To dopiero początek

***

 

 

Słońce świeciło jasno,nagrzewając ziemię. Wiatr niósł po gościńcach zapach

krowiego łajna i echo dźwięcznie wypowiadanych kurw. Kamienna kostka

krakowskiego Starego Miasta unosiła ciężar stąpających gapiów.

– Powoli, mów pan wolniej bo z tego bełkotu nie rozumiem słowa – Bartolomeo

Berrecci splunął. – Jeszcze raz, tylko tak bym mógł zrozumieć. Dobrze wiecie

że ja nie tutejszy.

– Jeden z pańskich domów, ten na obrze¿ach… – rzekł trzęsący się mężczyzna,

pociągając nosem – Płonie! Pali się czarnym ogniem. To jakaś magia albo nawet

diabelskie sztuczki.

Tłum przysłuchujący sią rozmowie zaczął szeptać. Chmury przysłoniły słońce.

Przestań pieprzyć. Wymyœlił Wać pan. Czarny ogień… – Uśmiechnął się drwiąco

– Może jeszcze mi powiecie iż czarowników pełno nad moją osobą. Nie

przerywaj! Gdy tylko skończę z zamówieniami to przyjdę zobaczyć ów okultyzm.

Teraz zejdź mi z oczu.

-Nie bocz się na mnie. Przekazać tylko miałem to co Kazimierz kazał.

Bartolomeo zmierzył go wzrokiem. Dłonią wskazał kierunek w którym ma odejść.

Oczywiste było że Piotr pójdzie w przeciwną.

 

 

***

 

Rzeczywiście dom prawie cały spłonął. Nie pomogło oblewanie go moczem przez

służbę, ni deszcz ,który zerwał się chwile po wybuchu pożaru. Nie pomogło

wzywanie świętych na ratunek jak i grad obelg w stronę Lucyfera i jego

pomocników. Bartolomeo patrzył na zgliszcza.

-Ni to przypadek, ni to podpalenie. Kazimierzu, byłeś tutaj cały czas i z tego

co mówisz nikt podejrzany się nie kręcił – Zapytany kiwnął głową. – Psia

jego mać, drugi dom w tym tygodniu.

-Toć to kara boska. Tyle razy…

-Nie będę dawał na żadne wyprawy przeciw niewiernym i heretykom. Bóg nie takich

jak ja każe. On takich pochwala. Wszakże nauczał o miłości, Pismo Święte mówi:

„Miłuj bliźniego swego”

-Mówi też – Kazimierz nie dawał za wygraną – „Ten kto w Boga nie wierzy lepiej

by się nie narodził” toć zajebać jednego z drugim żeby przypadkiem więcej nie

grzeszyli herezyje głosząc.

Berrecci po chwili zastanowienia kopnął w resztki tlących się desek. Podrapał

się po głowie.

Obok, w zagajniku czaiła się postać w czarnym kapturze, przysłuchując się

rozmowie. Złoty sztylet migotał w cholewie a kusza, którą miał na plecach

płonęła ogniem zmieniającym kolor co kilka sekund. W dłoni trzymał księgę z 

wyrytym pentagramem.

-Tak sobie myœlę, że ja herezje przed chwilą wypowiedziałem. No chwyć za swój

buzdygan i zajebaj skurwysyna co złe nauki głosi. – Kręcił bełtem między

palcami – Egzekucji oczekuję. Patrz twoja Zośka idzie. Jak na mnie ruszysz to

będzie dumna.

-Albo będzie wdową – Odezwał się jeden ze służących dłubiąc w nosie.

-Zamknij się! Nie pozwolę Ci tak mówić. – Krzyknął Kazek mocno urażony. – Może

ty chcesz wdową zostać? Bo wdowcem to ty byś nie był. Marcin to nie to samo co

Zośka. Zboczeniec. Zamiast dziewkę znaleźć to baraszkuje nie po swoich

chałupach z mężczyzną. Do tego dominikaninem!

-I ty mówisz żebym na krucjaty datki dawał? – Przerwał Bartolomeo – Lepiej dać

na kastracje. Wiecie dobrze dla kogo ona potrzebna. Wracaj¹ąc… Zabijesz

heretyka czy nie? Ile mam czekać?

Leśny szpieg schował ową księgę i pergamin do skórzanej torby.

-Tak ci spieszno? Miałem z tym poczekać. Poczekam ale tylko do zachodu

słońca… – Mówiąc to rozpłynął się w powietrzu.

Budowniczy Wawelu nadal kłócił się z przyjacielem. Musiał wracać na rynek.

Wiedział o tym doskonale ale na spory zawsze miał czas. Powinien się cieszyć

każdym oddechem, który mu pozostał.

 

 

***

Bartolomeo przechadzał siê krakowskimi uliczkami. Kończył pracę więc pomyślał

iż pójdzie do Karczmy pod Złotym Lisem napić się wiosennego piwa. Czuł jakby

ktoś go obserwował. Dreszcze zaczęły biegnąć mu wzdłuż pleców. Przyśpieszył.

Serce biło mu coraz silniej. Zatrzymał się by przysłuchać się czy aby nikt nie

nadchodzi. Szorstka dłoń ciężko spadła mu na bark. Szybkim ruchem odwrócił

głowę.

-Nareszcie pana dogoniłem. – Powiedział uśmiechnięty od ucha do ucha Piotr. –

Pożyczy pan dwa grosze? Bardzo mi potrzebne, Chciałbym kupić nowego

wierzchowca.

Przestraszony Berrecci sięgnął po sakiewkę.

-Ale mnie wystraszyłeś chłopcze!Myślałem że… Z reszta. Masz tutaj te dwa

grosze, ale wiedz że musisz oddać. Szybko tracę majątek. Dziwne zdarzenia…

Bardzo dziwne ostatnio nawiedzają mnie i mój dorobek. – Wyciągnął rękę na

której znajdowały się pieniądze. – Proszę.

Twarz Piotra rozbłysnęła jeszcze jaśniej.

-Bardzo dziękuje. Oddam Jak najszybciej…

Piotr Odwrócił się i poszedł przed siebie, skręcając w najbliższy zaułek.

-Retlag Musi Potaioin Body refengere – Wyszeptał pod nosem.

Dym, huk i jaskrawe światło spowiło okolice. Piotr zamienił się w człowieka,

który był świadkiem rozmowy i kłótni. Tym razem nie miał kuszy na plecach. W

czarnych oczodołach jarzył się czerwony płomień. W czasie krótszym niż 2 

sekundy stanął przed Bartolomeo. „Bag Lothr Morha” zabrzmiało donośnie głosem

niczym tysiące szczekających psów.

-To twój koniec. Nazywam się Drotgadr. Jestem diabłem pierwszego kręgu. To

dzięki mnie masz wszystko co masz. Posiadasz co posiadasz. – Powiedział

demonicznym głosem. – Dzięki mnie projektowałeś Wawel. Pamiętasz…. Ha ha ..

na pewno pamiętasz. „Oddam swoje życie diabłu byle bym był choć w połowie

znany tak jak Pitagoras, bylebym miał połowę majątku Andrei Ferrucciego.”więc

oddasz to życie teraz. Majątek już straciłeś. Wszystkie twoje domy płoną żywym

ogniem. Żarem Piekielnym. Rasta Brogga.

Sparaliżowany mężczyzna nie mrugał oczami. Drotgadr wyjął sztylet z cholewy.

Zadał Berrecciemu kilka ciosów. Bartolomeo osunął się na ziemie. Krwawił

niemiłosiernie.

-Magia albo diabelskie sztuczki – Szeptał Drotgadr – Życie i śmierć…

Przechodni nie widzieli nikogo prócz leżącego na ziemi Bartolomea. Był już

martwy. Nikt nie podszedł do ciała.

-On uwierzył że jestem diabłem,tyle lat był ze mną, nie poznał mnie.

Dobrze znać zaklęcie na lustrzane odbicie. Sztuczna inteligencja nawet nie

zawiodła w przypadku pogaduszki i jebanej kłótni. Jestem wspaniały.! Ha! To

twój koniec przyjacielu lecz dla reszty to dopiero początek. Krwawy początek.

Drotgadr odchodząc w jedną z pustych uliczek przybrał swoją prawdziwą postać.

Wszedł na rynek, miejsce zabójstwa.

-Kazimierzu… Kazimierzu… Ktoś zamordował Pana Bartolomeo…

Kazimierz przybrał minę żałobnika. Ciekawe… Ciekawe kto… Sarkazm ciągnął

myśli w jego głowie.

-To dopiero początek dzieła diabła– Szepnął fałszywie załzawiony – Początek…

 

Bartłomiej Wypartowicz