Prawda

Jedno z dwóch któkich opowiadań jakie popelniłem dawno temu.

 

 

Jego ekscelencja czwarty inkwizytor królewski zatrzymał się w lochu przed solidnymi dębowymi

drzwiami. Nasłuchiwał przez chwile dochodzących zza nich błagań o litość przeplatanych krzykiem oskarżonej.

Pytania jakie zapewne zadawał oprawca, zwykle dobrze słyszalny dźwięk narzędzi do wydobywania prawdy z

heretyków, oraz inne odgłosy były zagłuszane przez złorzeczenia i pogróżki więźniów osadzonych w celach

nieopodal. Wszyscy jak jeden mąż obiecywali mężczyźnie straszliwą śmierć tudzież nieludzkie cierpienia. No cóż

w końcu był inkwizytorem, ludzie tak reagują na inkwizytorów, zwłaszcza jeśli Ci inkwizytorzy mieli swój udział

w zesłaniu ich do lochu.

Powoli uchylił drzwi przed którymi stał i zajrzał do środka. Szeroki uśmiech wykwitł na jego ustach na

widok tego co działo się przed nim, ale już po chwili przybrał surową minę i chrząknął. Na ten dźwięk karzeł

będący zakonnym oprawcą i wydobywaczem prawdy, odskoczył jak użądlony od heretyczki, z której wydobywał

prawdę i z wściekłością odwrócił się w stronę drzwi. Zbladł jednak widząc kto mu przeszkadza i pośpiesznie

podbiegł do drzwi, wycierając dłonie o fartuch i podciągając opadłe spodnie.

– Słucham wasza miłość. -rzekł pokornie kłaniając się nisko.

– Wiem że zajętyś jednakże chciałbym pomówić z Toba.

– Jak wasza miłość sobie życzy. -ukłonił się ponownie i rzucił się truchtem za inkwizytorem znikającym już na

schodach.

– Czy oskarżona przyznała się już do win?

– Wasza miłość udało mi się złamać jej ducha ale zeznała że widziała tamtej nocy…

– Zeznała? – Mężczyzna zatrzymał się gwałtownie na schodach, i odwrócił powoli -Zeznała? Czy Ja mam, czy

imperator ma uwierzyć w zeznania ladacznicy?

– Nie panie, ale ona widziała mordercę, ona…

– Ona jest mordercą, zamordowała naszego brata.

– Panie zechciej mnie wysłuchać, ona jest niewinna.

– Niewinna? A kto jest winny? – inkwizytor pochylił się do przodu wpatrując lodowymi oczyma w karła – Kto jest

winny? Ty? Chciałbyś ocalić tę dziewkę od stosu? Ocalić tę opętaną ulicznice? Może i Tobą zawładnęły wdzięki

jej łona?

– Nie, wasza miłość, ja nigdy, ja służę -karzeł cofnął się, lecz jego stopa nie trafiła na stopień i zaczął tracić

równowagę. Łowca czarownic błyskawicznym ruchem schwycił jego kubrak i podciągnął w górę unosząc

naprzeciw swej twarzy.

– Przyznała się?

– Tak, wasza miłość, tak! Przyznała, jest morderczynią, zabiła naszego brata! Błagam wasza miłość! To wszystko

jej wina!

– Dopilnuj by jutro, przed kolegium powtórzyła to wyznanie. – Inkwizytor puścił zakonnego oprawce pozwalając

by ten stoczył ze schodów i nie oglądając się za siebie ruszył schodami w górę.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Niewysoki łotrzyk w szarym płaszczu, wbiegł do zaułka i przykucnął w cieniu między przegniłymi

beczkami, przez cały czas słyszał za sobą kroki biegnącego inkwizytora. Już po chwili i on wkroczył do zaułka,

zatrzymał się i zaczął rozglądać. Jednocześnie wetknął dłoń w zanadrze i zacisnął ją na czymś. Na ten widok

złodziejaszek dobył kuszy i umieścił w jej łożu skradziony z inkwizyorium bełt, prędko wycelował i wystrzelił.

Inkwizytor błyskawicznym ruchem wyciągnął przed siebie błogosławiony talizman niczym tarcze. Pocisk zwolnił,

zadrżał w powietrzu, a następnie rozpadł się na setki igieł, które niczym stado wściekłych os obsiadły brata

zakonnego. Ten bronił się zaciekle młócąc je krzyżem, ale choć w zetknięciu z nim drzazgi opadały na ziemie, już

wkrótce jego ruchy straciły płynność, opadł na kolana a następnie upadł w konwulsjach na ziemie drąc ją

palcami i rysując talizmanem, by po chwili znieruchomieć całkiem.

Upłynęły trzy kwadranse nim łotr odważył się podnieść, ostrożnie podszedł do ciała leżącego w zaułku,

przykucnął i spojrzał na leżące na ziemi czarne drzazgi, podniósł jedną z nich i obejrzał lecz była ona zwykłym

kawałkiem drewna. Następnie spojrzał na twarz martwego, z której przez niezliczoną ilość maleńkich otworków

sączyła się krew. Pokręcił głową i wypadł z zaułka, jego dłoń zamknęła się na worku z łupami. Wiedział że za tą

zbrodnie, za włamanie do inkwizytorium i zabicie sługi zakonu grozi mu kara o wiele straszniejsza niż śmierć.

Pokonał dwie przecznice nim zauważył kogoś kogo mógł obciążyć swoimi grzechami, kogoś kim nikt się nie

przejmie i komu nikt nie uwierzy. Podbiegł do wychodzącej pośpiesznie i ukradkiem z jakiejś posesji sprzedajnej

kobiety.

– Nie zechciałabyś udzielić schronienia mojemu przyjacielowi? – rzekł obejmując ją.

– Udzielam schronienia tylko bogatym przyjaciołom. – zmierzyła niegodziwca spojrzeniem i uśmiechnęła się

kpiąco. Jednakże na widok złotej monety jej uśmiech szybko zmienił się w prowokujący. Razem weszli w ciemną

uliczne, ona licząc że jemu zależy na szybkiej zabawie, on wiedząc że nie będzie im potrzebne łóżko.