Przeklęty Las (rozdział19)

Rozdział 19 – Pojmanie Siepańskiego łotra.

Wichacz wraz ze swoimi ogrami przemierzali Lesycki niebezpieczny las. Byli wściekli i zmęczeni. Strażniczki które miały ich chronić i poprowadzić przez tą diabelską knieję wprowadziły ich w pułapkę i zniknęły. To było nie spełna tydzień temu jak kazały im wbiec do jaskini, by schować się przed ogromnym wodnym stworem. Wodnego stwora wszakże nie było widać, jedynie duże bąble wypływające na wierzch z toni rozległego jeziora. Głupie ogry w panice rzuciły się jak jeden mąż do ciemnej jak noc pieczary. Wszystkie oprócz niego. Tylko on wyczuł podstęp. Gdy wszedł do środka, zapalił pochodnię i ujrzał swoich podwładnych przylepionych całym ciałem do ogromnej pajęczyny. Nawet nie próbowali drgnąć, jakby instynkt mówił im że monstrualny pająk tylko na to czeka. Wpatrywali się w niego swymi ogromnymi wyłupiastymi oczami przerażeni niczym małe dzieci. To był straszny widok.

-Wichaczu ratuj… -jeden z nich szepnął cicho ledwo wydobywając głos z zaciśniętego strachem gardła. Wichacz poświecił pochodnią dookoła próbując znaleźć olbrzyma. Nie miał pojęcia jak wielki może być ten ośmionogi obrzydliwiec. W jaskini było wiele zakamarków i ciemnych miejsc. Nie wiedział czy ryzykować próbując odciąć towarzyszy mieczem, czy może najpierw rozprawić się z pająkiem. Poświecił jeszcze raz na pajęczynę. Dostrzegł na niej prócz sześciu swoich wystraszonych ludzi także szczątki innych zwierząt. Jeleni, dzikoczłeków, skrzeczaków, goblinów, workonosów… Dało mu to w przybliżeniu obraz możliwych rozmiarów pająka…

-Porusz nogą. -rzekł do jednego z ogrów.

-Ani mi się śni. -odrzekł tamten. Drugi na szczęście usłuchał dowódcy i zaczął się szamotać na pajęczynie. Nagle dało się słyszeć szelest i ogromny czarny cień wychynął z góry. Wielki włochaty i czarny ośmionóg. Olbrzymi pająk we własnej osobie. Był rozmiaru niedźwiedzia. Miał trzy pary oczu i długie czarne kleszcze z przodu szczękoczułków.

-Jesteś tu skurwysynu! -wrzasnął Wichacz patrząc w górę. Uwięzione ogry zaczęły piszczeć niczym małe kocięta a niektóre nawet płakać.

-Wstyd! -krzyknął do nich Wichacz. -Boicie się pająków?!

Pająk zaczął spuszczać się na grubej nitce tuż przed Wichaczem. Syczał wrogo. Wichacz zamachnął się swoim mieczem i ugodził owada w głowotułów. Ten syknął. Zeskoczył na ziemię i rzucił się wprost na ogra. Próbował wbić swoje szczęki w ramię ogra by następnie wpuścić do jego organizmu truciznę, która rozpuściłaby jego wnętrzności. Ogr odskoczył na czas a potem raz za razem zaczął odcinać odnóża pająka. Pająk zaczął się zapadać, aż w końcu runął na ziemię pozbawiony kończyn. Na koniec Wichacz wbił miecz prosto w serce obrzydliwej bestii a żółtawa posoka prysnęła z jej ciała.

Teraz szukali innej bestii. Tą bestię jednak ciężko było wytropić. Już jeden pościg za nią skończył się tragicznie. Pół ludzi którzy ją ścigało zabił Przeklęty Las. Pół zapewne zginęło od jej miecza. Tak, tak. Brat Kaldrona był bestią, taką samą bestią jak wszyscy z rodu Czarnych Panów. Muszą zgładzić brata Kaldrona, inaczej Kaldron zgładzi ich. Bez wątpienia.

Wyczulonych uszu starego ogra doszły odgłosy ludzkiej rozmowy. Był późny poranek. Ogr nakazał być cicho swoim towarzyszom i zaczął skradać się w kierunku miłych dla jego uszu dźwięków. Gdy wychynął zza drzewa dostrzegł ludzkie postacie. Nie wierzył własnym oczom. Oto stał on. Książę Kem we własnej osobie. Czyścił kopyta swego rumaka. Dalej, po drugiej stronie polany siedziały dwie dziewczyny i rozprawiały o czymś. Mniejsza odziana w szkarłatną suknię tłumaczyła coś wyższej, a wyższa jasnowłosa łapała się w zdziwieniu za głowę. Wyglądała na nieco wystraszoną i załamaną. Wichacz zaśmiał się do siebie, a kiedy upewnił się że oprócz nich nie ma nikogo na polanie, zakrzyknął do swoich ludzi:

-Do roboty chłopcy…! – i zachęcił ich machnięciem ręki. Cała siódemka potężnych stworów wypełzła odważnie na polanę. Wichacz rozejrzał się dookoła. Pierwszy zauważył ich Kem. Jego mina mówiła sama za siebie: był bardzo zaskoczony. Zamarł w bezruchu.

Anhe właśnie opowiadała Farze o wydarzeniach w mieście widmo, o wszystkim co ich tam spotkało. Zdradziła także tożsamość Kema. Fara zareagowała szokiem. Nie chciała uwierzyć. W końcu do niej dotarło. Czarny koń, czarny płaszcz… Złapała się za głowę. Najbardziej nie mogła znieść myśli że tak wiele rzeczy ją ominęło, kiedy leżała nie przytomna albo była pod wpływem elfiej królowej. Nagle kontem oka dostrzegła jak na polanę wychodzi grupa siedmiu ogrów. Myślała że ma przewidzenia. Po chwili złapała koleżankę za rękaw i szepnęła przerażona:

-Anhe… Ogry!

Anhe obróciła się gwałtownie do tyłu. Jej źrenice powiększyły się do rozmiarów migdałów.

-Uciekajmy! -krzyknęła do niej Fara.

-A Kem?! -zapytała Anhe.

-Na świętą siostrę brzozę! Przecież to Czarny Pan! Po niego tu przyszli, więc niech go sobie biorą! – krzyknęła Fara i pociągnęła koleżankę za rękaw. Zaczęły biec przed siebie ile sił w nogach. Kilku ogrów podążyło za nimi. Byli wielcy, mieli długie nogi i z łatwością dogonili Anhe. Fara była bardzo szybka. Była elfką a szybkość była jednym z atutów tej rasy. Wkrótce jednak straciła i tak nadwątlone już siły i opadła na ziemię. Ogry zablokowały swoimi cielskami drogę do lasu stając tuż za dziewczętami i spoglądając na nie z góry. Te po krótkiej wymianie spojrzeń między sobą wystartowały do biegu tym razem w kierunku polany, gdzie stał Kem i reszta ogrów. Na lewo od nich była droga do lasu którą zamierzały uciekać dziewczyny. Przez gąszcz trudno było by im uciekać, ogry szybko by ich dopadły.

-Co za wariatki! -śmiał się Wichacz obserwując biegające dziewczyny. Kem także je obserwował. Rzeczywiście wyglądały śmiesznie i żałośnie próbując uciec przed ogrami. W końcu ogry dopadły je niedaleko Wichacza i powaliły na ziemię.

-No więc… -Wichacz zwrócił się do Kema z uśmiechem na twarzy. – Mamy cię. Z nami już nie będziesz się zabawiał tak jak z tamtym pościgiem…

-Nie wiem o czym mówisz. -odrzekł Kem.

-Dobrze wiesz… Chodzi mi o to jak obszedłeś się z ludźmi swego brata…– Wichacz wyciągnął zza pazuchy pomięty i poplamiony krwią list i zaczął go czytać.

Do Szanownego Pana Mokradeł – Kaldrona Czarnego.

Bardzo prosimy o wsparcie. Wymknął się nam tuż przed słynnym Lesyckim Lasem, który znany jest pod nazwą Las Przeklęty. Weszliśmy za nim. Las prawdziwie przeklętym okazał się być. Zaatakowały nas drzewa. Wszystko nas atakuje. Straciliśmy już ośmiu najemników. Dwóch zapadło się pod ziemię, kolejnych dwóch zjadły dziwne rośliny, trzech porwały jakieś niewidzialne stwory a jeden… Stał na straży w nocy. Gdy się obudziliśmy, znaleźliśmy go przywiązanego do drzewa z rozprutym brzuchem i dziwnym znakiem na ziemi napisanym jego krwią. Prosimy o niezwłoczną pomoc!

Kem uśmiechnął się pod nosem. Co prawda nie miał nic wspólnego ze śmiercią pierwszych czterech najemników, ale całą resztę wymordował własnymi rękami. Najlepiej wyszło mu nastraszenie grupy pościgowej mordując wartownika i pisząc znak jego krwią na ziemi. Do tej pory widział przerażone twarze psów Kaldrona, gdy obudziwszy się rano zobaczyli zmasakrowane i rozprute zwłoki wartownika. Obserwował to wszystko z ukrycia i bawił się przy tym doskonale. Za pewne i z ogrami postąpił by podobnie, gdyby jego czujność nie została uśpiona. Ale niestety… Dał się zaskoczyć… Dał, bo ostatnio zbyt często myślał o niepotrzebnych sprawach. Na przykład takich, czy zielonooka strażniczka kiedykolwiek daruje mu to czego dopuścił się niegdyś na Smoczych Wzgórzach i czy piękna elfka Fara wybaczy mu to, że chciał poświęcić jej życie w przeklętym mieście, by ratować swoje.

Wichacz przemówił.

-Więc Kemie… Twoja podróż dobiegła końca. Twój brat chce twojej głowy. Możemy jednak polubownie załatwić sprawę… Wiemy że ukradłeś sporą część złota swego ojca… Gdybyśmy dostali tą część, moglibyśmy puścić cię wolno i podrzucić mu głowę kogoś podobnego do ciebie… Ale nad tym muszę się jeszcze zastanowić, to może być zbyt ryzykowne…

Kem zamyślił się. Gdyby przystał na warunki Wichacza miałby więcej czasu na ucieczkę lub walkę z nimi. Teraz był raczej bez szans. Miał co prawda przy sobie miecz, ale ich było siedmiu, a on jeden.

-Śliczniutka…-jeden z ogrów warknął do Fary -Będzie moja… -oznajmił i pochwycił dziewczynę w swe ogromne łapska. Fara zaczęła się wyrywać i kopać napastnika. Nie miała przy sobie tahe i była bez szans. Z pomocą przyszła jej Anhe która rzuciła się na ogra i zaczęła gryźć go w ramię. Ogr strzepnął ją jednym ciosem otwartej dłoni. Inne olbrzymy śmiały się w niebogłosy. Drugi pochwycił zielonooką. Teraz były już kompletnie bezbronne.

-Zedrę z ciebie te fatałaszki! -syknął ogr do Fary. Dziewczyny wiły się, gryzły, kopały i próbowały bronić się jak mogły przed gwałtem.

-Powiedz im, żeby je puścili! -krzyknął Kem. Wichacz zaśmiał się.

-Ani mi się śni. Chłopcy dawno nie mieli przyjemności. Po tak ciężkich przeżyciach w tym lesie należy im się zabawa, nie uważasz?

-Kem!!! -zapiszczała Anhe z rozpaczą w głosie. -Kemie ratuj!!!

Cóż mógł zrobić?! Ich było siedmiu. Siedmiu ogromnych ogrów. Nie mógł jednak pozwolić by tym dziewczętom stała się krzywda. Zbyt bardzo je polubił. Nie był już taki twardy jak kiedyś. Podczas podróży z panami ze Smoczych Wzgórz i strażniczkami obudziły się w nim uczucia których nie znał do tej pory. Stał się przez to słabszy ale bardziej ludzki. Wichacz z niepokojem obserwował jak w Kemie narasta złość. Jego oczy stawały się coraz bardziej świecące, coraz czarniejsze i złe. Wiedział, że z nim nie można igrać. W końcu był jednym z tych braci, którego należało się bać najbardziej. Tak, Kem był nie zwyciężony w walce. Najlepszy z braci. Wichacz wiedział, że każdemu z nich Jorg dał przydomek. Przydomek odzwierciedlał cechy każdego z synów. Kaldron nosił miano Okrutny lub Odważny, jako iż był nie wzruszony na ludzką krzywdę czy ból i sam także bólu się nie bał. Kem nosił miano Szaleniec lub Rzeźnik. Każdy kto widział go na polu walki wiedział dlaczego. Gdy wpadał w trans zabijania, nabierał nadludzkiej siły i siekał przeciwników bez opamiętania. Zadawał ciosy w wymyślny sposób, tak by lało się jak najwięcej krwi i by było jak najbardziej makabrycznie. Kochał strach w oczach swoich wrogów. Kochał zabijać. Wichacz na ową myśl poczuł się nie pewnie. Nie zdążył jednak uspokoić swych ludzi gdy w mgnieniu oka potoczyła się wartka akcja. Kem wyskoczył wysoko w powietrze, błyskawicznie machnął półtoraręcznym i ciach! Po ziemi potoczyła się głowa ogra który jeszcze nie dawno mocował się z zielonooką strażniczką. Krew drzyzgała z szyi ciała, które szybko osunęło się na ziemię plamiąc krwią ogrów dookoła. Wszyscy byli w szoku. Kem korzystając z zamieszania dźgnął oprawcę Fary w brzuch, raniąc go dotkliwie. Ten puścił strażniczkę, a wtedy Kem krzyknął do dziewcząt:

-Uciekajcie!

One bez chwili wahania puściły się biegiem przed siebie. Kem Szaleniec w swych nozdrzach poczuł zapach krwi, która ściekała po jego mieczu. Lubił ten zapach, który pobudzał jego zmysły do akcji i pomagał rosnąć w siłę. Przejechał palcem po ostrzu miecza zbierając z niego kropelki krwi, a następnie włożył palec do ust by poczuć ich smak. Jego oczy rozgorzały niczym czarne węgielki wrzucone do ognia. W zwolnionym tempie widział biegnących na niego przeciwników, którzy wymachiwali toporami. Dopadli go. Czarny Pan był szybki i zwinny jak kot. Robił zręczne uniki, parował, skakał i z dzikością w oczach dźgał, siekał i ciął ogrów, którzy nie mogli sobie z nim poradzić. Czuł ich śmierdzący pot. Uwielbiał także i ten zapach. Przeciwnicy często zaczynali pocić się już przed walką. Ze strachu. Kem Szaleniec uwielbiał siać postrach, a zapach potu przeciwnika był dla niego jak najwspanialsze perfumy. Zmierzył Wichacza swymi czarnymi jak noc oczami, w których odbijał się obłęd mordu. Z satysfakcją dostrzegł w jego oczach nie pewność. „Boisz się świnio?! I słusznie… Wiesz, że jest czego się bać…"-myślał. Wtedy usłyszał piski swych towarzyszek. Jeden z ogrów dogonił je i szarpiąc za włosy próbował dociągnąć je do reszty. Kem myślał szybko. Jeśli wyprzedzi swych przeciwników i zabije tego ogra, dziewczyny będą miały szansę uciec. Rzucił ostatnie spojrzenie na Wichacza i skaczących przy nim rozszalałych ogrów, po czym rzucił się pędem w kierunku dziewcząt. Jednym sprawnym ruchem wbił ostrze swego miecza wprost w serce olbrzyma który trzymał strażniczki. Krew z jego trzewi siknęła wprost na twarz Kema Rzeźnika. Uwolnione z mocnego uścisku napastnika dziewczęta znów rzuciły się do ucieczki. Kem chciał szybko wyciągnąć miecz z ciała, lecz ten jak się okazało przeszył ciało olbrzyma na wylot i utkwił w ziemi. Kem Czarny wysunął go dopiero za drugim podejściem, nim jednak zdążył się obrócić dostał już kilka ciosów toporem w plecy od Wichacza. Osunął się na ziemię, ale ostatkiem sił przewrócił się na plecy i unosząc ręce w górę próbował się bronić przed razami. Wichacz i ogry okładali go pięśćmi i kopali nogami. Bili i bili, aż w końcu przestał się ruszać a jego ciało zaczęło przypominać bezkształtną krwawą masę.