Karczemna opowieść

Dawno, dawno temu za siedmioma górami, za siedmioma morzami i za siedmioma rzekami żył dzielny i waleczny rycerz. Był lojalnym poddanym króla i zawsze stawał na jego wezwanie gotów walczyć z wrogami królestwa. Przywdziewał wtedy swoją lśniącą, srebrną zbroję i z odwagą stawał naprzeciw nieprzyjaciół. A kiedy wojna kończyła się wracał do swojej pięknej żony i dzieci. I żyłby długo i szczęśliwie, gdyby nie jeden malutki szczegół.

Kiedy próbował podnieść podatki, chłopi zatłukli go drewnianymi pałkami, a jego dom puścili z dymem.

Bo i to prawda, że rycerz wcale dzielny i waleczny nie był, a lojalność uważał za głupotę przeszkadzającą w interesach. Na wojnie nie był nigdy, żony nie kochał, a dzieci bił. I taka właśnie jest prawda. Ale cni panowie nie prawdę chcą usłyszeć, jeno legendę. Nie mylę się? Chcą panowie usłyszeć historię o honorze, chwale i sławie. Takiej historii niestety nie znam, bo i przyznać trzeba, że na świecie jeno skurwysyństwo się szerzy i, jak to się mówi, degeneracja społeczeństwa. Tedy opowiem panom historię o miłości. I to historię prawdziwą, a piękną i smutną zarazem. Rozsiądźcie się więc wygodnie i posłuchajcie.

Lat temu kilkanaście żył rycerz Galedem zwany, pan na zamku Szelon. Był to chłop porządny, szczery i prostolinijny. Rozmawiać z nim było prawdziwą przyjemnością, a to wiem, bom miał okazję pogawędzić z nim przy kuflu. A oprócz tego wojownikiem był świetnym. Powiadam Wam, że mieczem machał jak mało kto. I był też drugi rycerz, Renianurdem go zwano. Ten z kolei skurwysynem był strasznym i wiedzieć wam trzeba, że nawet kiedy „witaj" mówił, to łgał okrutnie. Tak mało w nim prawdy było! I choć człowiekiem był bez wątpienia złym, to względami króla cieszył się, bo ostrzem wymachiwał nie gorzej niż Galed wspomniany. I zdarzyło się tak, że między tymi dwoma rycerzami do sporu doszło. Przyczyną była, wystawcie to sobie, niewiasta. I to nie byle pierwsza niewiasta z brzegu! Bo była to Lady Issaeley, słynąca z urody jak świat długi i szeroki. Żałujcie cni panowie, żeście nie widzieli jej kiedy była młodszą. Zaprawdę dech w piersiach zapierało. Skóra niczym aksamit, delikatne dłonie i te włosy. Niczym ogień, powiadam wam!

Och. Piwo? Dla mnie? Dziękuję cni panowie. Widzę, że towarzystwo naprawdę godne i szlachetne.

Na czym to ja… A tak. Na Lady Issaeley. Ją i rycerza Galeda połączyła miłość szczera i gorąca. Spotykali się za każdym razem, kiedy tylko szlachetny Galed gościł w stolicy. Chadzali na spacery i konne przejażdżki, a na ucztach dworskich oczu od siebie nie odrywali. Ale jak panowie wiedzą, lub nie, Lady Issaeley kuzynką księcia była. A Renianurd rad był do królewskiej rodziny wżenić się. Tedy nie chętnie patrzył na tę miłość. Próbował on zająć miejsce Galeda obsypując Panią drogimi prezentami i pochlebnymi słówkami. Ona jednak nie była rada tym zalotom, bo i prawdziwą naturę rycerza znała. Wściekł się tedy Renianurd i począł oczerniać szlachetnego Galeda przed majestatem książęcym. Jaśnie pan książę nie dawał wiary tym oszczerstwom, bo i znał dobrze swych poddanych. Zastanowił się więc zły rycerz jak jeszcze może dobremu zaszkodzić. Rozpuścił więc wśród ludu prostego i szlachty plotkę, jakoby miłość Lady Issaeley i Galeda nieczystą była. Wzburzyli się ludzi okrutnie i książę musiał sprawę rozwiązać. Wezwał więc szlachetnego pana na Szelonie, a kiedy ten do zarzutów nie przyznał się, wyzwał go Renianurd na sąd boży, by jak sam mawiał, w obronie honoru niewieściego stanąć rady. Galed, który wyzwania odrzucić nie mógł i nie chciał, stanął do walki jak na prawdziwego rycerza przystało. W zbroi lśniącej, z nagim ostrzem w dłoni i hardym spojrzeniem. Renianurd, ażeby go diabli porwali, ani myślał honorowo walczyć. Klingę swoją w truciźnie umaczał! Pies wstrętny, szubrawiec końską pytą szturchany! Tfu! Wybaczcie panowie, żem się uniósł, ale wciąż mnie złość bierze jak o tym pomyślę.

Tak, dziękuję. Ciepłą strawą nie pogardzę. Dziękuję szlachetnym panom.

No więc pojedynek się rozpoczął. Panowie! Cóż to był za widok! Miecze śmigały tak, że aż rozmazywały się w oczach, a obaj wojownicy nic sobie nie robiąc z ciężkich zbroi wykonywali karkołomne piruety i poruszali się szybki niby demony. Zdawało się, że szlachetny Galed zwycięstwo odniesie, bo Renianurd srogo był już pokaleczony, ale w końcu ostrze złego rycerza dosięgnęło ciała dobrego. Rana wydawała się niegroźna, ot zwykłe draśnięcie. Prawda jednak była taka, że trucizna szybko zaczęła działać. Galed zaczął poruszać się wolniej, wręcz ociężale. I poległ. Tak szanowni panowie. Pan na zamku Szelon padł w piach i już nigdy się nie podniósł. Wielki był lament nad utratą tak zacnego rycerza. A Renianurd już cieszył się na myśl o ręce Lady Issaeley. Nie dane mu jednak było do rodziny panującej dostać się. Kiedy Pani dowiedziała się o śmierci swego ukochanego, zakończyła swoje życie. Całe królestwo wpadło w rozpacz. Jednego dnia stracili najlepszego rycerza i swój najpiękniejszy klejnot. A Renianurd nie wzruszony wrócił na swoje włości. A że, jak powiadają, wiedziało osób parę o jego winie, tedy zemstę przyszykowali. I zginął zły rycerz. Spłonął we własnym dworze, kiedy podpalony został, a uprzednio szczelnie zabarykadowany.

Tak się kończy tak historia, drodzy panowie. Morał? Cóż. Nigdym się nie zastanawiał nad tym. Morał musicie wymyślić sami. Taki jak uważacie. A tymczasem dziękuję wam za jadło i picie. Bywajcie szlachetni panowie.

Do zobaczenia na szlaku.