Droga (rozdział I)

Hmm…to jest taka moja wariacja luźno powiązana z Harry'm Potterem. Ta historia kołacze mi się po głowie od paru lat. Padziu podziałał na mojšądumę i postanowiłam wreście to napisać. Pomógł mi on też nazwać niektórych bohaterów. Jednak nie zmienia to faktu, że Elizabeth nosi to imię na cześć Elizabeth z "Dumy i uprzedzenia", a Noah, którego poznacie później, jest nazwany na cześć Noaha z "Pamiętnika"

 

 

 

Later

 

– Noah…nie…Noah

– Ciii…już cicho, jestem tu.

– Nie…zostawcie…nie…

 

Before

 

Rozdział pierwszy, czyli jak, co i dlaczego Elizabeth znalazła się w domu jej ciotki – tajemniczej i dziwnej Hermiony.

 

Wspomnienia mają to do siebie, że lubią wracać w najmniej odpowiednim momencie.

Boleśnie wpijają się w głowę, niczym źle wpięta wsuwka z którą nie wiadomo co zrobić.

Jeśli się ją wyjmie, wszystko się rozleci, jeśli zostawi będzie się cierpieć i modlić, żeby to wszystko się skończyło…by móc opuścić ten wielki korowód i żyć jak się chcę.

Liz o tym wiedziała, ale nie potrafiła zapomnieć.

Dziwne, bo życia sprzed wypadku nie pamiętała prawie wogóle. Ot, miała rodziców, chwila i już ich nie było.

Jej matka używała bardzo charakterystycznych perfum, taki słodki zapach, którym przesycone były wszystkie ubrania, włosy, a nawet wnętrze samochodu.

Ten otóż zapach otaczał ją teraz. Tęga pani z opieki społecznej, której imienia Liz nie mogła zapamiętać musiała używać tych samych perfum.

Dziwny jest ten świat, dziwne życie…ale nie, nie chciała teraz o tym myśleć, teraz, gdy zaczynała od nowa…znowu.

Ostatnie 6 lat spędziła u dziadków. Było jej u nich dobrze. Ale to się skończyło.

Tak jak poprzednio strata czyni kolejną. Śmierć babci sprawiła, że była tutaj. W tej chwili

jechała do całkowicie nieznanej ciotki, w całkowicie nieznane miejsce, otoczona całkiem znajomym zapachem.

 

Hermiona, siostra cioteczna jej matki, mieszkała w Szkocji.

Dziwne to było miejsce. Zewsząd otoczone przez wzgórza, niemal całkowicie odcięte od świata.

Liz wyszła z samochodu i zmarszczyła czoło. Dom był ogromny.

Drzwi otworzyły się i wyszła z nich kobieta. Szczupłą twarz otaczały bujne, brązowe włosy.

Podeszła do nich, uśmiechnęła się do Liz i podała rękę tęgiej kobiecie.

– Dzień dobry, jestem Hermiona Wesley. Rozmawiałyśmy przez telefon.

– Tak. Dzień dobry. Tak jak się umawiałyśmy przywiozłam Elizabeth.

– Dobrze, proszę wejdźcie do środka.

Weszły przez brązowe drzwi wejściowe wprost do rozległej kuchni połączonej z jadalnią.

– O, proszę usiądźcie tutaj – gospodyni wskazała im kanapę idealnie naprzeciw wejściu.

– Przepraszam, ale nie chciałam rozmawiać na zewnątrz – odezwała się, gdy usiadły – Może przejdziemy do rzeczy?

– A…tak, tak – kobieta z opieki z niechęcią przerwała dokładne lustrowanie pomieszczenia. – Sprawa przedstawia się następująco: Doskonale pani zdaje sobie sprawę, że rodzice Liz zginęli sześć lat temu w wypadku samochodowym. Do tej pory mieszkała ona u dziadków, już mówiłam pani dlaczego nie mogła ona tam dłużej pozostać.

Hermiona kiwnęła głową. Liz zastanawiała się jak długo ta wstrętna baba będzie jeszcze mówiła o niej tak, jakby jej w ogóle tam nie było.

– W naszej rozmowie zobowiązała się pani do zaopiekowania się Liz do osiągnięcia pełnoletniości, czyli jeszcze przez pięć miesięcy.

Pani Wesley ponownie kiwnęła.

– Zostałam zobowiązana do sprawdzenia, czy Elizabeth będzie miała tu odpowiednie warunki, ale jak widać nie jest to konieczne – kobieta wskazała pulchną ręką na bogaty wystrój domu. – Podpisze pani jeszcze tylko odpowiednie dokumenty i Liz będzie mogła tu zostać. – Wyciągnęła z aktówki papiery, położyła na stoliku do kawy. – Podpisze pani tu – wskazała – tu i na ostatniej stronie.

Gospodyni wyciągnęła wieczne pióro i złożyła podpisy we wskazanych miejscach.

– Doskonale – kobieta z opieki społecznej podniosła swoje opasłe ciało z kanapy, uścisnęła dłoń Hermiony, rozejrzała się jeszcze raz po pomieszczeniu

– Elizabeth – zwróciła się bardzo oficjalnym tonem do dziewczyny – masz mój numer, jak coś będzie nie tak to zadzwoń – i skierowała się ku wyjściu.

Ciotka siedziała jeszcze chwilę, jak by o czymś myślała, uśmiechnęła się do Liz i podążyła za kobietą, by ją odprowadzić do samochodu.

Dziewczyna została na chwilę sama.

– Mam przeczucie, że nie będę się tu nudzić – pomyślała przyglądając się dokładniej pomieszczeniu i dostrzegając parę dziwnych szczegółów. Na przykład to, że nad paleniskiem, w kominku wisiał sporych rozmiarów kociołek, lub to, że na ścianie wisiała miotła ze złotym napisem „Błyskawica".

– Tia…raczej nie będę się tu nudzić….