"Przerwany urlop" (fragment 2)

Całkowia ciemnośc i przeszywający do szpiku kości, odświeżający mróz. Cudowne uczucie, które mieszało się z dreszczami jeszcze mało rozpoznawalnego lęku.

Byli tuż za mną! Siedzili mi na ogonie, jak to się mówi… Niecierpliwie odgarniałem kolejne warstwy zbitego śniegu sprzed twarzy. Szybciej niz mógłby to robić jakikolwiek człowiek. Gdzieś niedaleko zadrżał grunt. Fale sejsmiczne rozeszły się jeszcze raz. Wiercą! Cholera!

Rozerwałem jeszcze ze dwadzieścia metrów sześciennych lodowej masy, kopiąc cały czas na północ, aby wyskoczyć na powierzchnie w czarną noc! Supertermos przepadł! Nie miałem czasu dbać o takie sprawy. Wyczułem, że wiertło wężowego robota właśnie podąża wykopanym przeze mnie tunelem! Jeszcze było daleko.

Zerknąłem za siebie. W oddali widać było mętną poświatę reflektorów… Musiało dziać się coś złego, skoro tym razem nie mogli mi odpóścić.

Zacząłem biec umiarkowaną prędkością. Powietrze robiło się ciut za zimne, więc zrezygnowałem z oddychania. Poza tym, mogli by namierzyć obłoczki pary… Zaraz… przecież i tak zauważą moje ślady, jeśli będę biec w ten sposób! W pośpiechu ściągnąłem najpierw prawy, a potem lewy but. Mało się przy tym nie przewróciłem! Rzuciłem je jak najdalej się dało, ale tak, żeby pościg je odnalazł w ciągu pół godziny… Na to liczyłem. Może roboty im zgłupieją… Teraz nie zauważą ŻADNYCH śladów, a powietrze jest zbyt zimne, aby zachował się slad termiczny.

***