Nowe i nowsze.

Wielkie zderzenie dwóch ciał. Wstrząs dla całego układu. Od tego wszystko się zaczęło. Ich połączenie w jedno, scalenie. W tym momencie obudziła się mglista świadomość, jakby z głębokiego snu. Jednak nie pamiętał o czym śnił, ani co było wcześniej. Nawet nie zdawał sobie sprawy z tego, że myśli. Przez gęstą mgłę, powoli zaczynał pojmować najprostsze rzeczy. Dotarło do niego, że istnieje. Nie myślał o przeszłości. I tak niczego by sobie nie przypomniał. Jednak wyczuwał istnienie przestrzeni. Z czasem…, lecz czym jest czas? Nie miał pojęcia, lecz tym nie różnił się zbytnio od innych ludzi. Jego upływ poznawał po zmianach w swoim ciele. W półmroku dostrzegał charakterystyczne cechy miejsca, w którym się znajdował. Nigdy nie widział czegoś takiego. Laboratorium? Chyba tak. Leżał zanurzony do połowy w mazistej, przeźroczystej cieczy. Tlen dostarczał mu skomplikowany aparat. Czuł się normalnie. Tak, nie było mu ani dobrze ani źle. Nie znał przecież innego życia. Temperatura była idealna. Ani za ciepło ani za chłodno. Nigdy nie był głodny. Czasami odczuwał lekkie wstrząsy. Poruszył się. Zmienił pozycję. A to nowość! „Więc nie muszę czekać na wstrząśnięcie żeby się obrócić". Zrozumiał, że nie wie kim jest. Nie wiedział po co żyje. Dopiero teraz to do niego dotarło. Dziwne uczucie. W klatce piersiowej poczuł lekki ucisk. „Znowu jakaś nowość". To mu się nie podobało. To nie było przyjemne. Lecz z każdą nową zmianą, uczucie narastało – niepokój, strach. Wraz z upływem czasu przeskoczył pewien pułap. Zauważając coraz szersze postępy zmienił priorytet myślenia z „kim jestem?" na „kim będę?". Tak, to było przerażające. Mutacje ciała były coraz wyraźniejsze. „Nie jestem już normalny. A może nigdy nie byłem normalny? Z boku ciała wyrasta jakiś dziwny kikut. Nim też mogę ruszać! Ale jaja." W pewnym momencie wyczuł zmianę w środowisku. Dotarły do niego jakieś dźwięki. „Czyli istnieje jeszcze coś poza tym laboratorium!" Zauważył mglistą staruszkę dymu. Zaczął się krztusić. „To pali. O fe, paskudna trucizna. Umrę? Oby nie." Na szczęście po chwili nieprzyjemności ustały. Czuł się trochę dziwnie. Kręciło mu się w głowie. Nie zauważył, że stopniowo, powoli przechyla się do góry nogami. Dopiero, kiedy się otrząsnął spostrzegł nową pozycję. „Nie jest dobrze. Źle. Wszystko jest całkiem inaczej!" Ucisk w klatce piersiowej wzmógł na sile. Tętno przyspieszyło. Wyraźne zdenerwowanie odzwierciedlało się w niekontrolowanych odruchach. Po kolejnej nieokreślonej jednostce czasu ujrzał coś oszałamiającego. Przejście laboratorium powoli otwierało się. Czyżby tą drogą się tu dostał i tą samą miał wyjść? Więc już nie jest tu potrzebny? Wyrzuca się go? „Nowy świat. Ale ja nie chce stąd iść! Tutaj jest dobrze. O tak! Jak tutaj jest dobrze! A może TAM jest lepiej?" I w pewnej chwili poczuł nacisk z góry. Jakaś nieznajoma siła pchała go przed siebie. Lecz przejść było zbyt ciasne. Parcie było jednak potężne. Poczuł rozsadzający ból w czaszce. Wstrząs, który wywierał potężne znamię. Ból, który czuł w całym ciele. Potężne ciśnienie omal zgniatające po kolei wszystkie narządy. Chwila stawała się wiecznością. I do tego ten krzyk. Ktoś wrzeszczał. Czy to ktoś podobny do niego? Większością ciała był już na zewnątrz. Wtem spojrzał w górę i zamarł. Serce waliło jak oszalałe. To co zobaczył przerastało jego najśmielsze oczekiwania. Potężny owłosiony, olbrzym wyciągał po niego swoje grube łapska. „NIE! NIE! NIE!".

I wtedy dokonała się ostatnia przemiana jego „nadnaturalnych" zdolności.

– Łeeee! Łeeee! Łeeee! – zawył z mocą, która jemu samemu wydawała się oszałamiająca.

– Co za piękny zdrowy chłopczyk! Zuch chłop. Będzie z niego pociecha. Jak będzie miał na imię? – lekarz uśmiechnął się do wycieńczonej kobiety i polecił ocucić pielęgniarce zemdlałego ojca.