudziestoletnie ciało, latami przygotowywane do wojny, nie uległo a ruszyło do kontrataku. Ma pięść miała już dosięgnąć wyimaginowanego wroga, gdy to rozwarłem oczy wydostając się ze snu.

Obudziłem się widząc nad sobą przerażoną twarz matki. Jak przez mgłę zaczęły dobiegać do mnie jej słowa.

-Thomy! Wstawaj! Prędko! – ten krzyk spowodował, że zerwałem się próbując

odzyskać zmysły, które jeszcze niedawno uwięzione były w zupełnie innym

świecie.

-Trzymaj! – w dłoniach poczułem zimną stal pistoletu Lupin 6, na którego odsłoniętym, charakterystycznym dla tej broni, magazynku widniała miniatura ludzkiej czaszki informująca, iż broń załadowano amunicją przeciwko ludziom. Mała, elegancka i poręczna, niezawodne urządzenie zabijania jak na rok 2186, którego początek nie tak dawno obchodziłem. Na ten widok natychmiast odzyskałem przytomność, wiedziałem co się

święci. Zerwałem się z łózka rozglądając za ubraniami.

-Kto nas atakuje? – spytałem matkę rozmawiającą z jednym ze słuhfżących

stojący w drzwiach.

-Jeszcze nie wiem, ale Albert widział po drodze do domu uzbrojony konwój.

-Może to nasi? – zasugerowałem wiedząc, że w okolicy znajduje się placówka

wojskowa.

-Byli w strefie zastrzeżonej. – odparła bez namysłu i dała mi do rąk plecak ze

środka którego wystawał zwinięty pancerz osobisty. Zapewniał podstawową

ochronę w warunkach bojowych.

-To zmienia sytuację. – dodałem wyjmując wszystko z torby.

Przygotowany do drogi udałem się za matką ku głównemu holowi

naszego pałacu gdzie czekał dwudziestoosobowy oddział komandosów

zajmujących pozycje obronne.

-To co mam robić? – spytałem obserwując jak żołnierze barykadowali główne

drzwi. Spojrzałem na mamę wkładającą hełm kapitana zdobiony zlotym

godłem Imperium Orła, idealnie komponujący się z resztą zbroi.

Przysłoniwszy swą twarz odparła lekko zmienionym głosem.

-Biegnij prędko na lądowisko. Czeka tam wahadłowiec. Powiedz pilotowi aby

grzał silniki.

W tym samym czasie usłyszeliśmy nieznajome głosy dobiegające zza drzwi.

-Spróbuje do ciebie zaraz dołączyć! A teraz uciekaj! – ponagliła mnie głosem

przejawiającym głęboki strach. Stanęła w dogodnym miejscu skąd miała

idealny widok na hol. Rzuciła na mnie ostatnie spojrzenie po czym otrzymała

od jednego z podkomendnych karabin i wycelowała w drzwi.

Przez moment walczyłem ze swymi myślami. Z jednej strony

chciałem z nią zostać, pomóc w walce lecz słysząc przerażenie i zdecydowanie

w jej głosie zdałem sobie sprawę, że bardzo jej zależy na mym

bezpieczeństwie.

Nie marnując ani sekundy więcej pognałem korytarzami wiodącymi

prosto na lądowisko gdzie stał transporter klasy Pijawka 4, o długim

charakterystycznym kadłubie z niby przyssawką pod kokpitem. Tuż przed

wejściem na pokład, znajdującego się po lewej stronie kadłuba statku, kłębiła

się służba niosąca masę rupieci. Przeciskając się przez nich usłyszałem

strzelaninę w głębi domu i przerażające krzyki. Zwróciłem zaniepokojone oczy

ku drzwiom, którymi przyszedłem mając głęboką nadzieję, że za moment

ujrzę tam matkę. Nikt się jednak nie pojawił a krzyki potęgowały się z każdą

chwilą. Musiałem wierzyć, iż da sobie radę i wyjdzie z tego cało. Nie bez

powodu była Naczelnym Generałem Sił Lądowych Imperium Orła.

Wtem na dachu, jakieś dziesięć metrów od nas, spostrzegłem obłą

sylwetkę stawiającą ciężkie kroki, którym towarzyszył cichy dźwięk

gruchotanych dachówek. Monstrum to samą swą obecnością siało strach w

ludzkich sercach.

-Xar-Nag. – szepnąłem przerażony obserwując jak metalowa bestia zeskakuje

z dachu wbijając się w lądowisko, tym samym wzbijając w powietrze tumany

pyłu i kurzy. Zniknął nam niemalże z oczu, pozostał jedynie niewyraźny zarys

jego ciała i te przerażające czerwone ślepia. Wpatrywał się w nas przez krótką

chwilę po czym ruszył przed siebie krocząc na krótkich, acz potężnych,

nóżkach. Xarlońska maszyna wyłoniła się z zasłony dymnej ukazując swe

silnie opancerzone niemalże okrągłe ciało, zdolne wytrzymać bezpośrednie

trafienie z najcięższej broni. Nim zdołała wycelować w nas miotacze plazmy,

wmontowane w obu rękach, Nick, nasz kucharz, oddał ku niej krótką serię z

karabinu trafiając monstrum prosto w maleńką głowę. Odwrócił tym samym

jej uwagę skupiając ją bezpośrednio na sobie. Nick ruszył biegiem za

najbliższą osłonę co chwilę posyłając kolejną krótką serię upewniając się, że

nieprzyjaciel jest skoncentrowany wyłącznie na nim. W tej samej chwili

poczułem jak ktoś ciągnie mnie do środka wahadłowca mówiąc.

-Niech panicz wchodzi na pokład. My się nim zajmiemy. – ujrzałem obok

siebie Alberta którego palce mocno zacisnęły się na mym barku. Widząc w

jego drugiej dłoni karabin gotowy do użycia zrozumiałem, że staruszek

zamierza ruszyć do walki z Xar-Nagiem. Lecz nie był sam, cała służba sięgnęła

po broń.

-Nie bądź głupi Albert! – podniosłem głos starając się przekrzyczeć szum

silników gotowych do lotu. – Tego czegoś nie zdołacie zabić taką bronią.

Wymorduje was! – wyjaśniłem.

-Wiemy. – odparł krótko lecz takim tonem jakby już pogodził się ze swą

śmiercią. – Odciągniemy jego uwagę od ciebie. – wiedziałem wówczas, że nie

zdołam go przekonać ani nikogo innego. Wepchnął mnie w głąb statku po

czym zeskoczył na lądowisko z podnoszącego się trapu. Do ostatniej chwili

stałem wpatrzony w oczy poczciwego starca, który tak wiele dla mej rodziny

znaczył. A teraz miał oddać swe życie. Za mnie. Nie. Wciąż była nadzieja.

Mogłem ich ocalić. Pijawka była przygotowana do walki, rakiety i działka

przeciwpancerne klasy Kieł. A nóż zdoła to zabić Xar-Naga. Musiałem

spróbować.

Grodź zatrzasnęła się z charakterystycznym pomrukiem gdy to ja

biegłem już ku kabinie pilota. Miałem plan jak ich ocalić lecz wymagało to

pełnej współpracy załogi. Wszedłem do ciasnego pomieszczenia gdzie

pośrodku, przed setkami konsol, siedział pilot wyglądający z fotela przez

szeroki iluminator. Słysząc jak wchodzę odwrócił się i rzekł.

-Sir, czy oni poszaleli? Przecież to Xar-Nag. – jego lekko poddenerwowany

głos rozbrzmiał w mej głowie gdy to miałem już wydać rozkazy.

-Wiem o tym i zaraz im pomożemy. Przygotuj uzbrojenie i namierz mecha. -

pilot jednak zamiast zabrać się do przygotowania Pijawki do walki zaczął

uruchamiać ostatnie niezbędne do lotu systemy zupełnie wtedy niepotrzebne.

-Podnieś statek i obróć! Musimy zniszczyć to cholerstwo! – ponagliłem.

-Przykro mi sir, lecz nie mogę tego zrobić.

Zamurowało mnie. W tak krytycznej sytuacji on ośmielił się mi sprzeciwić.

-Zrób co każę!

-Pańska matka wyraziła się jasno. Mam zabrać pana zdała od tego miejsca nie

zważając na koszty. Tak też zamierzam zrobić. – mężczyzna jednym ruchem

poderwał maszynę w powietrze dając pełen ciąg do silników. Siła ta niemalże

wyrzuciła mnie z kabiny. Gdy miał już skierować dziób ku niebu wyjrzałem

ostatni raz przez szybę. Koszmar jaki tam zastałem przerósł me oczekiwania.

Bohaterscy mężczyźni i kobiety walczyli do końca, ginąc od trafień gorących

kul plazmy rozrywającymi ich ciała na kawałki. Nie mieli żadnych szans a

pomyśleć, że mogłem im pomóc. Serce me wręcz płakało nad ich śmiercią,

każdego znałem bowiem od mych najmłodszych lat, dorastałem wśród nich.

Niewinni ludzie, dla których wojna była czymś zupełnie obcym ginęli na mych

oczach z ręki jednego z najdoskonalszych zabójców. Poświęcili się aby ratować

syna wielkiego Jack'a Solona, największego bohatera ludzkości w wojnie

galaktycznej.

Pilot dał pełen ciąg do silników dając Pijawce porządnego kopa.

Wystrzeliła w przestrzeń z niewiarygodną szybkością i siłą tak wielką, że

niemalże wypadłem z kokpitu. Oddaliwszy się na bezpieczną odległość od

miejsca walki pilot spojrzał na mnie i zapytał.

-Dokąd pana zabrać?

Milczałem. Stałem tak w przejściu starając się uspokoić skołatane nerwy.

Musiałem znaleźć sobie miejsce by usiąść, pomyśleć. Jeszcze kilka godzin

wcześniej bawiłem się z mymi przyjaciółmi z okazji zakończenia szkolenia

wojskowego. Miałem stać się admirałem, kolejnym Solonem, który ruszy na

wojnę przeciwko naszym wrogom z Wielkiej Szóstki Xarlor. Jak to mój ojciec

Jack zwykł mawiać „Galaktyka cię potrzebuje Thomy możliwe, że to ty

zakończysz ten konflikt”. Zamiast tego znalazłem się na pokładzie zimnego

statku gwiezdnego, przerażony i zdezorientowany nie mając bladego pojęcia

co przed chwilą zaszło.

-Sir? – odezwał się pilot. – Jaki kurs mam obrać? – jego głos jakby wybudził

mnie z tego niepokojącego transu. Nie odezwałem się jednak natychmiast.

Musiałem zebrać myśli do kupy. Wyznaczyć sobie cel i dążyć do niego

wszelkimi metodami. Wreszcie spojrzałem w oczy operatora Pijawki

pochylającego się nade mną.

-Skieruj się ku Dover. Zabierzemy moją dziewczynę Klarę i lecimy na stację

Nadzieja.

-Tak jest.

Dover, wielkie miasto przeistoczone w port kosmiczny z masą

stoczni, leżące na południowym wschodzie Anglii nad brzegiem kanału La

Manche. Stanowiło ważny punkt przeładunkowy dla wojsk na planecie i było

domem mej ukochanej kobiety Klary. I pomyśleć, że spotykałem się z nią

prawie co trzeci dzień choć mieszkałem i szkoliłem się w York.

Przemknęliśmy nad centrum miasta, słysząc w głośniku głos wieży

kontrolnej, która otrzymawszy specjalny kod od pilota, należący wyłącznie do

mej rodziny, zezwoliła nam na swobodny ruch w powietrzu. W normalnych

warunkach musielibyśmy czekać by wlecieć na teren miasta. Lecieliśmy

prosto ku domowi mej Klary. W mym sercu na moment zagościło szczęście.

Coś jednak było nie w porządku. Nad miastem unosiła się gęsta

chmura czarnego dymu. Skutek pożaru. Sądziłem, że to nic wielkiego lecz

ogień ten płonął dokładnie w miejscu gdzie znajdował się dom mej ukochanej.

-Na Imperium Orła nie. – szepnąłem z przerażeniem. Pilot zmniejszył

odległość, ustabilizował maszynę i zaczął krążyć nad miejscem pożaru.

Mym oczom ukazał się przerażający widok, istny horror. Dom Klary stał w

płomieniach. Wysokie na dziesięć gdzieniegdzie dwadzieścia metrów języki

ognia smagały niebo niczym bicze rozgrzewające wszystko co wokoło do

czerwoności. Wojskowe statki pożarnicze nie nadążały z gaszeniem.

Wyglądałem zza iluminatora przecierając oczy z niedowierzania. Gdy me

spojrzenie spoczęło na trzech ciałach przykrytych czarnymi płachtami me

serce stanęło. Jeszcze wczoraj mi mówiła, że będzie w domu z rodzicami, jak

bardzo niecierpliwi się na nasze spotkanie. Spuściłem głowę zalewając się

łzami.

-Nie, nie nie nie! – wrzeszczałem wychodząc z kokpitu. Moja ukochana,

najpiękniejsza dziewczyna na Ziemi, jako jedyna potrafiąca mnie rozumieć,

leżała tam martwa. W ładowni padłem na kolana skrywając twarz w dłoniach.

W mgnieniu oka cały mój świat legł w gruzach jakby wzniesiony był z cienkich

patyków. Rozwścieczony waliłem dłonią o podłogę nie myśląc o niczym innym

niż o mej nieżyjącej dziewczynie.

-Dlaczego? – pytałem samego siebie jakby oczekując sensownej odpowiedzi od

nieistniejącej osoby. – Czemu ona musiała zginać! – usiadłem oparty o ścianę

nadal czując łzy ściekające po policzkach. Starałem się znaleźć jakiekolwiek

sensowne wyjaśnienie. Kto mógł chcieć jej śmierci.

Widząc mnie w takim stanie pilot zatrzymał Pijawkę w powietrzu,

podszedł do mnie i przykląkł tuz obok.

-Mam lądować abyś mógł jej poszukać? Być może nadal żyje. – spytał, ale

odmówiłem. Jej już nie było na tym świecie, czułem to całym ciałem i duszą.

Największa miłość mego życia zginęła przeze mnie. Gdyby nie to, że jestem

Solonem to nasze losy zapewne potoczyły by się zupełnie inaczej, ale nie.

Musiałem urodzić się w rodzinie o długiej tradycji wojskowej. Od pradziadka

po mego ojca, każdy był wielkim Admirałem walczącym w gwiezdnych

bitwach ku chwale wszechpotężnego Imperium Orła przeciwko Wielkiej

Szóstce Xarlor. Mogłem obwiniać wyłącznie siebie.

-Jakie rozkazy sir? – usłyszałem go ponownie. Przetarłszy oczy kazałem

skierować statek na orbitę ku stacji kosmicznej Nadzieja.

 

 

 

Dzięki za przeczytanie. Mam nadzieje, że tekst okazał się być interesujący i wciągający do tego stopnia że pobudził waszą wyobraźnię i będziecie chcieli więcej. Dla tych co chcą część 2 to nie martwcie się. Zamieszczę ją wkrótce. Może w poniedziałek lub wtorek.