Bez biletu powrotnego

Maurycy przestąpił przez próg pokoju pośrodku nicości, stawiając powolny, pełen smutku i obaw krok. Co pozostało mu innego? Co miał robić, skoro nie mógł powrócić do swojego ciała i skoro znalazł się w tym gównie po same uszy? Wszedł, zawsze stawiał odważne pierwsze kroki, ale nie potrafił zanurzyć się po uszy w swych pragnieniach. Teraz one go wciągnęły i nie chciały wypuścić. Czuł jak pętla na jego szyi się zaciska, ale dziwnie mu nie zależało. Właściwie nigdy nie chciało mu się żyć, był na to zbyt leniwy.

W chwili gdy TO zobaczył natychmiast zapragnął powrotu. Biel przestrzeni i mały pokój po środku, jakby wymodelowany w programie komputerowym, sprawiły że pierwszy raz poczuł obłęd, swoją skrytą nienormalność. W środku siedział za biurkiem staruszek, z bardzo długą, sięgającą podłogi brodą. Jego pomarszczona twarz uśmiechała się do Maurycego ciepło i mówiła, „no wchodź, proszę”.

Maurycy zrobił jeszcze jeden nieufny krok w stronę metalowego, pomalowanego białą farbą biurka, ale coś kazało mu zachować dystans.

– Co cię tu sprowadza młodzieńcze – zapytał staruszek. – Dawno nikt mnie nie odwiedzał, a ja nie mam czasu. Jestem bardzo zajęty.

– To OOBE – mężczyzna odparł drżącym głosem. – Czasami ćwiczę i tym razem stało się coś, o czym nie było w Internecie.

– Bo w Internecie dobre są tylko pornosy. – Roześmiał się, rechocząc głośno staruszek. – I tylko do tego go wykorzystuj. I powiem ci coś, informacje nie mają nic wspólnego z informatyką. Ta cała nowoczesna nauka to tylko i wyłącznie zabawka, nie pozwól, żeby tobą zawładnęła.

– A gdzie my jesteśmy? – Maurycemu nie przyszło nic innego do głowy, a to pytanie nurtowało go bardziej niż cokolwiek.

– Obawiam się, że nie mam pojęcia. Gdybym posiadał Internet, sprawdziłbym na Google Maps. – Staruszek wzruszył ramionami i wyciągnął papirus z jednej z szuflad szpitalnego mebla i zaczął nagle coś notować wściekle na pożółkłym materiale.

Maurycy chciał coś jeszcze powiedzieć, ale grunt pod jego nogami zniknął, a on sam zaczął spadać, a z jego oczu wylatywał promień lasera i niszczył wrogie modliszki, przeprowadzające inwazję na świat.

– Imię, Maurycy. Nazwisko, Nowak. – Głos lekarza brzmiał wesoło. Po pracy miał iść na randkę z dziewczyną z Internetu, która na zdjęciach przypominała pewną modelkę. – Przyczyna zgonu, wylew do mózgu. Godzina zgonu, jedenasta dwadzieścia trzy.

– A jego dusza opuściła ciało tak nagle. Strzeżmy się, bo nie znamy dnia ani godziny! Dbajmy o nasze duszę, bo możemy odejść tak szybko, tak marnie jak nasz brat Maurycy, amen.